Exact vijf jaar na de gruwelijke wurgmoord op Kimberley Courtens (20) uit Avelgem weten de nabestaanden nog altijd niet waarom de jonge vrouw dood moest. Dader Kenny Terryn (27) uit Klerken gaf hen nooit een antwoord. “Soms speel ik met het idee om hem op te zoeken in de gevangenis en het hem te vragen”, zegt Kimberleys broer Kevin (28).
Het was gisteren/donderdag exact vijf jaar geleden dat Hooglede opgeschud werd door een gruwelijk passioneel drama. In hun appartementje boven de Crelanbank op de Markt ging Kenny Terryn zijn vriendin Kimberley Courtens op 12 september 2014 te lijf met zijn blote handen. Terryn kampte naar eigen zeggen al langer met erectiestoornissen, vreemde ‘draaiingen’ en psychologische klachten. Een kaartlegster, zijn voormalige schoonmoeder, had hem bovendien wijsgemaakt dat hij een tumor in zijn hoofd had, geopereerd zou moeten worden en in een coma zou belanden. Op het assisenproces, in november 2016, bleek dat Kimberley Courtens haar vriend bleef steunen, ondanks de dagelijkse onophoudelijke klaagzang over ingebeelde pijnen. Waarom de beeldschone, opgewekte Kimberley dan op een gruwelijke manier meer dan twee minuten lang gewurgd moest worden door ‘haar’ Kenny is na vijf jaar nog altijd een raadsel. Tijdens het onderzoek en ook nog op het proces bleef Kenny Terryn hangen in clichés als ‘de stoppen zijn doorgeslagen’ of ‘ik was mezelf niet meer’. Een echt antwoord kwam er voor ouders Steven Courtens en Marleen Debeuf en broer Kevin Courtens nooit.
Kaartlegster
Ook na zijn veroordeling tot negentien jaar cel bleef het van de kant van Kenny Terryn stil. “We hebben nog altijd geen antwoord gekregen”, zegt Kevin Courtens. “We kennen nog altijd alleen maar zijn kant van het verhaal. Kimberley kan haar versie jammer genoeg niet meer vertellen. Dankzij het goede werk van de onderzoeksrechter en de speurders weten we wel voor bijna honderd procent wat er zich daar precies afgespeeld heeft, maar we kunnen alleen maar gissen naar wat er nog gezegd is geweest”, zegt Kevin. Op het proces vertelde Kenny Terryn dat hij een discussie over zijn ziektebeeld wilde goedmaken met een kus, maar dat Kimberley zich afweerde en hem zou gezegd hebben dat hij ‘alles kapot gemaakt had’. Ook de kwalijke rol van Marina B., de kaartlegster die Kenny’s hoofd op hol zou hebben gebracht, kwam er ter sprake. “Wij hebben als familie nooit goed geweten wat we van die vrouw moesten denken. Ze heeft zich bij ons ook nooit geëxcuseerd. Ik geloofde in ieder geval niets van het verhaal alsof zij hem zou hebben opgestookt”, zegt Kevin. De jongeman, in het dagelijkse leven ambulancier, tobt nog altijd over de vraag waarom zijn zus het leven moest laten. “Soms speel ik met het idee om de dader te gaan opzoeken in de gevangenis. Om het hem op de man af te vragen waarom hij mijn zus gedood heeft. Maar even vaak berg ik dat idee weer op. Wie zegt er dat hij me zal willen spreken? En wie zegt er dat wat hij dan zou verklaren ook effectief de waarheid zal zijn? We zullen het wellicht nooit weten en daar moeten we ons bij neerleggen vrees ik”, zegt Kevin.
Video’s
De pijn en het verdriet om Kimberleys overlijden zijn er na vijf jaar niet minder op geworden. “Het is heel hard. Nog altijd. Binnenkort zitten we weer in de periode van de feestdagen en ook haar verjaardag is op 1 januari. Dat is altijd heel pijnlijk. Ik heb de feiten deels al kunnen verwerken, maar mijn ouders hebben het nog altijd heel moeilijk. Mijn moeder krijgt ook nog altijd psychologische hulp. Mijn vader spreekt minder over de feiten en verwerkt zijn verdriet op zijn eigen manier. Iedereen gaat anders met zoiets om. Dat gaat met ups en downs, al denk ik niet dat mijn ouders dit ooit echt te boven gaan komen. Ik kijk nog geregeld naar video’s van Kimberley, om haar nog eens bezig te zien en haar stem te horen. Je vraagt je dan toch altijd af hoe ze nu zou zijn, welk leven ze zou hebben, waar ze zou werken en of ze al getrouwd zou zijn en kinderen hebben. Ik heb zelf geen kinderwens en dus zullen mijn ouders waarschijnlijk nooit kleinkinderen hebben. Voor hen, vooral voor mijn moeder, is dat pijnlijk. Ze keek daar wel naar uit. Maar het is nu zo en we moeten verder”, blijft Kevin positief.
Weer vrij
Ten vroegste eind volgend jaar kan Kenny Terryn voor het eerst zijn voorlopige invrijheidsstelling aanvragen. Het zal de strafuitvoeringsrechtbank zijn die daarover zal moeten beslissen. De kans bestaat dat Kevin Courtens de moordenaar van zijn zus binnen onafzienbare tijd vrij ziet rondlopen op straat. “Ik zou dat in ieder geval heel moeilijk vinden”, zegt Kevin. “Ik hoop dat wij als nabestaanden nog gehoord worden en een stem krijgen in die beslissing. Ik kan me moeilijk voorstellen dat ze hem zomaar, zonder voorwaarden en zonder ons te verwittigen, terug zouden vrijlaten uit de gevangenis. Als ik de kans heb, ga ik dat proces voor de strafuitvoeringsrechtbank zeker volgen. Niet om iets tegen te houden – wie ben ik om dat te doen? – maar om op de hoogte te zijn. Ik hoop alleen dat ze daar naar ons gaan luisteren. Ik zou in ieder geval willen vermijden dat hij in de streek van Avelgem zou kunnen komen wonen of werken”, zegt Kevin. In zijn werk als ambulancier wordt Kevin nog geregeld geconfronteerd met situaties die hem aan zijn zus doen denken. “Als je naar een interventie moet waar er partnergeweld mee gemoeid is, bijvoorbeeld. Op het moment zelf heb je voldoende adrenaline en beroepsernst om je werk te kunnen doen, maar achteraf komt dan soms de klap. Dan vraag je je toch af hoe het met die mensen verder moet”, klinkt het.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier