De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika, dat was het doel van Wouter Deboot. Wekenlang kon je zijn belevenissen volgen in ‘Iedereen Beroemd’, nu vertelt hij over het leven na de opnames.
“Beste Wouter, ik ken jou niet persoonlijk maar jouw stukje in Iedereen Beroemd was voor mij het hoogtepunt van mijn week. Ik negeerde God en klein Pierke, niemand mocht me dan storen. Jouw fietsmomenten waren het zout op mijn patatten. Hopelijk laat je jouw fiets niet te lang aan de haak hangen en mogen we snel opnieuw iets van jou en Steven verwachten. Dank voor al de mooie en af en toe ellendige momenten die je met heel Vlaanderen hebt willen delen.”
De wekelijkse reportages zitten er intussen al een tijdje op, maar de reacties op Facebook en andere sociale media blijven binnenstromen. Het is allesbehalve mijn bedoeling mezelf hier te gaan bewieroken, maar het is leuk om te zien dat mensen geïnspireerd raken en het voelen kriebelen om zelf ook hun grenzen op te zoeken of zelfs te verleggen.
Zorgvuldig uitgekiende fietsplannen van enthousiaste sportievelingen vallen mij ten deel, maar ook opinies van mensen die zelf al in Amerika zijn geweest en graag eens van gedachten wisselen over het door hen geliefde of gehate land van sterren en strepen.
Jouw fietsmomenten waren het zout op mijn patatten
Niet alleen in de virtuele wereld, maar ook in het echte leven spreekt men mij erop aan. Heel vaak komt dezelfde kwinkslag terug: “Ah, ben je met de fiets gekomen?”
Een enkeling waagt het dan zelfs in mijn kuiten te nijpen, zichzelf hardop de vraag stellend: “Amai, zitten die 6.800 kilometer hier allemaal in?”
Gelukkig beland ik af en toe ook in echt grappige situaties, die me de relativiteit van het televisiewereldje doen inzien. Binnen de seconde. Een paar dagen geleden nog sprak iemand me aan in de bakkerij: “Hé, jij lijkt echt heel goed op die kerel die met zijn fiets dwars door Amerika trekt.”
Onbekend is voor mij bemind, en opmerkingen als deze voorzien dan weer mijn eigen patatten van zout.
Soms kan één luttel bericht zelfs voldoende zijn om heel dit project van het voorbije anderhalf jaar te verantwoorden. Steven kreeg er zo een. Van iemand die ons boek gelezen had en geraakt werd door de bijzondere band die mijn medereiziger had met zijn mama Jeannine.
Hé, jij lijkt echt heel goed op die kerel die met zijn fiets dwars door Amerika trekt
Zelf had de vrouw die aan Steven haar verhaal vertelde nauwelijks contact met haar zieke moeder. Dat was al enige tijd het geval, maar het lezen van Dwars door Amerika bracht daar voor haar verandering in:
“Het is totaal onverwacht en heel fragiel, maar ik denk dat er wat meer ruimte komt voor gesprek tussen mijn moeder en mij. Zot is het, maar gisteren heb ik haar na lang ‘opladen’ gebeld. En kijk, je mag gerust weten dat je mij daar, onbewust en onverwacht, in helpt… Tijdens het lezen van jullie boek kreeg ik de ballen om te bellen.”
Dit ene bericht maakt al ons werk de moeite waard. Mensen die in een moeilijke verstandhouding leven weer aan het spreken brengen. Daar worden we zelf sprakeloos van.
Dwars Door Amerika
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier