Passen

In de gazetten ston der olsan meeër artiekels over reloaties. Oster over entwa wor geklapt, ton schilt er entwa mee. On zoernaliesten nu ol road begunnen te geven over lieëfde, kriege ‘k de prezompsie dat under eejgen menoaze in de soepe droait. Ze zien te getieketakt vor in lezersbrieëven soeloas te kriegen vor under eejgen reloatietrubbels.

Eeën van de roadgeviengen in de gazette is da je meeër mè malkoar moe weggoan, lik ofda je ‘n ‘date’ èt, en da je ton j’n beste moe doeën vo malkoar ’n pluumtjie te geven. Mo wal azzo da je bie ’t geven van da pluumtjie – ip z’n Brugs gezeejd – nie tevil kompelmenten mag maken.

Van kompelmenten gesproken, vandeweke woare ‘k mè m’n vrouwe mee gon shoppen (ook dat wor angeroan vo nu en tonne e ki te doeën). In de kleeërwienkel was ter ook nog ’n ander oekder koppel. ’t Vrouwmens van de tweeë was kleeëren an ’t passen, mo ze wist lik nie goeëd wa gekozen. Ineeëns trek de gordiene open. In alke angd eej ze ’n rok vaste en ze roept nor eur vint: ‘Wa zoe ’t beste passen bie m’n oanzichte?’ Die vint, ook nie mè van de joengste en dus nie gewend van ’n kompelmentje te geven, aa ollichte ook dat artikel in de gazette gelezen. ‘k Zieën èm peejzen. En dorip zegt ie: ‘Ozze ‘k goeëd no joen oanzichte kieken, moe ‘k zeggen: plóóirokken passen ’t beste!’ Ze zien nie lange in de wienkel gebleven.

Achter ’t wienkelen zien memiender nog entwa gon drieken. An ’t tafeltjie nevenst ons zaat er koppel van middelboare leeftied. ‘k Oóren de vrouwe vragen: ‘Schat, wa bewoender je ’t meeëst an me: m’n schóón lichaam of m’n innerlijke ruste?’ De vint antwordt: ‘Nu da je ’t vraagt: je zin vo humor.’