Kiara volgt haar man Maxime Lestienne naar Singapore: “Zonder zijn kinderen was het gedaan geweest”

Begin dit jaar verhuisde Maxime Lestienne met zijn gezin van Moorslede naar Singapore. Volgende week wordt de aanvaller dertig jaar. Na zijn vertrek bij Club Brugge volgde een grillige carrière en na zijn problemen bij Standard, vond hij het plezier in het voetbal terug bij topclub Lion City Sailors FC in Singapore. “Maxime verdient het om eindelijk weer gelukkig te zijn”, aldus Kiara Vanlerberghe. De West-Vlaamse die al negen jaar met Max lief en leed deelt, blikt terug. “Sinds de plotse dood van zijn ouders is Maxime nooit meer dezelfde geweest.”

Het is 15 uur wanneer we Kiara bellen. In Singapore is het dan al 21 uur en ze heeft net haar kroost in bed gestopt. “Het is hier nu nog altijd 30 graden”, zegt ze. “Het mooie weer zorgde er mee voor dat de kinderen snel aangepast waren.” Alle drie zijn ze nog klein: Gabriël is drie jaar, Rafaël vijf jaar en Alizée zeven jaar. “In het begin moesten ze nog niet naar school en woonden we op hotel, wat voor hen een beetje aanvoelde alsof we op vakantie waren.” Intussen betrekken de Lestiennes een appartement in het centrum van Singapore. “We zouden eerst aan het strand wonen, maar dat bleek te ver van de school. Ik wil niet dat mijn kinderen elke dag een uur op de bus moeten zitten. Nu is het maar een kwartiertje rijden. In het weekend, als Maxime vrij is, gaan we soms met de kinderen naar het strand. Tijdens de week zitten we meer aan het zwembad.”

Het was vooral erg wennen aan de hoge luchtvochtigheid, bekent ze, maar de conclusie was al snel: het leven is er goed, zij het peperduur. “Ons leven is hier veel relaxter dan in België, maar wel drie keer zo duur. Voor ons appartement betalen wij elke maand 16.000 dollar huur. Daarom kochten we geen wagen. Bijna alles doen we met de taxi. Met een app is dat hier heel gemakkelijk: binnen twee, drie minuten staat hij er.

“De kinderen vinden het hier supertof. Ze zitten in een Nederlandse school en de leerkrachten zeggen dat hun aanpassing heel vlot is verlopen. Ze voetballen hier ook en volgen zwemles. De grootste aanpassing is dat het zo ver is om eens terug naar België te gaan. Behalve de maid, die hulp biedt in het huishouden en in een aparte ruimte bij ons woont, zien zij hier niemand. Ik denk dat dat het lastigste is voor hen.”

Elke match beslissend

Lestienne voetbalt in Singapore voor de topclub Lion City Sailors FC en dat blijkt een meevaller te zijn. “Het is echt een professionele en heel ambitieuze club, van een hoger niveau dan ik verwacht had”, zegt Kiara. “Ik dacht dat het iets zou zijn zoals in de Emiraten, maar ik ben geschrokken.”

“Door de hitte wordt er in de vroege ochtend getraind. Maxime vertrekt om zeven uur en is om tien uur terug. Dat kenden we voorheen nooit. Voor de Aziatische Champions League zat hij wel drie weken lang in Thailand, wat wel efkes lastig was, maar zijn werkschema valt heel goed mee. Ze zijn hier zot van hem. Zowat elke wedstrijd is hij beslissend, met een doelpunt of een assist. Je ziet dat hij zich goed voelt, dat hij weer vertrouwen in zichzelf heeft en dat de trainer hem vertrouwt. Maxime verdient het om weer gelukkig te zijn in het voetbal. Toen ze hem belden, voelde hij meteen dat ze hem absoluut wilden en dat hij een meerwaarde voor de ploeg zou zijn. Hij had het nodig om weer te voelen dat mensen vertrouwen in hem hebben.”

Zijn carrière verloopt grillig: Moeskroen, Club Brugge, Genua, PSV, Rubin Kazan, Malaga, Standard en nu op zijn 29ste warempel Lion City Sailors FC in Singapore. “Altijd onder druk presteren, is niet gemakkelijk, zeker niet na wat Maxime allemaal meemaakte”, zegt Kiara. “Sinds hij bij PSV in zes weken tijd zijn beide ouders verloor, is alles veranderd. Hij heeft echt heel diep gezeten.”

“Het leven in Rusland bij Rubin Kazan was een ramp. Hij was er niet gelukkig omdat wij daar niet gelukkig waren. In Malaga was het leven wel leuk, maar met degradatievoetbal viel het daar sportief tegen. Bij Standard kende hij twee goeie jaren, maar ook twee slechte. Maxime moet vertrouwen voelen, dan is hij een hele goeie speler. Ik denk dat iedereen dat weet.”

Geen losbol meer

Begin vorig seizoen ging het helemaal fout: onder Mbaye Leye werd hij naar de B-kern verwezen omdat hij zogezegd een zware fout had gemaakt. Hij werd neergezet als iemand die zijn carrière op het spel aan het zetten was. Al was de perceptie toen ook wel: Standard verkeert in geldnood en wil af van het zware contract van Lestienne.

“Hoh, ja… Ik zou heel graag zeggen waarover het toen ging, het ging om twee keer niets en hem daarvoor straffen met een verbanning naar de B-kern was ridicuul, maar Maxime wil niet dat ik het doe. Hij zegt: Het is gebeurd en het is voorbij, daar moeten we niet meer over beginnen nu we hier zitten. Hij wil niet dat er in de media een polemiek gestart wordt nu we hier gelukkig zijn. Maxime koos ervoor om andere oorden op te zoeken en hier onze toekomst financieel te verzekeren. Vergeet niet: hij deed nooit iets anders in zijn leven dan voetballen. Dat kan je niet blijven doen tot je zestigste. Het is zijn beroep en hij moet zorgen dat er voldoende geld binnenkomt.”

“Weinig mensen weten hoe Maxime echt is. In de media wordt hij vaak neergezet als een losbollig straatjongetje, maar ik ben nu negen jaar met hem samen en heb daar nog nooit iets van gemerkt. Hij is gewoon altijd bij zijn gezin. Vraag het aan iedereen die hem goed kent, ook bij Standard, en iedereen zal zeggen dat ze hem graag hebben. Maxime is een gevoelige, timide, sympathieke, heel aimabele jongen die niet wil dat er ergens miserie is.”

“Waarom hij foutief wordt neergezet, weet ik niet. Natuurlijk, voor hij met mij samen was, deed hij wat hij wou. Hij was vrijgezel en misschien was hij toen wel een beetje een losbol. Je moet weten dat Maxime van zijn vijftien jaar prof is en dat zijn ouders heel streng waren. Ze wisten dat voetbal zijn toekomst was en dat hij daarvoor hard moest werken. Hij mocht ook niet uitgaan met vrienden. Zijn leven was: naar school, naar training en gaan slapen.”

“Bij Club Brugge ging hij blijkbaar vaak uit na de wedstrijd, maar ik zou zeggen: des te beter, dat zo’n jongen die al vanaf heel jonge leeftijd onder druk staat eens zo’n periode kent. Maar sinds wij samen zijn, gaat hij altijd meteen naar huis. Maxime is zijn ouders kwijt en heeft broers noch zussen. Hij heeft alleen maar ons.”

Onverwerkt trauma

Emotioneel sleept Lestienne de plotse dood van zijn ouders nog altijd met zich mee, getuigt Kiara. “Absoluut. Dat heeft hem gebroken, vol-le-dig gebroken. Hij had alleen maar hen en dat waren super goeie mensen. Ik heb bij hen gewoond, ik weet waarover ik spreek. Toen Maxime en ik elkaar leerden kennen, woonde ik in een loft in Deerlijk. Na twee maanden zeiden zij: Je moet daar geen geld meer aan uitgeven, kom maar bij ons wonen! Zij kenden mij amper en toch namen zij mij meteen in de familie op. Dat waren mensen van goud! Mensen die nooit geprofiteerd hebben van hun zoon en altijd zijn blijven werken. Gewone, eenvoudige, correcte mensen, zoals Maxime dat eigenlijk ook is. Maxime is nu wel profvoetballer en verdient goed, zijn levensstandaard is veranderd, maar in wezen is hij altijd dezelfde jongen gebleven. Het is alsof ik hem al mijn hele leven ken. In zijn ogen kan ik zien dat hij gebroken is sinds de dood van zijn ouders. Dat is een ongelofelijke shock voor hem geweest. Sindsdien is hij nooit meer dezelfde geweest.”

“Van zodra er eens iets is met mij of met een van de kindjes is hij in paniek. Dan vergelijkt hij dat direct met wat er met zijn ouders is gebeurd, snap je? Het is een onverwerkt trauma. Gelukkig heeft hij zijn kindjes, want anders was het gedaan geweest met Maxime. Dan was het verkeerd uitgedraaid. Veel carrièrekeuzes hebben te maken met het feit dat hij niet meer dezelfde is als voor de dood van zijn ouders. Ik vind dat dit eens gezegd mag worden. Om eerlijk te zijn: ik heb altijd gezegd: hoe sneller zijn carrière voorbij is, hoe liever. Waarom? Omdat ik met mijn kindjes het liefst weg wil blijven van de spotlights. Dan zouden we vaker thuis zijn en kunnen genieten van de gewone, kleine, dagdagelijkse dingen en ergens eens op ons gemak naartoe kunnen gaan. In Singapore kunnen we eigenlijk voor het eerst een beetje van dat leven proeven.”

Werken voor de kindjes

Je vraagt je af: heeft Lestienne vrede met hoe zijn carrière gelopen is? Blijkbaar wel. “Wel, ik heb het hem onlangs nog gevraagd”, zegt Kiara. “De kindjes zaten in bed, wij zaten samen op ons terras en ik vroeg hem: Wat vind je van het verloop van je carrière, nu je hier bent beland? Ik ben blij voor jou als jij blij bent, maar ik voel toch dat je beter verdiende. Hij antwoordde: Ik ben content met hoe het gelopen is. Met mijn talent had ik zeker hoger gekund, mocht dat niet met mama en papa gebeurd zijn, maar anderzijds heb ik er op financieel vlak wel het maximum uitgehaald. Daardoor zal ik mijn drie kinderen iets kunnen nalaten eens ze groot zijn. Voor hem is het heel belangrijk dat hij dan tegen zijn kindjes zal kunnen zeggen: Kijk, papa heeft daarvoor gewerkt, dat is voor jullie. Hij zegt: Ik heb er vrede mee dat ik hier nu in Singapore zit. Ik voel mij hier goed, ik verdien goed en we hebben een goed leven.”

Lestienne tekende bij Lion City Sailors FC voor twee jaar. “Ik denk dat hij dat contract sowieso zal uitdoen en daarna misschien zelfs nog zal bijtekenen”, aldus Kiara. “Natuurlijk, hij speelde zich hier in de competitie en in de Aziatische Champions League in de kijker en in het voetbal weet je maar nooit. Als je hier naar een wedstrijd kijkt en de presentatoren hoort, zou je denken dat Maxime Ronaldo is. (lacht) Ik denk dat hij hier wel zijn hele leven zou willen blijven.”

“Ik ben wel nog altijd het liefst in mijn huisje in Moorslede, dicht bij mijn familie en de klanten van mijn schoonheidssalon. Maar ik moet toegeven: zolang zijn carrière nog duurt, denk ik niet dat er een betere plaats is om te verblijven dan hier.”