Vorig jaar fietste Wouter Deboot dwars door Amerika, dit jaar rijdt hij dwars door Oceanië. Met zijn fietstocht door Australië en Nieuw-Zeeland wil hij ons laten kennismaken met onze tegenvoeters. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die maandag in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.
“Wat drijft jou in godsnaam om zoveel kilometers te fietsen?” Het is een vraag die mij zowel na een lezing als tijdens een nachtelijk toogmoment te beurt valt. Ik heb er echter nooit een afdoend antwoord op. Meestal verwijs ik naar het feit dat elke mens zoekende is. De ene zoekt het in een verzameling oude postzegels, de andere denkt antwoorden te vinden op de bodem van een bierglas. Ik zoek het op mijn stalen ros aan de andere kant van de wereld.
En sinds mijn kennismaking met ene Charlie weet ik dat het nog veel gekker kan. De jonge Fransman uit de buurt van Chamonix kruiste letterlijk mijn pad op de Stuart Highway met een, hou je vast, step. Jawel, de moderne versie van een trottinette. Niet aangedreven welteverstaan.
Van onder zijn vliegennet verklaart Charlie dat hij onderweg is van Adelaide naar Darwin. Goed voor 3.000 eenzame kilometers. De enige afwisseling vindt hij in het eens afduwen van zijn rechter- dan wel linkerbeen. Hij sleurt een karretje mee met daarin zijn tent die hij dagelijks langs de kant van de weg opzet. Zich voeden doet hij met vegemite, een Australisch bruin beleg dat er uitziet als speculoospasta maar er allesbehalve naar smaakt.
Daar staan we dan, een fietser en een andere gek omringd door een leeg decor. Als vreemde eenden in een bijt. Zuchten we allebei naar sensatie of willen we gewoon zo ver mogelijk van de dagelijkse sleur blijven?
Ik wil de risico’s in de ogen kijken
“Ah, er zijn mensen die net gelukkig worden van dagelijkse routine. Het brengt zekerheden met zich mee”, vertelt Charlie. “Maar ik kan zo echt niet leven.” Ik beaam zijn stelling en voeg er nog aan toe dat ik weiger op automatische piloot te leven en ik liever het stuur in eigen handen neem. Ik wil de risico’s in de ogen kijken. “Ik denk dat wij gewoon allebei heel goed willen voelen dat we leven”, concludeert Charlie.
En toch zegt mijn buikgevoel dat we hier met een andere beweegreden zijn. Die van mij is duidelijk: ontmoetingen met mensen zoals Charlie. Het maakt het de opoffering om door deze gigantische zandbak te fietsen echt waard. Maar wat brengt Charlie hier? “Ik beken dat ik er een lastige periode heb opzitten. Mijn bedje leek gemaakt. Ik had een vaste vriendin en we stonden op het punt om aan kinderen te beginnen. Maar op een dag stortte mijn hele wereld in toen ze zei dat ze haar eigen weg wou gaan.”
Charlie heeft dus veel meer in zijn karretje liggen dan enkel zijn tent. Deze helse tocht moet hem troost bieden en tot inzichten brengen. Al is het maar om te beseffen dat zijn leven zich nooit zal aftekenen zoals de Stuart Highway. Dat het nooit rechtdoor zal gaan en hij af en toe op levensbelangrijke kruispunten zal stranden.
En waar we dan onze antwoorden op die vragen des levens gaan zoeken maakt eigenlijk niet veel uit, zolang we maar af en toe tot een inzicht komen waar we weer een tijdje mee verder kunnen.
Dwars Door Oceanië
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier