Koen Naert: “Na de coronacrisis ga ik mijn agenda beter leren managen”

Hij zat al jaren met de Olympische Spelen in zijn achterhoofd, maar ook Koen Naert (30) zal in juli 2020 dus niet naar Tokio kunnen afreizen. Hij heeft echter nog altijd meer dan zijn handen vol. Naert is op dit moment immers niet alleen topsporter, hij is ook huisman-in-opleiding, papa-in-drievoud en leraar-van-topkwaliteit. De Moerbruggenaar, verpleger van opleiding, heeft alleszins nu al zijn lessen uit de coronacrisis getrokken. “Als dit voorbij is, ga ik mijn agenda beter managen.”

Een doordeweekse vrijdag ten huize Koen Naert in Moerbrugge. “Mijn vrouw Elise werkt van thuis uit. Zij zit boven en ik blijf beneden met Finn, onze zoon. (lacht) Ik heb een punthoofd, al de hele week. (plots veel geluid op de achtergrond) Wacht, ik moet even weg, want Finn is wat aan het uitsteken. (een minuut later) Ik had hem nochtans gezegd dat papa even moest telefoneren. Als hij stil moet zijn, moet hij stil zijn. Maar hij had alles overhoop gehaald. (lacht) Tja, dat zijn kinderen, hé.”

Hoe pas jij je aan de coronacrisis aan?

“Zonder problemen. Alleen trainen, dat is geen opgave voor mij. Ik ben dat gewoon. De enige aanpassing is dat Finn hele dagen thuis is. Daardoor is het een stuk drukker. Omdat Elise kan blijven werken, moet ik veel voor hem kijken en daardoor boet ik aan rust in. Maar ik bekijk het positief: vroeger had ik veel afspraken in mijn agenda staan, maar nu zijn die allemaal weggevallen. Een heerlijk gevoel.”

Train je evenveel als anders?

“Nu de Olympische Spelen definitief uitgesteld zijn, heeft mijn trainer (Raymond Van Paemel, red.) me enkele weken geleden wat laten rusten. Begin april zijn we er weer ingevlogen. Binnen en buiten. ‘s Ochtends doe ik dat op de loopband of op de elliptigo indoor trainer (een soort van crosstrainer, red.). Vooraf zet ik van alles klaar voor Finn, maar het is en blijft een kind. Als hij duizend dingen heeft liggen, vraagt hij naar het duizend en eerste ding. (grijnst) Als hij bijvoorbeeld dorst heeft, stop ik even met trainen om hem te helpen.”

“De grote trainingen doe ik buiten. Twee keer per week anderhalf tot twee uur. Die momenten leggen Elise en ik in het begin van de week vast. Zij neemt dan flexuren op om even voor Finn te kijken en die haalt ze later die dag in door langer te werken. Daarna kan ik aan mijn tweede training beginnen.”

Topsporter en papa-in-drievoud dus.

“En huisman. En leraar. (grijnst) Finns juf heeft gezegd dat we hem zeker niet moeten forceren. Maar we proberen wel zoveel mogelijk met hem te doen. Knutselwerkjes, verhalen vertellen en hem die laten navertellen, schilderen, een tekening maken die we naar de grootouders opsturen… Hij is drie jaar en drie maanden oud. Je moet erbij zijn. Eigenlijk zouden we hem ook de hele dag op zijn iPad kunnen laten zitten, maar dat doen we bewust niet. Elise en ik hebben daarover duidelijke afspraken gemaakt.”

Wat ik me afvraag: zou Eliud Kipchoge, de snelste marathonloper ter wereld, momenteel aan het trainen zijn?

“Ik heb al verschillende verhalen uit Kenia zien passeren. Er zijn gasten die zich niets van de coronacrisis aantrekken en samen blijven trainen. Maar volgens wat ik weet, is de trainingsgroep van Kipchoge na de uitbraak van het virus meteen naar huis gestuurd. Ik vermoed dat hij nu thuis op zijn loopband of op zijn eentje buiten aan het trainen is. Kijk, Kipchoge heeft een voorbeeldfunctie. Als hij zijn voeten eraan veegt, zal de rest dat ook doen. Hij houdt zich dus wel aan de regels, denk ik.”

Het is opvallend hoe weinig coronanieuws uit Afrika ons bereikt.

(knikt) “Heel weinig, hé. (korte stilte) Ik weet het ook niet. Ofwel zijn de testmogelijkheden er minder, ofwel liggen ze daar dood zonder dat men het weet. De focus van de media ligt nu natuurlijk op België en de ons omringende landen. Maar vooral de Verenigde Staten baren me zorgen. Een ramp. Vogels voor de kat zijn het. De zorgsector trekt daar op niets, de capaciteit op intensieve zorg is er veel te beperkt en dan zwijg ik nog over de sociale zekerheid. Trump zei eerst dat alles na de paasvakantie weer zou kunnen heropstarten. Volgens mij heeft die mens toch niet echt veel verstand, hoor.”

