Terug naar Loppem met Filip Dewinter: “De Vlaming wordt weggepest. Dat is mijn strijd”

Filip Dewinter is de meest omstreden politicus van België. De invloedrijkste, zeggen sommigen. Anderen zeggen dat hij het debat vooral vergiftigt met ranzige taal. Het boegbeeld van Vlaams Belang haalt in deze zevende aflevering van de kasteelreeks zijn stokpaardjes boven, zoals de strijd tegen de islam. Zijn politiek ideaal is een onafhankelijk Vlaanderen dat een unie vormt met Nederland.

Filip Dewinter is geboren en getogen in Brugge. Een enig kind. Een bedorven kakkernest, zegt hij zelf. De ene tak van de familie was dokter, de andere bakker. “Ik was voorbestemd om bakker te worden. Maar elke dag om 4 uur opstaan: dat zag ik niet zitten.”

We wandelen door de rode poort het kasteeldomein binnen. Voor de verwelkoming met de gastvrouw tovert hij zijn beste West-Vlaams boven. “Altijd, als ik met West-Vlamingen spreek. Mijn dochters vinden dat maar vreemd. Hij heeft weer een hete patat in zijn mond, zeggen ze dan.” (lacht)

Dewinter verhuisde op zijn negentiende naar Antwerpen om te studeren. Hij keerde niet meer terug. De liefde én de politiek. Al was er ook een máár. “Het was niet makkelijk om als Brugs boerke aanvaard te worden. De Antwerpenaar laat je wel voelen dat je in de grote stad bent gearriveerd. Je moet vooral snel Antwaarps spreken. Dat is cruciaal.”

Hij was als tiener al een politiek activist. Ook met de vuisten. Het was geen toeval dat hij bij een tante op kot moest. “Mijn ouders wilden mij in de gaten houden. (grijnst) Ik kan ze geen ongelijk geven. In die tijd was de politieke strijd ook fysiek. Met de rijkswacht, maar vooral met de communisten. Dat is voorbij. Gelukkig maar.”

We werpen een blik op de geschiedenis van dit kasteel. Of de regering van Loppem een voedingsbodem was voor extreemrechts, vraag ik hem. Hij denkt goed na. “De eisen van de frontbeweging werden niet ingelost. Dat heeft mensen in de richting van Vlaams-nationale, extreemrechtse en zelfs fascistische bewegingen geduwd. Maar dat was niet de enige reden. Dat was een trend in heel Europa.”

Is Vlaams Belang een extreemrechtse partij?

(feller) “Néén. Maar het is goed dat u die vraag stelt. Die past in deze context. De Nieuwe Orde-bewegingen van toen waren fundamenteel antidemocratisch. Zij wilden een dictatuur installeren. Dát is extreemrechts. Vlaams Blok, en later Vlaams Belang, is dat niet. Wij geloven in de democratie. Wij willen verandering brengen via de parlementaire weg.”

U wordt vaak fascist genoemd. Zou u de kant van de Duitsers hebben gekozen in Wereldoorlog II?

“Neen. Dat verwijt raakt mij zelfs. Ik zal u zeggen waarom. Mijn vader wou dokter worden. Hij kon door die oorlog zijn studies niet afmaken. Hij is opgepakt door de Duitsers, moest als dwangarbeider werken en keerde uitgemergeld terug. Ik heb foto’s gezien van hem. Vreselijk. (zwijgt even) Ik zal meer zeggen: de Vlaamse beweging is te ver meegegaan in dat Duitse verhaal. Dat was volgens mij een kapitale fout. (denkt na) Wat zou ik gedaan hebben? Moeilijk om zeggen.”

“Ik was misschien wel lid geworden van een partij zoals VNV (Vlaams-nationalistische partij, waarvan een aanzienlijke strekking sympathiseerde met de nazi’s, red). Omdat dat de enige partij was die streefde naar Vlaamse onafhankelijkheid. Ik zou misschien zelfs meegevochten hebben aan het Oostfront, tegen de communisten. Maar ik zou die verregaande verduitsing niet toegelaten hebben.”

Een islamvrij Vlaanderen

Het mag duidelijk zijn: Dewinter is een radicaal politicus. Dat zal ook blijken uit zijn hervormingen. Beginnen doen we met het politieke luik. “Vlaanderen moet een onafhankelijke republiek worden”, zegt hij. “België werkt niet. Punt. Dat heeft de coronacrisis opnieuw bewezen. België kan niet werken. Bovendien is het mijn overtuiging dat élk volk recht heeft op een eigen staat. Nationalisme is ook romantiek voor mij: het is liefde voor een land, een cultuur, een identiteit.”

