Powervrouw en topactrice Emilie De Roo: “Ik ben meer dan ooit mezelf”

Emilie De Roo is dit voorjaar niet van je tv-scherm weg te slaan, met dank aan Beau Séjour II en passages in Lockdown en Albatros . De actrice is bezig aan een tweede televisiecarrière en zag dat eigenlijk zelf niet echt aankomen. “Kenji Minogue heeft mij van elke vorm van gêne afgeholpen.”

Het gezicht van Emilie spreekt boekdelen als ze tijdens de fotoshoot de rode tractor opmerkt. Die katapulteert haar meteen terug naar de tijd toen ze als kind, wat verderop in de straat, hele zomers doorbracht bij haar grootmoeder. Ooit belandde ze er als kind met een quad in de prikkeldraad, kort voordat ze haar communie moest doen. Dat werd haar niet meteen in dank afgenomenthuis, ook al omdat ze daardoor met een litteken op haar voorhoofd op de communiefoto stond. “Dat speelse,dat tikkeltje tegendraadse, zit er nog altijd in”, grijnst ze.

Op een moment dat ze het niet meer had verwacht, gaat ze opnieuw volop acteren. Tien jaar geleden speeldeze voornamelijk gastrolletjes in series, nu duikt ze op in primetime op elke zender. De liefde voor acteren was er altijd al. Het was een voorstelling van Peter Pan die haar leven voorgoed veranderde. Ze was zes en zat met open mond te kijken hoe actrice Els Olaerts als Peter Pan door de lucht vloog. Zoals een priester die zijn roeping kreeg, zegt ze zelf. Een paar jaar later blufte ze zich in een auditie voor een andere voorstelling van NTGent: Jungleboek . Aapje nummer vier of zes. Maar dat deed er niet toe. Toen ze in de coulissen rondwaarde, wist ze: dit is het. Vandaag staat ze allerminst op de achtergrond, met dank aan een opmerkelijke passage in de reeks Lockdown , een grote rol in Beau Séjour II en een opvallende gastrol in Albatros .

Je studeerde woordkunst en drama in Brugge. Wist je toen zeker wat je ging doen?

“Na enkele omzwervingen voelde dat echt als thuiskomen. Ik heb heel graag op die school gezeten.

Acteur Stefaan Degand en dichteres Delphine Lecompte zaten in mijn jaar. Les volgen aan die school was voor mij echt fantastisch.”

Hoe stonden ze daar thuis tegenover?

“Mijn ouders zagen al snel dat het weinig zin had om mij op andere gedachten te brengen, dat mijn beslissingredelijk vaststond. Ik kom uit een modaal gezin. Mijn oma is wel wat kunstzinnig. Ze was eerst boerin, maar toen mijn opa stierf, kwam er een pottenbakster in haar naar boven. Ik heb ook wat tantes die schilderen,maar bij de meesten van onze familie is er wel een of andere hoek af.” (grijnst)

Wist je toen je van de schoolbanken kwam, ik ga het maken?

“Ik wilde maar één ding: naar de theaterschool. Maar ik raakte niet binnen. Ik vond dat verschrikkelijk. Geen idee hoe dat kwam. Ik wilde het te graag, zeker? Ik kwam van een klein dorpje, ik had nog niet veel geleefd. (denkt na) Maar eigenlijk ben ik heel blij dat het zo gelopen is. Ik ben ervan overtuigd dat alles een reden heeft.”

Was je dan niet gedesillusioneerd?

“Ja, maar ik heb altijd mijn weg gevonden. Ik trek mijn plan wel, dacht ik. Als je wil leven van de kunsten,moet je het wat creatief aanpakken. En dat deed ik. Ik ging altijd op mijn buikgevoel af. Dat heeft me nog nooit in de steek gelaten.”

Maar dat acteren kwam toch op een laag pitje te staan?

“Ik zat een tijdje in de verkoop. Ik verkocht advertentieruimte, lucht eigenlijk, maar het leerde me wel

omgaan met geld, wat niet onbelangrijk is in dit vak. Ik heb als tourmanager gewerkt bij Les Ballets C de la B, en ben met Gardenia de wereld rondgetrokken. Dat was een stuk waarin transseksuelen centraal stonden. Dat was fantastisch.”

“Ik had nog geen kinderen en wilde de wereld zien. Meepakken die handel, dacht ik. Het heeft me in

zekere zin weer geïnspireerd, toen ik die breekbaarheid op het podium zag. Kijk, zei elk van die hoofdrolspelers, dit ben ik. Wat je van mij denkt, kan mij niet schelen. Daar heb ik echt heel veel van geleerd. Na die tour had ik echt het gevoel dat ik íéts op het podium wilde doen. Ik wilde uitbreken.”

En toen ontmoette je Sarah Vandeursen op de Gentse Feesten.

“Het klikte meteen tussen ons. David ( de man van Emilie is muzikant, red. ) had heel wat muziek op zijn computerstaan en toen Sarah langskwam… tja. (lacht) Ik wilde niet wachten, dat moest meteen online en dat is daarna helemaal ontploft. Ik zat in het buitenland toen Sarah me zei dat ze niet eens meer op café kon, dat het zo begon te leven.”

Wist je toen al welke stijl of richting je uit wilde met Kenji Minogue?

“Er zat echt geen plan achter. Wij wilden kunnen dansen op muziek die we de dag nadien ook nog goed vonden. Als we ons maar konden smijten. Ja, hoe gaat dat?

Ik ken de modedesigner Tom Van Der Borght, ik vond

dat die toffe dingen deed en vroeg of we niet konden

samenwerken. Zo ging dat ook met de fotograaf, voor de videoclip… Gewoon, let’s do it . We stonden daar echt niet bij stil.”

Van een uit de hand gelopen grap gesproken, dan.

“Op ons laatste optreden op de Gentse Feesten wilden we iets doen met de amish, omdat we die geloofs-

gemeenschap ook beschouwden als een soort gekke

familie. Drie uur voor het optreden belde Goran, de man van de videoclips, me met de vraag of ik nog naar de Brico kon rijden om houten palen, nagels en een hamer. Het optreden begon, stonden zij daar te sleuren met palenen waren zij nog van alles aan het bouwen. En alsof het minutieus getimed was: wij zetten ons laatste nummer in en daar verrees een kerk op het podium. Als je dat zou plannen, zou dat niet lukken. Maar bij Kenji Minogue lukte het altijd. Alsof het voorbestemd was.”

Doen jullie iets voor jullie tiende verjaardag eind dit jaar?

“Wacht, bestaan we tien jaar? Dat wist ik niet. Er zijn geen plannen of zo, nee. Sarah en ik horen elkaar vaak en als we zin zouden hebben, pakken we Kenji Minogueweer op. Maar voorlopig zijn we allebei bezig met

projecten waar we iets meer ambitie voor hebben.”

Mis je het optreden?

“De adrenaline die je krijgt van een publiek dat staat te roepen, dat is echt kicken. Nu ben ik andere dingen aan het doen die ik ook echt wel kicken vind.”

Ik zag jullie al aan het werk. Maakten jullie nooit dezelfde bedenking als het publiek: wat is dit? De energie waarmee jullie opkomen…

“Dat was echt topsport. Het gebeurde dat Sarah en ik een week later nog een stijve nek hadden. Je moet weten: ik was zwanger op dat moment. Ik ben altijd zwanger geweest tijdens Kenji Minogue. Sarah en ik beleefden Kenji Minogue elk op onze eigen manier, denk ik. Sarah had een dochtertje van vier, had vooral gemoederd en wilde uitbreken. Ik had de hele wereld gezien en vond het tijd om tot rust te komen en een euh, nestje te maken.Dat was heel raar. Iedereen dacht dat ik een zot wijf was, maar ik stapte van het podium en dan zat ik daar: melk te kolven tussen de bakken bier. Ik denk dat ik een paar jaar verouderd ben op korte tijd. Vooral omdat het late uren waren. Als je om één uur ’s nachts moet spelen in

Limburg, dan ben je niet bepaald vroeg thuis. Dat was pittig.”

Er zat dus nooit een masterplan achter je carrière?

