Frederik Van Lierde: “Natuurlijk zou ik mijn laatste triatlon liefst zelf winnen”

Hij droomde van een afscheidsjaar om u tegen te zeggen, maar corona besliste er anders over. Geen zesde zege in de Ironman van Nice. Geen eerste deelname aan de mythische Embrunman. Geen allerlaatste triomf tussen een uitzinnige menigte. Frederik Van Lierde (41) neemt dit weekend afscheid met een coronatriatlon in zijn thuisstad Menen. Een eigen organisatie. Onze Man trok op parcoursverkenning met de winnaar van de Ironman Hawaï 2013. “Ik ben al blij dat ik op een mooie manier afscheid kan nemen.”

Zondagochtend 30 augustus om 8 uur, de parking van houtproducent Decospan in Menen. “Met Decospan hebben we meteen een contract voor vijf jaar kunnen afsluiten”, merkt Frederik Van Lierde meteen op. “Het biedt ons toekomstperspectieven als organisator. Deze eerste editie wordt belangrijk voor de toekomst. We willen inzetten op kwaliteit en er iets mooier, groter en beter van maken. We willen een standaard zetten. Of we pakweg het BK op termijn naar hier willen halen? We zijn mensen met ambitie. En op deze manier kunnen we de stad Menen in de kijker zetten.”

Bedoeling is om vandaag twee keer de fietsronde (60 km) en één keer de loopronde (10 km) van de halve triatlon te verkennen. Weerman Frank Deboosere heeft zich echter niet van zijn beste zijde laten zien. De voorspellingen ogen heel somber. Er wordt regen voorspeld. Veel regen. Van Lierde kan er best mee leven. “We zijn met een schoon bendeke. Een man of twintig. Oorspronkelijk was het ons doel om met nog veel meer deelnemers deze verkenning te organiseren, maar door corona hebben we beslist om dat niet te doen.”

Ook Gert-Jan D’haene is van de partij. Speaker op tal van triatlonwedstrijden. Fotograaf bij Defensie en de laatste jaren ook die van Van Lierde. “Het is jammer dat Fré geen afscheid kan nemen in Nice”, aldus D’haene. “Ik heb het er al een paar keer met hem over gehad. Menen wordt écht zijn laatste wedstrijd als triatleet. Vanaf maart wordt Fré topsportcoördinator bij Defensie. Zijn voorganger gaat met pensioen. Dat is een trein die passeert en als je er niet opspringt, is hij weg. Er is geen enkele optie om nog een jaar door te doen.”

***

Het vertrek is voorzien om tien na acht, maar dat lukt net niet. Nog voor de officiële start, tijdens de rit van zijn huis naar Decospan, is Roger Van Lierde, Frederiks pa, lek gereden. Zoon Olivier, ook van de partij, kan een grijns niet onderdrukken. Ook Frederik ziet er de humor van in. “Gisterenavond heeft hij twee nieuwe binnenbandjes gestoken. (fronst gespeeld de wenkbrauwen) Hij kan het niet, hé. (lacht) En dan kom je zoiets tegen.” Geen nood. Er is een volgwagen annex bezemwagen voorzien en papa Van Lierde neemt daar vlug zijn plaats in. Hij is de eerste en meteen ook de laatste opgever van de dag.

Bijna de hele familie Van Lierde is aanwezig. Ook Frederiks oudste zoon Aaron, 16 lentes jong, rijdt mee. “Ik herinner me dat hij vroeger niet zo sportief was, maar in dit weer fietsen, daar blijkt toch de nodige portie enthousiasme uit”, glimlacht medeorganisator Ruben Vandevoorde. De andere zoon, Simon, fietst niet mee. Hij voetbalt bij KV Kortrijk, waar hij vijf keer per week traint. Aaron: “Als centrale verdediger. Of mijn broer goed is? Ik vind van wel.” Frederik: “Gisteren moest Simon op Seraing spelen. 1-2 gewonnen.” Broer Vincent, nochtans ook een sportfanaat, ontbreekt. Olivier: “Hij kon zich vanochtend niet vrijmaken. Vincent fietst ook niet meer zo veel. Hij loopt vooral. Ook een talent als triatleet, hoor. Vroeger trainde hij vaak mee met Fré, maar als het wedstrijd was, had hij veel stress. Meer dan Fré, die daar beter mee kan omgaan. Zelf heb ik nog vier jaar gekoerst en probeer ik bezig te blijven. En tijdens de week speel ik minivoetbal. Ik blijf nood hebben aan mijn portie sport.”

De golvende N8 brengt ons tot in Geluveld, waar de deelnemers aan de triatlon een bocht van 180 graden maken. Droge wegen hebben intussen plaatsgemaakt voor de eerste regenbui. De bijbehorende mist zorgt op de N8 zelfs voor een vleugje heroïek. We vragen Olivier wat het grootste talent van zijn broer is. “Doorzettingsvermogen. En hij kwam uit het zwemmen, hé. Dan heb je als triatleet een voorsprong op de rest. Maar Fré is vooral zover gekomen door er keihard voor te werken. Zijn lichaam kon dat ook aan.” We vertellen Olivier dat zijn broer vanuit journalistiek oogpunt een voorbeeld voor andere topsporters is: altijd toegankelijk. Olivier knikt. “Zo is Fré. Hij blijft in alle omstandigheden rustig.”

