Ulrike Koether zorgde jarenlang voor een frisse toets binnen Roeselare. Eerst met Berm en later met het pop-up concept Föhn waarbij ze op unieke locaties haar intrek nam. Sinds enkele jaren is het echter opvallend stil rond Ulrike. Ze verblijft ondertussen 3,5 jaar in Portugal, waar ze zich volop kan uitleven in tal van toeristische projecten.
Ulrike Koether (36) kennen we van verschillende projecten waarbij Berm en Föhn wellicht de bekendste zijn. “In beide projecten wou ik mensen kennis laten maken met onbekende plekjes. Bij Berm was dat vooral in de natuur, bij Föhn was het meer ‘urban’ gericht, prachtige gebouwen nog een laatste eer bewijzen door een injectie van kunst, cultuur en samenzijn”, vertelt Ulrike. De laatste locatie van Föhn bevond zich in Atelier 61 in de Sint-Amandsstraat, ondertussen al een kleine vier jaar geleden.
Hoe kijk je terug op je Föhn-periode?
“Ik heb van die periode vooral heel veel geleerd. Veel mooie momenten beleefd en ook hechte vriendschappen zijn daar ontstaan. Ik heb geleerd door te zetten, me er in vast te bijten. Ik heb er ook keihard fouten gemaakt en daar verantwoordelijkheid voor leren nemen. Als ik nu terugkijk, sta ik er soms versteld van met hoeveel verschillende mensen en organisaties daar eigenlijk werd samengewerkt. En ook hoeveel verschillende genres, soorten activiteiten er werden georganiseerd en hoeveel verschillende doelgroepen er werden aangesproken. Dat was ook mijn insteek. Van alles wat, voor iedereen. Dat is dan weer die idealist die spreekt. Ondertussen weet ik ook dat het niet slecht is om als zaakvoerder heel duidelijk je doelgroep te identificeren en daar al je kaarten op in te zetten.”
Sindsdien is het wel heel stil rond jou, hoe komt dat?
“Omdat ik ook al een tijdje weg ben uit Roeselare (lacht). Ik heb alles geprobeerd in België om gelukkig te zijn. Maar het lukte gewoon niet. Ik heb allerlei verschillende paden bewandeld, advies van mijn ouders gevolgd, mening van vrienden gehoord, mijn eigen hart gevolgd. Op latere leeftijd nog een diploma behaald via afstandsonderwijs. Het klassieke pad, alternatieve routes. Verschillende eigenzinnige projecten aangepakt en dan nog een zaak opgestart. En dan was het op. Tijd voor de resetknop.”
En dus besloot je te vertrekken?
“Ik miste vooral de ongerepte natuur en het klimaat, wat je in België minder hebt. Dus besloot ik om naar het buitenland te trekken. Ik ben de dag na Kerstmis 2016 vertrokken, met lood in mijn schoenen en na het een paar keer uitgesteld te hebben. Bedoeling was om met mijn busje op pad te trekken. Spannend, want het is niet geïsoleerd en eenvoudig omgebouwd. Geen stromend water, geen zonnepanelen en al helemaal geen sanitair. Het verbaasde me dat ik er toch wat angstig tegenover stond. Hoewel ik best wel gewend ben lange afstanden in mijn eentje te rijden en er toch al een aantal keer alleen op uit was getrokken. Ik vertelde mezelf dat ik niets te verliezen had. Het liefste zou ik nooit meer terugkeren maar als ik na een maand, half jaar of langer weer in België zou landen, dan was dat ook goed. Het leven brengt je waar je moet zijn. Ik stelde Portugal in als eerste bestemming. Ik had er altijd al een voorliefde voor en ik was er al een aantal keer langere tijd geweest.”
Waar kunnen we je vinden in Portugal?
