Afscheid van Australië

Vorig jaar fietste Wouter Deboot dwars door Amerika, dit jaar rijdt hij dwars door Oceanië. Met zijn fietstocht door Australië en Nieuw-Zeeland wil hij ons laten kennismaken met onze tegenvoeters. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die maandag in Iedereen Beroemd te zien zijn.

Maandagavond neem ik afscheid van de Tasmanian Trail, het fietspad dat een spoor door Tasmanië trekt. Normaal loopt de trail nog tot in het zuidelijke Dover, maar ik dien een vliegtuig te nemen in Hobart, de hoofdstad van de staat Tasmanië. Neuriënd rol ik het centrum van de gezellige havenstad in. Mensen genieten van de plaatselijke gastronomie op de zonnige terrassen. Kreeftenvangers met baarden gooien hun vangst op de kade. Ik richt er mijn camera op en draai mijn laatste reportage op Australische bodem. Daarna gaat mijn camera resoluut in de kast van mijn hotelkamer. Vanuit die gezellige kamer heb ik uitzicht op twee gecamoufleerde catamaranveerboten. “Zij brengen je voor 28 dollar naar een grot met verschillende verdiepingen”, zegt een uiterst sympathieke receptioniste. “Oké”, zeg ik.

MONA, Museum of Old and New Art, staat er op mijn toegangsticket te lezen. De steenrijke filantroop David Walsh opende in 2011 zijn museum, wat ‘het subversieve Disneyland voor volwassenen’ moest worden. Sommigen prezen het als een nieuw begin voor musea, anderen zagen het dan weer als het einde van de kunst.

Voor mij begint het in elk geval goed, want een gotische sculptuur van een cementvrachtwagen begroet me aan de ingang. Die is helemaal vanuit het atelier van de Vlaamse kunstenaar Wim Delvoye tot hier geraakt. Wanneer ik met grote ogen door het museum slenter, waait een stoofvleesgeur me toe. Hoe dieper, hoe bedorvener het ruikt. Cloaca, de bijzondere machine van Delvoye die het menselijke spijsverteringsstelsel imiteert en voedsel verandert in uitwerpselen, doet hier elke dag om stipt 14 uur haar gevoeg. Een groepje Aziaten komt niet meer bij. Andere bezoekers slaan hun hand voor hun open mond. Geen twijfel mogelijk, Delvoye heeft België aan de andere kant van de wereld op de kaart gezet.

Ze gaven me moed als het tegenzat, eten en drank als het moest en veel liefde en humor als het kon

Voor de rest is het MONA een theater van betoverende curiositeiten: van een muur van 151 sculpturen van vulva’s over een toilet waarin je, door een systeem van spiegels en verrekijkers, je eigen anus kunt bekijken tot röntgenfoto’s van ratten die kruisbeelden dragen. Het museum is op zijn zachtst gezegd speciaal. Terug op de kade verwen ik me met oesters en laat ik mijn gedachten de vrije loop. Wat moet ik nu denken van mijn trip door Australië? Overtrof het mijn verwachtingen? Zeker. Heeft het vooroordelen versterkt of ontkracht? Hmm. Ik had eigenlijk weinig vooroordelen aangezien ik het land absoluut niet kende. Nu ik het heb leren kennen, blijf ik vooral met een aantal vraagtekens zitten. Wat brengt de toekomst voor de Aboriginals? Overleeft de outback de opwarming van de aarde?

Ik heb er geen antwoord op. Wat ik wel weet is dat ik door de vriendelijke inwoners hier vandaag op de kade van Hobart zit. Ze gaven me moed als het tegenzat, eten en drank als het moest en veel liefde en humor als het kon. Wanneer ik een laatste selfie neem, spreken twee jonge knapen mij aan. “Tasmanië was het perfecte aperitief”, zeggen ze. “Nu mag je aan tafel voor het hoofdgerecht, dude.”

Een wolkenpak trekt over Hobart. Alsof The Land of the Long White Cloud, de bijnaam voor Nieuw-Zeeland, het signaal geeft om te vertrekken.