Uitvaartzorgster Marieke kan niemand troosten: “Ook wij staan in de frontlinie”

Geen warme knuffel maar een kil knikje. Geen tot de nok gevulde kerk maar vijftien eenzame stoelen op smetveilige afstand van elkaar. Afscheid nemen van een geliefde is extra hard in coronatijden. Dat ervaart ook uitvaartverzorgster Marieke Depoorter (37) uit Jabbeke, wiens job een drastische wending heeft gekregen. “Wij staan net als de mensen uit de zorgsector in de frontlinie.”

Met zijn drieën zijn ze tijdens dit schrijven. De coronaslachtoffers van wie Uitvaart Depoorter het afscheid heeft verzorgd. Bij het ter perse gaan zijn daar mogelijk nog mensen bijgekomen. Marieke Depoorter verwacht de komende weken alvast een stijgende werkdruk. “We zullen wel nog even in deze situatie zitten dus dat zit er aan te komen. En het was al druk, los van de corona-overlijdens. Voor elk afscheid gelden dezelfde strenge maatregelen. Afstand houden, maximaal vijftien mensen bij een dienst. (zucht) Dat is heel moeilijk voor de nabestaanden van iedereen die nu sterft.”

Is het voor jullie ook extra moeilijk om een uitvaart te regelen?

“Wij deden sowieso al heel veel diensten in beperkte kring dus dat valt wel mee. Het moeilijkste is dat er nu heel veel vanop afstand geregeld moet worden. In een normale situatie zit je samen met een familie en probeer je in twee uurtjes het vertrouwen te winnen en een band op te bouwen. Met een eenvoudige handdruk of een troostend schouderklopje. Nu gebeurt datzelfde contact telefonisch. We zien de familie wel even om de kist te kiezen en wat papieren te tekenen maar het is allemaal heel beperkt en voorzichtig. Dat is helemaal onze stijl niet.”

“Een oud vrouwtje moet haar man begraven terwijl er niemand haar eens mag vastpakken”

Een begrafenisondernemer vergeleek zichzelf onlangs met een politieagent in deze tijden. Ervaar jij dat ook zo tijdens een dienst?

“Nee, eigenlijk niet. Tijdens onze laatste kerkdienst vroeg een man mij om naast zijn vrouw te mogen zitten en haar te troosten. We wonen toch ook onder hetzelfde dak?, vroeg hij zich af. Ik heb gezegd dat het eigenlijk niet mocht, want wij weten niet wie onder hetzelfde dak woont en wie niet. Hij heeft het toch gedaan. Dan ga ik niet als politieagent op zijn schouder tikken, middenin de dienst. Wij geven de maatregelen mee, het is aan de mensen om daar verstandig mee om te gaan. Eigenlijk merken we dat alles correct verloopt.”

Wat is dit toch een harde periode.

(zucht) “Heel hard. Heel moeilijk. Een oud vrouwtje moet haar man begraven en niemand van de familie mag haar eens vastpakken om te troosten. Het is heel triest.”

Hoe zorg je voor jezelf op professioneel vlak?

“Wij zijn extra voorzichtig. Bij een overlijden beschouwen wij iedereen als potentieel besmet. Ook mensen die niet aan Covid-19 zijn overleden. We doen beschermingskledij en een masker aan. Ons haar en onze handen zijn afgeschermd. We werken met een gesloten kist om het lichaam op te halen. Dat is allemaal nieuw. Nadien moeten we alles ontsmetten. Van de auto tot de verzorgingsruimte.”

Zijn jullie bezorgd om de risico’s?

“Ja, hoor. Er gaat nu veel aandacht naar de zorg, en dat is terecht, maar als uitvaartondernemer staan wij ook in de frontlinie. Wij komen rechtstreeks in contact met de ziekte. Vooraleer het virus in België was, werd er gezegd dat het niet kon overgedragen worden op een overledene. Ondertussen is die visie al bijgesteld. Het virus kan nog drie dagen actief blijven in een overleden lichaam. Dat doet je nadenken.”

Wat ga je anders doen als de coronacrisis voorbij is?

“Op persoonlijk vlak wil ik wat meer lokaal kopen als dit allemaal voorbij is. Op professioneel vlak zal ik blij zijn om de routine weer op te pikken en opnieuw op een gewone manier met de mensen om te gaan. Dit zal wel altijd in mijn achterhoofd zitten. Als ik een hand zal geven, zal ik sneller geneigd zijn om nadien mijn handen te wassen vooraleer naar een volgende familie te gaan. Ik ben verpleegkundige van opleiding dus ik was daar al mee bezig, maar voortaan zal ik daar nog meer aandacht aan besteden.”