Thomas ‘Softje’ D’Haluin: “Met mijn zoon samen in de zetel springen is de max”

Graffitikunstenaar Thomas D’ Haluin – Softje voor de vrienden – is een geboren en getogen Kortrijkzaan. In het middelbaar studeerde hij lasser aan het PTI in Kortrijk, maar hij had al snel door dat zijn toekomst niet bij bandwerk lag. “Op mijn 14de werd ik voor de eerste en enige keer opgepakt voor graffiti spuiten. Een beetje mijn eigen schuld want we waren op klaarlichte dag een de slag gegaan op nog geen 50 meter van een politiebureau.”

Als je Thomas tegenkomt op straat, dan kan je er niet naast kijken. In de pas lopen is aan hem niet besteed. Hij straalt creativiteit uit en doet zijn eigen ding. Officieel is hij op dit moment werkloos. In de praktijk wil dat zeggen dat hij zijn dagen vult met vrijwilligerswerk en het opstarten van een eigen zaak. Hij droomt ervan te kunnen leven van zijn kunst.

Graffiti, is dat kunst?

“De meeste mensen zien graffiti nog altijd als een vandalenstreek. Dat komt ook omdat er nog zo veel mensen in de illegaliteit werken. Die kloof is groot. Ik heb mijn bekendheid gehad in de illegale scene, maar in het legale circuit heeft amper iemand van mij gehoord. En voor je de politie belt, ik ben zeker dat al die feiten verjaard zijn (lacht). Mijn vrienden in de illegale scene zijn dan weer verast dat degene die het legaal aanpakken ook mooie dingen kunnen maken. Nochtans ik ben de laatste jaren alleen maar beter geworden met mijn spuitbussen.”

Hoe kom je daarin terecht? De foute vrienden gemaakt?

“Nee, mijn kleine zusje is de schuldige. Toen zij drie was en ik tien jaar, tekende ik Plop voor haar. Zo heb ik mijn creatieve talent ontdekt. Dat is dan vrij snel gegroeid. Ik tekende later graag auto’s in 2D en van mijn oom leerde ik in 3D tekenen. Toen ik een jaar of 14 was, leerde ik vrienden kennen die bezig waren met graffiti. Maar zo fout waren die niet hoor, alhoewel… (lacht)“

“Hoe slecht het ook gaat, alles komt altijd weer goed: daar geloof ik in”

Je vrienden spreken je meestal niet aan met Thomas?

“Neen, ik denk zelfs dat de meeste niet weten dat dat mijn naam is. Voor hen ben ik Softje. Nu ja, voor mezelf eigenlijk ook hoor. Als je me tegenkomt op straat en je roept Thomas, dan is de kans groot dat ik je straal voorbij loop. Ik herken mijn eigen naam niet meer. Weinig mensen weten trouwens waar de naam Softje vandaan komt. Nu heb ik een goede, zachtaardige, lieve en softe kant maar die is er pas later gekomen. De naam Softje stamt nog van uit de tijd dat ik illegaal aan de slag was. Ik vond dat er in Kortrijk veel te weinig grafitti was. Alles was hier te zwak, te soft dus. Ik heb mezelf die naam gegeven en daar ben ik nog altijd erg trots op. Namen zijn immers heel belangrijk.”

Waar ben je nog trots op?

“Ik ben trots op alles wat ik doe en tegelijk op niks van wat ik doe. Omdat ik altijd vind dat het beter kan. Dat wil ook wel zeggen dat elk werk beter is dan het vorige. Sommige van mijn oude stukken overschilder ik gewoon omdat ik vind dat ze niet om aan te zien zijn. Elke keer dat ik iets maak, leer ik bij. Dat zie je wel.”

“Waar ik wel apetrots op ben, is op mijn twee kinderen. Door omstandigheden ben ik niet meer samen met hun mama’s, maar zij zijn het beste dat mij ooit overkomen is. Mya is, even denken, vier jaar. Binnenkort is ze jarig. Ze woont bij haar mama in Nederland en ik krijg haar maar een keer per maand te zien. Daarvoor zit ik telkens vier uur in de auto. Dat vind ik heel jammer, maar het is dat of er een rechtbank bij betrekken. En daar kan volgens mij nooit iets goed uit komen. Ik heb er mij dus bij neergelegd. Maar ik hoop dat ik Mya meer zal zien als ze ouder wordt.”

KW Kortrijk – Menenhttps://www.facebook.com/kwkortrijkmenen/https://www.facebook.comFacebook1280

video1.0https://www.facebook.com/kwkortrijkmenen/videos/295884301032687/500

“Mijn zoon Jessup is acht jaar en heb ik altijd bij mij. Ik liet een grote tattoo van zijn naam op mijn arm zetten kort na zijn geboorte. Hij is echt een fantastisch kind. Jessup is erg lief en meegaand, maar als het hem niet aanstaat dan zal je het geweten hebben. Ik was pas 20 jaar toen hij geboren werd. Dat is natuurlijk heel jong. Maar ik ben heel blij dat ik hij er op die leeftijd is gekomen. Want ik denk dat het met mij veel slechter zou uitgedraaid zijn zonder hem. In mijn tienerjaren heeft mijn moeder mij het huis uitgeschopt waardoor ik mijn opleiding niet kon afronden en ik bij het CAW terecht kwam. Dat was geen goede situatie om in te leven, laat staan om een kind in op te voeden.”

Je moest dus heel snel volwassen worden?

“Neen, dat vind ik een hele foute redenering. Ik moest heel snel verantwoordelijkheid opnemen. En dat heb ik ook gedaan voor mijn kinderen. Dat wil niet zeggen dat je het kind-zijn moet afzweren, want dan wordt het leven ongelofelijk saai. Dat ga ik dus nooit doen en dat is ook de reden waarom ik het zo goed kan vinden met kinderen. Met mijn zoon samen in de zetel springen vind ik de max, want dat mocht ik vroeger thuis niet. Ik blijf natuurlijk voorzichtig, hij mag zich geen pijn doen, maar hij kan wel tegen een stootje hoor.”

Waar haal jij de kracht om door te gaan?

“Ik haal inspiratie uit zowat alles. Toen ik een aantal jaar geleden een cursus solliciteren volgde, vroegen ze mij om mijn leven in een grafiek te gieten. Ik heb eens goed gelachen en heb dan een grafiek gemaakt met ontelbaar veel pieken en dalen. Ik heb immers heel veel goede, maar ook veel slechte dingen meegemaakt. Ik zie die positieve en de negatieve kanten als een geheel. Als iets negatiefs gebeurt, dan kan je daar iets van leren. Aan iets positiefs kan ook weer een minder kantje zitten. Hoe slecht het ook gaat, alles komt altijd weer goed. Dat geloof ik echt. Zolang je er maar van leert. Zo word je een beter mens.”

“Ik ben trots op alles wat ik doe en tegelijk op niks van wat ik doe, want alles kan altijd beter”

“Vanuit dat idee probeer ik ook zoveel mogelijk mensen te helpen, al van sinds ik klein was. Vreemd genoeg lijkt mijn verhaal vertellen mensen hun zorgen in perspectief te zien. Dan beseffen ze dat ze het zelf nog niet zo slecht hebben. Langs de andere kant, ik heb misschien geen leuke jeugd gehad, maar andere mensen hadden het nog heel wat erger. Dat besef ik ook wel. Ik heb bijna altijd een dak boven mijn hoofd en eten op mijn bord gehad. Het leven zit vol verassingen. Zet je gewoon schrap en enjoy the ride. Muziek helpt daarbij. Dat heeft mij al door veel moeilijke momenten geholpen. Ik luister naar van alles. Ook naar reggae, ik hou van de filosofie die daarachter zit. Doe goed, heb respect. Dat soort zaken.”

Je bent dus niet gelovig in de traditionele zin?

“Ik geloof in mezelf. Is er iets meer? Dat kan heel goed zijn. Maar ik zie meer het universele. Een atheïst ben ik zeker niet. Karma is een bitch. Goed doen is altijd de boodschap: als je goed doet, komt het wel terug. En zo werkt het ook als je iets slecht doet, dat heb ik gezien in mijn eigen leven. Soms vraag je je natuurlijk wel af of dat nu wel allemaal echt werkt. Want ik doe veel meer goed dan slecht en toch krijg ik een hoop shit op mijn kop. Dus karma is soms een beetje traag denk ik (lacht).“

Heb je nog contact met je familie?

“Ik zeg altijd dat ik eigenlijk nergens bij hoor. En ik doe dat om mezelf te beschermen. Ik hou graag al mijn opties open en pas niet in een enkel vakje. Maar eigenlijk klopt dat niet helemaal. Ik behoor nu tot een nieuwe familie: The Marabunta Family. Dat zijn heel veel verschillende mensen die graag samen komen om fantastische dingen te doen. Sinds hen ken, besef ik dat je heel veel kan bereiken zonder echt in de staat te moeten leven. Wij leven daar eigenlijk net onder. Sommigen werken, andere zijn werkloos of invalide. Maar toch gaan we elkaar altijd helpen met kleine of grote problemen. Het familiegevoel is heel sterk. Bij Belle bijvoorbeeld, daar krijg je gewoon een dikke knuffel als het niet gaat. Ook al heeft ze het zelf niet makkelijk. Van The Family bestaat geen lidkaart of lidgeld, iedereen hoort er gewoon bij.”

Denk je aan de toekomst?

“Op dit moment ben ik heel content. Ik heb een vriendin van wie ik zot ben, twee kinderen die ik graag zie en mensen rond mij die fantastisch zijn. Nu wil ik vooral mijn zaak kunnen opstarten als zelfstandig kunstenaar zodat ik kan leven van wat ik het liefste doe. En in de verre toekomst droom ik van een eigen lapje grond met een huisje. Meer moet dat niet zijn.”

Thomas is 28 jaar oud en papa van Jessup (8) en Mya (4). Hij is al enkele maanden gelukkig samen met zijn vriendin Ilse. Zijn vrienden noemen Thomas steevast Softje. In de middelbare school volgde Thomas eerst een opleiding metaalbewerking in het VTI in Gullegem om vervolgens naar het PTI in Kortrijk over te stappen om te leren voor lasser. Hij behaalde nooit een diploma maar oefende dat beroep toch enkele jaren uit. Op dit moment volgt hij les bij Starterslabo om zelfstandig kunstenaar te worden. Thomas houdt van muziekoptredens, vrijwilligerswerk en tijd doorbrengen met zijn vrienden en kinderen.