Siel Verhanneman: “Ik probeer het leven te omarmen, maar er blijft altijd iets ontbreken”

Siel Verhanneman heeft meer dan 4.500 volgers op Instagram waar ze sinds 2012 korte poëtische stukjes zet onder het pseudoniem #vijftiendeverdieping. Angst, verdriet, rouw, liefde en hoop staan centraal in haar werk. “Het geeft een goed gevoel dat mensen zich herkennen in wat ik schrijf en daar ook effectief iets aan hebben”, zegt Siel. Op 26 januari ligt haar tweede dichtbundel in de winkel.

Siel Verhanneman kan je zien als een moderne dichter: ze post haar poëzie vooral op Instagram. Sociale media waren voor haar de weg naar een breed publiek. Begin 2016 bracht ze in eigen beheer haar dichtbundel ‘Als ik stil ben, heb ik een bos in mijn hoofd’ uit. “Ik verwerkte hierin mijn gevoelens na het overlijden van mijn papa. Hij leerde me van woorden houden”, vertelt ze. “Papier is en blijft onweerstaanbaar. Het is tastbaar, van een papieren bundel weet je dat lezers daar echt hun tijd voor nemen. Op Instagram lees je veel vluchtiger en word je afgeleid door zoveel andere prikkels.” Op 26 januari komt bij Manteau haar tweede bundel ‘Zo scherp je kon er ook niet geweest zijn’ uit. In dit dichtbundel wijkt de pijn geleidelijk voor schitterende herinneringen. “Het gaat over liefde en geluk, naast het gemis.” Intussen schrijft Siel naarstig verder aan haar debuutroman, die wordt verwacht in het najaar. “Schrijven is voor mij een van mijn belangrijkste hulpbronnen om dingen van me af te zetten.” Sinds 2015 maakt Siel deel uit van het collectief van de Kortrijkse Letterzetter.

In je eerste dichtbundel gaat het vaak over verdriet. Hoe zou jij verdriet omschrijven en waarom schrijf je daarover?

“In het boek verwerk ik mijn gevoelens na het overlijden van mijn papa. Mijn passie voor schrijven heb ik van hem, hij was dan ook een echte boekenfan. Hij schreef trouwens ook voor de Krant van West-Vlaanderen (glimlacht). Door mijn papa kwam ik al op jonge leeftijd in aanraking met verhalen.”

“Verdriet is voor mij iets dubbel. Het is een stukje van mezelf omdat ik op korte tijd mijn vader en mijn zus Lien ben verloren, maar toch is het ook een grote drijfveer om te schrijven, dus koester ik het tegelijk ook een beetje. Mensen praten voortdurend over kanker en andere griezelige ziektes, maar je denkt altijd dat jouw naasten nog jaren van zo’n leed zullen gespaard blijven. Rouwen is heel moeilijk en ik ben er nog steeds niet uit hoe ik dat moet doen. Mensen willen graag dat verdriet snel voorbij gaat. Vaak omdat ze daar niet mee kunnen omgaan. Met mijn gedichten wil ik mensen, die iets gelijkaardigs hebben meegemaakt, het gevoel geven dat ze er niet alleen voor staan.”

Weet je nog wat je eerste schrijfsel was?

“Dat waren hele korte tekstjes en korte zinnetjes. Dingen als ‘jouw woorden, mijn zandzakjes’ en ‘want met gesloten ogen kan je zien wie je wilt’. Ik las toen zelf veel poëzie, maar ik snuisterde ook graag in de cd-boekjes van mijn papa’s collectie. Daar zaten intrigerende dingen in en ik bekeek de foto’s en las de teksten. Sommige van die boekjes heeft mijn papa niet meer teruggezien. Ik vind het nog steeds vreemd om die eerste teksten, waaronder een paar uit de eerste bundel, opnieuw te lezen of voor te dragen.”

Hoe kom je bij schrijven terecht en pakweg niet bij fotografie?

“Schrijven is iets wat er al vroeg in zat. Ik heb het wel allemaal geprobeerd: dansen, fotografie. Maar ik eindigde altijd met een schriftje en een pen in een hoekje. Ik wou altijd de beste zijn in de lessen Nederlands, ik schreef opstellen, ik hield dagboeken bij en ik las veel om inspiratie op te doen. Het enige wat ik wil doen, is schrijven. Mijn pen stuwt me vooruit.”

“Soms heb ik spijt van mijn brave jeugd. Ik denk dat ik wat rebelser had mogen zijn”

Waarom ben je zo geboeid door poëzie?

“Ik ga een woord gebruiken dat ik vorig jaar leerde kennen en nu overal bij wil sleuren: behapbaar. Poëzie is vaak behapbaar. Qua omvang kun je poëzie gemakkelijk aan. Een paar zinnen, dat is haalbaar, los van de inhoud natuurlijk. Ik hou van poëzie omdat het zo veel kan zeggen in die kleine stukjes. Poëzie begrijp je soms niet meteen, maar je kunt het makkelijk nog eens lezen, eens aan de kant leggen, nog eens opnieuw proberen. Een tekst kan je de ene keer heel triest maken en de andere keer opluchting bezorgen. Je kunt het lezen en denken aan iemand, doorsturen en de ander iets bij de woorden doen voelen. Ik denk dat ik nog wel een tijdje kan doorgaan … (lacht).”

Je hebt je eigen blog: #vijftiendeverdieping. Wat beoog je daarmee?

“Het zijn korte teksten die ik deel met anderen. Ik schrijf alles van me af. Zo probeer ik orde in mijn hoofd te krijgen. Schrijven is het allerbelangrijkste voor mij. Zelfs als ik een beetje vrije tijd heb, neem ik mijn notitieboekje en pen erbij. Ik schrijf op ‘post’, op pakketjes, leuke briefjes, kaartjes of een leuke bladwijzer. Af en toe post ik daar ook iets over op mijn blog of Instagram.”

In je nieuwe bundel schrijf je over liefde en luid gemis van stilte. Wat moeten we ons daarbij voorstellen?

“Ik schrijf voorlopig vaak over de dingen die dicht bij mij staan. Ik groei daarin en ik kan daar al afstand van nemen en me in andere situaties of gevoelens verplaatsen. Maar meestal gaat het over dingen dicht bij mezelf: het verlies van mijn papa en zus Lien, de band met mijn broertje Lennert mijn kleine, grote held -, wat er allemaal omgaat in mijn hoofd, mijn grote liefde Vincent. Het is een uitlaatklep, schrijven is alles weer een beetje klaarder zien: de rouw, het gemis, de liefde.”

Wat wil je meegeven aan je lezers?

“Met de tweede bundel wil ik meegeven dat leven constant het zoeken van evenwicht is. Met je partner, met je familie, in je eigen hoofd. En dat evenwicht is fragiel. Iemand die sterft kan daar een grote duw in geven, depressie ook, maar volgens mij staat aan die andere kant een oerdegelijke liefde die evengoed gewicht kan bieden. Soms moeten we die liefde een beetje meer tijd geven, er meer bij stilstaan. Maar soms gunt de wereld ons dat niet.”

Hoe sta je tegenover het leven?

“Een beetje weigerachtig denk ik. Het verlies van mijn papa en mijn zus loopt als een rode draad door dat leven. Alles is veranderd na hun dood. Kleine dingen: thee drinken, een boek lezen, muziek beluisteren, wandelen. Het is anders, want het is zonder hen. Of was het sowieso al zonder hen, dan kan ik het ook niet meer met hen delen. Dat wordt de nieuwe constante: niks kan ik nog met hen delen. Maar ook de grote dingen zijn anders: een huis kopen, een boek uitbrengen, optreden. Ook dit is vanaf nu zonder hen. Dat is zoeken. Aftasten. Hoe gelukkig kan ik zijn en wil ik zijn? Hoe moet ik mij daar niet schuldig over voelen? Ik probeer het leven te omarmen, maar er ontbreekt altijd iets.”

Hoe was je jeugd eigenlijk?

“Ik had een hele brave en rustige jeugd. Soms heb ik daar spijt van. Ik denk dat ik wel wat rebelser had mogen zijn. Maar kijk: ik ben nu nog altijd een brave, dus het heeft zijn vruchten afgeworpen zeker? (lacht).”

“Ik wil anderen met tekst het gevoel geven dat ze er niet alleen voor staan”

Won je al literaire prijzen?

“Toen ik kleiner was wel, nu nog niet. Ik denk ook niet dat het er snel van zal komen (lacht).”

Mocht je een goede raad geven aan iemand, hoe zou die dan klinken?

“Goh… Ik zou kunnen zeggen dat je moet geloven in jezelf en zo, maar eigenlijk volg ik dat zelf nooit op. Dus hou ik het bij: ‘Zie elkaar een beetje liever, dat is al de helft van het werk’.”

Heb je een favoriete quote?

“Zonder veel na te denken ga ik voor ‘Fools like us always survive’ van Admiral Freebee. Vincent en ik hebben al veel stormen overwonnen. Als het ons even tegenzit, zeggen we deze zin tegen elkaar.”

Heb je iets met Kortrijk en de Leie?

“Absoluut. Onze wandelingen gaan dikwijls langs de Leie. Samen hebben we enkele mooie en rustige plekjes ontdekt. Van Bissegem naar Kortrijk heb je mooie zichten. Onze wandeling eindigt steevast in Kaffee Damast voor een koffie. De Leie voor mij zijn vooral de boorden langs de rivier zelf en de verlaagde boorden in Kortrijk. De stad is mooier en boeiender geworden.”

Siel Verhanneman is 28 jaar en afkomstig uit Ieper. Ze is de dochter van Filip (+) en woont in Kortrijk. Siel is de zus van wijlen Lien en Lennert (9). Ze is ondertussen 10 jaar samen met haar vriend Vincent Coomans (29). Zij studeerde humane wetenschappen en daarna sociaal-cultureel werk aan Vives. Siel werkt als educatief medewerkster in de bibliotheek van Kortrijk. Ze doet aan klassiek ballet en yoga en houdt van mensen, steden, schrijven en poëzie.