Tweeënhalf jaar nadat Bert Ostyn zijn solo-ei ‘No South of the South Pole’ uitbroedde, heeft hij met Absynthe Minded de nieuwe, zesde cd ‘Jungle Eyes’ uit. Een poppy piekerplaat waar muzikaal de gensters van afspatten.
De werkwijze. Voor Bert Ostyn (36) was dit de hoofdreden om Absynthe Minded nieuw leven in te blazen. “Als songwriter moet je nummers kunnen laten groeien”, zegt de uitgeweken Vichtenaar. “Je moet ze létterlijk in de groep kunnen smijten om er vervolgens verder mee aan de slag te gaan. Het geboorteproces van nummers zie ik veeleer als een collectief gebeuren.”
Daarom schaarde Bert Ostyn naast oude getrouwen Sergej Van Bouwel (basgitaar en contrabas) en Simon Segers (die ook al op zijn soloplaat drumde) ook nog Toon Vlerick (gitaar) en Wouter Vlaeminck (toetsen, afkomstig uit Lo-Reninge en ook bekend van Tomàn) rond zich om samen Absynthe Minded 2.0 op de sporen te zetten. “Toen de eerste repetities eraan kwamen, had ik al heel veel tijd gestoken in songmateriaal. Die nummers waren het middelpunt, maar de sound eromheen viel al snel in zijn plooi. Zo ontstond de dynamiek waarnaar ik op zoek was. Onze producer Stéphane Misseghers (drummer bij dEUS, red.) heeft erover gewaakt dat we ons niet lieten leiden door een of ander concept. De nummers moesten voorop blijven staan.”
Gelukkig in Vichte
Bert Ostyn liep school aan het Heilig Hartcollege in Waregem, waar hij zich een outsider voelde. Heeft dat ook zijn latere (muzikanten)leven bepaald? “Dat was en is vooral een karaktertrek van mij. Wellicht wou ik tijdens mijn adolescentie niet in het middelpunt van de belangstelling staan en zocht ik net daarom andere kanalen om mij te manifesteren. Dat is de muziek geworden. Toch was ik best gelukkig in Vichte. Mijn ouders wonen daar nog altijd en ik heb enkele zeer goede vrienden overgehouden aan mijn jeugdjaren. Sommigen van hen zie ik nog zeer regelmatig”, vertelt hij.
“Samen met mijn vriendin (de uit Brugge afkomstige Mieke Van Belle, red.) en mijn zonen Otis en Nelson trek ik regelmatig naar mijn ouders. In Vichte kon ik meteen de autosnelweg op en in Destelbergen, waar ik nu te midden van het groen woon, is dat niet anders. Wie rond Gent woont, kan zich nooit geïsoleerd voelen. In geen tijd sta je in Antwerpen, Brussel, Rotterdam of Parijs. Vlaanderen is nu eenmaal een regio die vol asfalt ligt. Ik houd er wel van, met al zijn moois en lelijkheid.”
In die nummers neem je geen blad voor de mond. Je raakt heel wat ‘signs of the times’ aan.
“Vroeger schreef ik vooral on the road en dat weerspiegelde zich in mijn teksten. Ondertussen heb ik belangrijke beslissingen genomen: met mijn partner heb ik twee zonen op de wereld gezet en ben ik in Destelbergen komen wonen. Het vaderschap heeft me zeker veranderd, al ga je daar momenteel tekstueel nog niet veel sporen van terugvinden. Enkel The Pearl heeft daar vorm door gekregen. Als je jong bent, ben je er nog van overtuigd dat het leven bepaalde mysteries heeft die je nog kan ontdekken. Door ouder te worden, ga je hier de relativiteit van inzien. Dat is het leerproces waar we allemaal door moeten. Die naïviteit vind ik bijzonder schoon. Misschien gaan mijn zonen ook dingen doen die ik zal afkeuren.”
“Door ouder te worden, ben ik nu opener om te schrijven over wat me bezighoudt”
“Jungle Eyes is een plaat die veel onderwerpen aanraakt en vragen oproept waar velen onder ons zich in zullen herkennen. De ongelijkheid in de wereld, ons gevoelsleven, de facturen die betaald moeten worden… Misschien strijden die wel eens met elkaar, maar we moeten er wel uit zien te komen. Dat is ook het thema van The Execution, de eerste single van het album, maar tekstueel ook een binnenkomer van formaat. Die gaat over mensen die er niet in slagen iets uit te praten, waardoor relaties en vriendschappen op de helling kunnen komen te staan.”
Op die andere single ‘Beam!’ zing je ‘I crave for release/every night again and again’.
“Hoe je het draait of keert, een optreden is toch een vorm van ontlading. Meteen erna kan ik niet gaan slapen. Dan wenkt de lokroep van de roes. Niet enkel ik heb dat nodig, maar blijkbaar tal van mensen. Velen gaan elk weekend uit de bocht, maar functioneren tijdens de (werk)week perfect. Soms moet je ook even los kunnen komen van je verantwoordelijkheden.”
Nog wat tekstverklaring. In ‘Running on empty’ zing je ‘I am a writer/exhausting myself/I’ll chew on the words/Come and find me’. Blijft het na al die jaren tasten naar woorden?
“Er spreekt veel onmacht uit. Ik kom mijn kot niet uit, omdat ik, in mijn eentje, naast de lichtkaars op lyrics zit te broeden. Soms moet ik die woorden echt uit mezelf trekken om een stap verder te kunnen zetten. In die zin is Running on empty een beetje míjn versie van de bluesstandard Nobody knows you when you’re down and out. Als je de wind mee hebt, heb je heel veel vrienden. Als het tegenzit, ben je vaak alleen. Zonder het te willen dramatiseren, ervaar ik dat nu nog vaak. Als je met muziek of een andere kunstvorm bezig bent, blijf je op jezelf aangewezen om nieuwe stappen te zetten. Dankzij mijn gezin kom ik wel altijd weer op mijn pootjes terecht. Dat blijft het mooiste wat er is.”
Op zaterdag 11 november stelt Absynthe Minded ‘Jungle Eyes’ live voor in de Cactus Club @ Magdalenazaal aan de Magdalenastraat 27 in Brugge.
Muziek
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier