Le Tour de Pong (26) – zondag 29 juli: “En nu tijd voor een feestje!”

Timothy Dupont debuteert dit jaar in de Tour de France. Na elke rit gunt de 30-jarige Bredenaar de lezers van kw.be een exclusieve blik achter de schermen van de Tour, zijn ploeg Wanty-Groupe Gobert én vooral zichzelf.

“De allerlaatste dag van mijn allereerste Tour de France! En het werd nog een lange dag met redelijk wat getsjool voor de start van de rit, door de vlucht van Pau naar Parijs. Maar uiteindelijk is het toch nog een mooie dag geworden. Niet door de uitslag op de Champs-Elysées. Er was beslist om mijn kaart te trekken, maar finaal heb ik geen hulp gekregen. Daarom ben ik behoorlijk ontgoocheld met mijn elfde plaats. Frustrerend, hé. Alle ploegmaats zaten weer verspreid.”

“Maar al bij al ben ik tevreden dat ik Parijs bereikt heb. De Tour uitrijden en laat staan eraan deelnemen, dat is iets wat enkele jaren geleden een verre en haast onmogelijke droom leek. En ik eindigde toch negen keer in de top 15. Zonder treintje of hulp van ploegmaats. Dat is toch niet slecht. Als je ziet dat iemand als Kristoff vandaag zelfs een ploegmaat in zijn wiel had zitten om de tegenstand eruit te houden, daar kan ik alleen maar van dromen.”

“En ik ben ook blij dat mijn vriendin Cindy hier vandaag in Parijs is. Nu gaan we iets met de ploeg eten en morgen trekken we vanuit Parijs rechtstreeks naar Aalst voor het criterium en zal ik mijn dochtertje Marilyn na twee weken nog eens zien. Iets waar ik enorm naar uitkijk.”

“Maar eerst is het tijd voor een feestje. Gisterenavond hebben we al een frietje en een hamburger gegeten, vanavond zullen er nog meer ongezonde dingen op ons pad komen. Traditioneel trekken de renners hier op de slotavond van de Tour naar een dichtbijgelegen discotheek. Mijn ploegmaats die er vorig jaar bij waren, zeiden dat ze het toen tot zes uur ‘s ochtends getrokken hebben. Ik weet niet wat er mij te wachten staat. Ik laat het allemaal op me afkomen. Wordt het later dan zes uur, dan is dat oké. Wordt het vroeger, dan is het ook oké. Ik heb drie weken, en eigenlijk al een stuk langer, voor de volle 100 procent voor mijn vak geleefd. Dan mag de riem er ook wel eens af.” (TVB)