Vorig jaar fietste Wouter Deboot dwars door Amerika, dit jaar rijdt hij dwars door Oceanië. Met zijn fietstocht door Australië en Nieuw-Zeeland wil hij ons laten kennismaken met onze tegenvoeters. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die maandag in Iedereen Beroemd te zien zijn.
In de lokale krant van de Northland, Rodney Times, lees ik een verhaal over de Oekraïense migrant Alex Kirichuk, die de grootste nucleaire kernramp uit de menselijke geschiedenis op de eerste rij meemaakte. Na de ontploffing van de kernreactor in Tsjernobyl op 26 april 1986 werd hij door de Sovjetautoriteiten als inspecteur ter plaatse gestuurd om de schade op te meten. In die maanden werd hij blootgesteld aan hoge dosissen radioactiviteit, in principe dodelijk voor elk levend wezen. Maar meer dan 35 jaar later zit hij gezond en wel voor mij in zijn ginstokerij in Puhoi, een pittoresk dorp aan een klaterende rivier. De reden waarom hij na al die jaren nog altijd geen enkele bijwerking heeft ondervonden is, naar eigen zeggen, de kruidendrank van zijn vrouw.
“Het drankje van mijn vrouw, die van opleiding arts is, heeft mijn leven gered.”
Het spul was oorspronkelijk een kruidentonic op basis van Oekraïense kerkwijn, maar momenteel maakt Alex zijn tonic op basis van ‘een geheime formule’. Ik kan nog uit hem peuteren dat er biologisch geteelde rode druiven aan te pas komen, maar daar stopt de loslippigheid.
Het paarse goedje smaakt erg lekker
“Ik durf te zeggen dat we de beste alcohol ter wereld maken”, zegt hij, met zijn vlezige wijsvinger op de tafel tikkend. “Niet moeilijk, want wij werken met het beste water van Auckland.” De Kirichuks kochten hier in 2002 een woning nadat ze een put van 221 meter diep hadden ontdekt waaruit ze zuiver water opboren. Puhoi Organic Distillery produceert nu allerlei soorten sterkedrank in talloze variëteiten: van ginsenggin over wodka tot schnaps. Bij wijze van afscheid schenkt hij me een glas gin in. Wanneer hij de tonic toevoegt, krijgt het goedje een paarse kleur. Hoeveel hij zijn verhaal heeft aangedikt weet ik niet, maar het smaakt in elk geval erg lekker. En het is het ideale aperitief voor de lunch die ik dit keer in Leigh Eats nuttig, een fris ogende bar waar blootvoetse mannen met baarden en vrouwen in gumboots hun latte drinken en hun fishburger of clamchowder naar binnen stouwen.
Zelf kies ik voor een quiche met spinazie en geitenkaas, want ik eet nu al een aantal weken geen vlees meer. Het is een manier om mijn vervuilende vliegtuigkilometers te compenseren. Geen vlees meer eten draagt een steentje bij tot een beter milieu, spaart een aantal dierenlevens, sust mijn geweten en vraagt minder moeite dan gedacht. Het belangrijkste voor de voeding van een duursporter is dat die veel koolhydraten bevat. En die zitten hoofdzakelijk in granen, rijst, peulvruchten en deegwaren. Keuze te over dus. Bovendien hoef ik me geen zorgen te maken over eventueel slappere prestaties. Dat bewijzen profwielrenners Kenny De Ketele en Robbe Ghys. Zij wonnen in 2019 de Zesdaagse van Gent op een volstrekt vegetarisch dieet. De tijd dat renners een biefstuk in de pan en/of hun broek legden ligt dus ver achter ons. En eerlijk, ik mis het niet. Ik voel me zelfs beter.
Dwars Door Oceanië
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier