West-Vlaanderen in beeld

Op West-Vlaanderen raak je nooit uitgekeken. Wekelijks stellen de beste West-Vlaamse fotografen scherp op onze provincie.

“Ik begon mij te verdiepen in fotografie toen mijn twee dochters alsmaar meer progressie maakten in de turnclub. Die beweging wou ik mooi in beeld brengen. Ik volgde een cursus en avondschool en algauw werd mijn interesse een echte hobby. Naast een soort huisfotograaf ben ik vandaag ook bestuurslid bij de Oostendse Turnvereniging Noordzee. Ik probeer er op een creatieve manier foto’s te nemen. Hoe meer je fotografeert, hoe meer je anders leert te kijken. Fotografen als Darren Heath en Mads Peter Iversen zijn daar mooie voorbeelden van. Ik hou van hun eigenzinnige blik en hoe ze spelen met licht. Op termijn wil ik graag zelfstandig fotograaf worden in bijberoep. Mijn droom? Grote sportevenementen of concerten fotograferen.”

“Ik reis graag en probeer dat alsmaar vaker te combineren met fotografie. Vorig jaar zijn we naar Zuid-Engeland geweest, twee jaar geleden trok ik alleen met mijn jongste dochter richting IJsland. Zulke extreme en avontuurlijke landschappen spreken mij aan. Zo staat de Noordkaap ook nog op mijn lijstje.”

“Een tijd geleden kocht ik een drone, ook al omdat die een andere kijk biedt op de wereld. Ik zag een geweldige foto passeren op Instagram en wilde eens een gelijkaardige pose uitproberen aan de Strekdam met mijn dochter. Ik was heel blij met het uiteindelijke resultaat.”

“Zoals zovelen experimenteerde ik als kind met het fototoestel van mijn ouders. Maar ik begon pas echt creatief te zijn toen ik het technische aspect helemaal onder de knie had. Het meeste heb ik uit ervaring geleerd, al heb ik wel een jaar fotografie gevolgd. Het is niet simpel om als cinematograaf te beginnen, maar ik timmer wel aardig aan de weg met kortfilms en reclamefilmpjes. Ik kijk op naar mensen als Emmanuel Lubezki (‘Gravity’, red.) en Roger Deakins (‘Blade Runner 2049’, red.), die verschillende Oscars wonnen. Zelf wil ik vandaag gewoon voortgroeien en dan zien we wel. Ik hou van de combinatie foto-film, maar met film kan je toch nog net iets meer emotie leggen in wat je wil vertellen.”

“Ik leg een zekere donkere sfeer in mijn werk, zonder dat het zwartgallig wordt. Vroeger ging ik ook vaak mee met urbexers. Ik ben wel fan van de sfeer en geschiedenis die de verlaten gebouwen uitstralen. Vorig jaar hield ik een tentoonstelling in de kerk van Oeren, en maakte ik ook mijn eigen muziek daarbij. Ik zoek altijd iets anders dan anders. Als ik op reis foto’s neem, dan ga ik ook meestal overdag al eens kijken, om dan ‘s avonds terug te keren.”

“Deze foto nam ik aan het Accent Business Park in Rumbeke. Ik moest er toevallig in de buurt zijn en zag hoe de omgeving heel clean oogde, futuristisch haast. Het sprong er meteen uit voor mij.”

“Rond mijn veertigste zag ik wel vaker mooie foto’s passeren op Facebook en fotografie begon me alsmaar meer te interesseren. Ik ruilde mijn compactcamera in voor een spiegelreflexcamera en trok eropuit. Natuur- en landschapsfotografie boeien mij enorm, maar ook straatfotografie. Maar ik hou toch het meest van macrofotografie. Als je alles van heel dichtbij bekijkt, dan lijkt er een nieuwe wereld open te gaan.”

“Het voordeel is ook dat je er niet ver voor moet trekken, al heb ik een grote voorliefde voor Engeland of Scandinavië. Deze foto nam ik een straat verderop. Uitgebloeide paardenbloemen lijken van ver niet mooi, maar als je dichter gaat kijken, dan krijg je dit resultaat. Het blauw is van het beekje op de achtergrond. De dauwdruppels zijn wel in scène gezet, maar dat is ook het enige. Door de bloemen te benevelen met een plantenspuitje kan je een heel leuk effect creëren. De foto is ook met de vrije hand genomen, een statief hindert je vaak alleen maar.”

“Als ik op stap ga, dan vind ik de ene keer niets, maar de andere keer is het wel prijs. Insecten zijn iets moeilijker om te fotograferen, maar als je door je camera een libel of zelfs een doodgewone vlieg van heel dichtbij ziet, dan sta je versteld.”

“Een tentoonstelling is niet aan mij besteed, ik heb altijd de neiging om mijn werk niet goed genoeg te vinden. Ik streef immers altijd naar perfectie. Dat maakt fotografie ook zo boeiend, je bent er nooit klaar mee. Ik heb hetzelfde met schrijven.”

“Ik hou het meest van snapshots, verrassende foto’s in het straatbeeld. Dit was er zo eentje tijdens het internationale circus- en straattheaterfestival De groote stooringe, afgelopen zomer in Roeselare. Mijn vrouw zit in het organiserende comité, dus ik was op de hoogte van de act en de sprong. Als er iets georganiseerd wordt in de stad ben ik er graag bij.”

“Als tiener was fotografie een soort hobby, maar ik wilde eigenlijk heel graag voor de krant werken. Ik studeerde aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Gent en toen ik afstudeerde waagde ik in 1982 mijn kans bij De Weekbode. Ik had geluk dat ik er meteen kon beginnen en ben er sindsdien niet meer mee gestopt. In 2000 ben ik overgeschakeld naar digitaal fotograferen, maar ik geef vandaag wel nog altijd analoge fotografie aan de academie. Door de digitale techniek is het vandaag gemakkelijker fotograferen. Analoog fotograferen dwong je ertoe om écht een goeie fotograaf te zijn, want je moest het toen toch maar doen met het rolletje dat je had. Zelf fotografeer ik nog analoog als we met de klas op weekend gaan.”

“Veel ben ik niet thuis, nee. Ik werk voor verschillende kranten en magazines. En overal waar ik kom kennen ze mij wel. Dat sociale aspect houdt deze job boeiend. En straat-fotografie blijft mijn ding. Gewoon rondlopen en iets onverwachts en moois capteren.”

“Toen ik 16 jaar was, deed ik een vakantiejob om een fototoestel te kunnen kopen. Ik heb altijd al wel interesse gehad voor fotografie en wilde het iets ‘professioneler’ aanpakken. Uiteindelijk heb ik zo’n acht jaar met dat toestel gewerkt. Ik probeerde veel uit, en als iets niet lukte, dan deed ik het gewoon opnieuw. Dat is ook dé tip die ik meegeef aan anderen. Met wat basismateriaal kan je al veel doen, heel veel zelfs.”

“Ik werk als staalnemer in de pluimveesector. Ik controleer kippen en hun stallen op salmonella. Ik ben actief in heel Vlaanderen en een deel van Frankrijk, dus kom ik op heel veel plaatsen. Ik heb dan ook bijna altijd mijn fototoestel bij, wat wel handig is. Dit jaar wil ik eindelijk werk maken van een bijberoep als fotograaf. Ik voel ook dat ik meer richting portret en model ga. Wat ik wil bereiken? Dat mensen zien wat ik zie, de schoonheid in de natuur. Misschien ook zelf wat meer de wereld intrekken. Al is het een privilege om aan zee te wonen. Je hebt hier geweldig licht. Soms ga ik met de hond van anderen wandelen, gewoon omdat ik dan een reden heb om op pad te gaan met mijn fototoestel. Deze foto nam ik een vijftal jaar geleden, tussen Wenduine en De Haan. Ik hoorde van een kunstwerk dat zou verdwijnen en toen ik eraan kwam, was er net een prachtige zonsondergang. De mooiste foto’s maak ik als ik me laat verrassen door mooie momenten als dit.”

“Al sinds mijn tiende ben ik gefascineerd door alles wat met luchtvaart te maken heeft en die passie is alleen maar gegroeid. Door de jaren heen heb ik heel wat vliegtuigen en helikopters gefotografeerd in binnen- en buitenland. Ik beheer ook de site en nieuwsbrief van de gespecialiseerde website Hangar Flying.”

“Toen ze bij mijn vroegere werkgever een fotograaf zochten voor Brugge ben ik meer de weg van de algemene fotografie opgegaan. Ik werk vandaag nog altijd als fotograaf in bijberoep, maar net iets minder omdat het moeilijker te combineren valt met het gezinsleven. Luchtvaartfotografie blijft echter wel een belangrijk onderdeel. Ik probeer niet zozeer alle vliegtuigen te ‘verzamelen’, maar ik speel wel heel graag met beeldcompositie.”

“Heel recent konden spotters een aantal trainingsvluchten bijwonen van de Seaking, die in maart officieel met pensioen gaat. Toen ik dit plasje zag op de basis ben ik door mijn knieën gegaan om dit beeld te kunnen maken. Een beetje symbolisch voor het toestel dat straks aan de grond blijft. Het is een helikopter die tot de verbeelding spreekt bij de meeste mensen, door zijn heldenstatus en ook door de reeks en film Windkracht 10. Zelf ben ik ooit eens twee uur mee geweest met de Seaking voor een reportage en werd ik zelfs gewincht op een schip. Een heel speciale ervaring. Zijn opvolger oogt jammer genoeg letterlijk iets minder kleurrijk.”

“We zitten zo’n 230 dagen per jaar op zee. Het zit ons duidelijk in het bloed. Terwijl mijn vader vandaag vooral alles regelt aan land, trekken mijn broer en ik de zee op met de Z-53. Hij is de schipper, terwijl ik de machinist en chef-kok ben. Je rolt daar haast in, al zijn we nooit verplicht geweest thuis om mee te gaan in het vissersverhaal. In 2008 ging het heel slecht in de sector en zag het er ook voor ons niet goed uit. Mijn ouders raadden me aan om iets anders te doen. Maar ik had al snel door dat iets anders niets voor mij was en ik keerde terug naar de visserij. Tien jaar later heb ik echt het gevoel dat ik op mijn plaats zit. Mijn broer en ik hebben twee totaal verschillende karakters, maar we komen toch supergoed overeen.”

“De passie voor fotografie kreeg ik mee van mijn opa. Het was ook met zijn materiaal dat ik op mijn twaalfde wat oefende. Ik heb mijn fototoestel altijd mee op zee, maar veel tijd om foto’s te nemen is er vaak niet. De mooiste momenten zijn als de netten boven zijn, maar dan moet je hard werken. Deze foto nam ik toen we net klaar waren. De batterij van mijn fototoestel was plat, dus heb ik dit beeld snel met mijn telefoon vastgelegd. Of ik iets met mijn foto’s wil doen? Misschien ooit wel, maar ik ben nu al amper thuis. En die tijd besteed ik dan liever aan mijn vriendin.”

“Zoals zovelen kocht ik een goed fototoestel om foto’s van mijn kinderen te nemen, maar die waren niet goed. Dus zocht ik uit hoe het dan wel moest en begon ik langzaam maar zeker te experimenteren, ook op creatief vlak. Ik kwam de juiste mensen tegen, zocht veel online op en trok er vaak opuit.”

“Ik hou van lijnen, compositie en architectuur, maar neem ook graag foto’s met een lange sluitertijd in de natuur. In mijn foto’s zie je heel vaak mijn voorliefde voor zwart-wit. Dat capteert heel goed de essentie van het beeld en straalt ook karakter uit. Zelfs als ik foto’s neem als het licht heel goed zit, dan schakel ik over op zwart-wit, omdat je op dat moment ook heel mooi de schaduwen kan weergeven.”

“Exposeren staat heel hoog op mijn verlanglijstje en het liefst zou ik een reeks maken rond het werk van de Spaanse architect Santiago Calavatra. Hij ontwierp het befaamde station Luik-Guillemins, waar je als fotograaf veel kanten mee uit kan.”

“Als ik een locatie vind, dan kijk ik altijd wat ze zelf te bieden heeft. Het was even wachten aan de Menenpoort in Ieper, want er waren veel toeristen die dag. Ik vroeg een bevriende fotograaf om naar boven te kijken en met mijn groothoeklens kon ik dit beeld vastleggen. Er zijn weinig onontdekte plaatsen, daarom probeer ik altijd net iets anders te doen met wat ik zie.”

“Tijdens mijn middelbare school trok ik een jaar naar het kunstonderwijs en daar kwam ik in contact met analoge fotografie. Dat is altijd wat blijven hangen. Er was ook een leerkracht die mij enorm in die richting stimuleerde. Ik hoop dan ook om ooit van mijn hobby mijn beroep te kunnen maken. Daarom heb ik ondertussen ook een voltijdse fotografieopleiding gevolgd, want je voelt dat je daarmee wel een flinke stap vooruitzet.”

“Deze foto nam ik nog voor mijn opleiding. Ik had zo’n beeld eens zien passeren op Instagram en wou het ook eens uitproberen. Dus googelde ik hoe je zoiets doet en trok daarna met een vriend naar het strand van Zeebrugge. Om dit effect te verkrijgen, vulde ik een klopper op met staalwol en bond die vast aan een touw. Daarna stak ik de wol in brand en liet de klopper ronddraaien, terwijl er een lange sluitertijd stond ingesteld. Ik had eigenlijk vrij snel dit beeld. En gelukkig maar, want die staalwol brandde snel op. (lacht) Het is een beeld waar ik trots op ben. Het liefst zou ik zoiets eens combineren met een modellenshoot. Mijn voorkeur gaat dan ook uit naar portret- en landschapsfotografie.”

“Eigenlijk wil ik met mijn foto’s aan zoveel mogelijk mensen tonen wat ik ontdek en zie in de wereld. Koude streken, zoals Noorwegen, fascineren mij enorm. Als fotograaf word ik bijvoorbeeld heel blij als het sneeuwt. Dan trek ik er meteen op uit.”

“Ik ben al twintig jaar bezig met fotografie, maar vijf jaar geleden besloot ik om zelfstandig in bijberoep te werken. Mijn vrouw doet de praktische kant van de zaak, zoals de afspraken opvolgen. Zo heb ik de ruimte om me op het creatieve te focussen. Het is ook handig als ze bij communieshoots de ouders afleidt. (lacht) Mijn vrouw is ook een goed klankbord als ik inspiratie nodig heb.”

“Het leuke is dat mijn oudste dochter van elf nu ook de smaak te pakken heeft. We trekken er steevast samen op uit tijdens een foto-wandeling door Brugge van een bevriend fotograaf Andy McSweeny. Heel fijn om te zien hoe goed ze er al mee weg is. Op reis nemen we bewust meer foto’s van onze kinderen, omdat we tijdens het jaar voelen dat foto’s nemen eerder werkgerelateerd is.”

“Met de kinderen trekken we ook elk jaar naar Kunstenfestival Watou, waar ik deze foto heb genomen. Op het moment zelf was ik me niet zozeer bewust van de mens die er ook op staat, maar het geeft wel een aardig beeld hoe groot het stuk wel is. Ik vond het heel inspirerend om te zien, zowel van op afstand als dichtbij.”

“Ik droom eigenlijk van een reeks rond lederen fietszadels van Brooks. Ik fiets zelf heel graag en ik vind dat een fascinerend mooi object. Dus wie weet doe ik er wel nog iets mee.”

“Ik geef mobiele begeleiding thuis en in de klas aan kindjes met het syndroom van Down, een job die veel energie vraagt maar veel dankbaarheid geeft. Daardoor ben ik ook veel op pad. Mijn fototoestel heb ik haast altijd bij mij. En je zal het zien, net als je het niet bij hebt, zie je een heel mooi beeld.” (lacht)

“Ik had thuis een compactcamera en mijn interesse voor fotografie is gaandeweg gegroeid. Een kleine acht jaar geleden kocht ik een spiegelreflexcamera. Daarna volgde ik een opleiding aan het CVO 3 Hofsteden in Kortrijk en zo ging de bal aan het rollen. Zelfstandig worden in bijberoep is nog niet aan de orde, want ik ben nog volop bezig aan mijn opleiding. Ik heb ook nog niet echt een stijl. Ik doe graag een beetje van alles, zoals onder meer straatfotografie. Het liefst breng ik het dagelijkse leven in beeld, dus vaak gaat het om spontane foto’s. Zo is mijn broer, die ook het syndroom van Down heeft, een heel dankbaar figuur. Bij hem kan je niets forceren en zo heb ik het het liefst.”

“Deze foto nam ik ook ergens onderweg, niet ver van de autosnelweg in Ieper. Ik was aan het experimenteren met licht en long exposure (lange sluitertijd, red.). Omdat er daar weinig licht is, leek me dat wel een leuke plek en ging ik aan de kant staan. Ik ben best blij met het resultaat.”