De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die komende week in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.
Maandag is het zover! Dan tuig ik voor de allerlaatste keer mijn fiets op. De flink toegetakelde camera’s klik ik erop en de afgesleten fietszakken hang ik eraan. Het idee dat deze routine daarna wegvalt, voelt surrealistisch aan. Dit was gedurende een hele tijd mijn leven. “Het zijn de laatste, Walter. Geniet ervan zoveel je kunt. Je moet nog een aantal mooie State Parks door vooraleer je Astoria bereikt”, adviseert Steven mij.
Terwijl hij enkele mogelijke kampeerplaatsen screent, dwalen mijn gedachten af naar het begin van deze tocht. Naar het Victory Monument in Yorktown, waar Steven en ik voor de allereerste keer nerveus afscheid van elkaar namen en dit hele verhaal nog geschreven moest worden. Onderweg kregen onrust en vertrouwen beurtelings de bovenhand in mijn gedachten, maar vandaag is er enkel plaats voor gelukzaligheid.
Alles in mij drijft me nu naar Astoria. Enkel in Miles Crossing, op vijf kilometer van de finish, houd ik nog heel even halt op de parking van een tankstation. Daar heb ik zicht op de heuvel waar Astoria ten dele op gebouwd is. Ik betrap mezelf erop dat ik toch weer loop te ijsberen. Als een toneelspeler die zichzelf achter de coulissen nog vlug wat moed probeert in te spreken voordat hij op moet. Daarnet was ik nog zo zeker van mijn stuk, maar nu krijg ik mijn gedachten niet op één lijn. Wordt mijn verhaal wel goed genoeg? Heb ik het juiste beeldmateriaal om alles te vertellen wat ik wil? Het is het soort twijfelmoment dat eigen is aan deze job en dat ik nodig heb om scherp te blijven. Een gezonde reflex, die me nog nooit heeft afgeremd. Ook nu beslis ik om me over te geven aan de emoties van het moment, en die zeggen: ‘Goooo!’
“Deze reis heeft mij weer doen beseffen hoe ongelooflijk nietig we zijn”
Glimlachend en ontroerd leg ik mijn laatste paar kilometer af. Ik voel alles en niets, wuif als een gek naar mensen in hun voortuin en praat hardop tegen mezelf. Eenmaal voorbij de brug over Youngs Bay ben ik officieel in Astoria. Ik slaak een aantal overwinningskreten en zoek naar een geschikte plaats om een mooi eindshot te draaien. Die vind ik naast een gestrande viermaster. Het schip haalde zijn eindbestemming niet, Steven en ik na drie maanden uiteindelijk wel.
We omhelzen elkaar en beseffen maar half zo goed wat we net hebben bereikt. Het zal dan ook wat tijd vragen om deze ervaring verwerkt te krijgen. Terwijl onze gelukzalige gezichten vervagen in de avondgloed verzink ik opnieuw in diepe gedachten. Ik heb mij hier opperbest gevoeld. Dag na dag leerde ik Amerika en zijn bijzondere inwoners beter kennen, kreeg de geschiedenis beetje bij beetje vorm, toonde de wondermooie natuur haar ware gelaat. Deze reis heeft mij weer doen beseffen hoe ongelooflijk nietig we zijn en hoe beperkt onze tijd op deze aardkloot werkelijk is. We halen er dus maar beter alles uit wat erin zit.
Zoals elk verhaal kent ook dit dus een einde. En net zoals een doorsnee Hollywoodprent heeft ook dit verhaal een happy end. Maar dit betekent niet het einde voor jou, want volgende week vertel ik als hoofdrolspeler wat dit levensechte toneel met mij deed. Je was in ieder geval nu al een fijn publiek!
Dwars Door Amerika
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier