Vorig jaar fietste Wouter Deboot dwars door Amerika, dit jaar rijdt hij dwars door Oceanië. Met zijn fietstocht door Australië en Nieuw-Zeeland wil hij ons laten kennismaken met onze tegenvoeters. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die maandag in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.
Wat is de naam van de Brusselaar die begin juni van dit jaar in Australië verdween? Het zou een quizvraag kunnen zijn in het nieuwe seizoen van De Slimste Mens ter Wereld. Geubels zou er ongetwijfeld nog een grapje over maken, maar hier in Larrimah is het bittere ernst. Ook hier is eind 2017 iemand verdwenen. Dat staat op een groot bord te lezen wanneer ik Larrimah puffend binnenrijd. Onder de vraag ‘Wat is er met Paddy gebeurd?’ hangen foto’s van een goedlachse man en een bordercollie. Ik spreek er een jongeman over aan en herhaal de vraag die op het bord staat. “Geen idee, iemand kan hem neergeslagen en meegenomen hebben of hij is the bush ingewandeld. Echt geen idee”, blijft hij op de vlakte. “Het onderzoek is nog altijd gaande.”
In het geïsoleerde Larrimah wonen welgeteld tien mensen. En volgens hen is Larrimah eerder een oord van vijandigheid. Sommigen zouden elkaar al jaren negeren. Disputen worden met de vuisten uitgeklaard, want hier zijn in de wijde omtrek geen politiemannen te bespeuren. De dichtstbijzijnde stad die naam waardig ligt 200 kilometer verderop. Daartussen is er enkel bush.
“Zijn er verdachten?”, pols ik opnieuw bij de jongeman. “Mijn grootmoeder blijkbaar”, zegt hij. Damian is een stadsmens, maar woont nu tijdelijk naast zijn grootmoeder. Als een soort beschermengel, want de grootmoeder is hier geen graag gezien figuur. “Ze is een goed mens, maar nu is ze zwaar ziek. Allemaal de schuld van Paddy en de bewoners hier.” Blijkbaar hadden de grootmoeder en Paddy jarenlang een gespannen relatie. “Hij wierp soms dode kangoeroes in onze tuin. Pure pesterijen waren het”, sneerthij.
Hier begrijp je pas echt goed hoe gemakkelijk het is om iemand te laten verdwijnen
Ik dring aan om ook haar eens te zien, maar Damian houdt de boot af. Hij raadt mij wel aan om zijn grootvader te spreken. Hij woont in een vervallen caravan enkele tientallen meters verderop en leeft sinds jaren gescheiden van zijn ex-vrouw. Hij ziet er even afgeleefd uit als de lederen zetel waarin hij zit. Naast hem staan een goedgevulde bierfrigo en een kruisboog. Ik schuif een stoel dichterbij en luister naar wat dit getatoeëerde schriele mannetje over de zaak te vertellen heeft. Hij was de laatste getuige die Paddy levend zag. “Paddy zat die avond zoals altijd op zijn vaste barkruk hier in onze plaatselijke pub en kwam me nog even gedag zeggen voor hij naar huis ging. Daarna heb ik hem nooit meer gezien.”
In het politierapport staat dat zijn avondmaal klaarstond om opgegeten te worden. Zijn kenmerkende hoed, die hij enkel afzette om te gaan slapen, lag naast zijn bestek en zijn huissleutels. Maar geen spoor van Paddy zelf. Geen afscheidsbrief, bloed of wat dan ook. Ook zijn trouwe viervoeter Kellie leek in rook opgegaan.
“Wie heeft het volgens u gedaan?”, vraag ik aan de grootvader. Zijn antwoord houd ik nog even in beraad tot maandagavond. Ik wil je wel nog de naam van de verdwenen jonge Brusselaar meegeven: Théo Hayez. Ook van hem nog altijd geen spoor trouwens. Hier begrijp je pas echt goed hoe gemakkelijk het is om iemand te laten verdwijnen.
Dwars Door Oceanië
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier