Geert Byttebier is vier jaar met triatlon bezig. Op de Ironman in Argentinië werd hij in zijn leeftijdscategorie vierde in 9 uur 33 minuten, goed voor een plaatsje op het WK in Hawaï. “Triatlon is uitdagend, iets wat ik echt wel nodig heb”, aldus Geert.
Geert Byttebier (53) uit Loppem deed in anderhalf jaar zes full distance triatlons, waarvan vijf Ironmans: Maastricht, Nice, Cozumel, Vichy en Mar Del Plata in Argentinië en een Challenge in Venetië. De kwalificatie voor Hawaï was bijna vorig jaar in Cozumel al een feit, maar door rugklachten in de laatste kilometers werd hij zesde in 10 uur 12 minuten. “Ik moest het dus in 2018 opnieuw proberen”, vertelt hij. “Mijn eerste wedstrijd was de sprinttriatlon in De Haan, waar ik mij kwalificeerde om met de Belgische nationale ploeg naar het EK in Glasgow te gaan. Nadien was er de halve Ironman in Marbella, waar ik tweemaal lek reed en door fietsproblemen een half uur verloor. Mijn hoofddoel was echter de Ironman in Vichy. Heel mijn jaar was daar op afgestemd, met in juni als voorbereiding de Challenge in Venetië. Een vlakke wedstrijd die ik trouwens won. Mentaal was dat alvast een opkikker.”
Je bent onder leiding van je nieuwe coach Brent Patteeuw dit jaar wel afgestapt van de traditionele trainingen.
“Brent begeleidt mij op een totaal andere manier, niet met zoveel uren of lange afstanden, maar wel veel intenser met veel intervaltrainingen in de drie disciplines. Ook met heel veel zwemmen. Zo heb ik dit jaar 335 kilometer gezwommen. Na Venetië volgde de 111 in Jabbeke en het EK in Glasgow. Ik liep kort daarna een lichte kuitblessure op en in Vichy was ik met een dertiende plaats in 10 uur 18 minuten niet echt tevreden.”
Had je meteen zin in meer?
“Eigenlijk was het de bedoeling na Vichy in augustus enkel nog een marathon te lopen dit jaar. Maar toevallig zag ik dat er in Argentinië 75 slots voor Hawaï te verdienen waren en in overleg met Brent heb ik mij toen ingeschreven. Ik had twee en een halve maand om mij perfect op die wedstrijd voor te bereiden. Ideaal. Ik ben ook lid van de loopclub Brugge Achtduust. En zij trokken naar de marathon in Frankfurt in oktober, ongeveer een maand voor Argentinië. Die kon er dus nog even bij en ik heb daar een mooie verbetering van mijn beste marathontijd neergezet: 3 uur 28 minuten. Dat gaf voldoening en energie.”
Maar in aanloop naar die Ironman in Argentinië liep het bijna mis.
“Drie weken voordien had ik hinder aan mijn knie. Overbelasting. Dat is het moment waarop triatlon ook een mentale uitdaging wordt. Lopen drie weken voor de wedstrijd zat er niet meer in. Maar de vorm was er en dan ga je bijvoorbeeld in één week 27 kilometer zwemmen. Achteraf gezien een goede keuze. Ik begon fris aan de start en zette een toptijd neer.”
Ik had twee en een halve maand om mij perfect voor te bereiden op de Ironman in Argentinë
Je werd vierde, maar door een dom voorval miste je het podium.
“Laurent Jalabert (een Franse ex-wielrenner, red.) deed mee. De eerste in mijn categorie was dus al bekend. In totaal waren er 781 deelnemers, waarvan 80 in mijn age group, goed voor acht slots voor Hawaï. Het zwemmen ging goed, in een toch wel wilde en koude zee. Tijdens het fietsen stond er een strakke tegenwind. Ik had het geluk dat de echtgenote van een andere Belgische triatleet, Ignace Deckmyn, mij langs het parcours regelmatig riep welke plaats ik had. Zo liep ik de marathon wetende dat er zes deelnemers op enkele minuten achter mij zaten. Je weet dan gewoon dat afzwakken geen optie is. Ondanks mijn derde plaats op twee kilometer van de finish met twee minuten voorsprong heb ik toch een inschattingsfout gemaakt bij de finish. Door onduidelijke markeringen liep ik aan de aankomst verkeerd, waardoor ik uiteindelijk op zes seconden van de derde eindigde in 9 uur 33 minuten. Pijnlijk, maar ik had mijn slot en liep er mijn beste marathon ooit.”
2019 staat dus volledig in het teken van Hawaï?
“Inderdaad. Er zijn stages in Gran Canaria en Ibiza gepland, net als een week in Spanje en de Ardennen. In april doe ik dan opnieuw de halve Ironman van Marbella. Misschien kwalificeer ik mij daar voor het WK halve Ironman, in Nice in september. Begin juni neem ik al deel aan het WK Challenge in Samorin in Slovenië, ook op de halve afstand. Dan volgt de kwarttriatlon in Brugge en halfweg juli misschien nog ergens een marathon. En als ik mij in Nice niet kan kwalificeren, is er eventueel nog de halve in Knokke. Een laatste prikkel richting Hawaï.”
Twee jaar na je coach Brent Patteeuw sta je op 12 oktober aan de start in Hawaï.
“Ik wil perfect voorbereid zijn. Dat betekent een beetje Spartaans leven: training, voeding, geen alcohol…. Hawaï is volgens Brent een wedstrijd waarbij het zwemmen en lopen vooral bepalend zijn. Je moet onder het uur uit het water komen en hopelijk zit je dan in een goede trein voor het fietsen. Maar het lopen is het zwaarst, omwille van het parcours met toch wat heuvels en het warme, vochtige klimaat.”
(ACR)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier