Nuria Gilizintinova heeft er een tijdje naar moeten zoeken, maar met de hulp van de makers van het VTM-programma Blind Getrouwd heeft ze hem dan toch gevonden: haar ‘fantastische’ man. En dat is hij ruim twee jaar en een zoontje later nog altijd. Het feesten waarvan ze in haar vorige leven zo genoot, heeft ze er enigszins bij ingeschoten. Maar dat deert haar weinig: “Ik was klaar voor iets anders, iets ernstigers.”
Een megafan van feestjes, noemt Nuria Gilizintinova zichzelf. En het begrip gaat ruim, zo blijkt al meteen. “Ik heb jarenlang tijdens de weekends in de horeca gewerkt; ik serveerde in brasserie Falstaff in Kortrijk. Zelfs dat voelde voor mij een beetje als feest. Mensen komen doorgaans iets eten om een prettige reden. De sfeer alleen al die in zo’n restaurant hangt, daar geniet ik van. Maar ook alles klaarzetten, het contact met de klanten… Ik doe dat graag. En dan nadien uitgaan natuurlijk! Nu vragen we nog altijd thuis graag gasten, familie en vrienden zijn altijd welkom voor een feestje. En zelf uitgaan doe ik óók graag! Al komt dat laatste er sinds ons zoontje Victor geboren is minder van. Het jongste feest waar we nog eens flink uit de bol zijn gegaan was op de Story Showbizz Awards in de Lotto Arena in Antwerpen begin december.”
Nuria werd wereldberoemd in Vlaanderen door haar deelname aan het eerste seizoen van Blind Getrouwd, een televisieprogramma waarin vreemden met elkaar in het huwelijksbootje stappen als een vorm van experiment. Ze trouwde met Stijn Van Poucke, die ze op het eerste gezicht allesbehalve zag zitten en omgekeerd maar bij wie ze gaandeweg toch de liefde vond en vandaag naar eigen zeggen ronduit gelukkig is. No wonder, in geen tijd zijn we bij het onderwerp ‘trouwfeesten’ aanbeland: “De voorbije jaren hebben we heel wat trouwfeesten gehad in onze vriendenkring. Heel tof om daarbij te mogen zijn. Het lijkt wel alsof alles sinds Blind Getrouwd bij ons om trouwfeesten draait”, lacht ze.
Voor jou was trouwen een must.
“O ja! Ik was als jong meisje al heel klassiek. Het perfecte gezinnetje zoals we dat kennen uit de jaren 50 en 60: dat was mijn droombeeld. Mijn beer was toen al mijn baby. Ik ben eigenlijk in een verkeerde tijd geboren! (lacht) Misschien heeft dat te maken met het feit dat ik zelf niet opgroeide in een traditioneel gezin. Ik ken mijn vader niet, mijn moeder voedde mij helemaal alleen op. Neen, ik heb hem niet gemist. Wat je niet kent, kan je niet missen. Maar zijn afwezigheid zal wel bijgedragen hebben aan dat ideaalbeeld dat ik zeker tijdens mijn tienerjaren koesterde.”
We moeten meer met wederzijds respect met onze ouderen omgaan
“Ik zocht dus heel bewust naar een fantastische man om mijn ideale gezin mee te stichten, alleen vond ik die man niet. Of beter: ik vond veel fantastische mannen maar uiteindelijk bleek het dan toch nooit de perfecte match. Ja, ik heb nogal wat liefjes gehad. Zonder negatieve gevoelens, sommigen zijn zelfs goeie vrienden gebleven. En sowieso heb ik uit elke relatie veel geleerd. Maar op een moment kwam ik tot de conclusie dat, als ik het zelf niet voor mekaar kreeg, ik dan maar hulp moest zoeken.”
Je legde de lat hoog?
“Goh, het lag vast aan mij! Ik had als twintigjarige weinig geduld, ik flapte er nogal gauw iets uit wat ongepast was… Ik was een open boek, altijd erg aanwezig. Mijn vrienden weten best dat ik een wilde was. Ik weet dat dat voor mijn omgeving zeker niet altijd gemakkelijk was.”
“Maar ik ben ouder en rustiger geworden. En daarmee brak een periode aan waarin ik besefte dat het tijd was voor iets anders, iets ernstigers. Ik was er gewoon klaar voor.”
Hoe kijk je nu terug op die periode rond het trouwfeest?
“Het was vooral hectisch. En veel te snel voorbij. Ik mis soms die tijd waarin Stijn en ik het voor onszelf moesten houden dat we een koppel waren, dat was ons geheimpje en daar genoot ik van. Het maakte ons een beetje anders. Net als toen ik zwanger was, dat hebben we ook lang voor onszelf gehouden. Maar al heel gauw zit je weer in een dagelijks ritme natuurlijk, de was en de plas, af en toe een ruzie waarna ik denk dat ik er nooit aan had moeten beginnen, wat ik na vijf minuten alweer inslik omdat ik besef dat ik echt wel heel gelukkig ben… Een restantje van mijn rebelse karakter allicht.”
Wat voor iemand is Stijn?
“Los van het feit dat ik hem fantastisch vind, is hij heel eerlijk, wat ik erg apprecieer. Maar hij kan ook eerlijk zijn op het irritante af. Hij zegt wat hij denkt, maar soms houdt hij daar dan ook koppig aan vast, wat je er ook tegenin brengt. Maar ik ben al bij al wel zeker dat ik hem zachter heb gemaakt, of dat we elkaar zachter hebben gemaakt.”
Ik las ergens dat hij je wel eens kleedt om naar een feest te gaan. Maak jij je zelf niet graag op dan?
“Vroeger was ik er meer mee bezig dan nu. Maar Stijn en ik zitten op dat vlak niet helemaal op dezelfde golflengte. Wat ik een leuk kleedje vind, vindt hij dikwijls maar niks. En dan zegt hij me dat ook. Ik zei het al: soms is hij irritant oprecht.” (lacht)
“Hij zit in de kledingsector, dus hij weet wel wat stijlvol is. Maar wat hij voor me kiest, vind ik dan weer te braafjes. Dat gaf wat wrijving tussen ons in het begin, maar nu laten we elkaar daarin los. Al wil het oog ook wat natuurlijk. Dus doen we soms ook een inspanning om het elkaar op het vlak van uiterlijk naar de zin te maken. Zo heeft hij een nieuwe bril sinds we samen zijn die oude vond ik vreselijk! en vind ik hem mannelijker met zijn haar langer. En ik trek voor een feest wel eens een jurk aan die alleen hij de max vindt. Een relatie is geven en nemen, hé. En we vinden elkaar nog het aantrekkelijkst in onze pyjama’s ‘s avonds in de zetel, dus ja, waar hebben we het dan eigenlijk over…”
Ik droomde van een ‘picture perfect’ gezin uit de jaren 60.
Vind je het belangrijk om je vrouw te voelen?
“Echt wel, ja. Net na de bevalling had ik een mindere periode. Ik herkende mezelf niet meer, ik was dertig kilo aangekomen. Ik heb toen even gepanikeerd, maar besloot uiteindelijk om mijn lijf zijn eigen ding te laten doen. Negen maanden zwanger? Wel, dan mocht ik ook negen maanden de tijd nemen om te ontzwangeren. Ik deed postnatale oefeningen, at normaal, maakte elke dag een lange wandeling met Victor in de kinderwagen, en het is goed gekomen. Ik wilde in elk geval niet toegeven aan de verleiding om in een hoekje te gaan zitten pruilen over hoe lastig het allemaal wel was, dan zou ik alleen maar zieliger worden.”
Geen gezin zonder kinderen voor jou. Maar die kinderliefde trek je niet door in je professionele leven?
“Integendeel zelfs. Ik ben gek op kinderen, maar zet me niet de hele dag voor een kleuterklas. Ik vind mezelf ook niet creatief genoeg om kinderen lang op een boeiende manier bezig te houden. Tijdens mijn studies als verpleegkundige wist ik al heel goed dat ik liever in de ouderenzorg wilde werken. Ik werk in woonzorgcentrum Lichtendal in Kortrijk, en in mei verhuis ik mee naar een nieuw gebouw in Bellegem, waar een kleinschalig project voor personen met dementie wordt opgestart. Een nieuwe uitdaging waar ik erg naar uitkijk. Ik haal enorm veel voldoening uit mijn job: omgaan met ouderen, hen helpen, met hen praten of tenminste proberen contact te maken, de begeleiding van de familie ook… Het is iets wat me goed ligt.”
En wordt in het woonzorgcentrum dan wel eens een feestje op poten gezet?
“Absoluut! En dat is belangrijk ook. Verjaardagen, Sinterklaas, noem maar op. Dan wordt er taart gebakken, en al eens een feesthoedje opgezet en gezongen… Je ziet hen dan opfleuren. Dus ja, het is nodig dat ook bejaarden hun feestjes krijgen. Er zijn zo veel misverstanden over ouderen en personen met dementie in onze samenleving! Daar erger ik me aan. Pas op, ik wil geen overdreven rooskleurig beeld van ouder worden ophangen. En het is de voorbije tijd wel vaker gebleken dat het er niet in alle woonzorgcentra even fraai aan toe gaat, maar de meeste hulpverleners doen dag in dag uit hun best.”
“Maar het is natuurlijk belangrijk dat de mogelijkheden er zijn om ouderen de zorg te geven die ze verdienen. Ik heb het geluk dat ik in een groep werk waar dat kan. Ik herinner me hoe ik een paar jaar geleden met een bewoonster een wandeling langs de Leie heb gemaakt; het was lente, de Paasfoor stond er. Ze was een Kortrijkse in hart en nieren, en toen we op de Grote Markt kwamen, herkende ze het belfort, terwijl ze veelal haar eigen kinderen niet meer herkende. Ze genoot die namiddag van haar koffie op het terras, van de passanten op wie ze commentaar gaf… Zo moeten we met onze ouderen kunnen omgaan: met wederzijds respect.”
Die zorg ligt je duidelijk na aan het hart.
“Ja. En ik heb ook ambitie om er nog verder in door te gaan.”
“Mijn streefdoel was vroeger om een gezin te hebben, en een stabiele relatie. Dat is er nu, en daarop bouwen Stijn en ik voort. We hebben een eigen huis gekocht, we hebben een zoontje, en ik wil nu tijd maken om mijn professionele ambities voort te ontplooien. Neen, ik wil liever niet thuis blijven voor de kinderen. Tenzij we er vijf zouden hebben misschien.” (lacht)
Geen vijf, maar wel meer dan een?
“In mijn ideale wereld zijn het er drie! Maar laten we met een tweede beginnen, en dan zien we wel verder. Het is er nog niet, maar het zou welkom zijn. En deze keer zal ik mijn zwangerschap niet verzwijgen zoals bij Victor. Toen was ik geschrokken van de reacties die ik meteen na het programma kreeg. Ik was toen wat verdikt en volgens de sociale media was ik al zwanger. Het deed me beseffen dat ons kind meteen al het etiket ‘Blind Getrouwd-baby’ opgekleefd zou krijgen. En dat is dan wel zo, maar ik wil niet dat Victor daar altijd opnieuw mee wordt geconfronteerd. Het was ónze keuze om deel te nemen aan Blind Getrouwd, niet die van hem.”
Hoe hinderlijk vond je dat inzoomen van de media en sociale media op jullie leven?
“Zolang het mij en Stijn betrof, had ik er weinig moeite mee. We kregen ook overwegend positieve reacties, hoor. En de negatieve kunnen me zeker wel raken, maar ik leg ze vrij gemakkelijk naast me neer. Commentaar op mijn uiterlijk deert me niet. Wie in de zorgsector werkt, weet goed genoeg dat gezondheid belangrijker is dan een sixpack. Als je bij mij een buikje ziet, is dat omdat ik een kind op de wereld heb gezet. Punt. Maar van mijn kind zelf moeten ze afblijven; ik ben niet bereid om Victor te delen met de hele wereld.”
Wie is Nuria Gilizintinova?
– Nuria Gilizintinova (31) nam begin 2016 deel aan het VTM-programma Blind Getrouwd waarin ze trouwde met Stijn Van Poucke (40) met wie ze ook na het experiment getrouwd bleef. Ze hebben samen een tien maanden jong zoontje, Victor.
– Het koppel woont in Kortrijk. Stijn baat er een kledingzaak uit in het centrum van de stad, Nuria werkt als zorgkundige in wzc Lichtendal in Kortrijk.
– Nuria kwam op haar 13de, samen met haar moeder Sania, vanuit Kirgizië (in de vroegere Sovjet-Unie) naar ons land. Daar verhuisden haar grootouders met haar moeder naartoe vanuit Siberië na WO II.
Topmannequin voor de ervaring
In 2005 nam Nuria deel aan de verkiezing van… Topmannequin. Ook ambities als model dan? “Ik nam deel samen met de zus van een goeie vriendin, en we zagen dat als ‘een ervaring’. Zo was ik toen wel: als iets me leuk leek, gooide ik me erin, zonder er erg goed bij na te denken”, vertelt Nuria. “Als ik ergens voor ga, dan ga ik er helemaal voor. Dat is nog altijd zo. Maar Topmannequin ben ik niet geworden.”
Symboliek in het kwadraat
Victor werd gedoopt op 27 mei vorig jaar. “Een snikhete dag! We hadden het feest gepland in de prachtige feestzaal in Boekenhuis Theoria in Kortrijk, maar de hitte dreef iedereen naar buiten waar we dan maar op de parking het glas hebben geheven.”
“Het was voor ons een bijzonder symbolisch geladen dag. Want het was tegelijk de verjaardag van Stijns overleden vader, en dus Victors grootvader, naar wie hij bovendien genoemd is. Hij is ook eigenlijk niet gedoopt vanuit een katholieke overtuiging. Ik geloof wel in iets goddelijks, maar of dat nu Jahweh of Allah is, daar wil ik niet mee bezig zijn. En Stijn gelooft al helemaal niet. Maar de ouders van Stijn hij verloor zijn moeder op zijn 18de, zijn vader op zijn 27ste, allebei aan kanker waren wel erg katholiek. We hebben Victor dus gedoopt, enerzijds vanuit het idee dat zij dat graag zo gewild hadden, een soort eerbetoon dus, anderzijds omdat ik Victor alle kansen in het leven wil geven. Later zal hij zelf wel uitmaken wat hij ermee doet.”
“Als klap op de vuurpijl vroeg Stijn me die dag voor de tweede keer ten huwelijk. Dat had ik echt niet zien aankomen… Hij vond het jammer dat hij me de eerste keer niet écht een aanzoek had kunnen doen, alles was door anderen geregeld. En nu deed hij het wel zelf, als een soort bevestiging van wat hij voor me voelt. Ik kreeg een prachtige verlovingsring, weende tranen met tuiten, en heb nog dagenlang lopen zweven van puur geluk!”
“Ik heb eindeloos respect voor mijn sterke moeder”
Toen Nuria 13 was, kwam haar moeder samen met haar vanuit Kirgizië, waar de leefomstandigheden erbarmelijk waren, naar ons land.
“Ze heeft mij in haar eentje opgevoed. Ze was en is tegelijk mijn vader en mijn grootouders, mijn zus én beste vriendin. We hebben een heel hechte en bijzondere band. Ze heeft een hele lieve en warme kant, ze kon ook altijd heel goed onnozel doen met mij, maar ze was ook een strenge moeder. Als zij zegt dat iets groen is, dan is het groen en niet blauw of zelfs niet paars. Zo heeft ze me ook opgevoed: het botst soms flink tussen ons, maar zij heeft het laatste woord. Ach, mijn mamaatje…” (valt even stil)
Als toerist naar Rusland
En heeft ze nog een band met Rusland? “Neen. Ik woon al veel langer hier dan daar, ik voel me ook helemaal niet Russisch. Maar als toerist wil ik ooit nog eens terug naar Rusland. Stijn en ik dromen ervan om ooit een reis te maken met de Siberian Express. En dan wil mijn moeder wel graag mee, voor haar zou het wel iets betekenen om nog eens terug te keren naar haar roots. Ze heeft er nog nichtjes wonen in putje Siberië. Ze kwam destijds naar hier omdat de situatie daar uitzichtloos was. Ze is verre van een avonturier, maar ze is een sterke vrouw en besloot te vertrekken om mij een kans op een beter leven te geven. Ik heb eindeloos respect voor haar daarvoor. Ze heeft hier ook meteen werk gevonden in de keuken van wat nu Zorg Kortrijk heet, toen het OCMW, waar ze nog altijd werkt. Ze heeft hier ook een man gevonden met wie ze al 17 jaar gelukkig is. En sinds Victor er is, loopt ze helemaal op wolkjes. Alleen het Nederlands heeft ze nooit echt goed onder de knie gekregen, ik praat met haar een vreemde mengelmoes van Nederlands en Russisch. En soms begrijpt Stijn dat beter dan ikzelf! Ik heb wel graag dat ze Russisch praat tegen Victor, daar kan hij alleen maar iets van opsteken.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier