Pieter Ghyllebert werd geen modelhelper

Ex-veldrijder en -wegrenner Pieter Ghyllebert amuseert zich tegenwoordig te pletter in de strandracen, waarin hij deze winter almaar performanter uit de hoek komt: tweede in Koksijde, derde in Camiens en vierde in Berck sur Mer.

“Ik wil gezond en fit blijven en een inspirerend voorbeeld zijn voor mijn twee jonge zonen (de vijfjarige Arthur en de tweejarige Jules, red.) en om voor mezelf een doel te hebben als recreatieve sporter”, is de drijfveer van de 36-jarige voor zijn sportieve volharding. Pieter, zoon van de notoire veldrijder Johan Ghyllebert, heeft als tiener en als jonge twintiger een mooi maar onvoltooid verleden in het wielrennen in het veld en vooral op de weg. Eind 2013 zette hij er een punt achter na vier seizoenen An Post-Chainreaction.

Ik had het echt in mij, was niet van de traagsten, kon wel wat hoogtemeters aan en was niet van de domsten om een koers te lezen

Pieter was een pare jaren-crack. Zo werd hij in 1998 als tweedejaarsnieuweling tweede (na Damien Suray maar voor Francesco Planckaert) in het kampioenschap van België in Halle-Buizingen. In de lente was hij (na Bill Vandererven) ook al vicekampioen van West-Vlaanderen geworden. Als tweedejaarsjunior blonk hij in 2000 vooral uit in de Ardennenkoersen: winnaar in Herbeumont en derde (na Philippe Gilbert en Preben Van Hecke) in Harzé. In 2002 werd hij in de massaspurt van de GP van de Stad Geel enkel gevloerd door superbolide Wouter Van Mechelen. Hij hield er zowaar Geert Steegmans en Kevin De Weert achter zich. Twee en een halve maand later klopte hij in La Flèche Namuroise in Bioul zijn enige medevluchter, de intrinsiek veel snellere Gert Steegmans die hij onderweg op de hoogtemeters “dood had gedaan”. Dat 2002 was Pieters absoluut topjaar met ook een vierde plaats in Paris-Roubaix. In vrijwel al de mooiste Belgische koersen eindigde hij voorin, wat zich vertaalde in de vierde eindplaats van de Topcompetitie. Voor een overstap naar de beroepscategorie achtte men hem echter nog te jong.

Doorbraak in 2004

2003 werd het moeilijke jaar van de bevestiging. In 2004, alweer een jaar eindigend op een paar cijfer, stond hij er, na een vertwijfeld begin, opnieuw zij het zonder overwinningen, maar met een spraakmakende regelmaat, opgelijst met dichte ereplaatsen in Paris-Roubaix (achtste), La Flèche Ardennaise (zevende), de Internatie in Reningelst (tweede na Mario Ickx maar voor Marc de Maar), tweede (na Kurt Hovelijnck) in de GP Claude Criquielion, vierde in de (najaarse en door Giovanni Visconti gewonnen) Ronde van Vlaanderen)… Dat geheel volstond wel om vanaf 2005 voor vier seizoenen door Topsport Vlaanderen-Chocolade Jacques-T-Interim in de armen te worden gesloten. Na een verkenningsjaar was er in 2006 zijn eerste uitschieter met een dagzege in de koninginnenrit der Ronde van Oostenrijk. In Prägraten am Grossvenediger, een Tirols skicenter, hield hij onder anderen Vincenzo Nibali (vierde) achter zich. Zijn treintje leek vertrokken, maar toch zou het twee jaar wachten zijn op zijn volgend succes, de vierde rit van Tour Dwon Under. In Willunga haalde hij het in de spurt van Sergey Lagutin, de wereldkampioen bij de beloften in 2003.

Tijdens mijn An Post-jaren was ik nog slechts een schim van wat ik geweest was en van wat ik droomde als coureur te zijn. Na 2013 stoppen voelde aan als een bevrijding

Een opflakkering in 2010 niet te na gesproken had de slechts 25-jarige Beerstenaar het beste dan al gehad. “Bij mijn terugkeer van Down Under kreeg ik enorm veel last van opspélende ingewanden”, zucht Pieter. “Ik moest zware medicatie innemen tegen allerhande parasieten en dat verlamde mijn prestatievermogen. De boosdoener heet, denk ik, Proctitis, een chronische darmziekte die al veel langer in mijn lichaam gewoekerd moet hebben en die men nu, tien jaar later, misschien beter had kunnen bestrijden zodat ik was kunnen uitgroeien tot een modelhelper. Ik had het echt in mij, was niet van de traagsten, kon redelijk wat hoogtemeters aan en was niet van de domsten om een koers te lezen.

Schim van zichzelf

“Tijdens mijn An Post-jaren was ik nog slechts een schim van wat ik geweest was en van wat ik droomde als coureur te zijn. Na 2013 stoppen voelde aan als een bevrijding. Toch droeg ik mijn koersfiets geen kwaad hart toe, anders was ik niet meteen met de strandracen begonnen. Ik beleef er mijn tweede jeugd mee.”

Pieter is dagdagelijks voor het Vleesbedrijf Dekeyzer-Ossaer (Koekelare) in de weer als distributeur van bestellingen, die hij geregeld ook zelf klaarmaakt. “Ja, ik ben, omringd door lieve naasten, een gelukkig man met een gezonde geest in een gezond lichaam”, bevestigt de inmiddels 36,5-jarige Diksmuideling.