Exact 40 jaar zullen Luc Vanwynsberghe (62) en Ann Vanneste (60) Slagerij Luc in de Gullegemsestraat uitgebaat hebben. Ze voelen zich dankbaar dat ze van hun hobby hun beroep konden maken. “Luc doet niets liever en eerlijk gezegd, ik ook niet. Ik zal dat nog een beetje missen hoor, dagelijks de mensen bedienen. Maar we moeten ons klaar maken voor een nieuw leven.” En dat zal zich opnieuw in Sint-Denijs (Zwevegem), waarvan ze afkomstig zijn, afspelen. “Maar onze boodschappen komen we hier doen en nu zullen we wat meer tijd hebben om een babbeltje te slaan.”
En dat nieuwe leven zal zich opnieuw in Sint-Denijs (Zwevegem), waarvan ze afkomstig zijn, afspelen. “Maar onze boodschappen komen we hier doen en nu zullen we wat meer tijd hebben om een babbeltje te slaan.”
Toeval bestaat niet
Eerst even terug in de tijd. Ann Vanneste en Luc Vanwynsberghe, respectievelijk boerendochter- en zoon uit Sint-Denijs, leren elkaar kennen in de KLJ. Luc werkt zich via een leercontract op tot volwaardig slager, Ann studeert verpleegkunde. En toen ging het plots snel. “We waren frieten aan het snijden op Atlas-krantenpapier toen ons oog er op viel dat er in Sint-Eloois-Winkel een beenhouwerij over te nemen was.” Hoe het in een klein hoekje kan zitten, al gelooft Ann niet in toeval. “Weet je. Als de mensen iets vertrouwelijk aan mij willen vertellen, doen ze dat als ze alleen in de winkel staan. Maar dan komt er de volgende minuten ook niemand binnen. Alsof het voorbestemd is.”
Weer naar 1979. Luc was toen 22, Ann twee jaar jonger en nog volop aan het studeren. De slagerij in de Gullegemsestraat stond toen bekend als ‘Bij Thomassen’, naar slager Thomas Witdouck. Ondertussen was diens opvolger en zoon Paul Witdouck vroeg overleden en zijn weduwe Hilda runde de zaak met haar drie dochters en twee schoonzoons. “We zijn gestart op 1 juli 1979, we kregen nog enkele maanden hun hulp. Ik had mijn studies stopgezet, maar ik kende niks van de stiel. Ik groeide op op een boerderij, wij aten geen charcuterie in die tijd. Ik kende het verschil niet tussen al die soorten, Hilda trok grote ogen met mij. Maar ik leerde snel bij. En we werden hier goed ontvangen in Winkel. We kenden letterlijk niemand. Die eerste jaren vlogen ook voorbij. Ik moest me concentreren op het bestellen en maakte ondertussen kennis met al dat volk. Ik stelde me er geen vragen bij. Toen we al snel kinderen kregen en die naar school gingen, leerden we natuurlijk nog meer mensen kennen.”
Luc en Ann kregen drie kinderen. Peter (37) en zijn Lisbeth zijn de ouders van Laurens, Florian en Victor, de jongste zoon Tim (28) is getrouwd met Sarah en zij schonken met Tuur Luc en Ann ook al een vierde kleinzoon. Dochter Bieke (34) zorgt met haar partner Maxim straks voor een vijfde kleinkind. Weer iets om naar uit te kijken.
Luc zei nooit nee
Na 40 jaar – met ook heel wat klanten uit omliggende gemeenten – kent Ann al heel de parochie. “We hebben kinderen weten geboren zijn, die nu op hun beurt mama zijn geworden. Sommige klanten komen hier dagelijks. Met die mensen heb je gewoon een band.”
Een carrière hard zwoegen laat hen uiteraard niet berooid achter, maar altijd stonden ze ook ten dienste van de klant. “Hoeveel keer is het niet gebeurd dat iemand nog kort voor de middag op zondag belde of hij nog snel een gourmet kon bestellen. Je weet dat je dan op zondag langer moet doorwerken, maar ik denk niet dat Luc ooit nee heeft gezegd tegen een klant.”
Die klanten kregen ook bediening op maat. Een biefstuk? Voor Jan! “Dan wist Luc perfect welk stukje van koe, welke dikte en gewicht hij moest serveren. En nog maar enkele keren ronddraaien om te kijken of er niks verkeerd aan was.”
Kwaliteit, daar stond Luc voor 200 procent voor. Onlangs hoorden we Pol Hoet, zelfstandig helper en al 38 jaar secondant bij Luc in het atelier de loftrompet steken over Luc. “Dat is nog een echte vleesslagerij”, poneerde hij. Een vleesslagerij, het klinkt raar, maar eigenlijk ook weer niet. “Bereide gerechten, daarvan hadden we er een stuk of vijf, maar wij hebben ons altijd op het vers vlees gefocust en zijn daar altijd bij gebleven. Luc controleerde ook altijd op kwaliteit. Als het karkas van de koe hem niet aanstond, stuurde hij het terug. En als hij twijfelde, sneed hij een stukje af en bakte hij het eerst in de pan.”
Ann vertrouwt ons ook toe dat Luc soms emotioneel werd bij het afscheid van een van de bestelmeisjes. “In al die jaren hebben er maar vijf gehad, ze bleven ook allemaal lang, ze bleven zelfs komen als ze al getrouwd waren.
Ann was ook een luisterend oor voor veel mensen. “Er zijn hier traantjes gevloeid. Vroeger, maar ook nu toen de mensen hoorden dat we stoppen. Dan komt alles nog eens boven. Maar we hebben hier ook veel mogen lachen met de mooie momenten in het leven. En dat zullen wat natuurlijk ook onthouden. “
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier