Het café en de toog, het zijn plaatsen waar de man vaak de plak zwaait. Zware verhalen, haantjesgedrag en het betere bier… het hoort er allemaal bij. In Lauwe liggen de kaarten echter anders. De Club is al meer dan 50 jaar het terrein van de vrouwen. Maar vrees niet, ook mannen zijn welkom.
De raskroegen, onze bruine cafés, vormen al eeuwenlang de hoeksteen van het sociale gebeuren in de provincie. Het is een herkenbare plaats waar iedereen zich thuis kan voelen. De ‘patron’ is meer dan alleen maar de persoon die het bier tapt, het is een vertrouwenspersoon en volkspsychiater. “Het is natuurlijk zo dat het niet voor iedereen vanzelfsprekend is om achter de toog van een café te staan”, begint Sophie Degraeve.
Zij is zo’n echte ‘patron’, een directe maar vriendelijke dame die de pinten tapt in café De Club op Lauwe Plaats. “Je moet over zowat alles kunnen meepraten tegen iedereen. Je werkt niet meteen nine-to-five uren en je moet de mensen kennen. Ik ben er eigenlijk van jongs af aan ingerold en ken ondertussen iedereen bij voornaam. Van die jonge snaken die hier binnenkomen, vraag ik meestal zelfs hoe het is met hun ouders of hun grootouders, want die ken ik ook allemaal.”
Sophie kent de kneepjes van het vak, want ze nam de fakkel over van haar moeder, die al even gedreven achter de toog stond. “In 1955 opende ze samen met mijn vader het café met een restaurant in het zaaltje achteraan. Al snel was zij de ‘bazin’ en stond mijn vader achter de potten. Ik heb uiteindelijk ook nooit iets anders gekend en het was niet meer dan logisch dat ik de fakkel van mijn moeder overnam. Het café werd me ook niet zomaar in de schoot geworpen hoor, ik moest eerst ergens anders mijn strepen gaan verdienen. ‘Goat mor eerst de stiel gaan leren’ en ik kwam terecht in De Broel in Kortrijk.
50 jaar vrouwen baas
Meer dan 50 jaar vrouwen baas, meer dan 50 jaar café en meer dan 50 jaar een mix van traditioneel en modern. “Toen mijn moeder hier begon, had je enkel een bruine, een witte en een limonade. Dat was de drankkaart. Dankzij mijn studies in de hotelschool en de evolutie van de maatschappij konden we het aanbod uitbouwen naar tientallen streekbieren. Ook de menukaart van het restaurant evolueerde mee, maar de kern bleef ongewijzigd: een bruin café waar de vrouwen de baas zijn! Zo hebben we het café ondertussen aan een volledige make-over onderworpen, maar de typische elementen die van deze plaats een bruin café maakten, zijn allemaal behouden”.
Buitenborstelen
Als vrouw in een mannenwereld waar overdaad soms voor wat heibel kan zorgen, staat Sophie alvast haar mannetje. “Goh, zoals ik al zei, ik ken zowat iedereen hier”, grapt ze. “Ik ken de ouders, grootouders en die mensen kennen mij ook. Ze weten dat ze hier niet teveel fratsen moeten verkopen. Als een jonge rekel hier binnenkomt en zijn glas op een stoel zet, dan hoef ik vaak enkel maar te kijken en ze weten hoe laat het is. Glazen op de toog, billen op de stoel! We moeten het ook niet gaan dramatiseren. Ik heb nog maar één keer echt problemen gehad met iemand die hier ladderzat binnenwandelde. Hij dacht hier de boel op stelten te kunnen zetten en probeerde me zelfs te slaan. Hij werd vriendelijk naar buiten gebracht. We hebben hem buitengeborsteld en hij zet hier geen voet meer binnen. Ik laat me niet zo makkelijk doen hoor. Dit blijft een plaats waar iedereen welkom is. Met wat respect voor elkaar loopt alles prima”, besluit Sophie.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier