De 38-jarige atleet uit De Haan, zesvoudig Belgisch kampioen op de 100 kilometer, laat de “prestatiedwang en de terreur van de klok” voortaan achterwege.
Pieter Vermeesch in 2011 in actie op de Nacht van Vlaanderen. (Foto a-JS)
©
Johan Sabbe
Nadat Pieter Vermeesch in 2011 al zilver haalde op het EK 100 kilometer en vierde op het WK over dezelfde afstand, gold hij afgelopen weekend als één van de Belgische speerpunten op het WK in Qatar. Toch startte Vermeesch, die doctor is aan de University College in Londen, niet meteen met grootse ambities. In zijn laatste wedstrijd, de loodzware Spartathlon, haalde hij de finish namelijk niet.
“Kon na 70 kilometer nauwelijks wandelen”
“Na het Spartathlon-fiasco was ik aanvankelijk van plan om forfait te geven voor het WK 100 kilometer in Qatar, maar uiteindelijk kon men me toch overhalen om mee te reizen, in de hoop mijn Belgische ploeggenoten bij te staan tijdens de eerste helft van de wedstrijd”, aldus Pieter Vermeesch op zijn persoonlijke blog. Hij kwam dus aan de start in het warme Doha, maar kon er geen potten breken.
“Na 40 kilometer voelde ik weer een doffe pijn in mijn borstkas opkomen en na 50 kilometer werd ik links en rechts ingehaald door vrouwen en veteranen. Ik deed er alles aan om de wedstrijd uit te lopen maar na 70 kilometer kon ik nog nauwelijks wandelen en werd ik verplicht op te geven.”
“Mijn vrouw is al langer vragende partij”
“In mijn hele carrière als ultraloper gaf ik driemaal op, waarvan tweemaal tijdens mijn laatste twee wedstrijden”, maakt Pieter Vermeesch nu de balans op. “Op deze manier heeft het geen zin meer om verder te doen. Misschien is het beter dat ik even stop met ultralopen. Het gebrek aan fitheid dit jaar baart me zorgen. Wellicht is het een teken van mijn lichaam om het rustiger aan te doen. Het valt me steeds moeilijker om de zware trainingsarbeid te combineren met een voltijdse baan en een gezin. Mijn vrouw is al langer vragende partij om na 15 jaar steeds intensiever ultralopen wat minder egoïstisch met mijn tijd om te gaan.”
“Het is onwaarschijnlijk dat ik mijn prestaties van het verleden nog zal verbeteren. Zes keer Belgisch kampioen, een Europese zilveren medaille, overwinningen in Texel, Torhout, Stein en andere mooie wedstrijden, een Belgisch record en persoonlijke records die ik in het begin van mijn carrière nooit had durven voorspellen. Het is mooi geweest en het is genoeg geweest.”
“Meer plezier met minder meters”
“In de nabije toekomst is het mijn topprioriteit om erachter te komen wat er scheelt met mijn gezondheid. Dat zal me waarschijnlijk een flinke duit kosten, want in Engeland heeft men weinig geduld met ‘self inflicted injuries’. Maar zelfs in het geval dat ik weer helemaal gezond zou worden ben ik niet van plan om weer even fanatiek aan wedstrijdsport te doen. Ik zou wel ooit graag teruggaan naar Griekenland en de Spartathlon uitlopen. Maar dan doe ik het ‘op zijn Luc De Jaegers’: relatief weinig trainen, fris aan de start komen, supertraag starten, onderweg ‘lijken oprapen’ en mooi toekomen in Sparta.”
“Hoewel ik de afgelopen twee maanden aanmerkelijk minder liep dan in voorbije jaren, heb ik er toch meer van genoten”, besluit de 38-jarige atleet. “Meer plezier met minder meters. De prestatiedwang en de terreur van de klok laat ik voortaan achterwege. Als dat betekent dat Qatar mijn laatste WK was, dan zij het zo. Op mijn 38ste is eindelijk de te tijd gekomen om te lopen voor mijn plezier en echt te genieten van het lopen. Want dat is en blijft de mooiste sport die er bestaat.”
(AD)
Atletiek
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier