Een parkwachtster is in de Australische deelstaat Northern Territory meegesleurd en gedood door een krokodil. De vrouw werd aangevallen toen zij samen met haar familie mosselen aan het verzamelen was. Haar lichaam werd uren later gevonden op een kilometer van de plek waar zij werd gegrepen.
Die drie aangrijpende zinnen las ik vorig jaar met lichte huivering in een Vlaamse krant. Ze trokken meteen mijn aandacht, want ik speelde toen al met het idee om door Australië te fietsen. Sindsdien daagde het mij dat ik krokodillengebied zou moeten doorkruisen. Ik beet mij vast in het onderwerp en moest constateren dat het grootste reptiel ter wereld in 2014 in diezelfde deelstaat maar liefst vijf dodelijke slachtoffers had gemaakt. Allemaal het gevolg van een doodsrol. De naam zegt het. Kans op overleven? Nul.
Die beproefde tactiek van de koudbloedige roofdieren bestaat erin om zichzelf en hun slachtoffer zo snel mogelijk om te draaien en te desoriënteren. Daarbij verdrinken ze hun prooi en rijten ze die aan stukken. Soms verstoppen ze een deel van hun vangst. Voor later. Als dessert.
Er schoten honderden rampscenario’s door mijn hoofd
Er schoten honderden rampscenario’s door mijn hoofd. Hoe kon ik vermijden dat ze het op mijn malse fietskuiten zouden munten? Ik suste mezelf met de gedachte dat ik mij ter plaatse goed zou informeren. Eens hier verandert mijn bezorgdheid echter in nieuwsgierigheid. En wordt de vraag: hoe kan ik zo’n machtig dier spotten zonder zelf een hapklare brok te zijn? In de buurt van Adelaide River vind ik een afdoend antwoord bij een gerimpelde local. ‘Hou voldoende afstand. Hier zitten de grootste en meest agressieve krokodillen. En het enge is dat je geen idee hebt waar ze zijn, want hun biotoop is vuil water. Bovendien drijft een krokodil op zo’n manier dat enkel ogen en neusvleugels zichtbaar zijn. Met het uiteinde van hun staart zorgen ze ervoor dat er geen bubbels of kringen op het water ontstaan. Meedogenloze moordmachines zijn het.’
Zijn uitleg brengt mijn gedachten naar een reis die ik in Midden-Amerika maakte. Daar wierp een gids met een gezicht dat bol stond van vrolijkheid een gepluimde kip in een vieze, ogenschijnlijk rustige poel. Het gevecht dat er binnen de seconde ontstond staat nog op mijn netvlies gebrand. Krokodillen kennen effectief geen genade.
‘Wel dus, fiets niet langs de rivier. Neem beter een toeristenboot. Minder spannend misschien, maar toch’. Met een snel bijeengeklad plannetje zet de vriendelijke local mij op weg richting een steigerplaats in Wak Wak. ‘Je zal het je niet beklagen, mate.’
Maandag brengt die boot mij dus naar het walhalla van de krokodillen. Maar voor het zo ver is krijg ik nog een ander gevaarlijk dier in mijn nek geduwd. ‘Is zij in staat om mij te wurgen?’, vraag ik aan de eigenaar. ‘Mocht ze dat willen, zou ze dat kunnen, ja’. Waterpython doodt fietser van ‘Iedereen Beroemd’ als titel in je krant? Ik mag er niet aan denken.
(*): fake news
Dwars Door Oceanië
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier