Altijd trots op West-Vlaanderen

Op West-Vlaanderen raak je nooit uitgekeken. Wekelijks stellen de beste West-Vlaamse fotografen scherp op onze provincie.

“Met een wedstrijd in een krant won ik ooit een fototoestel, waarmee ik begon te experimenteren. Ik heb geen fotografiecursussen gevolgd, ik probeerde van alles uit en zocht online zaken op. Sinds een paar jaar bewerk ik ook mijn foto’s. Het is nooit mijn bedoeling geweest om er iets meer van te maken dan een hobby. Vroeger had ik wel veel meer tijd om ermee bezig te zijn. Ik volg immers ook nog een cursus programmeren.”

“Ik ben fotogewijs Brugge wat beu gezien ik woon hier ook al sinds mijn achtste dus voor foto’s ga ik al eens wat verder. Ik ga niet specifiek op zoek, gewoon go with the flow. (lacht) Deze foto nam ik voor de vriend van mijn moeder, die ook van Rusland afkomstig is. Hij schreef een historisch boek over het belfort en wou daar leuke foto’s bij. Ik ben toen overal in de buurt gaan aanbellen om te vragen of ik alsjeblieft op het dak van hun huis mocht kruipen om een leuke foto te kunnen nemen. Deze foto maakte deel uit van die reeks, maar hij heeft uiteindelijk gekozen voor een klassieke foto zoals de toeristen vaak nemen.”

“Ik hou het meest van nachtfotografie. Je ziet dan vaak dingen die je overdag niet ziet. Een paar jaar geleden heb ik mijn oude fototoestel omgebouwd tot een infrarood toestel, waardoor ik ook de sterren en de melkweg kan fotograferen. Scandinavië staat nog op mijn verlanglijstje, al zal ik er wel met de auto naartoe moeten reizen, want mijn hond gaat overal mee.”

“Natuurfotografie is mijn grootste passie, van landschappen tot macrofotografie. Het voordeel van die laatste is dat je heel veel kan doen op korte tijd. Deze foto werd genomen in mijn eigen tuin. De tegenstelling tussen dat dode hout en het nieuwe leven én die kleur vond ik heel mooi. Foto’s nemen is een soort ontlading voor mijn drukke job. Ik ben er bijna dagelijks mee bezig. Ik ben ook lid van twee verenigingen voor natuurfotografen, in Gistel en Antwerpen.”

“Ik fotografeer al sinds mijn zestiende. Omdat we op het platteland wonen, heb ik zeker daar de liefde voor de natuur opgepikt. Ik heb niet zozeer een favoriete locatie, al heb ik sinds een paar jaar wel een voorliefde ontwikkeld voor de Hoge Venen. Ik heb gemerkt dat het loont om vaak naar dezelfde plekken terug te keren. Tijdens de cyclus van de seizoenen kan je volop spelen met licht, planten en onderwerpen. Vreemd genoeg ligt het fotograferen wat stil in de zomer. In bossen zie je dan vaak een groot effen groen vlak, terwijl je er in de lente of de herfst een grotere variëteit aan kleuren hebt.”

“Een droombestemming als fotograaf heb ik niet meteen. Ik probeer op reis ook rekening te houden met mijn vrouw. (lacht) Maar als deze foto iets bewijst, is het dat je niet ver moet reizen om iets moois te zien. Om schoonheid te zien, moet je vooral kijken naar wat er soms letterlijk onder je neus gebeurt.”

“Ik ben analoog beginnen te fotograferen. Zes jaar volgde ik academie in Brugge, maar het meeste heb ik toch zelf geleerd. Voor een van de schoolopdrachten heb ik op een gegeven moment alles uit de kast gehaald. Ik ben in Zerkegem van deur tot deur gegaan om de inwoners te fotograferen in de stijl van Stephan Vanfleteren. Ik had geen adressen of aanknopingspunten, ik focuste me op de mensen die er al heel lang woonden. In zes maanden tijd heb ik zo bijna 150 mensen gefotografeerd. Daarna heb ik zelf een zaaltje gezocht om de portretten te exposeren. Op anderhalve dag kwamen toen 750 mensen kijken. Of ik nog zulke zotte dingen wil doen? (lacht) Ik heb nog zoveel dromen. Bestemmingen als IJsland of Schotland bijvoorbeeld. Al vind ik dat je ook in eigen land heel wat mooie plekjes hebt. Zelf leef ik me uit aan de kust, omdat ik ook van De Haan afkomstig ben, maar je vindt me van Cap Gris-Nez tot Breskens.”

“Deze foto werd begin januari genomen, plat op mijn buik op het strand van De Haan. De warme gloed van de avondzon weerspiegelde ik op een stuk karton met aluminiumfolie over. Om mijn fototoestel stabiel te houden, zette ik het op een zakje met rijst.”

“Fotografie heeft bij mij een tijdje op een laag pitje gestaan, maar het kriebelt weer. Met mijn man vorm ik een goed team. Samen runnen we naast het huishouden ook drukkerij Degrafon, waarbij mijn man de vormgeving doet en ik de fotografie voor mijn rekening neem.”

“Mijn passie voor fotografie is eigenlijk gegroeid vanuit de rallysport, die ik al een hele tijd volg. Ik nam er ook foto’s, maar wilde op een bepaald moment meer doen met mijn toestel. Als vrachtwagenchauffeur doe ik de vroege shift, wat me dus de kans geeft om een avondcursus fotografie te volgen. Dat doe ik aan het CVO in Roeselare.”

“Voor een opdracht nachtfotografie trok ik naar de kop van de vaart in Roeselare. Het veevoederbedrijf Maselis heeft daar een heel knap gebouw dat ook mooi is in de duisternis. Leuk detail: omdat er iets ontbrak aan mijn statief heb ik mijn fototoestel gewoon op de grond geplaatst met deze foto als resultaat.”

“Momenteel ben ik nog volop aan het experimenteren, maar ik voel dat er nog veel inzit. Onlangs nam ik de communiefoto’s van mijn zoon. Het zou leuk zijn als ik van fotograferen ooit mijn bijberoep zou kunnen maken, maar voorlopig blijft het een hobby.”

“Rally blijft bovenaan mijn lijstje staan als het over foto’s gaat. Zo zijn de TBR Rally, de Rally van Ieper en de ConXion Omloop van Vlaanderen een vaste afspraak. Maar ik ga niet alleen om foto’s te nemen, ik probeer ook wel te genieten. Daarnaast neem ik ook foto’s bij KSV Rumbeke, waarbij mijn vrouw trainster is en onze kinderen voetballen. Dat gaat van groepsfoto’s tot individuele foto’s. Mijn fototoestel gaat niet mee in mijn vrachtwagen, nee. Ik probeer werk en privé heel gescheiden te houden. Al kom ik natuurlijk vaak op plaatsen waarvan ik denk: dit zou wel een mooie foto kunnen opleveren…”

“De zee brengt een gevoel van absolute vrijheid met zich mee. Een fantastische energiebron ook, als ik voel dat mijn energiepeil wat laag staat. We wonen al sinds 2000 in Oostende, nadat mijn ouders na de val van de Sovjet-Unie in België terechtkwamen. Als kunstenaar krijg ik heel wat nieuwe ideeën aan de zee. Net als het tekenen en schilderen zou ik ook de fotografie niet meer kunnen missen. Ze zijn allemaal aantrekkelijk, uitdagend en oneindig.”

“In 2005 begon ik te fotograferen. Ik liep uren met mijn camera door de stad, waar alles interessant leek. Drie jaar later trok ik naar de KASK in Gent, waar ik fotografie studeerde. Deze foto nam ik een paar jaar geleden aan het Zeeheldenplein in Oostende, waar ik een spektakel in de fonteinen zag, maar ook in de lucht. In mei zie je de meest verbluffende zonsondergangen aan zee.”

“Ik kan me overal inleven, maar mijn favoriete fotografieplek is Pointe St. Mathieu de Fine-Terre in Frankrijk, een fantastische plaats met heel oude ruïnes van een middeleeuwse abdij en een vuurtoren op een rots. Dergelijke historische locaties fascineren mij enorm. Dat komt ook door mijn liefde voor de schilderkunst. Een van mijn favoriete schilders is de Duitse Caspar David Friedrich (1774-1840). Zijn schilderijen van ruïnes van kerken en abdijen spreken mij enorm aan. Dat gevoel van triestheid, pijn en bewondering die ze oproepen is zo intens.”

“Vroeger nam ik al analoge foto’s, maar een jaar of acht geleden heb ik het fotograferen weer opgepikt en sindsdien is de hobby wat uit de hand gelopen. Wekelijks ga ik naar de fotoclub Groeninghe, maar het meeste heb ik toch online geleerd. Ik hou van de natuur, maar ik trek evengoed de straat op of hou me bezig met macrofotografie.”

“Ik trek er regelmatig op uit met mijn fototoestel. Sinds een jaar fotografeert mijn vrouw ook, dus zijn we vaak samen op pad. Mijn foto’s gooi ik vooral op Facebook en af en toe neem ik er ook voor het muziekmagazineDump Magazine. Zo pik ik vaak een concert mee in De Kreun. Ook het metalfestival Alcatraz is telkens een vaste afspraak.”

“Elk jaar in de vakantieperiode komen er mensen uit het buitenland parachutespringen in Moorsele. Ik nam er wat foto’s met een telelens, maar pas ‘s avonds zag ik dat het lijkt alsof de parachutist op de lijn zelf staat. Soms moet je geluk hebben.”

“Regelmatig trekken we naar provinciaal domein Bergelen of de kust, vooral naar Oostduinkerke. Maar evengoed kan dat de Opaalkust zijn. Daar kan je ook heel mooie foto’s nemen. Ik hou van die ruwheid in de natuur. Eerder al zijn we naar Schotland en Bretagne geweest. Ook Ierland staat nog op mijn verlanglijstje. Exposeren is niet mijn doel. Met de club doen we dat wel, maar het belangrijkste is dat ik plezier beleef aan deze hobby.”

“Op mijn achttiende raakte ik dankzij mijn oom gefascineerd door fotografie. Ik kocht mijn eerste spiegelreflexcamera en oefende vooral in de tuin. Ik volgde online wat fora en verdiepte mij verder in natuurfotografie. Straatfotografie is niet zozeer aan mij besteed, ik voel mij te snel bekeken. Het laatste jaar stond het fotograferen op een laag pitje, door verbouwingen en gezinsuitbreiding, maar ik voel dat het weer kriebelt om eropuit te trekken. Op vandaag geef ik zelf workshops en lezingen, ook aan de kust. Tijdens een prospectie testte ik mijn nieuwe drone uit op het lege strand van Westende, met dit beeld als resultaat.”

“Het strand is normaal gezien niet echt mijn ding. Ik ben half ros en kan dus niet zo goed tegen de zon. (lacht) Ik aard veel meer in het Noorden, dus staan bestemmingen als Noorwegen hoog genoteerd. Ik droom ook van Alaska. De landschappen in het Noorden zijn graaf en heel divers. En de dieren zijn er tammer omdat ze niet zoveel mensen zien. Soms moet je om een dier te zien dagenlang in een schuilhut zitten, maar evengoed loop je toevallig tijdens het kamperen een eland tegen het lijf.”

“Ik wil meer dan de foto’s die je in een encyclopedie vindt. Ik probeer een zekere sfeer mee te geven, of dat nu een foto van een mol is die komt piepen of van een dansende kraanvogel. De natuur is hoe dan ook een heel dankbaar onderwerp.”

“Ongeveer negen jaar geleden namen mijn man en ik een berner sennen in huis, Shiva. Drie jaar later adopteerden we Goyan, van hetzelfde hondenras. Ik wou mooie foto’s van haar als puppy, dus kocht ik mijn eerste spiegelreflexcamera. Na wat oefenen en een opleiding zag ik mijn foto’s alsmaar verder evolueren. Zo is mijn passie voor hondenfotografie beetje bij beetje gegroeid. Sinds kort ben ik zelfstandige in bijberoep.”

“Als fotograaf wil ik voor een wauwgevoel zorgen, zoals met deze foto van Kean, een weimaraner. Daarom volg ik veel workshops, vaak op internationaal niveau. Wie mij kent, weet dat ik mij smijt. Letterlijk ook, want ik lig met plezier op de grond en in de modder voor een mooi portret als dit. Ik pas mij makkelijk aan. Het enige wat ik wil, is droog weer, mooi natuurlijk licht en honden die de basis kennen op het vlak van gehoorzaamheid. Thuis heb ik ondertussen drie modellen, want sinds een jaar hebben we ook Nordin, ook een bernersennen. Voor hem zijn we zelfs speciaal naar Polen gereden.”

“Ik ben echt verzot op dieren. En ik blijk niet de enige te zijn. Ik zit al met een serieuze wachttijd. Veel mensen hebben graag een familieportret met hun hond. En dat begrijp ik. Voor mij zijn mijn honden ook mijn allergrootste lievelingen. Momenteel oefen ik ook met andere dieren, zoals paarden. En ik maak ook kinderfoto’s, maar eerlijk: honden zijn vaak fijner om te fotograferen. Ze zijn vaak veel spontaner. Dat onvoorspelbare maakt het fotografisch gezien net interessant.”

“Als kind was ik altijd in de weer met een fototoestelletje. Fotograferen bleef me boeien en op mijn zestiende trok ik naar de kunstacademie in Roeselare, waar ik de knepen van het vak leerde. Ik was ook actief in fotoclubs en sprong vrij snel op de digitale kar. Ook koers boeide mij altijd al, maar ik heb de microbe pas echt te pakken gekregen door Tom Boonen aan het werk te zien in een van zijn eerste profwedstrijden. Ik weet niet waarom, maar ik werd altijd naar hem toe getrokken. Als hij er niet bij was op wedstrijden, dan voelde het aan zoals nu, sinds hij gestopt is: dat er iets ontbrak aan de koers. Ik neem ondertussen ook veel meer foto’s van het randgebeuren.”

“Ik had al veel goeie commentaren gehoord op de tentoonstelling Koers is Religie in het Wielermuseum dat voorlopig huist in de Paterskerk in Roeselare. Toen ik er binnenkwam viel het licht prachtig binnen door het glasraam. Alleen had ik mijn fototoestel toen niet bij. De volgende dag ben ik teruggegaan en heb ik de hele voormiddag foto’s genomen. Deze foto is er een van. De reeks sprong ook in het oog van de Britse krant The Guardian. Ze hebben de foto gepubliceerd. Een eigen tentoonstelling? Materiaal genoeg in elk geval, maar ik sta niet graag in de belangstelling. Ik hou me liever op de achtergrond. Mijn foto’s staan op een blog die elke dag druk bekeken wordt. Dat doet mij plezier, dat ik de mensen op zo’n manier gelukkig kan maken.”

“Als architectuurfotograaf ben ik eerder een self-taught person. Ik ben er momenteel ongeveer drie jaar mee bezig. De liefde ervoor is ontstaan tijdens mijn opleiding grafisch ontwerp, toen we de opdracht kregen om een stad uit onze omgeving in beeld te brengen. Toen heb ik ontdekt dat ik ervan genoot om lijnen, vormen en patronen op een interessante manier in beeld te brengen. Mijn kennis van het grafische hielp me enorm om beelden te kadreren. Dit soort fotografie is echt mijn ding. Sluit me dus alsjeblieft niet op in een fotostudio.” (lacht)

“Dit beeld heb ik genomen toen ik nog studeerde, als onderdeel van mijn eindwerk fotografie. Ik heb het altijd jammer gevonden dat onze Belgische kustlijn wordt overspoeld door de traditionele kustarchitectuur. Of beter gezegd saaie appartementsgebouwen. Maar hier en daar zijn er toch architecturale pareltjes terug te vinden. Het zijn dus die gebouwen die ik ben gaan opzoeken om hun karakteristieke eigenschappen in beeld te brengen. Deze residentie ligt op amper 50 meter van de zeedijk in Oostende en is ontworpen door B2AI, het bureau dat ook achter de gloednieuwe ziekenhuiscampus van AZ Zeno in Knokke-Heist en het nieuw te bouwen casino in Middelkerke zit. De residentie breekt helemaal met de traditionele kustarchitectuur en voegt daarom een nieuwe charme toe aan de iconische badstad.”

“De meesten die hier in Proven passeren kijken naar kasteel ‘t Couthof of rijden er gewoon aan voorbij. Maar daar recht tegenover, wat in de verte, ligt De Galge, het vroegere oriëntatiepunt in de doolhof met bos van het domein ‘t Couthof. Ik rij er bijna elke dag voorbij. In de zomer, als het licht goed zit en de gewassen in bloei staan, krijg je een heel mooi zicht. Ideaal voor een foto zoals deze.”

“Een drietal jaar geleden is mijn liefde voor de fotografie opnieuw opgeflakkerd. Na de dood van onze zoon zocht ik verstrooiing. Een bezigheid waarbij ik kon uitwaaien en aan iets anders denken. Mijn interesse gaat voornamelijk naar natuur- en landschapsfoto’s. Soms moet je een eind wandelen om je foto te kunnen nemen en zie je weinig volk. Dat vind ik niet erg, want ik ben er eigenlijk nog niet aan toe om veel onder de mensen te zijn.”

“Ik ben lid van de fotoclub in Poperinge en neem vaak deel aan de activiteiten. Maar ik heb ook al workshops gevolgd die me een beter inzicht geven in straatfotografie en flitsgebruik.”

“Vorig jaar zijn we getrouwd in Victoriaanse kledij. Kleren die we ook dragen op fantasy-evenementen (waarbij mensen zich verkleden in hun favoriete strip- of filmpersonage (cosplay), red.), zoals op de beurs F.A.C.T.S. of Comic Con. Daar is de drempel voor mij kleiner om foto’s te nemen van mensen en staan ze ook graag voor de lens. Velen zijn ondertussen ook vrienden geworden. In de toekomst zou ik graag verder experimenteren met de combinatie van cosplay en oude gebouwen.”

“Ik had altijd al een grote voorliefde voor de natuur en het milieu. Het is ook vanuit die overtuiging dat ik op vandaag een onderzoeksgroep van ongeveer 250 mensen leid, waarbij we zaaigoed genetisch willen verbeteren. Een heel intensieve job, waardoor ik overigens niet altijd evenveel tijd heb voor de fotografie.”

“Via internet en forums kwam ik in contact met mensen die zich specialiseerden in macrofotografie. Door met hen op pad te gaan, leerde ik veel bij en maakte ik nieuwe vrienden. De eerste keer dat ik meeging met een macrofotograaf kon ik dit icarusblauwtje fotograferen in Beernem. Het is een hele uitdaging om de vlinder volledig scherp te krijgen. Om zoiets te fotograferen, moet je weten waar die vlindersoorten zich bevinden, de juiste dag kiezen en vooral vroeg opstaan. In het eerste zachte licht van de dag zie je ze vaak met dauw op hun vleugels. Daardoor vliegen ze niet weg, maar veel tijd heb je niet. Na een uur zijn de dauwparels en het mooie licht weg.”

“Landschapsfotografie is ook bijzonder boeiend, maar als je dichtbij mooie locaties zoekt, dan ben je al snel ten einde. Om de twee jaar ga ik met mijn broer op fototrip, van IJsland tot Schotland. Noorwegen maar evenzeer Namibië staat bovenaan mijn verlanglijstje.”

“Ik bekijk mijn foto’s achteraf zelden. Ik leef niet in het verleden, maar nu. De beleving op het moment zelf blijft het belangrijkste.”

“Ik heb tot 1993 in Ieper gewoond en ik keer er nog altijd heel graag terug. Deze foto heb ik er genomen in oktober 2016, toen er op de Grote Markt een reuzenrad stond opgesteld. Ik had een reeks foto’s gemaakt met lange sluitertijden. Toen ik daarna naar het appartement van mijn ouders ging die vanop de vierde verdieping een prachtig zicht op de stad hebben zag ik dit beeld vanop het balkon.”

“De liefde voor de fotografie zit wat in de familie. Ik heb ze duidelijk geërfd van mijn moeder en grootvader. Als kind had ik al een klein kodakje. Die interesse is altijd maar blijven groeien. Ik ben dan een tijdje overgeschakeld naar video en heb vervolgens de stap naar de digitale fotografie gezet. Ik trek er ongeveer wekelijks op uit met mijn fototoestel en ik ben ook actief lid van fotoclub EOS Wevelgem. Maar het is niet zo dat ik mijn fototoestel overal en altijd bijheb. Ik heb ook een goeie smartphone bij voor het geval ik opeens een goed beeld zie.”

“Ik hou van natuurfotografie, maar evenzeer van straat- en concertfotografie. Ik heb ook een voorliefde voor urbex. Meer met mijn foto’s doen, wordt wat moeilijk wegens tijdsgebrek. Ik heb ook nog andere hobby’s. Zo drum ik bij Maëster, een klein bandje, met mijn schoonbroer en een paar vrienden. Spelen doen we louter voor het plezier. En om achteraf een pintje te kunnen drinken.” (lacht)

“Oostende is de afgelopen jaren enorm veranderd. In de goeie zin, vind ik persoonlijk. Ook op mijn foto’s zie ik hoeveel er effectief veranderd is. Ik ben vijf jaar geleden, vrij snel nadat ik hier aan de slag kon als grafisch vormgever voor de dienst Toerisme, van Marke naar hier verhuisd. Fotografie is een onderdeel van mijn job geworden. De interesse voor fotografie was al groot en mijn job heeft die goesting alleen maar aangewakkerd.”

“Het contrast tussen mijn toeristische foto’s en mijn privéwerk is vaak groot. In mijn eigen foto’s probeer ik de stad helemaal anders te belichten, serener en soberder. Ik neem vooral foto’s waar ik mij goed bij voel. Ik hou niet van hokjes. Bovendien vind ik die ruwe, grijze grauwheid van in de winter heel mooi en charmant zelfs, maar voor mijn job zijn levendige kleuren logischerwijze belangrijk. Hoe dan ook probeer ik altijd een soort diepte te geven in een vlak beeld.”

“Evenementen zoals Mode in Oostende – waarop deze foto genomen is -liggen wat buiten mijn comfortzone, omdat ik niet bepaald voeling heb met de modewereld, maar het is wel geestig om te doen. Je probeert er je eigen draai aan te geven en moet er tegelijkertijd voor zorgen dat je je beelden in de campagnes van volgend jaar kan verwerken. Het grappige is dat ik letterlijk een fotografisch geheugen heb. Als ik een goeie foto van mezelf zie, kan ik me vreemd genoeg de hele dag waarop hij genomen is weer herinneren.”

“Als ik ooit een ongeluk heb en mijn handen niet meer kan gebruiken, dan mogen ze er de stekker uittrekken. En dat méén ik. Fotografie is echt een soort verslaving geworden. Tien jaar geleden kreeg ik een simpel compact cameraatje van mijn ouders en sindsdien heb ik mijn materiaal en kennis alleen maar uitgebreid.”

“Het is moeilijk om uit te leggen, maar overal waar ik kom, zie ik alles in foto’s. Het gebeurt dat ik langs de weg stop, omdat ik een beeld moet vastleggen zoals ik het in mijn hoofd heb.”

“Ik maak bedrijfsreportages en fotografeer ook al eens een huwelijk, maar ik wil vooral mijn eigen ding kunnen doen. Dat levert soms heel leuke zaken op. Zo sprong ik af en toe eens binnen in koffiebar Hermanus aan de Langestraat in Brugge, waar altijd moto’s voor de deur stonden. Dat bleek al snel een hele warme community te zijn. Sinds een tijdje neem ik heel wat foto’s voor hen, een groot deel daarvan werd onlangs zelfs in een boek gegoten.”

“Een paar maanden geleden had een vriend luchtfoto’s nodig, dus kocht ik een drone en begon ik te experimenteren. Deze foto nam ik boven het Ryckeveldebos. Ik wilde de weg mooi scherp krijgen, maar pas achteraf viel dat kruispatroon in de bomen op. Ik hou van verlaten of afgelegen landschappen. Vooral Blankenberge trekt mij enorm aan, ik weet ook niet waarom. Met de hond en mijn camera richting zee of bos, even weg van alles… heerlijk!”

“Een paar jaar geleden was ik nog fotograaf in bijberoep, maar op vandaag is het vooral een hobby. Fulltime fotograaf worden is niet simpel. Je ziet al veel collega’s die moeite hebben om rond te komen. En met kleine kinderen thuis… Heel vaak fotografeer ik samen met mijn vriendin, die cursussen gevolgd heeft aan Syntra.”

“Ik werk het liefst met modellen in een absurde en abstracte omgeving. Modellen vinden is geen probleem. Tijd en locaties daarentegen… Als we naar een locatie gaan, is dat meestal met een idee. Soms freewheelen we gewoon of experimenteer ik met videobanden of folies. Mijn vriendin probeert dan eerder iets uit met water of verf.”

“Regelmatig sta ik ook op een filmset. Ik ben al jaren goed bevriend met regisseur Piet Sonck, die ik vrijblijvend help met setfoto’s. Dat is een heel aparte, maar wel fijne sector. Tussen alle chaos probeer je leuke beelden te schieten. Ik hou wel van die donkere stijl, vandaar ook de naam Duister voor mijn fotoactiviteiten. Maar het hangt allemaal wat van de mood af, soms zit er ook een kleurrijke foto bij. Zoals deze. Die werd genomen tijdens de Navy Days in Zeebrugge, waar je de basis kon bezoeken. Het licht viel precies goed.”

“Mijn ultieme droom? Ik zou ooit wel eens een boek willen uitbrengen en tussendoor nog zoveel mogelijk leuke shoots doen. Wie weet leidt dat in de toekomst weer tot iets commercieels.”

“Begin jaren 80 kreeg ik voor mijn verjaardag een fototoestel van mijn schoonouders, eentje dat ik meteen kon gebruiken tijdens onze huwelijksreis. Achteraf bleek de helft van de filmpjes totaal onderbelicht te zijn, dus besloot ik een cursus te volgen. Daar leerde ik de basisbegrippen en vervolgens ben ik mij gaandeweg meer en meer gaan verdiepen in boeken. Ik ben dus voornamelijk autodidact. Al ging ik ook wel bij een paar goeie fotografen in de leer.”

“In bijberoep kon ik aan de slag als persfotograaf, en heel soms fotografeer ik nog eens een huwelijk of communie. Als persfotograaf moet ik meestal klassieke foto’s maken, dus probeer ik als tegengewicht foto’s te nemen waarbij ik mijn fantasie de vrije loop kan laten. Straat- of landschapsfotografie is daarvoor een goede uitlaatklep, maar mijn hart ligt toch vooral bij urbexfotografie, het fotograferen van verlaten gebouwen en sites. Ik droom voorts van een fotoreis richting Tsjernobyl, maar aangezien ik nu meer dan mijn handen vol heb, zal dat eerder iets zijn voor als ik met pensioen ben.”

“Sinds dit jaar ben ik ook fotograaf voor de stad Wervik, waarvoor ik ook evenementen in beeld moet brengen. Deze foto nam ik vorig jaar bij de opening van de grensbrug. Hij verscheen op een folder met kortingsbonnen als een soort charmeoffensief voor de Noord-Franse klanten. Letterlijk om een brug te slaan tussen hen en Wervik.”

“Ik kocht mijn eerste reflexcamera ergens in 2007. Sinds een tweetal jaar ligt mijn focus vooral op interieurfoto’s, waarvoor ik in opdracht werk van vastgoedkantoren en horecazaken, van B&B tot Airbnb. Ik zag online veel foute foto’s opduiken op sites van vastgoedkantoren en horecazaken, met een slechte belichting of vreemde kadrering. Nochtans gaan veel mensen af op het beeld dat ze online vinden. Dus, als dat niet goed zit… Ik wil bewust tijd maken voor een goeie compositie. Een statief is daarbij onontbeerlijk.”

“Dit beeld heb ik te danken aan mijn neef die in Oostende woont. Als we afspreken, neemt hij me altijd mee naar verrassende plekjes in de stad. Die boot contrasteerde mooi met dat nieuwbouwappartement en het mooie blauw verwijst duidelijk naar de kust en de zomer. Tijdens dergelijke uitstappen gaat mijn fototoestel vaak mee, maar in het weekend probeer ik toch vooral tijd vrij te maken voor mijn gezin.”

“Ik wil graag ook wat urbex uitproberen, waarbij je het interieur fotografeert van verlaten gebouwen, maar mijn grootste focus ligt op het verbeteren van mijn foto’s. Ik moet wel bekennen dat ik meer op interieurs let sinds ik fotografeer als zelfstandige in bijberoep. Als ik ergens kom, zie ik al snel wat een leuke compositie zou kunnen zijn voor een foto. Beroepsmisvorming, zeker?” (lacht)

“Vanuit mijn job bij de provincie help ik mee aan projecten die aandacht hebben voor het landschap. Dat gaat van aanplantingen bij landbouwers tot het openstellen van wandel- en fietsroutes, samen met partners. Mijn gebied omhelst het noorden van West-Vlaanderen en daardoor heeft de driehoek Oostende-Torhout-Knokke-Heist nog maar weinig geheimen voor mij. Omdat ik op zoveel plaatsen kom, zie ik ook heel veel. En dan is mijn smartphone nooit ver weg om een foto te nemen.”

“Deze foto nam ik vorige winter aan de rand van de Assebroekse meersen. Ik ken het gebied goed, want ik groeide op in de buurt. Ik zag op de sociale media passeren dat de meersen bevroren waren, wat niet zo vaak voorkomt. Het licht zat heel mooi die bewuste dag.”

“Een reflexcamera heb ik niet. Fotograferen is ook niet mijn grootste hobby. Ik ben eerder op sportief vlak bezig: lopen, fietsen en windsurfen, bijvoorbeeld. En sinds een jaar overbrug ik de windstille periodes met suppen (staand op een surfplank peddelen, red.). Dat doe ik op de oude Leiearmen, de Damse vaart of straks op de Brugse reitjes, maar je kan het ook aan onze kust doen. Een unieke manier om je streek en dus ook het landschap te verkennen.”

“Wie weet doe ik ooit wel iets met mijn foto’s, want je staat er niet altijd bij stil hoe een landschap verandert. Als ik kijk naar foto’s van tien of vijftien jaar geleden, dan valt het me wél op. Het grappige is dat mensen me vaak vragen waar ik bepaalde foto’s heb genomen en dat die plekken bij wijze van spreken net achter de hoek liggen.”

“Oude liefde roest niet. Fotografie was vroeger een fijne hobby, in de tijd van de donkere kamer. Maar de omschakeling van analoog naar digitaal heb ik wat aan mij laten voorbijgaan. Twee jaar geleden ben ik echter teruggekeerd naar mijn vroegere liefde en werd ik lid van de foto- en diaclub Studio 1. Ik focus me vooral op zelfstudie, aangezien ik in ploegen werk en avondonderwijs daardoor moeilijk ligt. Het afgelopen jaar stond het fotograferen overigens wat op een laag pitje, maar het is de bedoeling dat ik weer wat vaker op pad ga.”

“Ik word gedreven door goesting en dat blijft mijn hoofdbetrachting in mijn hobby. Op artistiek vlak mag mijn werk nooit lijden onder enige tijdsdruk. Vaak trek ik gewoon even de stad in of neem ik foto’s tijdens een wandeling. De foto van de BMX’er in het skatepark in Kortrijk is zo ontstaan. Straatfotografie vind ik heel boeiend, omdat je zo het dagelijkse leven capteert. De meeste foto’s zijn in zwart-wit, omdat kleuren vaak afleiden van het verhaal dat je wil vertellen. Tijdens Buren Bij Kunstenaars exposeerde ik met foto’s van de Praalstoet van de Gouden Boom. Kleurrijk, ja, maar in zwart-wit krijg je een fascinerend schouwspel van licht en vele tinten grijs.”

“Fotograferen is altijd bijleren, met workshops of onlinetutorials. Ik zou me graag wat meer toespitsen op portretfotografie, maar ook avondfotografie boeit me mateloos. Ideeën genoeg in elk geval!”

“Ik ben eigenlijk geen fotograaf, laat staan iemand die fotografeert in bijberoep. Ik ben eerder een liefhebber, sinds ik een jaar of twee geleden een fototoestel kocht.”

“Ik ben eigenlijk altijd al gefascineerd door nachtfotografie, vooral door foto’s waarop de melkweg te zien is. Ik heb ondertussen geleerd dat daar een bepaalde techniek voor nodig is, maar uiteraard heb je ook een plek nodig waar er zo weinig mogelijk licht is. In bepaalde delen van de wereld vind je die, maar in België is de lichtvervuiling te groot en wonen we te dicht op elkaar.”

“Deze foto van een waterreservoir werd genomen in de buurt van de Bosmolens in Izegem. Veel kom ik niet meer in mijn geboortestad, omdat ik het nu druk heb met mijn doctoraat. Daarvoor werk ik aan Brain-Computer Interfacing, een technologie die de hersenactiviteit analyseert en omzet naar een handeling van een extern toestel zoals een prothese of computer. Dat biedt heel wat mogelijkheden, vooral voor personen met een ernstige communicatiestoornis zoals ALS, maar ook voor toekomstige entertainment-toepassingen. Mijn onderzoek bestaat er vooral in om na te gaan hoe we deze technologie kunnen verbeteren.”

“Vooral het laatste jaar stond het fotograferen op een laag pitje, maar ik hoop om binnenkort weer wat meer tijd te hebben om bijvoorbeeld verschillende stijlen uit te proberen.”

“Niet veel mensen kunnen van hun passie hun beroep maken, dus prijs ik me elke dag gelukkig dat ik dat wel kon. Ik ben in 2010 begonnen als fotograaf in bijberoep, vooral als creatieve uitlaatklep. Ik werkte als ambtenaar op de dienst boekhouding en voelde me wat opgesloten in een soort gouden kooi. Neen, ik zou niet meer terug willen.”

“Ik doe klassieke fotoshoots en huwelijksfotografie. Dat laatste gaat tot in het buitenland. Zo staat er een samenwerking op stapel met het Hilton-hotel in Florida. Een ander belangrijk luik van mijn job vormt fotografie voor bedrijven. Dat gaat van kleine kmo’s tot lokale toppers als Toerisme Oostende en KV Oostende.”

“Deze foto werd genomen op de kerstmarkt in opdracht van Toerisme Oostende, trouwens een fantastische en goed geoliede machine, waar ik ook mijn eigen inbreng in heb. De foto werd heel snel genomen. Ik heb er al veel reacties op gekregen. Dat maakt deze job zo leuk, de voldoening en feedback die je krijgt.”

“Mijn ultieme droom is het fotograferen van de Olympische Spelen of Paralympics. De wedstrijden op zich zeggen me niet veel, maar ik zou heel graag eens achter de schermen meedraaien. Ik hou van sport en breng mensen graag op een eerlijke manier in beeld. Elk jaar hou ik in februari een week vrij om eigen projecten uit te werken, maar voor die Spelen zou ik heel graag meer tijd uittrekken.”

“Ik ben de liefde gevolgd vanuit Wit-Rusland in 1996. Sinds 2002 woon ik in Brugge, waar ik grafisch vormgever ben. Ik nam er vaak foto’s, maar ik was ook nieuwsgierig naar het verhaal achter sommige gebouwen, dus besloot ik een gidscursus te volgen. In mijn job heb ik heel wat onlinecontact, maar weinig echt sociaal contact. Sinds vijf jaar leid ik Russische toeristen rond. Dankzij mijn Instagramaccount begint dat goed te lopen. Sommige periodes zit ik lang aan mijn bureau en dan ben ik blij om even buiten te kunnen komen, of omgekeerd. Die afwisseling maakt het boeiend.”

“Ik heb al vaak overwogen om een professioneel fototoestel te kopen, maar ik vind mijn iPhone heel makkelijk en handig. Soms moet ik mij inhouden om tijdens rondleidingen foto’s te nemen. Toen de planken van sommige zitbanken in de stad vervangen werden, was ik net met een rondleiding bezig. Toen ik later terugkeerde, waren de meeste al vervangen, maar deze aan de Augustijnenrei nog niet. Alles klopte toen ik het zag. Ik vertel altijd aan de mensen dat die basilisken (leguaanachtigen, red.) op dat moment de vleugels uitslaan. Brugge heeft heel wat mooie verhalen. Als het te druk is in het centrum, leid ik de toeristen vaak rond net buiten het centrum, waar ik woon. Als gids en met mijn Instagramfoto’s probeer ik Brugge te tonen zoals ik het zie.”

“Toen mijn vrouw zwanger was, kocht ik een filmcamera, maar dat bleek een miskoop te zijn. Ik kon die gelukkig inruilen voor een compact fototoestel. Zo ging de bal aan het rollen. Toen ik fotografieles volgde aan de academie in Roeselare, maakte ik een website aan. Naar goeie modellen hoefde ik niet ver te zoeken: mijn gezin poseert graag. Soms vragen ze er zelf om.”

