“Het is hoopvol dat ik opnieuw heel graag leef”

Midden april 2016 greep dirk. de derde plaats tijdens de finale van Humo’s Rock Rally. Nu ligt zijn forse en tegelijk sterke debuutelpee ‘Album’ in de betere platenzaak. De genese van dit grungy-noisy muzikale werkstuk liep niet over een pad vol rozen. De naar Gent uitgeweken Jelle Denturck, leidsman van de band, worstelde niet enkel met een zware emotionele dip, maar ook met het lijdensproces van zijn moeder in de maanden voor haar dood. “‘Album’ is geen plaat vol zelfbeklag. Er steekt ook (zelf)spot in.”

Er wordt al genoeg met uitroeptekens gezwaaid. Op affiches, in de sociale media, zelfs in de media. Vandaar dirk., met een punt. Twee jaar geleden behaalden ze brons op Humo’s Rock Rally en enkele maanden ervoor werden ze derde tijdens Westtalent 2015. Zoals bij zovele bands uit onze kustprovincie resideren ze in Gent, maar stroomt er volop West-Vlaams bloed door de aderen. “Na Humo’s Rock Rally hebben we een tijdlang in een impasse gezeten”, bekent Jelle Denturck (28), zanger en bassist met roots in Ingelmunster. “We zaten bij Toutpartout, een grote boekingsagent die internationale tournees voor belangrijke bands in elkaar steekt, maar wij moesten ons tevreden stellen met de kruimels op tafel.”

De oplossing: een nieuwe boekingsagent. “Die gaf ons vleugels”, geeft Jelle toe. “We begonnen opnieuw vaker te spelen en namen vorig voorjaar in nauwelijks vier dagen een plaat op.”

Voor de productie engageerden ze Niels Hendrix, een Hasselaar die in 1998 met Fence tweede werd tijdens de finale van Humo’s Rock Rally. “Omdat hij ons grungy en noisy vond klinken, heeft hij ons naar een huis in Wellen, vlak bij Hasselt, uitgenodigd. Een bijzonder huis waarvan de benedenverdieping onder een hoog dak ligt. Dat verklaart waarom er behoorlijk wat reverb doorheen de acht nummers klinkt.”

“‘Album’ is geen plaat vol zelfbeklag, er zit ook zelfspot in”

Vorm van catharsis

Acht nummers, samen zo’n half uur lang, dat doet ons onherroepelijk aan het elpeetijdperk terugdenken. Toch werd de plaat – aanschouw de knipoog – Album gedoopt. Voor Jelle Denturck is het debuut van dirk. ook een vorm van catharsis. “Mijn moeder is vorig jaar, op nauwelijks 53-jarige leeftijd, overleden aan kanker. We waren voorbereid op haar dood, maar wisten niet precies wanneer ze ons zou ontvallen. Net toen doorworstelde ikzelf ook een bijzonder moeilijke periode. Dat gecombineerde verdriet heeft de teksten op Album sterk beïnvloed”, geeft hij toe.

Zo zingt hij over het nakende heengaan van zijn moeder “I’m sick and I’m tired of thinking ’bout the world you leave behind” (Sick ‘n Tired) en “In the waiting room of death/My future ain’t what it used to be” (Milk). Dat Jelle met zichzelf helemaal in de knoop lag, spreekt uit strofen als “When I’m at home I wanna leave/and when I leave I wish I’d stayed/I think today I made the mistake/of starting to really really hate/being alone” (Toothpick) en “I only hate myself/when I fuck up things/And I fuck things up/all the time” (Fuckup). Geen materiaal waar een stand-upcomedian mee de baan op kan, maar Jelle prijst zich al rijk dat hij al een tijdje uit een diep emotioneel moeras aan het kruipen is. “Album klinkt rauw en energiek en is zeker geen plaat vol zelfbeklag. Het verlies van mijn moeder heeft me het inzicht opgeleverd dat ik nú het beste uit mijn leven moet zien te halen en en cours de route maar beter wat plezier kan beleven. Die zienswijze is er mede gekomen door de onvoorwaardelijke steun van mijn vriend, mijn vrienden en het warme nest waar ik in opgegroeid ben.”

Ook op werkvlak zit er opnieuw schwung in het leven van Jelle Denturck. Sinds kort is hij de verantwoordelijke van de Bar Mirwaar, een nieuwe muzikale hotspot gelegen aan de Burgstraat 59 in Gent.