Tot weerziens: Steven Claerhout neemt afscheid van de vrouwtjes

Steven Claerhout
Steven Claerhout Columnist

Steven Claerhout maakt van het ‘huwelijk’ met zijn Dwars door Amerika-kompaan Wouter Deboot een open relatie. Elke week gaat hij op date en brengt hij hier verslag uit. “Ik zoek niks, maar ik sluit ook niets uit”, zo houdt Steven de kans op de ultieme match open.

We zijn er klaar voor, Wouter en ik. Straks stappen we op een resem vliegtuigen naar Darwin, en ruim twintig uur later dan straks komen we daar aan.

Maar vooraleer we ons in een nieuw groot avontuur storten, is er eerst nog plaats voor een afscheidsdrink. Met onze familie en vrienden, want na vanavond zijn Wouter en ik opnieuw voor lange tijd aangewezen op alleen maar elkaar. Toch beslisten we om ook ons slotfeest al samen te organiseren. De kennissenkringen zijn intussen verweven, en zo kunnen we alvast weer wat wennen aan het leven uit één gedeelde portemonnee. Als een getrouwd koppel, maanden aan een stuk. Aanzienlijk langer dan mijn gemiddelde is dat. En vooral ook enige tijd geleden, alle kleinere avontuurtjes van de voorbije weken ten spijt.

Ik maal er niet om en voel me eerder verheugd dat ik de trip als single kan aanvatten. De workload in Australië zal mijn onverdeelde aandacht vergen en weinig tijd en ruimte laten voor romantisch vertier. Single dus, althans officieel. Een relatie heb ik niet, maar wel compagnie. Géraldine is mee op café, omdat ik dacht dat dit kon. Voor één keer duurde dat denken trouwens niet bijster lang. We kennen elkaar nog maar net, maar het voelde logisch genoeg aan om haar hier mee naartoe te nemen. Zonder meer, want nu iets beginnen is een heel slecht idee.

Het is niet voor het eerst dat mijn timing me wat in de steek laat. In die mate dat ik ten zeerste betwijfel of dit wel louter op toeval berust.

Nu iets beginnen is een heel slecht idee

Waarom laat ik precies nu weer iemand dichter komen, net wanneer ik op het punt sta de heimat te verlaten? Ik betrap mezelf erop dat ik toch weer aan het denken sla, tot ook Géraldine dat merkt en me met een stille wenk terug naar het heden brengt. Zij zit er niet mee dat ik voor een hele poos vertrek. Ze heeft zelf reizigersbloed door haar aderen lopen en hoeft haar enthousiasme niet te spelen als ze voor de zoveelste keer vol overgave luistert naar onze plannen om Oceanië te doorkruisen. Het siert haar, die oprechte interesse, en dat is ook een groot deel van mijn vrienden niet ontgaan.

“Leuke gewone vriendin heb jij. Jammer dat het je lief niet is”, zo verzekeren ze me plagerig van het feit dat sommige dingen nooit veranderen. Ik kan er ondanks alles van genieten en koester het moment. We zien wel wat het geeft eens ik terug in België ben, maar deze avond neemt niemand me nog af. Ik voel me gezegend door zoveel warmte rondom mij en kijk nu al uit naar het welkomstfeest. Of Géraldine deel zal uitmaken van het ontvangstcomité weet ik niet, maar de zonnigheid die ze uitstraalt doet me zin krijgen om te leven. Zij het dan even zonder daten…