“Na de academie vielen de opdrachten stil. Dat compenseerde ik met evenementen in de buurt. Voor de overdekte boerenmarkt Lokaal ben ik intussen de huisfotograaf. Bij alles wat ik doe, probeer ik wel zoveel mogelijk mijn gezin te betrekken. Zo ook bij mijn foto-opdrachten voor de jeugddienst van Brugge, die via mijn blog bij mij terechtkwam. Deze foto werd genomen tijdens de befaamde badeendjesroute.”

“Ik klop heel wat uren tijdens de week als osteopaat. Je kan ook makkelijk zien dat ik aan het werk ben, want dat is het enige moment dat ik mijn fototoestel níét bijheb. Zelfs tijdens het boodschappen doen gaat mijn toestel mee. Daarom ben ik ook overgeschakeld naar een Fuji-camera, omdat ik anders elke keer heel wat materiaal moest meezeulen. Ik heb ook heel lang voornamelijk in zwart-wit gewerkt, omdat ik vind dat kleuren vaak afleiden van wat je wil brengen. De combinatie met mijn werk is goed zoals ze nu is. Ik broed wel al eventjes op het plan om wat meer portretfotografie te doen, maar de tijd ontbreekt voorlopig…”

“Als kind jaagde ik er al heel wat filmrolletjes door, maar het is pas toen mijn vrouw zwanger was van ons tweede zoontje dat ik mij een digitale reflexcamera heb aangeschaft. Mijn passie voor de fotografie werd toen opnieuw aangewakkerd. Ik investeerde gaandeweg in meer materiaal en ik kreeg al eens de vraag om bij vrienden een feestje te fotograferen of gezinsfoto’s te nemen. Alsmaar meer mensen kwamen zo bij mij terecht en sinds 2014 ben ik dan ook fotograaf in bijberoep. Ik probeer veel uit. Op bruiloften ga ik na de klassieke trouwfoto’s ook voor de uitdagende variant.”

“Ik heb 25 jaar lang niets van sport gedaan, maar na een fitnesstest vorig jaar heb ik mezelf uitgedaagd om aan mijn conditie te werken. Ik probeer elke dag een uurtje te sporten en heb intussen al een achtste triatlon en een halve marathon gedaan. Sport is ook een van mijn favoriete onderwerpen om te fotograferen, net omdat je snel moet zijn en het niet simpel is om mooie sportfoto’s te maken.”

“Er staat nog heel wat op mijn bucketlist om te fotograferen. Een tijd geleden kon ik Angkor Wat (het befaamde tempelcomplex in Cambodja, red.) van mijn lijstje schrappen, maar er staan nog veel wereldwonderen op.”

“Mijn vrouw is afkomstig van Assebroek. Ik kom ook dus vaak in West-Vlaanderen. Deze foto werd genomen tijdens een halloweenavond in Oostkamp. Mijn fototoestel gaat altijd mee, ik wil níéts missen.”

“Fotografie was een onderdeel van mijn opleiding als productontwikkelaar en dat is altijd wat blijven hangen. Een paar jaar geleden ben ik mij er weer gaan op toeleggen. Foto’s nemen vind ik een waardevolle hobby, het maakt mij completer als persoon. Je kijk en perspectief reiken letterlijk verder dan enkel je werk. Ik ben altijd een beetje een autodidact geweest, een lonesome rider als het op fotografie aankomt.”

“De natuur komt vaak aan bod in mijn foto’s, maar ook concertfotografie vind ik een uitdaging, net omdat de omstandigheden dan niet altijd optimaal zijn. Ik houd het daarbij niet bij een genre, maar ga heel breed, van bijvoorbeeld Dranouter tot Ieperfest. Ik waag me ook buiten de provinciegrenzen. Dat op die optredens niet altijd mijn stijl van muziek te horen is, maakt het net boeiend. Ik zoek dat trouwens bewust op, dat buiten mijn comfortzone gaan. En het is wel fijn als je je foto’s in bijvoorbeeld een hardcoremagazine ziet staan. Met de regelmaat van de klok verschijnen ze ook op de site van Dump Magazine.”

“Ik heb mijn camera altijd bij, op reis kan dat wel eens lastig zijn voor de mensen die mee zijn. (lacht) Als een soort compensatie werk ik altijd snel en zonder statief. Daarom wil ik zo goed mogelijk mijn camera beheersen, zodat ik ongeacht de omstandigheden altijd een goeie foto kan nemen. Ik zie overal foto’s, zoals bij deze kwal in Bredene. Naar de toekomst toe voel ik dat ik meer en meer het artistieke wil opzoeken.”

“Ik denk nog vaak aan de befaamde storm op Pukkelpop. Ik stond op de camping en zag die groene lucht, die wind en kort daarna die stelling omvallen. Heel raar, alsof je even in een andere wereld zat. Sindsdien heb ik een fascinatie voor weerfenomenen en ben ik ze gaan fotograferen. Door mij aan te sluiten bij een Facebookgroep is die interesse alleen maar gegroeid. Daar vind je heel wat snelle en correcte info over aankomende stormen.”

“Deze foto dateert van een paar jaar geleden. Ik twijfelde nochtans om naar Zeebrugge te rijden. Het is een kwestie van er te zijn vóór de storm. Vorig jaar had ik veel geluk toen ik op mijn vertrouwde stek opeens een supercel (zwaarste onweertype, red.) zag. Ik was op slag al mijn kennis kwijt, maar ik slaagde er toch in om een goeie foto te nemen. Die ging de wereld rond, ik kreeg zelfs felicitaties uit Japan.”

“Het is gevaarlijk, ja. In een open weide gaan staan tijdens een storm… Eén keer is een bliksem heel dicht bij mij ingeslagen en dan sta je daar toch serieus bij stil. Maar als je een goeie foto wil, moet je er wel iets voor over hebben.”

“Straks in januari word ik fotograaf in bijberoep. Ik heb mij de afgelopen jaren ook verdiept in klassiekere opdrachten. En het liefst zou ik volgend jaar ook een camionette aanschaffen om als een volleerde stormjager op pad te gaan. In de VS? Heel graag, ja!”

“Voor mijn 50ste verjaardag gaf mijn man me een eenvoudig fototoestelletje, maar dit voorjaar heb ik mij een stevige reflexcamera aangeschaft, met bijhorende lenzen. Indertijd heb ik aan Sint-Lucas in Gent een opleiding vrije grafiek gevolgd en analoge fotografie was daar een onderdeel van. Toen was dat nogal kunstgericht. Ik volg momenteel geen opleiding, maar probeer veel zelf uit. YouTube is een inspiratiebron, net zoals het werk van andere fotografen, met in het bijzonder dat van Carl De Keyzer.”

“Ik hou van de natuur. Ik heb een tijdlang macrofoto’s genomen, maar ik had het op den duur wat gezien. Ik merk dat ik meer neig naar landschapsfotografie. Mensen op de foto zetten doe ik minder vaak. Eerlijk, ik heb niet echt het lef om mensen daarvoor aan te spreken.”

“Ik trek graag op pad met mijn fototoestel, als mijn gezondheid het toelaat tenminste. Uiteindelijk gebruik ik amper twee procent van de foto’s die ik genomen heb. Ik ben best wel streng voor mezelf. Mensen die niet fotograferen, begrijpen dat niet altijd even goed. Wanneer ik dan op pad ga, heb ik soms zelfs al op voorhand een beeld in mijn hoofd. Ik hou van texturen, van boomschors tot stalen platen. Deze foto werd genomen tijdens de werken aan De Leie, die aan mijn achterdeur passeert. Ik heb speciaal gewacht tot er een boot passeerde om die in het beeld te doen passen.”

“Het is vreemd om uit te leggen, maar overal waar ik kijk, zie ik foto’s. Dus besloot ik een vijftal jaar geleden om mijn basistoestelletje in te ruilen voor een beter model. Daar heb ik nog geen spijt van, integendeel. Ik hou van macrofotografie, omdat ik iets wil tonen aan de mensen waar ze anders zo snel aan voorbij passeren. Naast bloemen zijn dat ook heel wat insecten, terwijl ik vroeger eigenlijk bang was van insecten. Maar mijn nieuwsgierigheid haalt het elke keer weer.” (lacht)

“Toen mijn vader onverwacht alleen kwam te staan in zijn zaak, besloot ik twee jaar geleden mijn job als accountmanager op te geven en hem te helpen als installateur van verwarming en sanitair. Ik leer nog elke dag bij. Ik zit opnieuw in een technische branche en ik kom veel onder de mensen. Het enige verschil is dat mijn kleren en handen vuil zijn op het einde van de dag. Omdat ik naast een drukke job nog een huishouden moet runnen, trek ik niet ver met mijn toestel. Sinds augustus ben ik verhuisd van Kuurne naar Bavikhove en ontdek ik mijn eigen tuin en de buurt door mijn lens.”

“Deze foto werd genomen in het Heulebeekdomein in Kuurne, een vergeten stukje natuur. In de herfst zijn de kleuren prachtig en als het licht goed zit, dan krijg je dit soort foto’s. Het maakt me extra blij als andere mensen ook die verwondering delen als ze dit zien.”

“Muziek is mijn leven, maar ik raakte in de loop der jaren alsmaar meer gefascineerd door fotografie, dus begon ik les te volgen. Ik stuurde daarna gaandeweg natuur- en landschapsfoto’s naar een krant en later naar WTV en de VRT. Onlangs werden we met een aantal weerfotografen uitgenodigd voor een rondleiding op de VRT door Frank Deboosere. Het is altijd weer fijn om te zien als er ‘s avonds tijdens het weerbericht een foto van mij passeert. Ik stuur dagelijks een foto in, maar het blijft een liefhebberij.”

“Op reis gaat mijn fototoestel ook altijd mee, tot ergernis van mijn vrouw. (lacht) Regelmatig gaan we fietsen in onze eigen streek en in de Westhoek, waar ik altijd inspiratie vind. In Ieper heb ik nog lesgegeven in mijn beginjaren, dus kom ik daar graag terug. Zeker in de maanden oktober en november, met die kleurenpracht en het supermooie licht. Dat vind je ook heel goed terug op de vele kerkhoven, waarvan ik blij ben dat ze nog zo goed in stand worden gehouden.”

“Exposeren heb ik nog niet gedaan, met uitzondering van een deelname aan een tentoonstelling van mijn dochter, die kunstenares is. Muziek en fotografie heb ik nog niet gecombineerd, nee. Ik hou het vooral bij landschappen. Daar hoeven geen mensen bij te staan. Dan kan ik veel meer laten zien, omdat ik er de tijd voor kan nemen.”

“Ik nam vroeger graag foto’s, maar het is pas sinds de komst van mijn twee kinderen dat ik mij wilde verdiepen in fotografie om zo leuke familiefoto’s te kunnen nemen. Ik raakte er helemaal door gefascineerd. Het ironische is dat ik intussen veel meer landschappen heb gefotografeerd dan mijn eigen gezin.”

“Tijdens het weekend of op vakantie gaat mijn camera heel vaak mee. Als we aan de kust zijn, dan weet mijn vrouw dat ze mij rond zonsondergang een paar uur kwijt is. Die rust van de zee, de kalmte van het water, dat alleen zijn op het strand… Ook op reis vind je me heel vaak aan het water, al is dat in pakweg Spanje eerder bij zonsopgang.”

“Deze foto werd ook in alle vroegte genomen, ergens tussen Kerstmis en Nieuwjaar, op weg naar de bakker in Nieuwpoort. Ook toen had ik mijn fototoestel bij en in mijn rugzak zat ook mijn glazen bol. Die heb ik mij aangeschaft nadat ik online enkele leuke resultaten met zo’n bol oppikte. Ik gebruik hem niet altijd, maar met de weerspiegeling van de grond en het Koning Albert I-monument leverde dat wel een knap beeld op.”

“Voor tentoonstellingen, een website of specifieke fotoprojecten ontbreekt voorlopig de tijd, maar ik leef me uit in cursussen en workshops, pik online tips mee en hou ervan te experimenteren, met onder meer auto’s en modellen. In bijberoep fotograaf worden, hoeft niet zozeer. Het is en blijft een hobby.”

“Mijn vader was gepassioneerd door fotografie. Ik heb nog zo’n dertig fototoestellen van hem. Op mijn veertiende had ik ook de microbe te pakken. Later had ik zelfs een eigen donkere kamer. Bijscholen doe ik mij sinds twee jaar aan het SNT in Brugge. Ik ben verzot op straatfotografie, terwijl mijn vader het liefst niemand zag passeren voor zijn lens. ‘De mens is de maat van alle dingen’, is mijn devies. Met mijn telelens kan ik mensen spontaan vanop een afstand fotograferen, maar ik ga ook heel gemakkelijk naar hen toe om een praatje te maken. Als ze dat willen, stuur ik zelfs met de post een mooie afdruk op, zelfs al is dat naar India.”

“Reizen doen we heel graag. Mijn vrouw en ik spreken samen zeven talen, een gevolg van onze job, waarbij we vooral vertalen voor bedrijven, gaande van octrooien tot handleidingen. Ik fotografeer eigenlijk voornamelijk op reis. Een tijd geleden heb ik een reeks gemaakt met mensen die in Compostela aankwamen. Die rauwe emoties zijn prachtig om te capteren. Tentoonstellen doe ik niet, ik ben tenslotte slechts een amateur. Maar thuis heb ik stapels fotoboeken, waar ik ook in schrijf.”

“Autoloze zondag in Brugge is een hoogdag voor mij. Dan ben ik de hele dag op pad. Deze foto werd genomen in het Sebrechtspark. Dat die vrouw in de hartvormige zeepbel lijkt te zitten, vond ik symbolisch heel erg leuk.”

“Ik ga heel vaak wandelen in Waregem, maar zelden zonder mijn fototoestel. Ik hou vooral van evenementen. In de zomer ga ik graag naar muziekfestivalletjes en de kermis. Deze foto werd genomen op de slotdag van de Waregem Koersefeesten. Waregem werkt samen met vier fotoclubs om leuke foto’s te nemen in de stad. Aangezien ik lid en secretaris ben van Waro Waregem, werk ik daar ook graag aan mee. Die dag was ik vrijwilliger en dat leverde dit leuke beeld op. Je ziet die vrouwen haast denken: ‘Wat doen we hier eigenlijk?’. Op dat moment vroeg ik mij dat trouwens ook af, daar in de gietende regen.” (lacht)

“In 2012 ben ik beginnen te fotograferen en in 2015 ben ik zelfstandige in bijberoep geworden onder de naam Kolibreeze. Ik werk dus in opdracht, maar blijf toch vooral het plezier zoeken in mijn werk. In Kolibreeze herken je kolibrie. Dat vind ik een heel mooi vogeltje en zelf zit ik eigenlijk ook nooit stil. De ‘breeze’ slaat op de frisse wind die ik in mijn werk probeer te steken.”

“Ik hou vooral van actie. Het mag al eens snel gaan, want dat daagt je uit. Door mijn fotografie kom ik ook regelmatig buiten. Voor mijn job zit ik al vaak genoeg binnen. Ik ontwerp en fotografeer badmatjes voor B.I.G. Floorcoverings. Ik hou wel van dat industriële. Ik zou dan ook heel graag eens een reeks maken rond bedrijven uit de buurt, gefotografeerd in alle vroegte.”

Andrea Shkreli (37) groeide op in Griekenland en kreeg er eind 2004 een zwaar ongeluk, waardoor hij een tijdlang thuis moest revalideren. Hij begon fotografie te studeren en kwam toevallig met zijn vrouw vijf jaar geleden in Oostende terecht, waar hij is blijven plakken. “Of ik me hier thuis voel? Laat me zeggen dat ik mij hier vooral goed voel”, aldus Andrea. “Het was aanpassen, maar ik merkte dat mijn fototoestel dé manier was om letterlijk en figuurlijk te kijken naar de verschillen in cultuur en levensstijl, in Oostende en ver daarbuiten.”

“Ik ondervond dat de onverwachte gesprekken met mensen uit mijn omgeving langzaam maar zeker mijn blik veranderden. De foto’s resulteerden in de reeks Bonjour Ostende.”

Andrea vond merkwaardige composities in alledaagse beelden, die voor ons vaak vanzelfsprekend zijn. Dankzij zijn frisse en haast maagdelijke blik profileert hij zich op vandaag als documentairefotograaf. Zich verder bijscholen deed hij aan de Stedelijke Academie voor Schone Kunsten in Brugge. Intussen maakte hij ook nog de reeks: Bonjour Flandres. “Met mijn fototoestel ontdek ik de wereld en tegelijkertijd ook mezelf. Deze foto is een van de eerste serie. Je ziet er twee moslimvrouwen op die alles vanop een afstand bekijken. Het traliewerk van de balustrade weerspiegelt perfect de barrière die schuilt in hun kleding.”

“Horeca zit mij echt in het bloed, maar toch wilde ik iets met fotografie doen. Na mijn studies aan Hotelschool Spermalie trok ik naar Gent waar ik fotografie volgde. Ik was een jaar zelfstandig fotograaf, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Mijn ouders, die De Lanteirne in Westende uitbaten, zijn ook eigenaar van wijn- en tapasbar Vecino, die ik vanaf oktober met mijn vriend zal uitbaten.”

“Mijn fotografie laat ik natuurlijk niet zomaar vallen. Integendeel, ik maak zo opnieuw ruimte vrij voor persoonlijke fotoprojecten. Deze foto is onderdeel van zo een project. Mijn grootmoeder gaat vaak met haar vriendinnen in danstempels als de Vayamundo in Oostende of La Palma in Gits dansen. In die laatste heb ik een paar dagen meegedraaid, een heel apart wereldje. Typisch Vlaams, met een tikkeltje vergankelijkheid, maar altijd iets hoopvols.

Dat ondervond ik ook toen ik een tijd geleden van Westende tot de grens met Duitsland op één rechte lijn ben gestapt. Overal over, tussen, onder en door. Zo krijg je letterlijk en figuurlijk een interessante doorsnede van ons land. Je moet niet per se ver reizen om verrassende foto’s te maken. Stap gewoon je deur uit, en je komt al zo veel zotte dingen tegen. Ook op reis gaat mijn fototoestel altijd mee. Ik kan ook heel moeilijk foto’s weggooien. Net als horeca, zal fotografie mij ook nooit loslaten, vrees ik.”

“Als alleenstaande vader van drie kinderen is het niet simpel, ook al niet om vast werk te vinden. Daarom ga ik vaak op zoek naar schoonheid, zoals in de natuur. Ik maak beelden die de mensen doen dromen, die mensen die moeten vechten, weer doen geloven dat er veel moois in deze wereld is. Zelfs al moet je het in kleine zaken zoeken. Mijn vader, die vroeg gestorven is, zocht en vond die beelden in zijn schilderijen. Al van mijn drie, vier jaar mocht ik mee met hem toen hij zijn schildersezel langs de Dender opstelde. Hij heeft me naar de wereld leren kijken. Zelf teken ik ook vaak. Sketches van kostuums voor de lokale narrengilde bijvoorbeeld. Niet vanzelfsprekend, want een ongeval in de drukkerij zorgde ervoor dat ik bijna mijn vingers kwijt was.”

“Ik kom vaak aan de kust. Die gouden gloed bij de zonsondergang, een waterhoos die net niet de zeeoppervlakte raakt… De zee verveelt nooit voor een fotograaf. Deze foto heb ik genomen op de pier. Ik wou een foto nemen van een kussend koppeltje, toen ik deze door corrosie aangetaste hangslotjes zag. De mooiste zaken zien we niet altijd meteen. Mensen die huilend naar de zee staan kijken, bijvoorbeeld. Daar huist een enorme schoonheid in.”

“Binnenkort stel ik tentoon, met mijn tekeningen en mijn foto’s. Ik hoop dat ik zo wat meer onder de aandacht kom, dat mensen mijn ambitie oppikken om die schoonheid te verspreiden. Er is al veel te veel negatiefs in de wereld.”

“Het klinkt cliché, maar ik kreeg een paar jaar geleden echt de microbe van het fotograferen te pakken. Hoe meer ik mij erin verdiepte, hoe gefascineerder ik erdoor raakte. Muziek maakt een groot deel van mijn leven uit, dus met concertfotografie kon ik beide combineren. Ik maak deel uit van een collectief van concertfotografen. De optredens gaan heel breed, van indie tot metal. Een tijdje geleden kon ik Radiohead fotograferen, een van mijn favoriete bands. Een onvergetelijke ervaring. Ook het Folkfestival in Dranouter draag ik een warm hart toe. Sowieso kom ik vaak in West-Vlaanderen. Ik sta als Oost-Vlaming soms sneller in Oostende dan in het centrum van Gent. Enfin, je kan Dranouter niet vergelijken met Werchter of Pukkelpop. Dranouter is supergezellig: de sfeer en de verscheidenheid aan mensen zijn uniek. Je keert altijd positief terug naar huis. Deze foto nam ik eerder toevallig. Ik zag die vrouw zitten, naast dat spandoek. En vraag me niet waarom, maar dat beeld klopte. Net nadat ik de foto genomen had, stond ze op en was ze weg. De schoonheid zit vaak in kleine dingen. Ik probeer ook mijn eigen stijl te ontwikkelen. De verscheidenheid houdt me ook alert. Zo heb ik een jaar lang de medewerkers van een dienstverleningscentrum voor mensen met een verstandelijke beperking gevolgd. Dat resulteerde in een tentoonstelling. Goed voor een geweldige rollercoaster van emoties!”

“Ik heb Brugge pas echt leren appreciëren toen ik ernaar terugkeerde na mijn studies. Als zesjarig kind was ik al onder de indruk van de magie van de donkere kamer, waarin mijn papa beelden op papier kon toveren. Ook tijdens mijn studententijd volgde ik een fotografiecursus naast mijn lerarenopleiding. Maar het zou duren tot mijn dertigste voor ik opnieuw een toestel in handen nam. Sindsdien heb ik het niet meer losgelaten.”

“Na een opleiding van drie jaar ben ik twee jaar geleden fulltime als fotograaf aan de slag gegaan. Ik doe foto-opdrachten, maar neem ook veel foto’s tijdens mijn reizen, een andere hobby. Mijn fototoestel gaat altijd mee, maar wordt niet altijd bovengehaald. Op reis neem ik veel meer foto’s met mijn gsm. Vaak hebben ze ook een meer melancholisch karakter, een element dat ik soms meeneem in mijn professionele foto’s. Zo ontstond ook dit beeld van een fietser, vlak voor mijn deur, aan de Vesten.”

“De komende maanden vertoef ik in New York. Daar wil ik de tijd nemen om te werken aan een eigen project. Ik heb de eerste twee jaar als zelfstandige enkel in opdracht van anderen gewerkt. Nu is het tijd om eens even mijn eigen opdrachtgever te zijn. Daarnaast wil ik ook een extra fotografieopleiding volgen. De Amerikaanse way of working spreekt me wel aan en als fotograaf ben je nooit volleerd. Eerlijk, er is twee jaar geleden een hele wereld voor mij opengegaan en ik krijg er maar niet genoeg van.”

“Mijn pa was vliegtuigspotter, dus ik ben er als het ware mee opgegroeid. Ik volgde een opleiding aan Syntra en ben in 2009 gestart als fotograaf in bijberoep, vooral gericht op landschappen. Er is ook een commercieel luik en ik neem ook foto’s van airsoftevents. Voor mezelf zie ik ook veel ruimte om eropuit te trekken. Ik hou van de natuur, ik kan er met gemak een hele dag in doorbrengen. Vooral ‘s morgens en ‘s avonds als het licht goed zit, of als het mistig is, dan trek ik graag naar buiten. Deze foto werd in november genomen, toen ik de tip kreeg om langs de IJzer van Diksmuide tot Nieuwpoort te rijden. Ik woon op slechts twintig minuutjes van Diksmuide en toch kom ik er bijna nooit. Ik ben de stroom gevolgd en toen ik deze boom in het water zag staan, wist ik dat ik bij zonsondergang moest terugkeren. De foto past in het kader van mijn reeks #thisisalsobelgium. Eerder al had ik een project 365 days, waarbij ik elke dag een foto nam, maar toen België iets te vaak negatief in het nieuws kwam, de aanslagen in Zaventem voorop, kreeg ik het idee om ons land positiever te belichten naar de buitenwereld toe. Ooit heb ik een hele dag lang een boer uit de buurt gevolgd die nog met een heel oude pikdorser rondreed. Ik denk eraan om geregeld zoiets met boerderijen in de buurt te doen, maar dan op de langere termijn.”

“Mijn vader was beroepshalve fotograaf, dus ik kreeg in zekere zin de fotografie met de paplepel mee. Ik ga zelden op uitstap zonder mijn fototoestel. Een specifieke opleiding heb ik niet gevolgd, ik geloof dat je vooral beter wordt door te oefenen. Van mijn vader heb ik geleerd om evenwichtige beelden te maken, belang te hechten aan hoe alles mooi geschikt is. Echt objectief kan ik hem niet noemen, maar ik zie meestal al snel aan hem of hij een foto goed vindt of niet.”

“Toen iemand in mijn omgeving een spiegelreflexcamera kocht, liet ik mij ook overtuigen. Op reis nam ik altijd al foto’s en toen ik thuiskwam, kreeg ik vaak de reactie dat ze veel beter waren dan de gemiddelde vakantiefoto’s, dus besloot ik daarmee verder te gaan. Maar ik hoef het niet altijd ver te zoeken. Ik kom heel vaak in Ieper, maar ook in Rijsel, in Kortrijk en aan onze kust. Ik hou van gezellige provinciesteden met een leuke combinatie van historie, natuur en landschap. Ik heb graag steden die leven, maar Oostende en Gent zijn dan weer te druk naar mijn goesting.”

“Ik ga altijd op zoek naar beelden waar iemand twee keer naar moet kijken. Deze foto van de Menenpoort is er ook zo eentje. Ik had al een klassiek beeld met zicht op het centrum, maar ik zocht nog een originele invalshoek. Toen besloot ik om mijn horizon te verleggen. Het is een leerproces, elke keer weer. Je bent nooit volleerd.”

“We hadden bij ons thuis de bekende fotografiereeks van Time Life en zo heb ik al die grote fotografen leren kennen: Henri Cartier-Bresson, Garry Winogrand, Robert Frank, noem maar op. Een enorme inspiratiebron is dat geweest”, zegt Rudi.

“Ik moet zo’n jaar of 15 geweest zijn toen ik voor het eerst zelf foto’s begon te ontwikkelen en te vergroten. Met straatfotografie ben ik pas goed en wel begonnen met de opkomst van de digitale fotografie. Geen idee waarom, maar het heeft me gewoon altijd aangetrokken. Het is nochtans verre van simpel. Soms kom je met geen enkele bruikbare foto thuis, wat best frustrerend kan zijn.”

“Meestal wandel ik gewoon rond, straat in, straat uit, zonder doel. En soms bots je dan op iets, zoals hier in Brugge, waarvan je intuïtief weet dat er een foto inzit. Ik hou van foto’s met een surrealistisch tintje, foto’s die het puur documentaire overstijgen. Dat sluipt er soms in zonder dat je het zelf beseft. Het gebeurt wel vaker dat ik als ik voor de eerste keer een foto bekijk op mijn scherm een detail opmerk dat ik totaal niet gezien had toen ik de foto nam. En net dat detail maakt dan de foto. Vreemd.

De laatste tijd ben ik vooral bezig met smart-phonefotografie. Het werkt zeer bevrijdend om een tijdje foto’s te maken met zo’n klein, licht en onopvallend toestel. Je bewerkt er je foto’s op en zet ze meteen op Instagram. Simpel toch?”

“Ik nam al langer foto’s, met een oude camera van mijn vader, maar mijn eerste spiegelreflexcamera kocht ik op mijn 21ste. Op mijn 16de had ik met mijn ouders een afspraak dat ik zeker niet zou roken tot ik 21 jaar was. Het leverde mij toen 60.000 frank op en ik rook nog altijd niet”, glimlacht Colijn.

“Dit beeld werd genomen in Nieuwpoort, alhoewel ik eigenlijk op één minuut van de dijk in Oostende woon. De foto werd doelbewust gemaakt. Op een app zag ik dat het licht die avond goed zat en ik ben tot ginder gereden. De meeste foto’s neem ik bij zonsopgang of zonsondergang. Het licht aan onze kust is op dat vlak uniek.”

Toch is het visitekaartje van Colijn urbexfotografie, het fotograferen van verlaten panden. “Adressen vinden is niet simpel. Die zoektocht is al een avontuur op zich. Ja, er gaat een zweem van illegaliteit mee gepaard. Maar als je geen schade berokkent of de toegang tot het pand niet forceert, dan kan het volgens de wet wel. Maar overtuig maar eens een agent dat die kapotte deur jouw werk niet is…”

“Vorig jaar, toen een stuk over mij verscheen in De Zeewacht, vond ik de tijd rijp om een Facebookpagina aan te maken en mijn foto’s te delen. Sindsdien ben ik ook zelfstandig fotograaf en verkoop ik ook mijn foto’s. Of ik er ooit mijn hoofdberoep van maak? Nee, het belangrijkste is dat het leuk blijft.”

“Ik ben eigenlijk boekhouder van opleiding, maar uiteindelijk bleek dat niet mijn ding te zijn. Sinds een paar jaar bedien ik een kraan om oud ijzer te verplaatsen bij recyclagebedrijf Galloo in Menen en ben ik fotograaf in bijberoep. Vijf jaar geleden kocht ik mijn eerste fototoestel. Ik probeerde het uit tijdens onder meer de rally van Ieper, de stad waar ik woon. Vier jaar lang heb ik ook avondonderwijs gevolgd.”

“Mijn focus is de laatste jaren verlegd naar festivals. Ook niet altijd de ideale omstandigheden, nee, maar die ambiance is geweldig geestig. Ik deed al een paar keer Ieperfest. Dit jaar ben ik zeker opnieuw van de partij. Ook Friet-rock staat op mijn lijstje. Het geweldige aan zo’n lokaal festival als Ieperfest is dat ik al drie dagen lang backstage mocht gaan en dus absolute bewegingsvrijheid had. Zo krijg je als fotograaf ook het totaalplaatje mee.”

“Op elk festival loop je hem wel tegen het lijf. Festivalman Roger (Van Loon uit het Antwerpse Weelde, red.) is een fenomeen en trekt altijd de aandacht met zijn vele festivalbandjes en opvallende outfit. Dat spreekt, ook voor een fotograaf, tot de verbeelding. Op het einde van het jaar zou ik overigens graag een verkoop organiseren van een aantal festivalfoto’s. Ik heb altijd iets willen doen voor het Kinderkankerfonds en dit is de ideale manier.”

“Technisch gezien ben ik een West-Vlaming”, knipoogt André. “Ik werd geboren in Moeskroen, voor het door de provincie Henegouwen werd geannexeerd. Vandaag woon ik in Herseaux, vlakbij Moeskroen. Mijn moeder werd in Herseaux geboren, vandaar. Mijn vader is van Kortrijk. Ik hou van de beide kanten van de taalgrens. Als voorzitter van de Computer Gebruikers Club in Deerlijk kom ik er heel regelmatig. Ik ben verzot op de zee, veel meer dan op de bergen, maar ik kan even hard van de rust en stilte van de Waalse natuurgebieden genieten. Door mijn computerachtergrond maakte ik jaren geleden de stap van analoge naar digitale fotografie. Ik schoolde me ook online bij. Vanuit onze club werd er in 2014 een wedstrijd georganiseerd waarbij oorlog en vrede centraal stond. Een jaar lang heb ik de frontlinie van ’14-’18 afgewerkt en alle beelden in een YouTube-filmpje gegoten. Dit is een van de beelden daaruit: een klaproos tussen versteende zandzakken in de Dodengang in Diksmuide. Die reeks heeft wel een impact gehad, ja. De verhalen van de mensen die je onderweg ontmoet, zijn me bijgebleven. Vandaag probeer ik elke dag een foto voor een eigen kalender te nemen. Daarnaast ben ik ook bezig met een inventaris van het kerkelijke erfgoed in Herseaux, van kapelletjes tot nisjes. Kwestie van het verleden te bewaren.”

“Toen ik 16 jaar was, kon ik kiezen: zelf koersen of foto’s nemen”, zegt Jan Huysentruyt uit Izegem. “Het werd dat laatste. Ik heb er toen heel wat negatiefjes doorgejaagd. Op vandaag doe ik nog slechts sporadisch een koers. En dan is het eerder een lokaal criterium of een vrouwenkoers, omdat dat de plekken zijn waar je je nog vrij kan bewegen als fotograaf. Ik was overal op ronde met mijn fototoestel. Ik fotografeerde allerlei optredens, van Tien om te Zien tot dancefeestjes. Op een dag liep ik de manager van de Lendeleedse volleybalclub tegen het lijf, met wie ik nog ooit in de klas had gezeten. We waren tegelijkertijd affiches aan het pappen en hij nodigde me uit om op een van de matchen foto’s te komen nemen. Sindsdien ben ik een van de huisfotografen en vond ik mijn weg naar de media. Ik doe intussen ook portretten en evenementen zoals dansoptredens of modeshows. Als ik wat tijd overheb, trek ik eropuit, langs de straat of de Vlaamse velden in. Ik ben het Man Bijt Hond-type: ik kom overal en leer heel graag nieuwe mensen kennen. Ik heb sinds mijn jeugd wel serieus moeten leren om uit mijn pijp te komen. Mijn ouders waren wel bijzonder sociaal aangelegd. Deze foto nam ik tijdens Labadoux, het varken was een attribuut van The European Pink Floyd Show, maar het deed me meteen denken aan het slachthuis in Tielt, omdat de hetze errond toen net was losgebarsten. Dit soort beelden vind ik geweldig.”

Groots in klein zijn, zo kan je het best de stijl van Dirk omschrijven. “Ik volg al dertig jaar avondschool, maar doe nu voor het eerst fotografie. Een van mijn opdrachten was macrofotografie. Ik werkte met een rallyautootje van mijn zoon. Dat viel zo in de smaak dat ik op zoek ging naar kleine mannetjes om op de foto te zetten. Ik maakte er een Facebookpagina over aan, die in een mum van tijd opgepikt werd dankzij enkele lokale groepen en de media. Wat er sindsdien allemaal gebeurde, had ik niet durven te denken, nee”, lacht Dirk. “Verschillende handelszaken in Roeselare vroegen me of ik hun etalage wilde versieren met mijn mannetjes. In die periode postte ik ook bijna elke dag een nieuwe foto. Mensen vragen me al eens of de inspiratie niet dreigt op te geraken, maar ik zie overal wel mogelijkheden, zelfs aan de ontbijttafel. Of ik trek eropuit, zoals voor deze foto, in alle vroegte met enkele kasseien onder de arm naar het kasteel van Rumbeke. Maar even vaak kruipen er heel wat tijd en voorbereiding in een foto.”

Een van de winkels waar zijn mannetjes onderdak vonden, stelde voor om een T-shirtlijn uit te werken. “Uiteraard ben ik daarmee vereerd. Tijdens de Roeselaarse Batjes worden ze verkocht. Rijk zal en wil ik er niet van worden, integendeel. Een deel van de opbrengst gaat naar het goede doel. Wat ik overhoud, gaat naar de aankoop van nieuwe mannetjes.”

“Ik heb een kleine studio gebouwd in mijn garage, maar de mooiste studio is buiten.”

De liefde voor het beeld erfde Thomas van zijn vader die elk trouwfeest en elke reis vastlegde op video. “Zelf waag ik er mij niet aan, nee. Dat is nog een stiel apart.” Thomas houdt er naar eigen zeggen van om sleutelmomenten in iemands leven, zoals een huwelijk, te capteren. Sinds drie jaar is hij professioneel fotograaf in bijberoep. Zijn portfolio herbergt ook enkele opvallende portretreeksen. Inspiratie daarvoor vindt hij onder meer op Pinterest en films. Zo leeft hij zich ook uit in powderfotografie, waarbij modellen sierlijke bewegingen uitvoeren, die geaccentueerd worden door kilo’s bloem.

“Mijn hobby is jachtfotografie. Met deze foto won ik een belangrijke fotowedstrijd van de Vlaamse Jager. Ik ga mee met jagers om de sfeer vast te leggen. Ik bewonder jagers die op een verantwoorde manier omgaan met het wild in hun jachtgebied. Dat begon een paar jaar geleden met het fotograferen van een duif of een eekhoorn, maar ik heb er een sport van gemaakt om groot of zeldzaam wild voor de lens te krijgen. Dat lukt niet altijd, nee. Voor hetzelfde geld trek je een hele dag naar de Ardennen en kom je met lege handen naar huis, maar zie je op een uur tijd vier reeën in Kemmel. Deze periode van het jaar is bijzonder boeiend om reetjes en reekalfjes te fotograferen. Die mogen dan niet geschoten worden.”

“Ik zou graag nog eens teruggaan naar IJsland en Canada. Qua natuur kan daar heel weinig aan tippen, maar op vandaag vind ik veel voldoening in het nemen van foto’s dicht bij huis. Ik hoef niet altijd ver te rijden. Soms neem ik zelfs foto’s vanuit mijn auto. Door een aangeboren handicap aan mijn heup moet ik mij vaak behelpen met een of twee krukken. Op vrijdag ben ik meestal thuis, waardoor ik aandacht kan hebben voor de fotografie. Ergens in 2000 is dat begonnen als hobby. In de winter teken of schilder ik meer. Vreemd genoeg vind ik landschappen dan saai, terwijl mijn foto’s daar vaak rond draaien.”

“De IJzervallei is een dankbare streek om foto’s te nemen, zeker als ze overstroomt zoals op deze foto, waarbij de koeien opeens gestrand waren op een eiland. Ook De Blankaart is prachtig. Ik kan genieten van die rust en dat geduld om een foto te nemen. Het enige stresserende is dat je op twee plekken tegelijkertijd zou willen zijn als de omstandigheden wat meezitten: de lichtinval aan een bepaalde boom, het graan dat in volle bloei staat of de mist die over de velden zweeft. Ik ben wel begaan met de natuur, ja. Ik probeer bewust te leven en verzorg ook de regionale website van Natuurpunt. Ik denk niet dat ik mijn hoofdberoep zou kunnen maken van de fotografie, daarvoor hou ik te veel van het creatieve.”

“Tot enkele jaren geleden runde ik een optiekzaak in het centrum van Moorslede. Toen die door de vier gouden handen van Hans Desmyter en Yo Platteau werd overgenomen – Hans had bij mij stage gevolgd – heb ik het zwarte gat gevuld met fotografie. Ik had zo lang bepaald hoe mensen letterlijk naar Moorslede keken, dat ik het ook wilde doen. Fotograferen doe ik op kiekjes- en vakantieniveau vanaf mijn zestiende. Pas een zevental jaar geleden kwam daar fotoclub Knipoogje in Roeselare bij en vier jaar later de academie in Menen met als leraars Reinhart De Grendel en toen ook nog Luc Dewaele, die nu aan de academie in Roeselare lesgeeft. Ik zocht naar de andere kant van de fotografie. Het willen, of eindelijk durven tonen in de gemaakte beelden wie de fotograaf is: absoluut geen wereldburger, maar wel iemand die niet vastgeroest is in zijn heimat. Deze foto wordt samen met andere foto’s de komende vakantie getoond in het André Demedtshuis in Sint-Baafs-Vijve. Hij werd overigens ook in die stad genomen. “Ik werk vooral én graag in zwart-wit, probeer altijd iets anders te belichten. Fotografie is iets willen achterlaten en dat door vragen te stellen. Als we op uitstap gaan, heb ik mijn toestel altijd bij. Ook op reis. Het nadeel is dat de mensen op mijn vakantiefoto’s niet zien waar we geweest zijn. Gelukkig neemt mijn vrouw ook foto’s.”

“Fotografie is voor mij leren kijken, zien en de eigenschap hebben om verwonderd te zijn over de dingen die je ziet. Een kleine tien jaar geleden heb ik die hobby weer opgepikt en ben ik cursussen en workshops gaan volgen. Mijn fotografische interesses zijn nogal veelzijdig: natuurfotografie, maar ook documentairefotografie boeit mij enorm. Momenteel ben ik veel bezig met landschapsfotografie.”

“Een rode draad is wel het fotograferen van trekpaarden, net als de mensen die zulke dieren houden. Ze trekken altijd mijn aandacht. Ik ben begonnen bij de rijkswacht te paard, vandaar waarschijnlijk die interesse. Boerenpaarden vind ik prachtige dieren. Ze stralen pure kracht uit. Een tijd geleden zag ik werkzaamheden van het Agentschap voor Natuur en Bos. In gebieden die te kwetsbaar zijn om beheerwerken te verrichten met machines wordt een beroep gedaan op een trekpaard om bijvoorbeeld omgezaagde bomen uit het bos te slepen.”

“Ik heb die werkzaamheden een paar keer van dichtbij gevolgd en dat zorgt altijd voor onverwachte resultaten, zoals hier in de Vagevuurbossen in Beernem, als zo’n paard over een beek springt. Als ik kon, zou ik verkassen naar een plek met meer natuur. Op reis is dat ook altijd een belangrijke factor, of het nu in Toscane of Noorwegen is. Maar mijn beroep zou ik er niet van kunnen maken, nee. Dit moet ontspanning blijven.”

“Mijn loopbaan is niet bepaald klassiek verlopen, nee. Tijdens mijn studies heb ik fotografie gevolgd in avondles, maar dat verdween wat op de achtergrond. Ik gaf avondlessen Russisch, later Nederlands aan anderstaligen en per toeval ben ik bij webdesign beland. Toen ik 50 werd, wilde ik iets doen met mijn voorliefde voor fotografie en werd ik fulltime beroepsfotografe. Dat gaat van bedrijfsfotografie tot reportages. Toen de stad Kortrijk op zoek ging naar stadsfotografen heb ik mij aangemeld. Voor hen en de dienst toerisme nam ik al heel wat beelden, waaronder dit. Het omschrijft Kortrijk perfect: zonnig, jong en dynamisch.”

Kattoo is afkomstig uit Diksmuide, maar woont al een hele tijd in Marke. Eerder woonde ze al in Moskou, nadat ze Slavistiek volgde. “Het is een soort haat-liefdeverhouding die ik heb met de stad. Zodanig absurd soms dat het weer geweldig wordt. Er valt altijd wel iets te beleven. Ik speel met het idee om ooit een soort fotoreizen te organiseren naar Rusland. Daar komen al mijn passies samen: lesgeven, fotografie en reizen. In oktober trek ik trouwens naar Tjernobyl voor foto’s. Ik hou wel van dat soort uitdagingen. Drie Indische foto’s werden recent genomineerd op een internationaal fotofestival. Ik ga zelden op stap zonder mijn fototoestel. Elke dag spring ik wel op mijn fiets richting Kortrijk en vind ik een knap beeld.”

“Voor de buitenwereld lijkt er weinig aan de hand, maar heel wat tradities en erfgoed verdwijnen aan sneltempo. Dat merk je niet zo makkelijk op. De affiches van oogstfeesten en jaarmarkten zijn nog goed gevuld met demonstraties van ambachten en shows met dieren. Maar dat is een vertekend beeld: het zijn uiteindelijk vaak dezelfde mensen die daarvoor worden gevraagd. Soms komen ze al uit een andere provincie of uit het buitenland, omdat de stielkennis bij ons verdwenen is.”

“De crisis speelt een grote rol bij de teloorgang van ons immaterieel erfgoed, door het wegvallen van subsidies en sponsoring. Maar ook de maatschappij in verandering. Dat voel je bijvoorbeeld als er dieren mee gemoeid zijn. Er is een lastig spanningsveld tussen erfgoed en dierenrechten. Dat zorgt voor bijkomende stress in sectoren die het al moeilijk hebben, neem nu de trekpaardenwereld. Met de komst van de tractor hebben trekpaarden geen functie meer. Er is geen nut, geen nood en geen vraag meer. Het kweken is een liefhebberij geworden en het aantal geboorten slinkt zo dat trekpaarden dreigen uit te sterven. Dat verklaart mijn nood om onze tradities in kaart te brengen.”

De liefde voor het artistieke zit in de familie. Vader Jozef is dichter en uitgever. Lodewijk giet zijn foto’s in een magazine. Zijn beeldarchief telt ruim 1.250 tradities en 420.000 foto’s.

“Eén foto bereid ik soms maandenlang voor. De locatie, het licht, het tijdstip… alles moet kloppen. En als dat niet zo is, dan keer ik desnoods nog een paar keer terug. Er kruipt heel veel voorbereiding in. Niets is zomaar. Het beeld is bijkomstig, het doen is het belangrijkste. Een paar jaar geleden had ik zware gezondheidsproblemen en sindsdien is fotograferen een soort van therapie. Dan ebt alle stress weg, word je een met de natuur en je omgeving. Deze foto toont de Collegebrug in Kortrijk.”

“Ik fotografeer al sinds mijn twaalfde, met het analoge toestel van mijn vader. Een periode heb ik minder foto’s gemaakt, tot een vriend uit de VS me vroeg of ik een concert wilde fotograferen. Zo ging de bal aan het rollen. Op vandaag spits ik mij toe op enkele groepen en comedyartiesten, zodat ik niet die deadlinestress van kranten en magazines heb.”

“Ik ga al drie jaar mee op tournee met Het Zesde Metaal, recent nog naar Nederland. Dat is helemaal mijn ding. Er zijn geen twee concerten dezelfde. Ik heb me dan ook nog geen seconde verveeld. Er mijn hoofdberoep van maken? Ik ben realistisch. België is klein, Vlaanderen nog kleiner. Ik hou van de combinatie met mijn job, van de vrijheid. ‘s Avonds naar Parijs vertrekken, een hele nacht foto’s nemen, om dan ‘s morgens terug te keren. Dat vind ik geweldig. Als ik twee of drie dagen ben weggeweest, en er zit één foto bij waar ik echt tevreden over ben, dan is die trip geslaagd.”

“De fascinatie voor de natuur heb ik meegekregen van mijn moeder, denk ik. Waar ik woon heb ik een tuin van 3.500 m², met een vijver, een stukje bos en een weide die volop in bloei staat. Eigenaardig genoeg neem ik niet zo vaak natuurfoto’s. Ik ben meer geïnteresseerd in straat- en portretfotografie, en in urbex (het fotograferen van leegstaande gebouwen op verlaten plaatsen, red.).”

Lucien Vandenbroucke is sinds acht jaar een leerkracht Nederlands en economie op rust. Iemand die niet van platgetreden paden houdt. Letterlijk en figuurlijk. Voor deze foto in het Brugse Minnewaterpark ging hij tussen de brandnetels staan, op zoek naar originele structuren en lijnen. “We leven in een beeldcultuur, maar als je langer dan vijf seconden blijft kijken naar een foto — bijvoorbeeld om je af te vragen wat het is — dan heb je een goed beeld vast. Maar eigenlijk beleef ik meer dan dat ik vastleg. Zo nu en dan heb ik een project in mijn hoofd. Ik sta op en ga slapen met fotografie. Het is een verslaving, ja.”

Maar Lucien is allesbehalve een huis-tuin-keukenfotograaf, integendeel. In december verscheen een eerste foto van hem in National Geographic, een tijdschrift dat hoog aanzien geniet bij beroepsfotografen. Dat zorgde ook meteen voor meer aandacht voor de vzw See & Smile, de organisatie waarbij plastisch chirurgen en oogartsen zich vrijwillig inzetten voor derdewereldlanden. Een tijdje nadien verscheen nog een tweede foto. “Daarvoor doe ik het niet, maar als compliment kan het wel tellen.”

Ronny Neirinck is slechts enkele dagen verwijderd van zijn pensioen als huisfotograaf van Krant van West-Vlaanderen. De Tieltenaar heeft veertig jaar op de teller en een ontelbaar aantal foto’s op zijn conto staan. Hij werkte als freelancefotograaf toen hij in 1979 door toenmalig De Weekbode-hoofdredacteur Emiel Ramoudt gevraagd werd om de vaste redactiefotograaf te worden.

“Elke mogelijke titel stond in het begin op de zijkant van mijn auto. Ik nam foto’s voor het toenmalige Sportmagazine en sprong overal in waar nodig, van ongelukken over branden tot festiviteiten en dat over de hele provincie.”

“Het is mooi geweest, na 35 edities van Waregem Koerse heb je het ook wel gezien. (lacht) Wat koers betreft, heb ik alle mogelijke EK’s en WK’s bijgewoond, voor het voetbal heb ik in de jaren tachtig alleen al 50 Europese verplaatsingen gedaan. Foto’s ontwikkelen in een badkamer in Israël of op woensdagavond naar een bokswedstrijd in Parijs rijden, alles kon toen.”

“Ik geloof dat ik zo’n twee miljoen kilometer gereden heb met de auto. In 1998 zijn we digitaal gegaan en mocht ik mijn witte kiel aan de haak hangen. Er is heel veel veranderd in onze stiel. Vroeger kon ik ook al eens meer een foto zoals deze op het voetbalveld van Schiervelde nemen, maar vaak ontbreekt de tijd me nu. Maar aan tijd straks geen gebrek!”

“Fotografie vertrekt voor mij altijd vanuit de fantasie en verwondering, als het kan met een dosis humor. Heel onbezonnen kijken en zien wat er gebeurt. Fotograferen vormt ook een creatieve tegenhanger voor mijn werk bij de politie. Deze foto nam ik met mijn vrouw op het kerkhof in Roeselare en kaderde in een tweeluik van een fotoproject over Dogbo. Dat was een uitloper van mijn opleiding aan de Stedelijke Academie voor Schone Kunsten in Roeselare.”

“Ik pak regelmatig uit met projecten. Zo ben ik de huisfotograaf van het Zeepreventorium in De Haan. Dat begon met een paar foto’s en ik ben daar blijven hangen als vrijwilliger. Voor de stad Izegem heb ik enkele jaren geleden de cultuurtrofee gemaakt. Ik heb er ook de sociaal-artistieke theatergroep Pat Paniek gevolgd. De foto’s daarvan heb ik uiteindelijk in een boekje vormgegeven. Binnenkort verschijnt iets gelijkaardigs van de werken in Eperon d’Or, de voormalige schoenfabriek. Drie jaar lang heb ik die werken gevolgd. Naast de foto’s heb ik ook een aantal mensen geïnterviewd en gefotografeerd in hun vertrouwde omgeving.”

“Ik had eigenlijk oorlogsfotograaf willen zijn. Dat ligt in de lijn van mijn andere projecten: een ander deel van de maatschappij belichten, dat contrast en conflict weergeeft. Ook in reisfoto’s probeer ik altijd een spanningsveld te creëren.”

“Het is alsof de tijd er is blijven stilstaan. Het is een heerlijke plek: die stoeltjeslift in Heuvelland. Die man zit daar om te vermijden dat er mensen de kabelbaan zouden nemen zonder te betalen. Je bent er omgeven door de natuur, er wordt Frans gesproken… je hebt bijna het gevoel dat je in het buitenland zit.“

David Barbe nam de foto tijdens een weekendje weg. Hij heeft altijd een fototoestel bij en haalt er wel eens vaker een kleine reportage uit. In het dagelijkse leven is hij freelance IT’er en staat hij in voor het onderhoud van netwerken, maar evenzeer trekt hij de baan op voor fotoreportages of portretten. Vaak werkt hij voor magazines of interieurbeurzen, waar hij dan weer nieuwe klanten aan overhoudt. “Die werkcombinatie zorgt ervoor dat ik de luxe heb om opdrachten te doen die ik gráág doe. Momenteel vind ik een mooie balans tussen mijn twee jobs.”

David stelde ook al tentoon, onder meer met indringende portretten van inwoners van de Kortrijkse buurt Overleie, waar de ingeweken Waregemnaar nu ook zelf woont. Als het kan, zoekt hij de grens van het abstracte op. “Beelden waarnaar je twee keer moet kijken. Ik haal zaken uit hun context en kadreer nauwkeurig. Kortrijk is daarvoor een dankbare stad. Door de jaren heen is hij enorm geëvolueerd. Ik geloof graag van mezelf hetzelfde.”

“Elk jaar ga ik op zoek naar het eerste lentelicht. Persoonlijk vind ik dat het mooist aan onze kust: die spiegeling in het water, die warme kleuren… Dai was mijn trouwe metgezel tijdens die zoektocht, een dankbaar model ook. Ik weet dat mensen honden altijd vermenselijken, maar het voelde aan alsof hij mijn gedachten kon lezen. In november is hij gestorven. Een klap in mijn gezicht. Dat dit een van de laatste foto’s is van hem, raakt me diep.”

Brian Decrop is al tien jaar leerkracht lichamelijke opvoeding in Aalst, maar in zijn hart is hij een professionele vagebond. “Vier jaar geleden werd ik gebeten door de natuurfotografie en ik ben mij er alsmaar meer in gaan verdiepen.”

Elk vrij moment en elke vakantie trekt Brian eropuit. De ene keer het land rond, de andere keer is de wereld zijn speelveld. Een tijd geleden trok hij er zelfs een jaar lang op uit. Zoekend naar unieke plaatsen die stilte en authenticiteit uitstralen. Waar toeristen nog geen voet aan de grond hebben, waar de natuur nog allesoverheersend is. Nepal heeft daarbij zijn hart gestolen. Dai betekent overigens kleine broer in het Nepalees. “In de stad zal je mij nooit zien fotograferen. Er is nog zoveel schoonheid in de natuur te ontdekken.” Straks krijgt Brian opnieuw een metgezel, weer een Amerikaanse stafford. “Ik kan alleen maar hopen dat hij een even goede vriend wordt.”

Deze foto van Lieven De Cock werd genomen op Waregem Koerse. “Het is een traditie dat de winnaar van de Grote Steeple na afloop de Gaverbeek induikt. Het camerastandpunt is zo gekozen dat er reflectie is van de toeschouwers in het water. Ik probeer er om de paar jaar naartoe te gaan om er foto’s te nemen, maar ik ben ook fan van de wielersport. Ik ben een van de vaste fotografen voor de wielerwedstrijden van Flanders Classics. Guy Delesie, koersdirecteur bij Dwars door Vlaanderen, is een oud-collega die wist van mijn liefde voor de fotografie. Hij vroeg me om wat sfeerfoto’s te nemen en later de website te verzorgen. Ondertussen doe ik dat al een aantal jaar en heb ik een grote vertrouwensband opgebouwd met heel wat mensen.”

“Ik heb eigenlijk altijd al voeling gehad met de koers. Ik ben afkomstig van Mater bij Oudenaarde, waar de kasseistroken om de hoek liggen. Als event-fotograaf doe ik onder andere ook de Proximus Cycling Challenge en de 1.000 kilometer van Kom op tegen Kanker. Vooral dat laatste ligt me zeer na aan het hart. Maar ook Hype-O-Dream in Waregem is een vaste afspraak en straks ben ik ook weer van de partij op Tomorrowland. Fulltime fotograaf worden, is niet zo evident en moeilijk te combineren met mijn gezin. Mijn ultieme droom is meedraaien in het kielzog van een wielerploeg tijdens de Ronde van Frankrijk. Dan zou ik heel gelukkig zijn!”

“Ik zie meer dan veel andere mensen. Zij kijken, maar zíén soms niet”, vertelt Valère. Dit meisje liep toevallig op haar handen voorbij. Haar rode truitje en schoenen pasten perfect bij de Rock Strangers. Het grappige is dat de mensen vaak mijn foto’s ervan mooier vinden dan het werk zelf. Maar zelf heb ik er geen probleem mee.”

Valère Prinzie (76) neemt al een halve eeuw foto’s van en in Oostende. Hij was er jarenlang bibliotheekassistent en kwam zo regelmatig in aanraking met cultuur, geschiedenis en heemkunde. Hij engageerde zich voor verschillende verenigingen en stond ook mee aan de wieg van een fotoclub. Regelmatig doet hij tentoonstellingen met zijn werk. Opmerkelijk: hij werkte jarenlang uitsluitend met kleinbeeldcamera op diafilm die dan afgedrukt werd volgens een speciale procedure. “Maar met een digitale camera denk ik ook nog altijd na vooraleer ik afdruk. Bewerken doe ik praktisch niet. Ik heb niet eens Photoshop op mijn computer.”

“Op vakantie neem ik eigenlijk heel weinig foto’s. Als we bijvoorbeeld terugkomen van Normandië kom ik eerder met foto’s van koeien terug dan met familiefoto’s. Mijn vrouw zit ook in de fotoclub, maar als ik fotografeer, moet ik alleen zijn. Met mijn plooifietsje val ik op in het straatbeeld. Omgekeerd probeer ik ook altijd te zoeken naar mooie beelden in Oostende. Ik wil er ook altijd iets creatiefs in steken.”

“Net als je denkt dat je het allemaal hebt gezien, ontdek je weer iets nieuws. Al heeft Brugge weinig geheimen meer. Mijn lievelingsplek is het Sint-Annakwartier. Het is er rustig en er is altijd wel iets te zien”, zegt Andy McSweeney.

Hij groeide op in het Canadese Montréal en kwam na omzwervingen door onder meer Groot-Brittannië, Australië en Griekenland terecht in Brugge. Daar ging hij aan de slag in de Irish Pub en leerde hij zijn vrouw Katja kennen. “Voor het goede weer moest ik hier niet blijven“, lacht Andy. “Ik hou wel van het Europese leven. Ik ben nu 22 jaar weg uit Canada en ik keer er graag terug, maar hier voel ik mij thuis. Je hebt ginder wel meer natuur, ja, maar de nabijheid van alles is hier een troef. Op twintig minuutjes sta ik in Sluis met de fiets. Ik heb de wereld gezien. Nowhere is perfect.”

Sinds vijf jaar is Andy het gezicht van Photo Tour Brugge, een combinatie van gidsen en workshops geven, waarbij hij toeristen en fotografen op sleeptouw neemt doorheen Brugge. Daarbij probeert hij onbekende hoekjes op te zoeken en zijn gasten op een andere manier naar de zaken te laten kijken. “Deze foto werd in de herfst genomen aan de Groenerei. Eind dit jaar breng ik een boek uit met uitsluitend reflecties, een kwestie van Brugge vanuit een ander perspectief te bekijken. Dat probeer ik altijd te doen. Soms moet je het ook niet ver zoeken.”

“‘Denk je nu echt dat dat een schone foto gaat worden?’, zei een vrouw smalend, toen ik op de grond ging liggen en mijn toestel, bij gebrek aan een statief, op een rugzak plaatste. Toen ik de foto toonde – hij verscheen echt zo op mijn scherm – was ze meteen stil. Die kleuren, dat moment… je kan dat niet zomaar evenaren. Ik ging elke avond naar Villa Vanthilt toen ze vanop de Roeselaarse Grote Markt uitzonden. Toen Marcel live twee foto’s toonde én mijn naam vermeldde, zag ik het aantal bezoekers op mijn website exploderen. Die foto is vandaag letterlijk mijn visitekaartje en kwam er net op het moment dat het allemaal begon te lopen voor mij als fotograaf.”

Toeval leg je niet toevallig vast, is de leuze van Maarten. Het begin van zijn carrière valt moeilijk te catalogeren onder toeval. Hij raakte geïnspireerd door Stephan Vanfleteren en besloot dan maar zelf een fototoestel te kopen. Al snel volgde hij een cursus, maar na een jaar had hij het gezien en wilde hij zelf zijn weg zoeken. Eentje die tot zijn verbazing vooral dichtbij lag. Hij zoekt beelden dicht bij huis, zoekt bijvoorbeeld de schoonheid van de vergankelijkheid op. Maar diepe betekenissen hoef je er niet altijd achter te zoeken. “Zo artistiek ben ik niet. Ik hou van ongedwongen. Soms kan je jezelf verliezen in metaforen. Ik ben geen priester. Ik hoef niet te preken met mijn foto’s.” (BVB)

“Mijn ouders leerden duiken toen ik geboren werd. Op mijn achtste waagde ik er mij ook aan, en sindsdien ben ik er helemaal aan

verknocht. Mijn vader motiveerde me om zijn fototoestel te gebruiken, dat was jaren wat in een hoek blijven liggen. De combinatie van duiken en fotograferen is het mooiste beroep dat je kan wensen, al leef ik me creatief ook erg uit in ons familiebedrijf dat focust op interieurinrichting.”

“Het moeilijkste aan fotograferen onder water? Ongetwijfeld het licht en de kleuren goed krijgen. Er zijn dan ook al heel wat van mijn spaarcenten in de aankoop van degelijk materiaal gekropen.”

“Deze foto nam ik onlangs tijdens de Triënnale in Brugge. Met dank aan de Langerei Zwemmers kon ik deze unieke foto nemen. Geweldig leuk ook om te doen. Toen Stad Brugge er lucht van kreeg, kon ik alle kunstwerken van de Triënnale zo in beeld brengen.”

“Af en toe ga ik naar het buitenland voor opdrachten van dive resorts, luxueuze verblijven waar je kan duiken. Vorig jaar deed ik ook nog iets voor een bedrijf dat duikboten maakt voor luxejachten. Geweldig om te doen, maar logistiek is dat geen sinecure. Zo heb ik een kleine 80 kg aan materiaal alleen al mee op het vliegtuig… Mijn grote droom? In Antarctica onder water fotograferen. Vooral de ijsschotsen en dat heldere water spreken mij enorm aan.”

Joachim Blomme (30) uit Brugge werkt als interieurinrichter en fotograaf. Hij doet allerhande opdrachten, maar specialiseert zich in onderwaterfotografie.