Jij zei ook meteen dat het onmogelijk zou zijn om de Spelen dit jaar te laten plaatsvinden.

(knikt) “Dat kon gewoon niet. De hele wereld komt daar samen op één plaats. Als er op al die vliegtuigen richting Tokio ook maar één besmette persoon zit, zijn we weer vertrokken. Zolang er geen vaccin is, kan je zo van nul herbeginnen.”

Hoe kijk jij, als ex-verpleger, naar je vroegere collega’s die al wekenlang druk in de weer zijn?

“Met veel respect. Ik zag op televisie Pano, die reportage over dat ziekenhuis in Sint-Truiden. Ik zei tegen Elise: het is voor mij niet goed om hier naartoe te kijken, want het kriebelt al om te gaan helpen. Alleen, kan dat wel? Ik word betaald om te lopen, niet om verpleger te zijn. En wie zal in dat geval op Finn passen? Moet Elise dan verlof nemen? Ja, dat doet veel met mij, die programma’s. Het is schrijnend. Ik hoor verhalen van verplegers die uitvallen omdat ze zelf besmet zijn geraakt. Dat is het ergste wat je kan meemaken. Het zijn ongelofelijk zware tijden, niet alleen in de zorgsector trouwens. Ik ken een jonge garagist die het heel moeilijk heeft. In heel wat bedrijven staat het water tot aan de lippen. Ja, bij mij zijn de Spelen een jaartje opgeschoven. We moeten eerlijk zijn: er zijn veel ergere dingen in het leven.”

Zie je op termijn ook voordelen aan wat we nu meemaken?

“Absoluut. Als je ziet hoe iedereen voor elkaar opkomt, hoeveel initiatieven er zijn, hoeveel solidariteit er voor elkaar is… Ik hoop dat die lijn doorgetrokken wordt. En ik hoop ook dat er eens iets aan de enorme geldstromen in het voetbal wordt gedaan. Ze zouden al dat geld beter besteden aan andere dingen, zoals de zorgverlening. Hier in België, toch een ontwikkeld land, moet er verdorie gevochten worden voor een mondmasker of WC-papier. Het is te gek voor woorden. Akkoord, het is enorm jammer dat zoveel miljarden dollars verloren gaan. De Spelen, de Tour misschien ook, het EK voetbal, al die grote voetbalcompetities zoals de Premier League en La Liga… In die landen overwegen ze trouwens nog altijd om de competitie te hervatten. Dat begrijp ik niet. Het is simpel voor mij: geld is nu niet de prioriteit.”

“Ik denk ook wel dat er in de toekomst in bedrijven iets zal veranderen, in hoe men omgaat met de werknemers. Ja, bijvoorbeeld op het vlak van hygiëne. Ik moet spontaan terugdenken aan een recent bezoek aan een bedrijf in Waregem, samen met zwemster Fanny Lecluyse. Het viel mij meteen op dat zij de klink van een deur niet met haar hand vastnam, wel met haar elleboog, poep of trui. Ik doe dat ook al jaren. Corona of geen corona, hygiënisch was ik sowieso al. Dat is een gewoonte. Een manier van leven. En nu zie je het iedereen doen.”

Het is ook opmerkelijk om te zien dat sinds de ‘lockdown light’ veel meer mensen aan het bewegen zijn.

“Ja, dat was me ook al opgevallen. (glimlacht) De hele winter heb ik op zondag in Bulskampveld getraind, samen met Bram Coppens. Storm of geen storm, wij waren er. Voor de rest was er geen kat. Maar plots, sinds de uitbraak van het coronavirus, hebben we vastgesteld dat er meer en meer mensen buitenkomen. Het was op bepaalde dagen zelfs een heuse overrompeling. De hele parking stond bij momenten vol. Ook bij ons thuis zien we in de straat plots mensen al lopend passeren, mensen die we nooit eerder hebben zien lopen. Dat is de positieve kant van corona zeker?”

Wat ga jij anders doen als de coronacrisis voorbij is?

“Mijn agenda beter managen. Ik maak het mezelf veel te druk. Nu pas merk ik dat ik veel beter kan trainen zonder hele dagen rond te rijden. Soms kan je iets eenvoudigs via een videogesprek in orde brengen. Als Finn hier nu niet thuis zou zijn, zou ik veel meer tijd hebben om te trainen, rusten en gezond te koken. Ik zou nog veel meer uit mijn carrière kunnen halen. Een goed voornemen voor later. Maar eerst van dat verdomde coronavirus verlost raken.”