Topruiter Jean-Claude Van Geenberghe overleed tien jaar geleden; zoon wil in zijn voetsporen treden

Op donderdag 9 mei zal het tien jaar geleden zijn dat Jean-Claude Van Geenberghe overleed aan een hartaanval in Oekraïne. De flamboyante Moorselenaar was een van de beste ruiters die ons land ooit gekend heeft. Zijn zoon Christophe (24) probeert vanuit Denemarken in de voetsporen van zijn vader te treden.

Het palmares van Jean-Claude Van Geenberghe oogt indrukwekkend, maar op 9 mei 2009 kwam er op 46-jarige leeftijd veel te vroeg een einde aan zijn leven. Hij bezweek aan een hartaanval in Oekraïne, het land waarvan hij vier jaar eerder de nationaliteit had aangenomen. Amper een maand eerder was ook zijn vader overleden.

Jean-Claude liet bij zijn dood drie zonen achter: Christophe en Nicolas uit zijn huwelijk met de Deense Susanne Christoffersen en Alexander uit zijn huwelijk met het Oekraïnse model Iryna Osypenko. Christophe en Nicolas groeiden op in Kruiseke en woonden na de scheiding van hun ouders ook nog in Passendale, Wervik en Dadizele met hun moeder en in Lauwe en Wevelgem met hun vader. In 2007 verhuisden ze met hun moeder, die een Deense vriend had leren kennen, naar Denemarken. “In het begin had ik het moeilijk met die verhuis. Ik sprak wel Deens, maar kon het niet lezen of schrijven. Gelukkig maakte ik er vlug vrienden. Het feit dat ik me direct aansloot bij de lokale voetbalclub hielp daar ook bij. Voordien voetbalde ik in België onder andere bij KSV Moorsele, KSV Roeselare, Sparta Kruiseke en zelfs een half jaar bij Club Brugge.”

5 jaar en eerste pony

De voetbalschoenen heeft Christophe ondertussen al lang opgeborgen. Net als zijn ouders – zijn moeder was ooit nog Europees kampioene – zit de paardensport ook in zijn bloed. “De komende paar maanden ben ik volop bezig met de kwalificatie voor het Deens kampioenschap. Ik heb ondertussen een goed paard gevonden waar ik echt in geloof. Regelmatig trek ik ook naar het buitenland – Duitsland, Nederland, België, Zweden – om deel te nemen aan internationale wedstrijden.”

Een Van Geenberghe in de paardensport, opent dat deuren? “Natuurlijk wel. Mijn vader is mijn grote voorbeeld. Hij heeft me destijds leren paardrijden. Ik was nog maar net geboren toen ik voor het eerst op een paard zat. Op mijn vijfde kreeg ik al mijn eerste pony: Tinky Winky. Mijn vader was zo’n goede ruiter dat mijn familienaam veel mogelijkheden biedt bij mensen die hem destijds gekend hebben. Het is nog altijd mijn droom om ooit de Olympische Spelen te halen, maar ik weet dat daarvoor hard gewerkt zal moeten worden. Het grootste deel van mijn tijd gaat naar de paardensport, maar er moeten ook centjes binnenkomen. Daarom combineer ik met een job als vrachtwagenchauffeur tijdens de nacht.”

Tattoo met initialen

De dood van Jean-Claude blijft nog altijd een kras op de ziel van Christophe. Een tattoo met de letters JC en een ster op zijn onderarm doen hem elke dag aan zijn vader denken. “Het leven gaat verder, maar hij heeft voor altijd een plaats in mijn hart. Telkens wanneer ik een goede prestatie neerzet, dan steek ik mijn vinger in de lucht, naar de hemel.”

“Ik herinner me nog goed het moment toen ik het nieuws van zijn dood te horen kreeg. Ik was alleen thuis toen ik telefoon kreeg van Iryna, zijn Oekraïnse vrouw. Ze vroeg waar mijn moeder was en 20 minuten later kwam mijn stiefvader mij het slechte nieuws vertellen. Ik kon het eerst niet geloven, want amper een uur eerder had ik nog met hem gesproken aan de telefoon. Maar toen mij moeder huilend binnen kwam, brak ik volledig. Pas als je je vader kwijt bent, begrijp je wat je echt mist. Ik zag hem niet zo vaak omdat hij altijd op jumping was, maar we genoten wel altijd van de momenten samen.”

Christophe heeft nog steeds heel wat familie in de buurt van Moorsele wonen, al komt hij naar eigen zeggen steeds minder vaak naar ons land. Hij heeft ook enkel nog de Deense nationaliteit. “Natuurlijk zou ik liever vaker het graf van mijn vader gaan bezoeken, maar ik heb het te druk met mijn eigen stal in Denemarken. Af en toe kom ik wel terug naar België om deel te nemen aan springwedstrijden en dan passeer ik altijd eens aan zijn graf. Ook mijn halfbroer Alexander, die nu in België woont, zou ik liever wat vaker zien, maar de afstand maakt het moeilijk.”

Naar de Spelen voor België én Oekraïne…