Kenneth Vandendriessche isgeen Luc of Frederik Van Lierde

Het was de zomer van 2013 en de toekomst lachte duatleet Kenneth Vandendriessche toe. Hij, het Ruddervoordse fiets- en loopwonder, wilde zijn horizonten verruimen en het ook in de populairdere triatlonsport waarmaken. Daarvoor moest er één niet onbelangrijke aanpassing gebeuren: leren zwemmen. Die aanpassing verliep met horten en stoten. Geregeld liet Vandendriessche zijn onmiskenbaar talent bewonderen. Zo boekte hij in 2018 zijn eerste internationale zege met de Ironman 70.3 in Luxemburg. Maar even vaak kwam hij de man met de hamer tegen. Vooral in 2020 en 2021 kende hij moeilijke momenten. Overtraining, zowel fysiek als mentaal.

En er dook nog een probleem op: het almaar stijgende niveau. Allesbehalve in het voordeel van een minder goeie zwemmer als Vandendriessche, die op de fiets maar al te vaak op zijn eentje moest opboksen tegen een legertje topzwemmers. Het gevolg is dat Vandendriessche nu zijn focus verlegd heeft naar één discipline: een Ironman op een loodzwaar parcours. Pas dan komen zijn fysiologische kwaliteiten – een hoog vermogen per kilo lichaamsgewicht – tot zijn recht. Lanzarote, de zwaarste Ironman, is hem op het lijf geschreven. Als Vandendriessche als triatleet nog iets wilde betekenen, moest het in eerste instantie vorig weekend gebeuren. Het is hem gelukt. Chapeau!

Hawaï zal hij nooit winnen, maar met zijn kwaliteiten kan zijn palmares nog mooier worden dan het al is

Want laat ons duidelijk zijn: Kenneth Vandendriessche is geen Luc of Frederik Van Lierde. Hij zal nooit de Ironman van Hawaï winnen. Daarvoor is hij te beperkt in het water – Vandendriessche begon pas als twintiger te zwemmen. Maar met zijn specifieke kwaliteiten is hij wel in staat om zijn palmares nog mooier te maken dan het al is. Twee prestigieuze wedstrijden zouden ooit op zijn erelijst moeten staan. Eén: het WK duatlon lange afstand in Zofingen, waarmee hij in de voetsporen kan treden van zijn grote voorbeeld van weleer, Joerie Vansteelant. Twee: de Embrunman in de Franse Alpen. Geen wedstrijd uit het populaire Ironman-circuit, wel de lastigste triatlon die er is. Nog veeleisender dan Lanzarote, met onder meer de beklimming van de mythische Col d’Izoard. Dat de winnaar er 25.000 euro opstrijkt, een duizelingwekkend bedrag in de financieel arme triatlonsport, zou voor een halftijds werkende topsporter als Kenneth Vandendriessche een wel heel mooi en welverdiend extraatje zijn.