Drempelvrees

Steven Claerhout
Steven Claerhout Columnist

Steven Claerhout maakt van het ‘huwelijk’ met zijn Dwars door Amerika-kompaan Wouter Deboot een open relatie. Elke week gaat hij op date en brengt hij hier verslag uit. “Ik zoek niks, maar ik sluit ook niets uit”, zo houdt Steven de kans op de ultieme match open.

“Je wilt wat je niet kunt krijgen, en eens je het hebt wil je het niet meer…”

Een zin waar mijn beste vrienden me tot vervelens toe mee om de oren slaan wanneer ze het nodig achten mijn relationeel leven onder de loep te nemen.

Soms doet dat pijn, vooral omdat het waar is. Op liefdesvlak heb ik er een hobbelig parcours op zitten, daar moet ik heel eerlijk in zijn. Maar hobbelig is ook plezant, zo wist Tom Boonen al toen hij zijn vierde kassei triomfantelijk de lucht in stak na nog maar eens een overwinning in Parijs-Roubaix. Het woordenboek van een echte Flandrien indachtig – waar geen plaats is voor opgeven – blijf ik dus afspreken. Met een West-Vlaamse hashtag als motto… #iedereenmoedaten. Een slagzin die leven geeft, want daten is eten.

Niet dat er altijd een romantisch diner aan te pas moet komen wat mij betreft. Bij voorkeur niet zelfs, want daar krijg ik alleen maar nóg meer zenuwen van. Ik heb van kindsbeen af geleerd dat het onbeleefd is om je bord niet leeg te eten, dus bespaar ik mij liever de schande van geen krop door mijn keel te krijgen. En doggybags op een eerste date zijn al helemaal not done.

“Hobbelig is ook plezant, zo wist Tom Boonen al”

Dit weekend is het zover. Marjorie mag de spits afbijten – slik – in een idyllisch decor. Ik ken Marjorie nog van vroeger, maar nooit zagen we elkaar zonder pottenkijkers erbij. Vandaar dat we uitwijken. Naar het strand van Oostende. Louis Neefs had er eind jaren zeventig al de dag van zijn leven met Evangelina. Misschien kan ik dat een kleine veertig jaar na datum nog eens proberen te herschrijven. Of leg ik mezelf nu alweer te veel druk op? Mijn eeuwig manco. Zaken in de toekomst projecteren en er op die manier veel en veel te veel gewicht aan toekennen. Plots bedenk ik (het) mij… de ‘dag van je leven’ betekent natuurlijk ook dat alle dagen die nog volgen minder worden. Niet meteen het prettigste vooruitzicht, hoe gezegend mijn leeftijd ook.

Mijn gedachten malen overuren. Iets waar ik mezelf voor de zoveelste keer op betrap. Nachtwerk zelfs heel vaak. In de uren die voorafgaan aan mijn schamele slaap fluister ik mezelf eindeloos toe: “loslaten, Steven!” Loslaten… het is eens iets anders als dwanggedachte. Maar deze keer lukt het mij. Alleen jammer dat het Marjorie is die ik loslaat. Ik besluit mijn date af te bellen. Of erger nog, af te sms’en. “Van alle Galliërs zijn de Belgen de dappersten”, zo vertrouwde Julius Caesar de wereld toe in zijn De Bello Gallico. Ik voel me allesbehalve aangesproken en schaam me dood voor mijn gebrek aan lef.