Vorig jaar fietste Wouter Deboot dwars door Amerika, dit jaar rijdt hij dwars door Oceanië. Met zijn fietstocht door Australië en Nieuw-Zeeland wil hij ons laten kennismaken met onze tegenvoeters. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die maandag in Iedereen Beroemd te zien zijn.
Aanstaande maandag beland ik in Fairlie, een feeëriek dorpje aan de voet van de machtige Nieuw-Zeelandse Alpen die voor een natuurlijke scheiding tussen de oost- en westkust van Zuidereiland zorgen. Ik probeer langs een sluipweg mijn weg te vinden naar Lake Tekapo, maar mijn digitale landkaart kan niet honderd procent garanderen dat ik met mijn fiets de South Opahu River over raak. Ik spreek er dan maar een local over aan. Hij staat met zijn zwarte pick-up naast een betonnen constructie in een grote schapenweide. “Ik denk wel dat je erover kunt”, zegt hij. “Maar dan moet je een tiental kilometer omrijden. Met de wind in de rug kan dat niet zo’n groot probleem zijn.” Ik vraag hem wat er van de betonnen constructie moet worden.
“Dit wordt mijn nieuwe huis”, zegt hij. “Qua locatie kan dat wel tellen”, zeg ik met grote ogen. Rondom zijn alleen maar groene weides, met zicht op de besneeuwde Alpentoppen. Toch loopt de man niet over van vrolijkheid. “Kijk je er niet naar uit om hier te komen wonen?”, vraag ik. “Ik zal hier toch vooral alleen zitten, want doordat ik gescheiden ben zie ik mijn kinderen maar om de week.” Hij wrijft over zijn bezwete voorhoofd en zucht diep.
“Man, ik heb geprobeerd om in de buurt te blijven wonen, maar dat lukte niet. Het doet nog te veel pijn als ik haar zie. Ik moet letterlijk afstand inbouwen.” Vier jaar geleden liep zijn toenmalige vrouw weg met een van zijn werkmannen en dat zorgde voor een diepe wonde die nog altijd niet genezen is.
Het is niet vanzelfsprekend om hier aan een nieuw liefdesleven te beginnen
“Dat je verliefd kunt worden, dat begrijp ik zeer goed. Maar ze was echt niet meer voor rede vatbaar en blies meteen alles op. Blind van verliefdheid.” Opnieuw klinkt er een diepe zucht. Ik zie dat Andy iets moet wegslikken. “Zelfs vier jaar na datum ben ik er nog altijd niet over. Mijn leven leek uitgetekend, maar nu blijft daar niets meer van over. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe mijn toekomst eruit zal zien. Het is niet vanzelfsprekend om hier aan een nieuw liefdesleven te beginnen. De meeste vrouwen van mijn leeftijd zijn bezet en wat er overblijft is echt wel té oud.” Om het even in perspectief te zetten: in Fairlie wonen zo’n 700 mensen. Christchurch, de grootste stad van het Zuidereiland, ligt op twee uur rijden.
“Je geeft de hoop toch niet op?”, vraag ik. “Mijn bezoek aan de stad vorige week heeft me wel deugd gedaan. Daar heb ik sinds lange tijd weer vlinders in mijn buik gevoeld en kon ik me nog eens gedragen als een volwassene.” “Als een volwassene?” “Ja. Aangezien ik nu deeltijds vader ben, spendeer ik vooral veel tijd met mijn kinderen en verwachten ze van mij dat ik meespeel.”
Zou het dan toch zo zijn dat mensen iemand zo graag kunnen zien dat er nooit iets beters of zelfs maar gelijkaardigs in de plaats kan komen? Of gaat het eerder over een mindset: voor jezelf uitmaken dat niemand de plaats van je vorige liefde mag innemen, maar dat er wel ruimte moet zijn voor iets anders? Ook aan de andere kant van de wereld stellen ze dit soort vragen.
Dwars Door Oceanië
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier