De Olput Blues van Gesman

Rijk aan ideeën en invloeden, maar met beide voeten in de Zuid-West-Vlaamse potgrond en dus ook een beetje van de pot gerukt. Zelf omschrijft zanger-gitarist Steven ‘Stevie’ Vervaecke de muziek van Gesman als ‘East cowboy music’. Zomaar een label eigenlijk, want de sound van Gesman is bijzonder rijk en zijn teksten kruidt hij met heel wat emoties. ”k è ne grwot’n bèk…’, zingt hij op de single ‘Mankepwot’, maar ook een klein hartje dat pijn geleden heeft.

Met vier albums in 14 jaar kun je Gesman, het vehikel van Stevie Vervaecke, moeilijk van een grote productiviteit verdenken. Olput Blues – in het Algemeen Nederlands Beerput Blues – is er zelfs pas gekomen acht jaar na Salonrebel. “Na Salonrebel hebben we nog enkele jaren getoerd, maar toen die periode erop zat, wilden verschillende muzikanten de handdoek in de ring gooien. Een band is ook een beetje een relatie“, lacht Stevie, die beroepshalve als kunstschilder – vooral muurschilderijen en graffiti – aan de bak komt. Zo zijn de hoes en het artwork van Olput Blues ook van zijn hand.

“Ik kan mezelf moeilijk au sérieux nemen”

Na verloop van tijd trokken organisatoren nog maar eens aan de mouw van Gesman. Daarop ging Stevie Vervaecke opnieuw akoestisch spelen met bassist Kris Demets. “Voor mij het sein om aan nummers te beginnen werken en een nieuwe band bij elkaar te puzzelen”, legt Stevie uit.

Meer elektronische sound

Aanvankelijk kwam daar het heavyrockgezelschap Dear Mountain uit voort. Samen namen ze een langspeler op, maar meer kwam er niet van. Bij Dear Mountain speelde ook Harry Descamps – zoon van Dick van onder meer Id!ots en Two Russian Cowboys -, die als gitarist een belangrijke rol op zich neemt bij Gesman: op bijna alle songs van Olput Blues staat hij als coauteur vermeld. “Meestal schrijf ik nummers thuis op mijn akoestische gitaar. In een later stadium trek ik ermee naar Harry. Als jong veulen zorgt hij voor een frisse wind”, beschrijft Stevie Vervaecke, die samen met zijn medemuzikanten – vijf in totaal – een meer elektronische sound voor Gesman gemodelleerd heeft. “Ik omschrijf onze sound als East cowboy music. Er steken allerlei invloeden in: blues, country, americana en psychedelica. Met de vorige bezetting zijn we daar nooit toe gekomen.”

Je hoort dan ook dat er aan Olput Blues hard gewerkt is. De arrangementen zitten zeer goed in elkaar en muzikaal laaft Gesman zich aan verschillende bronnen. Zo tekent de schaduw van Tom Waits zich af in Schmuck (slang voor stupid en foolish), leunt Veel Dust tegen reggae aan en is Hotdog een brutale rocker. “We waren goed voorbereid toen we met producer Reinhard Vanbergen (bekend van onder meer Das Pop) de studio in trokken, maar hij heeft alles geassembleerd tot een subtiel, gelaagd en tegelijk toepasselijk geheel”, vindt Stevie. “Zijn manier van werken is onorthodox, maar bijzonder doeltreffend.”

Een scheut absurdisme

In zijn teksten vermengt Stevie Vervaecke het Engels met het dialect van Zuid-West-Vlaanderen. Meermaals lengt hij dat alles met een scheut absurdisme aan, zoals in Blow Hotel/En ‘t è nwoi gin parkieng!, dat linea recta naar Blue Hotel van Chris Isaak verwijst. Of zoals in Veel Dust: ‘Dust, veel dust/mette vèlne frak//in de zwinnestal/lust, veel lust/afrodisiac van de melkmersjang.’ “Ik kan mezelf moeilijk au sérieux nemen en dat is er een uitloper van. Voor mij is humor een van de pijlers van het leven.”

Toch is het niet allemaal kolder in de wereld van Stevie Vervaecke, die opgroeide in Zedelgem, maar op vandaag in het Kortrijkse woont. Daarom ook de titel Olput Blues. En het refrein ervan: ”t è olput blues/hjil da leven ier/dadè nie van de poes’. Ook lijkt hij al enkele keren op een minder doortastende manier met de liefde in aanvaring gekomen te zijn, getuige het weinig vergoelijkende Sletje en Slunse, waarbij de zanger-gitarist concludeert ‘Ethiek doe ni mi mee’. “Over mijn liefdesperikelen wil ik publiekelijk niet te veel uitweiden, in een breder maatschappelijk perspectief stel ik ook maar vast dat bepaalde grenzen volledig aan het wegvallen zijn. Vroeger ergerde ik me daar meer aan dan vandaag. Ze kunnen me wat, want zoals ik in Mankepwot opmerk: ‘Oak nu nie leve, vollek morgn dwo'”, zegt Vervaecke. “Daar ga ik behoorlijk ver in, want ik volg niet enkel de sociale media niet meer, maar ook de reguliere media laat ik links liggen. Bij wijze van experiment. Ik heb ook geen tv meer in huis en dat bevalt me wel. Voor een buitenstaander klinkt dat misschien egoïstisch, maar ik stel ook maar vast dat dit veel energie bij me opwekt. Ik wil alles nemen zoals het komt.”

(Stefaan Van Volcem)