Vier West-Vlamingen getuigen over hun huidhonger: “Nu begint het toch lastig te worden”

Redactie KW

30 april 2020, 05:15 Bijgewerkt op: 5 januari 2021, 16:18

Het gemis van vrienden en familie in coronatijden wordt er niet minder op. Daar zit huidhonger voor veel tussen, zeker bij wie helemaal niemand om zich heen heeft, vertelt professor Paul Verhaeghe. Wij gingen langs bij vier alleenstaande West-Vlamingen met huidhonger.

Kristof (40): “Als het mag, knuffel en pieper ik er straks op los”

Kristof D’hondt is een echte mensenvriend. In zijn thuishaven Meulebeke kent hij iedereen en iedereen kent hem. De weken in lockdown zijn voor hem dan ook lastig, geeft hij toe. “Ik zit door een operatie aan mijn linkerschouder al thuis sinds 11 februari. En net toen ik opnieuw los mocht, werden we allemaal in ons kot geplaatst”, zucht hij.

De 40-jarige werknemer van Mitsubishi Chemical Advanced Materials in Tielt steekt niet onder stoelen of banken dat de hele situatie stilaan begint door te wegen. “Zowel op fysiek als mentaal vlak. Ik speel normaal erg vaak padel en ga twee tot drie keer zwemmen. Zowel de sport als het pintje met de vrienden achteraf is voor mij belangrijk. Dat moet ik nu allemaal missen. Noodgedwongen moet ik me beperken tot een fietsritje bij mooi weer en wat wandelen op mijn loopband in de woonkamer.”

“Pas wanneer iets er niet meer is, besef je wat je in handen hebt”

Niet evident, want Kristof komt zielsgraag onder het volk. “Ik videobel nu regelmatig met mijn vrienden en stippel fietsroutes uit langs hun huizen. Dan bel ik aan en praten we vanop afstand wat bij. Daar heb ik veel deugd van, maar ik mis het échte contact. Vooral met onze bende van de voetbalploeg van de Snooker in Meulebeke. Ik heb hen al gewaarschuwd: wanneer dit voorbij is en het weer mag, dan knuffel en pieper ik er op los.”

Ondertussen maakt Kristof zich zo nuttig mogelijk. “Ik klus wat in mijn woning en bedenk projecten die mijn handige schoonbroer na de coronacrisis hier kan uitvoeren”, glimlacht hij. “Ik hoop dat we straks met z’n allen weer genieten van de gewone dingen. Want pas wanneer je die niet meer kan doen, besef je wat je hebt.” (PVH)

Annelore (29): “Impact zwaar onderschat”

Sinds de start van de lockdown zag Annelore Willems (29) uit Oostende bijna niemand fysiek. “In het begin dacht ik nog: we doen dit wel even. Maar naarmate de tijd vorderde en de maatregelen verlengd werden, merkte ik wel dat de lockdown een zware impact op mijn leven had”, zucht Annelore. “Ik was diegene die anderen in het begin oppepte wanneer ze zich negatief uitlieten over de opgelegde maatregelen. Tot ik zelf de gevolgen voelde. Ik heb die impact zwaar onderschat. Tegen eind maart zat ik er al volledig door.”

“Tegen eind maart zat ik er al volledig door”

De Oostendse is al even single. Ze probeert tijdens de lockdown haar dagen door te brengen door enerzijds te gaan werken in Daikin in Oostende en anderzijds door televisie te kijken. “Ik maak nu en dan ook een wandeling. Tussendoor probeer ik ook wat te sporten. Maar alleen is maar alleen”, gaat Annelore verder. “Net dan zakt de motivatie. Mensen die een relatie hebben, kunnen tegen elkaar al eens iets zeggen. Singles kunnen dat niet. Het lijkt soms alsof de muren op me af komen. Ik kan het woord lockdown niet meer horen. Na de crisis schaf ik me zeker een boyfriend aan.” (lacht)

Annelores leven speelde zich vroeger tijdens het weekend af in het uitgaansleven. Dat probeert ze nu te compenseren door sociaal contact via sociale media. “Gelukkig bestaat dat nog, hé. Sociaal contact geeft me energie en dan kan ik terug even verder. Ik hoop dat iedereen zich aan de maatregelen houdt, zodat we eindelijk toch weer een beetje van ons leven kunnen genieten. Het eerste wat ik zal doen na de lockdown? Barbecueën met mijn familie”, besluit Annelore. (JRO)

Tine (41): “Mijn computer is mijn coronabuddy”

De van de Waregemse deelgemeente Beveren-Leie afkomstige Tine Moniek mag zich al een achttal jaar een trotse inwoner van Menen noemen en heeft naar eigen zeggen weinig last van de lockdown. “Ik ben het gewend om alleen te leven, dat scheelt wel”, zegt ze. “Maar ik vind wel creatieve achterdeurtjes om op een virtuele manier uit mijn kot te komen.”

Tine is docente woordkunst aan de Academie voor Beeld, Muziek en Woord van Menen en houdt zoveel mogelijk contact met haar leerlingen. “Uiteraard op een compleet andere manier. Met mijn jongste studenten van 9 en 10 jaar maak ik nu een blog, met mijn oudste – 26 jaar – werk ik samen aan een vlog. Boeiend en zo vind ik mezelf constant opnieuw uit. Mocht dat niet lukken, dan zou ik pas het zwarte gat zien, vrees ik.”

“Ik betwijfel het of we elkaar straks nog zomaar een hand geven”

Eén attribuut in haar woning heeft de voorbije weken enorm aan belang gewonnen, zegt ze. “Mijn computer is mijn grote coronabuddy, mijn venster op de rest van de wereld. Vorig week was hij even stuk en dat was echt lastig. Maar ik mis ook het échte contact. Met mijn vrienden heb ik enkele keren een online aperitief georganiseerd, maar dat is best vermoeiend. Nu opteer ik voor één-op-ééngesprekken. Die zijn intiemer en lukken beter. Ik ben ook al enkele keren met een vriend gaan fietsen en hou nu ook voordeurgesprekken, met de nodige afstand. Wat ik nog het meeste mis, is mijn wekelijks bezoekje aan mijn mama in Beveren-Leie. Elke donderdag eten we normaal samen. Daar kijk ik echt weer naar uit. Maar of we elkaar straks nog zomaar een hand of een kus op de wang zullen geven? Dat betwijfel ik.” (PVH)

Georgette (80): “Het begint nu wel door te wegen”

Georgette Knockaert mag op 27 mei haar 81ste verjaardag vieren, maar weet niet of ze dat alleen zal moeten doen. “Ik hoop van niet, want de lockdown begint na zeven volle weken toch wel door te wegen”, zegt ze. In normale omstandigheden is de Koekelaarse een echte mensenzot. Ze heeft drie kinderen, zeven kleinkinderen en drie achterkleinkinderen. Tien jaar geleden overleed haar man Rafaël, maar ze voelde zich nog geen moment eenzaam.

“Ik mis vooral mijn drie lieve achterkleindochters”

“Ik ben de lockdown vol goeie moed begonnen en volg de maatregelen nog altijd tot in de puntjes. Ik blijf in mijn kot en heb mijn huis al zeven weken niet verlaten. Ik durf me zelf kwaad maken op wie dat wél doet. Voor mijn boodschappen kan ik gelukkig rekenen op mijn kinderen. Die komen ze in mijn binnentuintje afleveren en dan kan ik met hen een praatje slaan. Met de nodige meters afstand, uiteraard. Daar let ik op. Samen een koffietje of een aperitief drinken, is er voorlopig niet bij. Meer nog, sinds de maatregelen van kracht zijn, heb ik geen druppel alcohol meer gedronken. Maar mijn eerste Pineau de Charentes na dit hele verhaal zal me enorm smaken. Dan klink ik met veel plezier met mijn familie.”

Het ergste vindt Georgette dat ze haar drie achterkleindochters nu niet kan zien. “Mijn grote schatten… Normaal stonden nu ook de babyborrels gepland, maar die zijn geannuleerd. Ik verlang zo tot ik hen weer in mijn armen kan sluiten. En ook mijn hartsvriendin Noëlla heb ik al zeven weken niet meer gezien. Normaal zijn we élke dag samen, maar ik bijt door. Nu opletten wat we doen en straks kunnen we hopelijk weer volop genieten.” (PVH)