Nieuwe en andere vaders in De Drager van Jan Vantoortelboom

“Zelf heb ik mijn vader nooit gemist toen hij weg was. Hij stelde voordien ook al niet veel voor. Ik erken dat ik daardoor geworden ben wie ik ben: een wilskrachtige vent met een visie, met een doel.” Geef toe, het soort van krachtige taal over het vaderschap dat de voorbije jaren nog maar zelden te horen was. Het citaat komt uit een mail van een van de hoofdpersonages uit het nieuwe, opmerkelijke boek van Jan Vantoortelboom.

Voor Nederlanders is Jan Vantoortelboom intussen haast een volbloed Zeeuws-Vlaming, voor ons is hij nog altijd de auteur uit Elverdinge, die we kennen van het WO I-boek Meester Mitraillette dat in de populaire Nederlandse talkshow De Wereld Draait Door verkozen werd tot Boek van de Maand en een bestseller werd. Maar ook zijn debuut De Verzonken Jongenwerd bekroond, net zoals De Man die Haast Had, waarmee hij ook al in de prijzen viel. Als recensenten en lezers het voor het zeggen hebben, dan zou De Drager ook wel eens een prijsboek kunnen worden. De reacties over Jan Vantoortelbooms nieuwste boek zijn immers unaniem lovend.

Waarover gaat het boek? Onder meer over het vaderschap – het oude en het nieuwe – , over kinderwens, maar net zozeer over onverbiddelijke natuurwetten, over vriendschap…

Confrontatie

Nicolas is een computerdeskundige, een ict’er, die als kind opkeek naar zijn buurjongen Bruno, die zich volledig door zijn passie en kennis van de natuur laat inpalmen. Bruno wordt bioloog en gaat aan de slag in de bossen van Slowakije. Net zoals de echte broer van de auteur trouwens. In het verhaal had Nicolas overigens een broer, een tweelingbroer dan nog, die enkele dagen voor hij geboren zou worden, overleed. Achteraf komt Nicolas te weten dat hij in de baarmoeder al het voedsel opnam en dat zijn tweelingbroer zo voor de geboorte omkwam. Bruno is een surrogaatbroer voor Nicolas.

“Hij vertelt met gevoel voor spanning en timing, niet overladen maar trefzeker”

De twee vrienden mailen geregeld met mekaar en de inhoud van de mails is niet altijd geruststellend. Bruno gelooft nogal sterk in de kracht van de natuurwetten en botst daarmee wanneer blijkt dat zijn zoontje Miko, van wie Nicolas de peetvader is, door kanker getroffen wordt. Voor een man die haast compromisloos zweert bij een natuur waar alleen de sterkste en de gezondste overleeft, is de confrontatie met de erfelijk belaste, zieke zoon een drama. De gevolgen zijn navenant.

De Drager is een sterke Vantoortelboom. Niet alleen wat het verhaal betreft, maar ook en vooral de wijze waarop de uitgeweken West-Vlaming vertelt. Hij doet dat met gevoel voor spanning en timing, niet overladen maar trefzeker en geregeld in een adembenemende vaart. Valt er dan niets negatiefs over het boek te vertellen? Eigenlijk vrijwel niets, behalve enkele sporadische passages waar we de indruk hadden dat de personages iets te nadrukkelijk eerder drager van ideeën en denkbeelden zijn, dan mensen van vlees en bloed.