20 jaar geleden beleefden Jan Derthoo en zijn echtgenote Marianne Haegeman de schrik van hun leven. Jan zat in de Baron de Pélichystraat in Izegem in de wagen te wachten toen zijn vrouw reisbureau Parmentier binnenging. Plots stapten twee mannen in de wagen en gingen met Jan op de passagierszetel en de wagen aan de haal. Wat de twee daders niet wisten, was dat hun slachtoffer een man is die na een zwaar verkeersongeval aan zijn rolstoel gekluisterd is. Jan en Marianne kwamen met de schrik vrij, maar die angst is na 20 jaar nog niet helemaal verdwenen.
“Mijn rugzak gaven ze me netjes terug, zonder te beseffen dat daar 700 euro in zat…”
Jan Derthoo (49) en Marianne Haegeman (55) wonen in de Gareelstraat in Oekene. Het koppel leerde elkaar kennen toen Jan aan het revalideren was van een zwaar verkeersongeval dat zich voordeed op de Provinciebaan ter hoogte van Sint-Pieter in Ledegem. “Ik was pas 20 jaar, maar vanaf dat moment was ik verlamd tot onder mijn schouders. Na heel wat operaties kon ik uiteindelijk mijn vingers opnieuw bewegen.” Jan vond in Marianne de liefde van zijn leven. Het koppel – zij uit Bavegem afkomstig, hij opgegroeid in Rollegem-Kapelle – liet een aangepaste woning bouwen in Oekene.
Schoolkinderen
Jan en Marianne wilden op reis gaan en om de laatste details af te ronden, reden ze dus die bewuste dinsdag 11 februari 2003 naar Izegem. De wagen werd pal voor het reisbureau geparkeerd, Marianne stapte alleen uit. “Ik bleef in de wagen zitten, de radio speelde en het was ook het einde van de schooltijd, want er kwamen heel wat kinderen uit school. Het was er best druk en ik zag ook die twee mannen, die later de overvallers zouden blijken, de straat oversteken.” Maar totaal onverwacht sprongen ze ook bij Jan in de wagen. Marianne: “Ik zag het samen met Nathalie van het reisbureau allemaal door het raam gebeuren”, zegt Marianne. “Ik ben naar buiten gelopen, heb de deur nog vastgegrepen, maar kon die natuurlijk niet vasthouden toen ze wegreden.”
En dat werd een korte, maar helse rit voor Jan. “Een van de daders zat natuurlijk achter het stuur, de andere had achter mij plaatsgenomen en duwde me een geweer tussen de ribben. Ze vertrokken met gierende banden met de wagen en dat met al die kinderen die er in de buurt waren. Via de verkeerslichten reden we door de Izegemse Marktstraat en over de markt en kwamen zo in de Prins Albertlaan terecht. Ik had de radio uitgezet en probeerde hen duidelijk te maken dat ze met een rolstoelgebruiker te maken hadden. En dat mijn rolstoel in de koffer zat.”
Ter hoogte van de parking van Vandemoortele knepen ze de remmen dicht. “Ze hebben mijn rolstoel uitgehaald en mij daarin laten ploffen. Bovendien zetten ze ook nog mijn rugzak, die op de achterbank lag, op mijn schoot. Wat ze niet wisten, was dat daar een bedrag van om en bij de 700 euro in zat, om een voorschot van die reis te betalen. En ook onze bankkaarten. Daarna zijn ze in een vliegende vaart vertrokken.”
Jan zat er uiteraard maar verbouwereerd bij. “In die tijd had ik nog geen gsm, een buur die me zag zitten is op me afgekomen. Die man dacht dat ik zijn vrouw, die ook in een rolstoel zat, kwam bezoeken. Ik maakte duidelijk dat we de politie moesten bellen.” Maar ondertussen was die politie ook al gealarmeerd vanuit reisbureau Parmentier. “Of ik schrik heb gehad? Tuurlijk. Iemand die iets anders beweert, zou ik niet geloven. Ik wist ook niet wat ze met mij zouden doen, voor hetzelfde geld gooiden ze me in een gracht of slechter nog in het kanaal.”
Net als bij een moord
Met de auto, een Daewoo Nubira stationwagen, zette het duo zijn raid verder. “Ze poogden eerst in Euroshop in Beitem een overval te plegen, maar moesten daar op de loop. Ook bij een juwelier in Ieper sloegen ze nog toe. Het bleken twee gasten die al een en ander op hun kerfstok hadden.” Een tiental dagen na de feiten werden ze ook geklist. Ze waren ook snel in het vizier van de politiediensten gekomen. De mannen, toen 22 en 32 jaar oud, respectievelijk afkomstig uit Oekraïne en Tadzjikistan, waren politiek vluchteling en verbleven in Roeselare. “De auto werd teruggevonden in Gent, de eerste dader werd meteen geklist, de tweede vluchtte nog naar Brussel waar hij ook gevat kon worden. Onze wagen vertoonde natuurlijk behoorlijk wat schade. Er lagen in de wagen ook nog wat bewijzen van andere diefstallen. We kregen onze wagen terug, maar uiteindelijk hebben we die toch verkocht.”
Jan en Marianne beleefden die bewuste dag als een film. “De politie had Marianne eerst tot bij mij gebracht in de Prins Albertlaan, daarna voerden ze ons naar huis. Maar er stonden hier meer dan vijf combi’s, het liep hier vol agenten. Het was alsof er hier bij ons thuis een moord was gebeurd. In al die hectiek zijn we wel iets vergeten. Onze zoon Remko moest toen nog drie jaar worden. Het jongetje zat hier in de zetel, het heeft een blijvende indruk op hem gemaakt.”
In augustus van dat jaar kwamen de daders al voor de rechter, ze kregen drie en vier jaar cel, waarvan telkens de helft effectief. “En het zal allicht wel geholpen hebben dat ik verklaard heb dat ze mij eigenlijk nog vrij hoffelijk hebben behandeld. Maar ze hadden dus ook nog andere diefstallen gepleegd. We zijn zelf niet naar het proces geweest, hun excuses hadden we op papier gekregen. En uiteindelijk kregen we via het slachtofferfonds ook een schadevergoeding, 1.250 euro voor Marianne en het dubbele voor mij.”
“We lopen er niet mee te koop, maar na 20 jaar worden we er nog altijd over aan gesproken”
20 jaar later blijft er ook wel nog altijd wat hangen. “In het begin konden we nauwelijks slapen. We sliepen elk om beurt, we hielden als het ware de wacht. Ze hadden immers ook onze sleutels mee. De sloten hebben we destijds wel veranderd, maar die van de poort niet”, oppert Jan. En Marianne is na twee decennia nog altijd op haar hoede. “Als we ergens stil staan aan de verkeerslichten, dan kijk ik toch altijd wel eens rond.”
De reis die ze toen op het oog hadden, ging niet door. “We wilden eigenlijk naar Tenerife gegaan, maar kozen uiteindelijk voor onze eigen kust. En we zijn ondertussen wel al enkele keren in Tenerife geweest, volgend jaar gaan we zelfs twee keer.”
Krantenknipsels
Ondertussen is ook bij het Oekense koppel het leven razendsnel voorbij gedenderd. Zoon Remko (23) is al het huis uit en zorgde met zijn echtgenote al voor twee kleinzonen: Kyliano (3) en Mauro (2). Dochter Lotte (17) woont nog thuis. “Het is niet dat we daar zelf te koop mee lopen, maar soms worden we nog een aangesproken over ons hachelijk avontuur van 20 jaar geleden. Als mensen mijn naam door Google jagen, dan komen ze er ook op uit. Maar ondertussen ligt het natuurlijk al een tijd achter ons. Maar de krantenknipsels uit die tijd, die hebben we mooi bewaard.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