***

Het is intussen zowaar gestopt met regenen. Op de licht dalende terugweg naar Menen schieten de snelheden fluks de hoogte in. “Ik denk dat de sterkste fietser hier straks een gemiddelde van 44 kilometer per uur haalt”, merkt Ruben Vandevoorde op. Even later polsen we bij Van Lierde zelf. Die knikt. “Ja, dat denk ik ook wel. Lange, rechte wegen. Golvend ook. Ideaal om jezelf telkens weer te herlanceren. Een mooiere triatlonweg dan de N8 is er niet, vind ik persoonlijk. Onderschat het niet. De wind kan een extra factor worden en we moeten 450 hoogtemeters overwinnen. (ziet de verbazing op ons gezicht en glimlacht) Dat zou je niet denken, hé.”

De halve triatlon van Menen wordt niet alleen het afscheid van Van Lierde, het zal ook een duel op het scherpst van de snee worden. “Het deelnemersveld is de moeite”, benadrukt Vandevoorde. Van Lierde beaamt. “Bart Aernouts, Pieter Heemeryck en Kenneth Vandendriessche zullen ook deelnemen. Mijn kansen om zelf te winnen, slinken daardoor. Maar ik vind het echt wel tof, die appreciatie om op mijn afscheidsrace aanwezig te zijn. Natuurlijk zou ik het liefst zelf winnen. En ik kan die gasten ook wel kloppen. Ah, we zien wel. Ik ben al blij dat ik op een mooie manier afscheid kan nemen.”

Olivier: “Het is vooral jammer van Nice. Je moet die wedstrijd ooit meegemaakt hebben. Fré is daar een god. Als hij daar is, wordt hij overal aangeklampt. Precies alsof hij een wereldster is.” Van Lierde: “Het is zonde. De Tour kon wel van start gaan in Nice, maar de Ironman, dat lukte blijkbaar niet.” Olivier: “Het draait allemaal om geld. De Tour moest plaatsvinden, net zoals de voetbalcompetitie moest worden hernomen.”

***

Tijdens de tweede fietsronde wordt er steviger doorgefietst. Zeker in de dalende stroken vanuit Geluveld krijgen enkele deelnemers het stevig te verduren. We fietsen even mee met zoon Aaron, ietwat timide. Zijn antwoorden beperken zich tot korte zinnen. Zijn vader knipoogt. “Hij is ook nog maar 16, hé.” Aaron: “Ik ben aangesloten bij de jeugd van Lentriac (Leie Endurance and Triathlon Club, red.). Misschien neem ik volgend jaar wel eens deel aan een triatlon, maar voorlopig houd ik het bij trainen. Fietsen doe ik graag. Soms met mijn papa. Als hij losrijdt, niet als hij traint. (glimlacht) Dan ligt zijn tempo echt wel te hoog.”

Van Lierde: “Het is tof om dit af en toe samen met mijn zoon te kunnen doen. Maar hij moet nog zestien worden. Ik duw Aaron bewust niet een bepaalde richting uit. Hij doet het graag, samen met de andere jonge gasten van Lentriac. Het is een sportclub als een ander.” Olivier: “Als iemand zijn kinderen nooit zal forceren om sport in competitie te doen, zal het Fré zijn.” Zondag zal Aaron bij het afscheid van zijn vader als triatleet ongetwijfeld een traantje wegpinken. “Dat denk ik wel, ja. Ook voor mijn broer, mijn mama en grootouders wordt het een moeilijke dag. We zullen waarschijnlijk wel wat emotioneel zijn. Maar aan de andere kant: hij zal nu vaker thuis zijn. We moeten het positief bekijken.”

Op het einde van de rit komen we plots te weten dat er zich nog een Van Lierde in de groep bevindt: Franky Van Lierde. 55 jaar. Nonkel van Fré. Beroepsmatig aan de slag bij Decospan. En auteur van 37 marathons. “Mijn beste tijd is 2u33′, in Rotterdam. (grijnst) Ja, ik weet het: dat is sneller dan de beste marathontijd van Fré, maar hij liep tot nu toe alleen marathons tijdens een Ironman. Dat kan je dus niet vergelijken. Wist je trouwens dat Roger, zijn vader, ooit nog een marathon in 2u40′ heeft gelopen?” Ooit versloeg Franky zijn neef tijdens een halve marathon in Torhout: “Fré was toen nog een jong, opkomend talent en in een sprintje op de piste bleef ik hem net voor.”

***

Na een kleine 60 kilometer fietsen staan we weer op de parking van Decospan. Enkele moedige lieden kiezen ervoor om nog een ronde mee te lopen. We houden enkele keren halt, zodat Van Lierde wat extra info over de triatlon kan aanreiken. Hoe de wisselzone aanpakken bijvoorbeeld. Daarin mag niet gefietst worden. Vooral de onervaren triatleten – voor sommigen wordt het hun debuut – luisteren aandachtig. Intussen komt de zon zelfs even piepen. De vele druppels zweet blijven dan ook niet uit, want Van Lierde en co zijn daar niet op gekleed. Hij grijnst: “Frank Deboosere zat er vandaag serieus naast.”