Het leven van Chrisje Vanhoecke

Met opsommen wat Chrisje Vanhoecke nog niet deed ben je sneller klaar dan met wat ze wel al op haar to-dolijst afvinkte. Ze pakt haar hele leven al alles aan wat op haar weg komt, met een ongeziene positiviteit: “Ik ben een buitenbeentje, op elk vlak.”

“Ik heb altijd graag grappen uitgehaald. Het drinkgeld dat ik als kind kreeg, ging niet naar snoep. Ik trok ermee naar een winkeltje waar ze allerlei fratsen verkochten. Misschien heeft het er iets mee te maken dat ik geboren ben op 1 april? (lacht) Ik ben altijd blijven lachen, zelfs als het fout gaat, weiger ik pessimistisch te denken. Met ouder worden vermijd ik zelfs contact met mensen die negatief in het leven staan. Ik ben altijd bereid om iemand te helpen, mijn vriendinnen hebben zeker een luisterend oor aan me. Maar een keer het hart gelucht, moeten we gewoon weer verder in het leven, op een positieve manier.”

“Ik was 16 jaar getrouwd en heb uit dat huwelijk drie schatten van kinderen en vier schatjes van kleinkinderen. Nadien ben ik nooit hertrouwd maar had ik wel tal van relaties. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar: ik hou van mannen en van sensualiteit. (lacht) Het is dan ook niet verwonderlijk dat ik als keramiste altijd graag mannentorso’s geboetseerd heb, en daar horen uiteraard piemels bij. Als mijn vriendinnen in de kunstclub er ook eentje maken, komen ze mij vragen hoe het precies moet! En toen ik tachtig werd, hebben ze elk voor mij een artistieke penis gemaakt én een persoonlijke touch gegeven: een schitterende collectie die ik koester en sinds kort zelfs uitstal op elke tentoonstelling waaraan ik deelneem. De mensen vinden het heel leuk om te zien!”

“Op mijn veertiende ging ik bij een kapster werken, later had ik mijn eigen salon. Dat heb ik heel graag gedaan, maar na 45 jaar wilde ik naar buiten. Ik had buitenlucht nodig. Ik sloot het salon en heb dan jarenlang de markten gedaan. Ik verkocht een wat meer opvallende mode; zelf heb ik ook altijd een voorliefde voor opvallende outfits gehad.”

“Ik was ook jarenlang fotomodel en speelde tal van figurantenrolletjes voor televisie, zelfs een keer voor de film Bruges la Morte. Onlangs nog heb ik geposeerd voor een foto in het kader van Kracht Ontpopt, een sociaal-artistiek project in Brugge waar ik eerder mensen met minder kansen en beperkingen leerde boetseren. Voor die foto zochten ze oudere, doorleefde vrouwen. Ik twijfelde eerst of ik dat wel moest doen, maar het resultaat is prachtig.”

“Mijn zus Ann is mijn beste vriendin. Ik was 15 en had al vier broers toen zij geboren werd. Ik weet nog dat ik dolblij naar het ziekenhuis fietste toen ik het nieuws vernam, haar uit het bedje tilde en met haar door de kamer danste. De nonnetjes schrokken zich rot. Ondanks het leeftijdsverschil zijn we ons leven lang twee handen op een buik gebleven, we waren en zijn er altijd voor elkaar. Ik beschouw haar zelfs als de belangrijkste persoon in mijn leven.”

“Ik heb van mijn drie tot zeven jaar de Tweede Wereldoorlog meegemaakt, en daar herinner ik me inderdaad nog een en ander van. Ik ben begonnen met die herinneringen en anekdotes neer te schrijven, omdat mijn zoon me een tijdje terug zei dat ik misschien eens een boek over mijn leven moet schrijven. Ik weet niet of ik het zal volhouden, ik ben ook geen groot schrijfster, maar ik heb toch al een 30-tal pagina’s bijeen. Een titel als ‘de bon vivant’ lijkt me wel iets. (lacht) Wie weet komt het boek over mijn leven er ooit echt!”