Wat doet u met Brussel?

“Dat is moeilijk. (aarzelend) Ik heb gemengde gevoelens over Brussel. Dat is onze hoofdstad en dat zou zo moeten blijven. Maar ik vrees dat we Brussel kwijt zijn. Niet aan de Franstaligen, niet aan de Europese Unie, maar aan de islam. Dat is een demografische realiteit.”

Wordt Antwerpen dan uw hoofdstad?

(protesteert) “U gaat te snel, hoor. We staan aan de vooravond van de Vlaamse onafhankelijkheid. Het zou dom zijn om Brussel nu al prijs te geven. Wie onderhandelt, moet een maximaal eisenpakket op tafel leggen. Dan is er meer ruimte voor toegevingen.”

Staan we echt aan de vooravond, denkt u?

“Ik ben daar zeker van. De kaarten lagen nog nooit zo goed. De impasse is te groot geworden. De volgende verkiezingen, en ik hoop dat die snel komen, zullen over het voortbestaan van dit land gaan. Dan moeten N-VA en Vlaams Belang eindelijk die historische alliantie maken, met één doel voor ogen: de meerderheid halen in Vlaanderen, en daarna in het Vlaams parlement de onafhankelijkheid uitroepen. Dat kan. In de komende vijf jaar zelfs. Ik zal het nog meemaken.”

En daarna een unie met Nederland? Dat was vroeger uw ideaal.

“Ik ben inderdaad een groot-Nederlander, zoals men dat noemt. Dat is iets emotioneel. Willem van Oranje is de enige koning die ik eer. Maar ik ken de vele politieke en maatschappelijke bezwaren. Ik begrijp die ook. Ik zou daarom pleiten voor een economische unie tussen twee onafhankelijke landen. Nederland kent een belastingdruk van 39 procent. Zijn staatsschuld daalt met 350 euro per seconde. Onze belastingdruk is 55 procent en onze staatsschuld stijgt met 507 euro per seconde. Dat zegt genoeg, zeker? Wallonië heeft ons de voorbije decennia meegesleurd in een neerwaartse spiraal. Nederland moet ons model worden.”

Wat is uw economische hervorming?

“De bevolkingsexplosie tegengaan. Dat is het grootste gevaar voor onze economie. Als we dat niet doen, moeten we geen enkel debat meer voeren. De wereldbevolking groeit dagelijks met 227.000 mensen. Dat is onbeheersbaar, vooral in ontwikkelingslanden. In 1970 telde Nigeria zowat 55 miljoen mensen, in 2050 zal dat 397 miljoen zijn. (op dreef) Dat is maal zeven, hé. In een straatarm land. Wie zal die mondjes vullen? En waar zullen die mensen naartoe vluchten? Dat zal leiden tot méér migratie en méér druk op onze economie. We gooien onze welvaart te grabbel als we dat niet tegengaan.”

Wat kan u daaraan doen?

“De oplossing op korte termijn is geboortebeperking. Alle ontwikkelingslanden zouden een vorm van één-kind-politiek moeten invoeren. Wij kunnen dat stimuleren door onze ontwikkelingshulp daarvan afhankelijk te maken. Wie niet aan geboortebeperking doet, krijgt geen centen meer.”

Ook filosoof Etienne Vermeersch wou zoiets.

“Omdat het de waarheid is. Etienne wist dat ook. Ik heb dikwijls ruzie met hem gemaakt, maar af en toe vertelde hij ook waarheden.” (grijnst)

Vindt u dat ethisch verdedigbaar? U wil iemand die arm is, dwingen om geen kinderen te krijgen.

“Ik vind van wel. Het omgekeerde is niet verdedigbaar: de hongersnood toelaten in de hele Derde Wereld. Want daar zal het op neerkomen.”

Amper twee jaar geleden riep u de Vlaamse gezinnen op om méér kinderen te maken. Hoe rijmt u dat met uw bezorgdheid?

(denkt na) “Ik wil niet dat de autochtone, blanke bevolking van Europa uitsterft. Vandaar die oproep. Er mogen mensen met een andere kleur in ons land wonen. Ik heb daar geen probleem mee. Zij kunnen evengoed Vlaming zijn. Maar als we onze cultuur willen behouden, onze manier van leven, dan moet de meerderheid blank zijn.”

U koppelt dat aan huidskleur. Is dat geen rauw racisme?

(fel) “Néén. Als de meerderheid van de bevolking immigrant is, dan zal onze manier van leven verdwijnen. Dat is mijn overtuiging én mijn vrees. Europa is nu eenmaal van oudsher een blank continent. Dat is geen racisme. De focus op huidskleur is veeleer symbolisch. Het gaat mij om onze cultuur. De Black Lives Matter-beweging, dat is pas de focus leggen op huidskleur.”

U bent weinig consequent, toch? Vlaanderen raakt óók overbevolkt.

“Dat geloof ik niet. De massa-migratie stopzetten, moet voldoende zijn. In ontwikkelingslanden leidt de overbevolking tot hongersnood. In Vlaanderen niet. De vergrijzing is hier een groter probleem. Dat is ook een reden waarom we beter meer kinderen maken.”

Wat is uw maatschappelijke hervorming?

“De islam terugdringen. Dat kan door de erkenning en de subsidiëring in te trekken. Dat moet gekoppeld worden aan een moskeestop én aan een immigratiestop voor islamitische landen. Dan zal het eindelijk duidelijk zijn dat de islam niet thuishoort in Vlaanderen.”

Waarom is dat zo belangrijk voor u?

“Omdat ik mijn eigen stad niet meer herken. Veel mensen hebben dat gevoel. Er zijn wijken in Antwerpen en Brussel, maar ook elders, waar Arabisch de voertaal is, waar alle vrouwen een hoofddoek dragen, waar alleen halal-producten verkocht worden. De Vlaming wordt weggepest. Ik wil dat niet, en veel mensen met mij. Wij voelen ons niet meer thuis in ons eigen land. Dat is mijn strijd.”

Is die strijd niet achterhaald? De islam is hier, en zal niet meer verdwijnen. U zou ook een manier kunnen zoeken om samen te leven?

“Neen, met de islam kan dat niet. (op dreef) De islam wil Europa veroveren. Koloniseren. Dat is een heel bewuste strategie. De islam staat haaks op alles waar Europa voor staat, op onze waarden en normen, op onze vrijheden. (even stil) Het is niet realistisch om alle moslims terug te sturen. We moeten hen wel voor de keuze stellen: aanpassen of terugkeren.”

Zegt u dat ook aan de joden?

“Neen, want de joden dringen hun tradities niet op. Dat is het grote verschil. De islam wil wel haar tradities opdringen. Lees de Koran. Dan weet je wat de islam van plan is. Ik heb dat gedaan. Dat zijn geen vrolijke verhalen zoals in de Bijbel, hoor.”

Zeveraar of minister?

De oefening is gemaakt. De kaarten zijn wederom gelegd. Ik heb nog enkele vragen. Wat hij vindt van de titel van invloedrijkste politicus? “Ik heb dat te danken aan Joël De Ceulaer van De Morgen. Dat is een grote eer. Zou dat waar zijn? Dat kan. Veel van mijn ideeën zijn overgenomen door andere partijen. Ik had eigenlijk te vroeg gelijk. Ik werd een zeveraar genoemd, een populist. Maar vandaag zeggen ze allemaal hetzelfde.” Of hij het debat vergiftigd heeft met ranzige taal? “Heb ik fouten gemaakt? Zeker. Elke mens maakt fouten. Ik ben soms over de schreef gegaan om aandacht te krijgen. Dat is waar. Maar dat was nodig om gehoord te worden. Wij hebben het vuile werk verricht. Wij hebben de stok in het hoenderhok gegooid. De anderen plukken daar de vruchten van. Het zij zo.”

Of dat toch niet steekt, dat hij nooit aan de knoppen zat? “Ik zou liegen als ik dat ontken. Ik was graag burgemeester geworden. Ik had dat ook gekund. Maar ik heb mij verzoend met mijn palmares. Ik meen zelfs te mogen zeggen dat ik de rol van oppositiepoliticus op scherp gezet heb. Dat is ook een verdienste. Maar goed: ik zal allicht geen minister worden.” Allicht, meneer Dewinter? “Je weet nooit, hé. Ik ben nog maar 57. Donald Trump moest op die leeftijd nog beginnen.” (grijnst)