“Ik woon in de Algarve, in Praia da Luz. Lagos is een grotere, bekende stad die er op 10 minuten met de auto vandaan ligt. Ik woon dus aan de Zuidkust, op 5 minuten van de kliffen en op 20 minuten te voet van het strand van Praia da Luz. Prachtige omgeving, leuk dorp. Ook landinwaarts kan je makkelijk verdwalen in het heuvelachtig landschap en de kilometers onbetreden paden. Het eerste jaar heb ik een jaar in mijn busje gewoond, daarna een jaar lang op de camping gerund door een Belgische dame ‘Mikki’ met haar Nederlandse man. Geen doorsnee camping, maar een prachtige plek met allerlei dieren. Ik heb er nog steeds een retro ‘Kip Kompakt’ caravan die ik als een soort van buitenverblijf zie. Ik ga die op termijn als originele accommodatie verhuren.”
Wat is het grote verschil met België?
“Ik merk hier in de streek een soort gelijkgestemdheid. In België voelde ik me niet altijd op mijn plek en was ik de vreemde eend in de bijt. Hier zijn sowieso heel veel expats, voornamelijk Britten, Nederlanders en Duitsers. Bij hen merk ik ook dat zoeken naar meerwaarde. De zoektocht naar essentie, diepgang, connectie met de natuur en dergelijke. Het klinkt misschien allemaal als rozengeur en maneschijn, maar dat is het niet altijd geweest. Het vergde veel geduld en ‘ballen’ om jezelf in de ogen te kijken en je leven in principe te resetten. Er zijn heel wat traantjes gevloeid, dat geef ik toe. Maar telkens stelde ik mezelf de vraag ‘Kiki, wil je terug naar België?’ Dan was het antwoord steevast ‘No way’.”
Welk werk doe je daar?
“Na verschillende jobs in het toerisme ben ik nu iets meer dan een jaar bezig met een eigen zaak in de toeristische sector, wat hier ook de belangrijkste sector is. Dat is heel organisch gegroeid. Het zat er eigenlijk al lang aan te komen dat ik dit zou gaan doen. Vrienden hadden me dit al geadviseerd. Ik ging anderhalf jaar geleden freelance aan de slag bij de Nederlandse reisorganisatie ‘Loopend vuurtje’. Als complete beginner begon ik het overwinterproject van twee maanden als wandel- en dagtripbegeleider. Het doel is actieve gepensioneerden uit Nederland voor langere tijd te laten overwinteren in groep. Daarnaast begeleid ik ook wandelreizen voor deze organisatie in de Algarve in het voor- en najaar.”
“Ik sta hier dichter bij de natuur en dus ook dichter bij mezelf”
“Ondertussen stel ik ook zelf reizen samen en verkoop ik die aan Belgische reisorganisaties. Die reizen begeleid ik ook altijd zelf. Het gaat hier telkens over actieve reizen. Je trekt de natuur in en gaat veel wandelen, dit alles met culturele accenten. Ik geef een ‘Kikitwist’ aan mijn reizen, het is geen eenheidsworst. Je zal ze nergens anders vinden en en ik begeleid ze op mijn eigen manier. Daarbij probeer ik al mijn interesses te combineren: van natuur beleven tot actief bezig zijn, een streepje muziek en natuurlijk eten en drinken.”
Is dit nu het leven waar je naar op zoek was?
“Voor mij wel, maar iedereen heeft andere prioriteiten in het leven. Maar ik sta hier dichter bij de natuur en in die zin dichter bij mezelf. En dat vind ik belangrijk. Toch is het zelfs hier makkelijk om door de ‘rat race’ opgeslorpt te worden. Ik merk wel dat ik hier veel bewuster van het leven geniet, van de kleine dingen. Wat ik wel soms mis, is wat cultuur. Het aanbod is nogal beperkt en eenzijdig.”
Hoe wordt deze coronacrisis daar beleefd? Heeft het impact op jouw leven?
“Corona heeft hier de belangrijkste sector plat gelegd. Het toerisme krijgt zware klappen. Ik ben erg benieuwd naar hoe het toeristisch ‘landschap’ er hier straks uit zal gaan zien. Gelukkig heb ik een drukke winter achter de rug, maar de meesten hadden net een winterstop gehad, wat de timing van corona onverbiddelijk maakt. Men smacht naar inkomsten, maar het is gissen naar wanneer die komen… en of die überhaupt komen. Het sociale opvangnet is daarbij ook nog eens een stuk zwakker dan in België.”
Volg Ulrike via www.facebook.com/kikitripsportugal.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier