Vader, dochter en schoonzoon halen samen finish in Ironman

Mooier kan samen toewerken naar een sportieve uitdaging niet worden. Johan Mensaert (54), Charlotte Mensaert (28) en Jurgen Vercarre (31) deden het als vader, dochter en schoonzoon-in-spe. Vorig weekend haalden ze met zijn drieën, na een jaar vol opofferingen, de finish van Ironman Kalmar in Zweden. “Zo voelt het dus, om dromen waar te maken…”

“Zo voelt het dus, om dromen waar te maken, en die dan nog te kunnen delen met je eigen dochter en haar partner. Drie individuen, dezelfde passie en op één doel gericht: in 2018 met zijn drieën de eindmeet halen van een Ironman.” Aan het woord is Johan Mensaert uit Oostende. Hij eindigde vorige week in Kalmar als 356ste in 10u.46’48” en 27ste bij de 50-plussers. Dochter Charlotte Mensaert werd 265ste en 25ste dame in 10u.31’59”, goed voor een tweede plaats in haar leeftijdscategorie. En schoonzoon-in-spe Jurgen Vercarre finishte als 207de in 10u.21’37”. Hun relaas van een onvergetelijke dag.

De keuze voor Kalmar

Johan: “Nu ja, veel kiezen kwam er niet bij kijken. Charlotte volgt momenteel de politieschool, waardoor ze niet veel vrije tijd heeft. Het werd dus noodgedwongen Kalmar, maar met zo’n mooi parcours klaagden we daarover niet. Enig minpunt: ze stond middenin het blokverlof van Charlotte gepland, dus moesten haar studieboeken mee naar Zweden.”

De start

Johan: “Dat gebeurde als in een roes. Met zijn drieën bij elkaar, maar elk in onze eigen wereld van gedachten. Na een handdruk en schouderklop om elkaar succes te wensen werd het startschot gegeven. Jurgen was als eerste weg. Hem zouden we de eerste uren niet terugzien. Charlotte en ik bleven even samen, maar verloren elkaar na enkele honderden meters uit het oog. Vanaf dan was het elk voor zich.”

Het lange afzien

Charlotte: “Ik heb eigenlijk perfect kunnen doseren, van start tot finish. De eerste 150 km op de fiets waren genieten. Ook tijdens de marathon vond ik vlug een goede focus en zonder groot verval bereikte ik de finish.”

“Mijn dochter haalde me halfweg de marathon bij en voor ik het goed en wel besefte, was ze uit het zicht verdwenen. Mijn dochter…”

Jurgen: “Op de fiets had ik eerst een goed gevoel, maar na het eten van een energiebar begon ik last te krijgen van mijn maag en kon ik geen energiedrank en -repen meer binnenkrijgen. Toch bleef het gevoel goed en ook tijdens de marathon had ik prima benen. Ik heb constant tegen mezelf gezegd: inhouden, Jurgen. Maar ja, ik zag dat, mits een goede marathon, een tijd onder de tien uur mogelijk was. Dat was een kleine misrekening die me zuur opbrak, want ik moest helemaal niet zo snel lopen om die tijd te halen. Ik kreeg het stilaan lastiger en op acht kilometer van de finish ging het licht uit. Ik werd duizelig en moest gaan liggen. Toch ben ik opnieuw vertrokken, al wandelend en strompelend.”

Johan: “Ook mijn marathon was een lijdensweg, maar ook dat wordt op den duur een gewoonte. Halfweg werd ik bijgebeend en voorbijgesneld door mijn dochter. Komaan papa, zei ze. Ze keek om en twijfelde even om te wachten, maar dat kon natuurlijk niet. Voor ik het goed en wel besefte, was ze uit het zicht verdwenen. Mijn dochter…”

De ontlading

Johan: “Het laatste rechte stuk liep over hobbelige kasseien, tussen twee tribunes die tot de nok met vurige supporters gevuld was. De vuist omhoog en genieten maar… Zo van: kon dit maar eeuwig blijven duren.”

Jurgen: “Nooit gedacht dat ik die laatste acht km ging kunnen afwerken, maar plots kwam die finish in zicht. Mijn eindtijd bedroeg 10u.21′, niet datgene waarop ik gehoopt had. Een enorme ontgoocheling. Maar wat ik nog erger vond: na mijn aankomst werd ik meegenomen voor een medische check-up, waardoor ik de fantastische finish van Charlotte gemist heb. Wat een wedstrijd van haar!”

Charlotte: “De schema’s van topcoach Marino Vanhoenacker hebben duidelijk hun vruchten afgeworpen. Ik heb mezelf verbaasd, want mijn voorbereiding was verre van ideaal. Zonder de steun van mijn papa en Jurgen was dit me nooit gelukt. Zij maakten de combinatie met de politieopleiding mogelijk en stelden me gerust wanneer ik voor de zoveelste keer wilde stoppen.”

“Zonder de steun van mijn papa en Jurgen was dit me nooit gelukt. Zij maakten de combinatie met de politieopleiding mogelijk en stelden me gerust wanneer ik voor de zoveelste keer wilde stoppen”

Jurgen: “Intussen heeft de ontgoocheling plaats gemaakt voor trots. Trots dat ik toch de finish kon bereiken. Wat kunnen acht kilometers eindeloos duren als het volledig op is! Nu eerst goed herstellen en daarna volle focus op de Ironman van Klagenfurt in 2019.”

Charlotte: “Jammer genoeg kon ik geen slot voor de Ironman van Hawaï nemen, want mijn eindexamens voor de politieschool vallen in oktober. Maar de emoties van mijn papa aan de finish maakten veel goed.”

Johan: “Ze was op mij blijven wachten. In een innige omhelzing barstte de emotie los en volgde het besef: dit ene moment maakte het allemaal de moeite waard…”