De schoonheid van tere weefsels

De blik waarmee Lut Vandeputte de wereld om zich heen bekijkt, ziet wat anderen niet zien. Haar atelier d’Ooghen in Brugge toont waar dat toe leidt: textielkunst geweven uit de meest banale maar ook bijzondere materialen die ze een leven lang bijeensprokkelde. Een schatkamer waarin elk werk zijn eigen verhaal vertelt.

Als ze vandaag opnieuw voor de keuze stond, koos de jonge Lut Vandeputte ervoor om textielontwerp te studeren. Maar toen boden scholen de opleiding nog niet aan, en werden jonge vrouwen niet bepaald aangemoedigd om voor een artistieke toekomst te kiezen. Haar leven meanderde andere richtingen uit, ze studeerde sociologie, haar reisdrang én jobs brachten haar op de meest verschillende plekken in de wereld. Daar ontdekte ze haar liefde voor fotografie, een manier om haar eigen kijk op de wereld vast te leggen.

Op zoek naar nog andere manieren om zich artistiek te uiten, volgde Lut een stage aquarel schilderen. Die legde haar talent voor kleurgebruik bloot, maar sprak haar verder weinig aan. Ook keramiek kon haar niet bekoren. En toen herinnerde een affiche voor een weefcursus haar aan hoe ze er als kind van genoot om in de klas te weven. Tien jaar lang bekwaamde ze zich vervolgens in textiele weefkunst aan de Roeselaarse academie. Toen rugproblemen haar niet langer toelieten om een groot weefgetouw te bedienen, ging ze opnieuw workshops volgen waar ze zich nieuwe creatieve technieken eigen maakte en die tot op vandaag op haar eigen, onconventionele manier toepast in haar atelier in de schaduw van de imposante Sint-Gilliskerk in Brugge. Uit niet voor de hand liggende materialen, die ze sinds jaren verzamelt en die haar om allerlei redenen intrigeren, fascineren en inspireren, laat ze kwetsbaar mooie creaties groeien.

1/4

2/4

3/4

4/4

1/4

2/4

3/4

4/4

Atelier vol verhalen

Zo val je in haar atelier van de ene ontdekking in de andere. Een boek met foto’s die ze ooit in Afrika maakte, verwerkte ze aan de hand van een wastechniek en zijdepapier uit schoendozen tot op batik lijkende stroken die een kamerscherm vullen.

Een reeks van zeven mini-huipiles of traditionele bloezen vormt een ode aan de Guatemalteekse vrouwen die ze ontmoette en die overleven in een gewelddadige maatschappij. Ze weefde ze van afval als verkiezingspamfletten die ze er op straat vond of rietjes uit de lokale hamburgerketen.

Een periode van ziekte vertaalde zich in een installatie die ze teer weefseldoopte: zwevende, met lucht gevulde zakjes uit verpakkingsdozen, omwonden met verschillende soorten garen en fragiele stukjes stof die Lut weefde op kartonnen bierkaartjes.

Een afrastering waar ze in Zuid-Italië doorheen keek, inspireerde dan weer tot vijf dubbel geweven zakken die de vijf continenten in beeld brengen. En waarin opnieuw verrassende materialen zoals gouddraad dat ze uit Yemen meebracht, verwerkt zijn.

Focus op papier

“Zo werk ik nu al jaren, maar sinds de coronacrisis lijkt er iets in mij losgeschoten”, glimlacht Lut. “Ik trok me toen terug in mijn atelier en was er productiever dan ooit. Ik ging ook weer een opleiding volgen aan de Brugse academie. Daar leer ik vanuit een ander standpunt werken. Vroeger vertrok ik vanuit de materialen zelf, nu vanuit een concept dat wordt ingevuld.” Ze focust nu bovendien op papier, waarmee ze opnieuw het experiment opzoekt. Patroonpapier bewerkt met stijfsel refereert aan huidweefsel. Gescheurd zijdepapier dat ze met naald en draad repareerde, verwijst naar imperfectie en het aanvaarden ervan. Brieven van haar zus verwerkt ze tot papieren kussens. En de voorraad vondsten in het atelier is, net als de inspiratie, nog lang niet opgebruikt.