“Integendeel. Ik had ook nooit gedacht dat ik na mijn veertigste weer zou acteren. Dat was het verste van mijn gedachten. Ik werkte de laatste jaren voor een talent agency , waardoor ik weer terechtkwam in

fictieland. En toen hoorde ik daar: ‘ Ah, gij bestaat nog? Acteert ge niet meer? ’ (lacht) Waarna ik auditie kon doen voor Beau Séjour II . Ik ben daar zonder

verwachtingen naartoe gegaan. Toen ik 23 jaar was, wilde ik heel graag acteren. Ik ging naar elke auditie met het idee: neem mij aan, alsjeblieft. En nu was dat niet zo. Echt waar, hoe meer je loslaat, hoe meer dat werkt op een of andere bizarre manier. Voor mij is dat zeer bevrijdend geweest. Ik denk dat je daar veertig jaar voor moet worden, om op een set toe te komen, met een attitude van what you see, is what you get . Ik ben heel blij met die kans. Die opnames waren zalig. Het leuke was dat ik ongelooflijk ben uitgedaagd, dat vond ik cool. Ik was ook supercontent dat Kaat mij de kans heeft gegeven om centraal te staan in haar Lockdown -film.”

En wat wacht je nu nog?

“Ik stond ook op de set van Grond ( de nieuwe fictiereeks, geschreven door Wannes Cappelle, Dries Heyneman en Zouzou Ben Chikha, red. ). Daar kan ik nog niet veel over kwijt, maar ik speel een vrouw voor wie je maar beter uitkijkt. Ook een pittige rol. En straks ben ik ook te zien in de nieuwe fictiereeks 3Hz op Ketnet ( naast Ann Tuts en Stan Van Samang, red. ). En ik heb ook een klein rolletje in Albatros . Ik ken regisseur Wannes Destoop van op caféin het Gentse. (denkt na) Heel raar hoe dat allemaal loopt. Maar het geweldige is dat het allemaal heel uiteenlopende zaken zijn. De ene keer heel rauw, dan weer iets serieus, iets voor jongeren en dan iets dramatisch met een komische ondertoon.”

Hoe groot is het verschil om nu op de set te staan in vergelijking met vroeger?

“Ik was vroeger heel onzeker, wou het heel graag goed doen en was mij erg bewust van mezelf. Maar hoe gaat dat? Met ouder worden durf je meer jezelf te zijn, denk ik. Er zijn ook momenten dat ik het niet goed weet, maar ik wil mij niet meer onzeker voelen, zeker niet in mijn werk. Kenji Minogue is daar heel belangrijk in geweest. Dankzij Kenji is elke vorm van gêne compleet verdwenen.Zwanger in een latexpakje op het podium staan, daarna ontzwangeren en dan opnieuw zwanger worden, dertig kilo bijkomen en je weer in zo’n pakje hijsen… Dan mag je gewoon geen gêne meer hebben.”

Ik denk dat het ook scheelt dat je op zo’n moment ziet dat er ook geen reden is tot gêne én dat niemand ervan wakker ligt.

“Het is vooral dat. In Lockdown hebben ze mij ook ouder gemaakt. Ik sta daar niet meer bij stil. Dat is gewoon gaan.”

Persoonlijk vind ik het een verademing om meer vrouwen als jij te zien acteren, zoals Isabelle Van Hecke en Janne Desmet.

“Omdat wij niet aan het perfecte plaatje beantwoorden?”

Wat is perfect?

“Dat is het. Ik ben ook heel blij. Dat zijn twee fantastische madammen die je noemt. Ik vind het ook fijner om mensen te zien die de maatschappij weerspiegelen. Ik hoop dat er nog meer zulke rollen op mijn pad mogenkomen.”

Staan er nog zaken op je verlanglijstje?

“Ik wil wel nog graag scenario’s schrijven, maar ik ben me er wel van bewust dat zoiets echt een metier is. Voor de rest wil ik vooral spelen. Tegen mijn kinderen zeggen dat ik niet moet gaan werken, maar mag gaan spelen.”

Wie is Emilie De Roo?

Emilie De Roo (40) is afkomstig van Lotenhulle, net over de provinciegrens.

Ze volgde woordkunst en drama in Brugge. In 2006 was ze te zien in de jongerenserie 16+ . Daarna speelde ze heel wat gastrolletjes. Recent zag je haar nog in de filmreeks Lockdown . Nu speelt ze mee in Beau Séjour II en straks duikt ze ook op in Albatros op Canvas, 3Hz op Ketnet en later in Grond op Vier.

Emilie, moeder van twee dochters, is ook bekend van Kenji Minogue, de muziekgroep die ze samen met Sarah Vandeursen vormt.