Seda Virabian: “Het is erg pijnlijk als mensen je niet geloven”
Ze weet het soms zelf ook niet, waar ze de positiviteit en de kracht vandaan haalt om haar lichamelijke problemen de baas te kunnen. Seda Virabian opende haar eigen bloemen- en plantenzaak. Om in contact te staan met warme persoonlijkheden, om bezig te blijven, om creatief te zijn en om een voorbeeld te zijn voor haar kinderen. “Door een lichtje te zijn, help je niet alleen de ander maar ook jezelf.”
Al bijna een jaar fleurt Seda Virabian (32) de Diksmuidekaai op met haar vrolijke bloemen en planten. De mama van drie met Armeense roots woont sinds haar tiende op Overleie. Haar prille jeugd was getekend door rampen en oorlog, nu leeft ze met een chronische ziekte. Toch vat ze elke dag opnieuw positief aan. In augustus kreeg haar bloemenzaak een permanente plek in de nieuwe conceptstore en koffiebar Malmo. “Het is mijn tweede thuis”, zegt Seda daarover. “Ik vertoef in een omgeving waar mensen mij graag zien.”
Het was ook met de steun van familie, vrienden en collega-ondernemers op Overleie dat ze besloot een eigen zaak te openen. “Welke mama wil ik zijn voor mijn kinderen?“, vroeg ze zich af. “Ik wou echt iets proberen wat ik graag doe en waarbij ik zelf keuzes mag maken.”
Kan je je voorstellen dat je niet op Overleie woont?
“Niet echt. Overleie laat me niet los. Ik heb hier altijd gewoond en ik ben in het Sint-Amandscollege naar school geweest. Het is mijn vertrouwde omgeving. Mijn ouders, mijn broers en één zus wonen hier ook. Er was een kans om in het centrum mijn winkel te openen maar ik wou op Overleie blijven. Er zijn hier zoveel leuke mensen van alle generaties die mij steunen van bij het begin. En ik heb ook het gevoel dat ik hier echt nodig ben. Mijn broer Henryk ontwierp onder meer het logo van de winkel, Fanny Leenknecht heeft me wegwijs gemaakt en toen ik met Hilde en Morgan van Malmo kennismaakte wist ik zeker dat ik op het goede pad zat.”
Wil je iets meer vertellen over jouw ziekte?
“Wat ik heb, heet Familiaal Mediterraanse Koorts, in het Engels afgekort als FMF. In 2009 na de geboorte van mijn dochter kreeg ik de eerste verschijnselen. Ontstekingen aan het buikvlies, longvlies, hartvlies en gewrichten zijn mijn deel. Na verloop van tijd worden die aanvallen chronisch van aard. Mijn astma en het chronisch vermoeidheidssyndroom zijn ook gevolgen van die ontstekingen. Maar het gevaarlijkste is dat je door die veelvuldige ontstekingen een eiwit kweekt dat kan zorgen voor nier-, long- en hartfalen.”
“Ik heb dan ook nog een atypische vorm omdat de ziekte pas na mijn eerste bevalling aan het licht is gekomen. Sowieso heeft het twee jaar geduurd voor ik mijn diagnose kreeg dankzij mijn huisarts en ondertussen een goede vriendin die verder onderzoek heeft verricht.”
Het is erg zeldzaam. Bots je dikwijls op ongeloof?
“Als je online iets opzoekt over de ziekte, ben ik boos want er wordt een rooskleurig beeld geschetst. Als zou je tussen de aanvallen door een perfect leven kunnen leiden. Maar dat is het niet. Ik kan doodziek zijn zonder koorts te hebben. Het is belangrijk dat ik bij dokters terecht kan die mij kennen, want zij weten dan ik niet om de haverklap aan hun deur sta. Het is voor mij een houvast dat ik een professor uit Gent rechtstreeks kan bereiken. Er zijn een paar artsen van wie je hoopt dat die nooit met pensioen zullen gaan. Ik ben dikwijls gebotst op onbegrip. Soms leek het alsof ik me moest verantwoorden. Ik geloof dat er veel mensen zijn die daarvan kunnen meespreken. Niet geloofd worden, is erg pijnlijk.”
OPLEIDING
Seda liep school in het Sint-Amandscollege. Ze studeerde er secretariaat-talen en informatica.
LOOPBAAN
Ze ging aan de slag in de administratie en werkte drie jaar voor Zorg in Zicht, een vzw voor personen met een beperking. In november 2017 startte ze haar bloemen- en plantenzaak op Overleie.
VRIJE TIJD
Vrije tijd voor Seda betekent tijd voor haar gezin. Naast het werk tussen de bloemen beschouwt ze moeder zijn als haar grootste taak.
Tot je tiende woonde je in Armenië. Dat was een moeilijke tijd.
“Ik was twee jaar toen de stad Gyumri, waar ik met mijn ouders en en mijn broertje woonde, in 1988 werd getroffen door een zeer grote aardbeving. Mijn papa, die sportpedagoog was, had me meegenomen naar het zwembad. Daar zag hij bubbels opstijgen en hij evacueerde de boel. Eens buiten stortte het zwembad in. Mijn mama was thuis toen ons appartementsgebouw instortte, ze moest mijn eenjarige broer vanop de tweede verdieping uit het raam gooien.”
Herinner jij die gebeurtenis?
“Mijn ouders hebben echte horrorbeelden gezien. Zelf heb ik het gevoel dat ik het mij kan herinneren, maar ik weet eigenlijk niet of het echt is? In 45 seconden waren mijn ouders alles kwijt: hun eigen huis, hun job. Mijn mama was burgerlijk ingenieur. We zijn dan met een legervliegtuig naar Oekraïne gebracht. Maar de band met Armenië was te sterk en we keerden terug. Daarna hebben we jaren in containers gewoond. Het zou een tijdelijke oplossing zijn maar de nieuwe huizen kwamen er niet.”
KW Kortrijk – Menenhttps://www.facebook.com/kwkortrijkmenen/https://www.facebook.comFacebook1280Seda Virabian, Seda bouwt rustig aan een van de meest hippe, gezellige en rustgevende winkeltjes in Kortrijk. De onderneemster met Armeense roots vormt mee het kloppend hart van Overleie. Wij namen haar mee naar de oevers van de Gouden Rivier voor een diep gesprek.
Geplaatst door KW Kortrijk – Menen op Vrijdag 19 oktober 2018
Wanneer besloten jullie om naar België te komen?
“Na de onafhankelijkheid van Armenië in 1991 was het niet meer veilig om er te wonen. In 1996 besloten mijn ouders te vluchten naar België waar een toekomst mogelijk was. Het is een avontuur geweest om hier te komen.”
Denk je aan je eigen situatie terug als je de verhalen van vluchtelingen van vandaag hoort?
“Ja. Dat doet me veel pijn. Ik kan me niet voorstellen dat iemand zomaar zijn huis wil verlaten zonder gegronde reden. Als je naar een ander land gaat, verlaat je alles waarmee je vertrouwd bent.”
Hoe was het om terug te keren naar Armenië?
“Ik ben voor de zomer voor het eerst in 22 jaar teruggereisd. Het was een emotionele gebeurtenis. Ik heb de school gezien waar ik in het eerste leerjaar zat, ons huis was weg, er is veel veranderd. En het raarste was dat iedereen rondom mij Armeens sprak. Het is een prachtig en warm land. Het kriebelt om er terug op bezoek te gaan.”
Seda’s kinderen volgen Armeense dansles en ook het nieuwjaarsfeest wordt door alle gezinsleden erg gesmaakt. “Dan is iedereen welkom, de tafel staat steeds vol met lekkers en we gaan bij elkaar op bezoek.” Volgens de traditie vraagt een jongen nog steeds de hand van een meisje aan haar ouders. “Ik vind dat mooi”, zegt Seda. “Maar ik vind het erg belangrijk dat we de tradities die in de cultuur waarin we leven respecteren. Onze Armeense tradities houden we voor thuis en aan wie interesse heeft, zal ik ze met plezier uitleggen. Maar we mogen ze niet opdringen.”
Wat wil je jouw kinderen meegeven?
“Ik kan mijn kinderen niet de garantie geven dat ze nooit moeilijke dingen zullen meemaken. Het is belangrijk om je eigen leven nooit met dat van een ander te vergelijken. Geef niet op. Help mensen. Wees gastvrij. Als je een slechte dag hebt, dring die niet op aan anderen maar probeer een lichtje te zijn voor een ander. Dat zal jezelf ook verlichting bieden. “
Waar put je kracht uit?
“Ik heb een christelijke opvoeding gehad en ik vind enorm veel steun in het lezen van een psalm. Dat geeft me rust en bemoediging. Lea De Strooper is de huisarts die van bij het begin van mijn ziekte enorm veel voor mij gedaan heeft, ondanks haar beperking. Ze is ondertussen een erg goede vriendin geworden, ze geeft me veel raad en ik mag haar op elk moment contacteren.”
Naar wie kijk je op?
“Naar mijn mama. Zij zou zichzelf opofferen om een ander een plezier te doen. Zelf heeft ze het ook niet gemakkelijk en toch kan ze zich altijd inleven in de moeilijkheden van anderen. Ze is mijn beste vriendin.”
Waarom koos je voor een bloemen- en plantenwinkel?
“Ik denk dat iedere vrouw van bloemen en planten houdt. Toen mijn jongste zoontje Thomas naar de kleuterklas ging, wou ik werken. Als je lichamelijk zwak bent, moet je heel veel moeite doen om jezelf geestelijk niet naar beneden te halen. Wanneer je veel thuis bent, heb je te veel tijd om na te denken. Ik wou graag iets creatief doen. Ik heb moeten doorzetten om de goedkeuring van mijn statuut te krijgen. Ze gaan er niet van uit dat je wil werken als je ziek bent.”
Wat is het mooie aan je job?
“Hoe langer ik tussen mijn bloemen en planten zit, hoe liever ik het doe. Hoe lang ik het zal kunnen doen weet ik niet. Ik ben gezegend met de beste mensen rondom mij. Het hoeft allemaal niet zo groot en commercieel te zijn. Het contact tussen mij en de klant is van groot belang. Ik wil luisteren naar hun verhaal en naar het verhaal dat achter het boeketje schuilt. Als een tevreden klant me een foto stuurt, val ik met een glimlach in slaap.”
PRIVE
Seda Virabian is 32 jaar en getrouwd met Rafik Hovhannisyan. Hun kinderen zijn Armine (10), Razmik (7) en Thomas (3). Seda was tien jaar toen ze met haar ouders uit Armenië naar België kwam. Ze woont en werkt op Overleie.
OPLEIDING
Seda liep school in het Sint-Amandscollege. Ze studeerde er secretariaat-talen en informatica.
LOOPBAAN
Ze ging aan de slag in de administratie en werkte drie jaar voor Zorg in Zicht, een vzw voor personen met een beperking. In november 2017 startte ze haar bloemen- en plantenzaak op Overleie.
VRIJE TIJD
Vrije tijd voor Seda betekent tijd voor haar gezin. Naast het werk tussen de bloemen beschouwt ze moeder zijn als haar grootste taak.
Tot je tiende woonde je in Armenië. Dat was een moeilijke tijd.
“Ik was twee jaar toen de stad Gyumri, waar ik met mijn ouders en en mijn broertje woonde, in 1988 werd getroffen door een zeer grote aardbeving. Mijn papa, die sportpedagoog was, had me meegenomen naar het zwembad. Daar zag hij bubbels opstijgen en hij evacueerde de boel. Eens buiten stortte het zwembad in. Mijn mama was thuis toen ons appartementsgebouw instortte, ze moest mijn eenjarige broer vanop de tweede verdieping uit het raam gooien.”
Herinner jij die gebeurtenis?
“Mijn ouders hebben echte horrorbeelden gezien. Zelf heb ik het gevoel dat ik het mij kan herinneren, maar ik weet eigenlijk niet of het echt is? In 45 seconden waren mijn ouders alles kwijt: hun eigen huis, hun job. Mijn mama was burgerlijk ingenieur. We zijn dan met een legervliegtuig naar Oekraïne gebracht. Maar de band met Armenië was te sterk en we keerden terug. Daarna hebben we jaren in containers gewoond. Het zou een tijdelijke oplossing zijn maar de nieuwe huizen kwamen er niet.”
KW Kortrijk – Menenhttps://www.facebook.com/kwkortrijkmenen/https://www.facebook.comFacebook1280Seda Virabian, Seda bouwt rustig aan een van de meest hippe, gezellige en rustgevende winkeltjes in Kortrijk. De onderneemster met Armeense roots vormt mee het kloppend hart van Overleie. Wij namen haar mee naar de oevers van de Gouden Rivier voor een diep gesprek.
Geplaatst door KW Kortrijk – Menen op Vrijdag 19 oktober 2018
Wanneer besloten jullie om naar België te komen?
“Na de onafhankelijkheid van Armenië in 1991 was het niet meer veilig om er te wonen. In 1996 besloten mijn ouders te vluchten naar België waar een toekomst mogelijk was. Het is een avontuur geweest om hier te komen.”
Denk je aan je eigen situatie terug als je de verhalen van vluchtelingen van vandaag hoort?
“Ja. Dat doet me veel pijn. Ik kan me niet voorstellen dat iemand zomaar zijn huis wil verlaten zonder gegronde reden. Als je naar een ander land gaat, verlaat je alles waarmee je vertrouwd bent.”
Hoe was het om terug te keren naar Armenië?
“Ik ben voor de zomer voor het eerst in 22 jaar teruggereisd. Het was een emotionele gebeurtenis. Ik heb de school gezien waar ik in het eerste leerjaar zat, ons huis was weg, er is veel veranderd. En het raarste was dat iedereen rondom mij Armeens sprak. Het is een prachtig en warm land. Het kriebelt om er terug op bezoek te gaan.”
Seda’s kinderen volgen Armeense dansles en ook het nieuwjaarsfeest wordt door alle gezinsleden erg gesmaakt. “Dan is iedereen welkom, de tafel staat steeds vol met lekkers en we gaan bij elkaar op bezoek.” Volgens de traditie vraagt een jongen nog steeds de hand van een meisje aan haar ouders. “Ik vind dat mooi”, zegt Seda. “Maar ik vind het erg belangrijk dat we de tradities die in de cultuur waarin we leven respecteren. Onze Armeense tradities houden we voor thuis en aan wie interesse heeft, zal ik ze met plezier uitleggen. Maar we mogen ze niet opdringen.”
Wat wil je jouw kinderen meegeven?
“Ik kan mijn kinderen niet de garantie geven dat ze nooit moeilijke dingen zullen meemaken. Het is belangrijk om je eigen leven nooit met dat van een ander te vergelijken. Geef niet op. Help mensen. Wees gastvrij. Als je een slechte dag hebt, dring die niet op aan anderen maar probeer een lichtje te zijn voor een ander. Dat zal jezelf ook verlichting bieden. “
Waar put je kracht uit?
“Ik heb een christelijke opvoeding gehad en ik vind enorm veel steun in het lezen van een psalm. Dat geeft me rust en bemoediging. Lea De Strooper is de huisarts die van bij het begin van mijn ziekte enorm veel voor mij gedaan heeft, ondanks haar beperking. Ze is ondertussen een erg goede vriendin geworden, ze geeft me veel raad en ik mag haar op elk moment contacteren.”
Naar wie kijk je op?
“Naar mijn mama. Zij zou zichzelf opofferen om een ander een plezier te doen. Zelf heeft ze het ook niet gemakkelijk en toch kan ze zich altijd inleven in de moeilijkheden van anderen. Ze is mijn beste vriendin.”
Waarom koos je voor een bloemen- en plantenwinkel?
“Ik denk dat iedere vrouw van bloemen en planten houdt. Toen mijn jongste zoontje Thomas naar de kleuterklas ging, wou ik werken. Als je lichamelijk zwak bent, moet je heel veel moeite doen om jezelf geestelijk niet naar beneden te halen. Wanneer je veel thuis bent, heb je te veel tijd om na te denken. Ik wou graag iets creatief doen. Ik heb moeten doorzetten om de goedkeuring van mijn statuut te krijgen. Ze gaan er niet van uit dat je wil werken als je ziek bent.”
Wat is het mooie aan je job?
“Hoe langer ik tussen mijn bloemen en planten zit, hoe liever ik het doe. Hoe lang ik het zal kunnen doen weet ik niet. Ik ben gezegend met de beste mensen rondom mij. Het hoeft allemaal niet zo groot en commercieel te zijn. Het contact tussen mij en de klant is van groot belang. Ik wil luisteren naar hun verhaal en naar het verhaal dat achter het boeketje schuilt. Als een tevreden klant me een foto stuurt, val ik met een glimlach in slaap.”
PRIVE
Seda Virabian is 32 jaar en getrouwd met Rafik Hovhannisyan. Hun kinderen zijn Armine (10), Razmik (7) en Thomas (3). Seda was tien jaar toen ze met haar ouders uit Armenië naar België kwam. Ze woont en werkt op Overleie.
OPLEIDING
Seda liep school in het Sint-Amandscollege. Ze studeerde er secretariaat-talen en informatica.
LOOPBAAN
Ze ging aan de slag in de administratie en werkte drie jaar voor Zorg in Zicht, een vzw voor personen met een beperking. In november 2017 startte ze haar bloemen- en plantenzaak op Overleie.
VRIJE TIJD
Vrije tijd voor Seda betekent tijd voor haar gezin. Naast het werk tussen de bloemen beschouwt ze moeder zijn als haar grootste taak.
Tot je tiende woonde je in Armenië. Dat was een moeilijke tijd.
“Ik was twee jaar toen de stad Gyumri, waar ik met mijn ouders en en mijn broertje woonde, in 1988 werd getroffen door een zeer grote aardbeving. Mijn papa, die sportpedagoog was, had me meegenomen naar het zwembad. Daar zag hij bubbels opstijgen en hij evacueerde de boel. Eens buiten stortte het zwembad in. Mijn mama was thuis toen ons appartementsgebouw instortte, ze moest mijn eenjarige broer vanop de tweede verdieping uit het raam gooien.”
Herinner jij die gebeurtenis?
“Mijn ouders hebben echte horrorbeelden gezien. Zelf heb ik het gevoel dat ik het mij kan herinneren, maar ik weet eigenlijk niet of het echt is? In 45 seconden waren mijn ouders alles kwijt: hun eigen huis, hun job. Mijn mama was burgerlijk ingenieur. We zijn dan met een legervliegtuig naar Oekraïne gebracht. Maar de band met Armenië was te sterk en we keerden terug. Daarna hebben we jaren in containers gewoond. Het zou een tijdelijke oplossing zijn maar de nieuwe huizen kwamen er niet.”
KW Kortrijk – Menenhttps://www.facebook.com/kwkortrijkmenen/https://www.facebook.comFacebook1280Seda Virabian, Seda bouwt rustig aan een van de meest hippe, gezellige en rustgevende winkeltjes in Kortrijk. De onderneemster met Armeense roots vormt mee het kloppend hart van Overleie. Wij namen haar mee naar de oevers van de Gouden Rivier voor een diep gesprek.
Geplaatst door KW Kortrijk – Menen op Vrijdag 19 oktober 2018
Wanneer besloten jullie om naar België te komen?
“Na de onafhankelijkheid van Armenië in 1991 was het niet meer veilig om er te wonen. In 1996 besloten mijn ouders te vluchten naar België waar een toekomst mogelijk was. Het is een avontuur geweest om hier te komen.”
Denk je aan je eigen situatie terug als je de verhalen van vluchtelingen van vandaag hoort?
“Ja. Dat doet me veel pijn. Ik kan me niet voorstellen dat iemand zomaar zijn huis wil verlaten zonder gegronde reden. Als je naar een ander land gaat, verlaat je alles waarmee je vertrouwd bent.”
Hoe was het om terug te keren naar Armenië?
“Ik ben voor de zomer voor het eerst in 22 jaar teruggereisd. Het was een emotionele gebeurtenis. Ik heb de school gezien waar ik in het eerste leerjaar zat, ons huis was weg, er is veel veranderd. En het raarste was dat iedereen rondom mij Armeens sprak. Het is een prachtig en warm land. Het kriebelt om er terug op bezoek te gaan.”
Seda’s kinderen volgen Armeense dansles en ook het nieuwjaarsfeest wordt door alle gezinsleden erg gesmaakt. “Dan is iedereen welkom, de tafel staat steeds vol met lekkers en we gaan bij elkaar op bezoek.” Volgens de traditie vraagt een jongen nog steeds de hand van een meisje aan haar ouders. “Ik vind dat mooi”, zegt Seda. “Maar ik vind het erg belangrijk dat we de tradities die in de cultuur waarin we leven respecteren. Onze Armeense tradities houden we voor thuis en aan wie interesse heeft, zal ik ze met plezier uitleggen. Maar we mogen ze niet opdringen.”
Wat wil je jouw kinderen meegeven?
“Ik kan mijn kinderen niet de garantie geven dat ze nooit moeilijke dingen zullen meemaken. Het is belangrijk om je eigen leven nooit met dat van een ander te vergelijken. Geef niet op. Help mensen. Wees gastvrij. Als je een slechte dag hebt, dring die niet op aan anderen maar probeer een lichtje te zijn voor een ander. Dat zal jezelf ook verlichting bieden. “
Waar put je kracht uit?
“Ik heb een christelijke opvoeding gehad en ik vind enorm veel steun in het lezen van een psalm. Dat geeft me rust en bemoediging. Lea De Strooper is de huisarts die van bij het begin van mijn ziekte enorm veel voor mij gedaan heeft, ondanks haar beperking. Ze is ondertussen een erg goede vriendin geworden, ze geeft me veel raad en ik mag haar op elk moment contacteren.”
Naar wie kijk je op?
“Naar mijn mama. Zij zou zichzelf opofferen om een ander een plezier te doen. Zelf heeft ze het ook niet gemakkelijk en toch kan ze zich altijd inleven in de moeilijkheden van anderen. Ze is mijn beste vriendin.”
Waarom koos je voor een bloemen- en plantenwinkel?
“Ik denk dat iedere vrouw van bloemen en planten houdt. Toen mijn jongste zoontje Thomas naar de kleuterklas ging, wou ik werken. Als je lichamelijk zwak bent, moet je heel veel moeite doen om jezelf geestelijk niet naar beneden te halen. Wanneer je veel thuis bent, heb je te veel tijd om na te denken. Ik wou graag iets creatief doen. Ik heb moeten doorzetten om de goedkeuring van mijn statuut te krijgen. Ze gaan er niet van uit dat je wil werken als je ziek bent.”
Wat is het mooie aan je job?
“Hoe langer ik tussen mijn bloemen en planten zit, hoe liever ik het doe. Hoe lang ik het zal kunnen doen weet ik niet. Ik ben gezegend met de beste mensen rondom mij. Het hoeft allemaal niet zo groot en commercieel te zijn. Het contact tussen mij en de klant is van groot belang. Ik wil luisteren naar hun verhaal en naar het verhaal dat achter het boeketje schuilt. Als een tevreden klant me een foto stuurt, val ik met een glimlach in slaap.”
PRIVE
Seda Virabian is 32 jaar en getrouwd met Rafik Hovhannisyan. Hun kinderen zijn Armine (10), Razmik (7) en Thomas (3). Seda was tien jaar toen ze met haar ouders uit Armenië naar België kwam. Ze woont en werkt op Overleie.
OPLEIDING
Seda liep school in het Sint-Amandscollege. Ze studeerde er secretariaat-talen en informatica.
LOOPBAAN
Ze ging aan de slag in de administratie en werkte drie jaar voor Zorg in Zicht, een vzw voor personen met een beperking. In november 2017 startte ze haar bloemen- en plantenzaak op Overleie.
VRIJE TIJD
Vrije tijd voor Seda betekent tijd voor haar gezin. Naast het werk tussen de bloemen beschouwt ze moeder zijn als haar grootste taak.
Tot je tiende woonde je in Armenië. Dat was een moeilijke tijd.
“Ik was twee jaar toen de stad Gyumri, waar ik met mijn ouders en en mijn broertje woonde, in 1988 werd getroffen door een zeer grote aardbeving. Mijn papa, die sportpedagoog was, had me meegenomen naar het zwembad. Daar zag hij bubbels opstijgen en hij evacueerde de boel. Eens buiten stortte het zwembad in. Mijn mama was thuis toen ons appartementsgebouw instortte, ze moest mijn eenjarige broer vanop de tweede verdieping uit het raam gooien.”
Herinner jij die gebeurtenis?
“Mijn ouders hebben echte horrorbeelden gezien. Zelf heb ik het gevoel dat ik het mij kan herinneren, maar ik weet eigenlijk niet of het echt is? In 45 seconden waren mijn ouders alles kwijt: hun eigen huis, hun job. Mijn mama was burgerlijk ingenieur. We zijn dan met een legervliegtuig naar Oekraïne gebracht. Maar de band met Armenië was te sterk en we keerden terug. Daarna hebben we jaren in containers gewoond. Het zou een tijdelijke oplossing zijn maar de nieuwe huizen kwamen er niet.”
KW Kortrijk – Menenhttps://www.facebook.com/kwkortrijkmenen/https://www.facebook.comFacebook1280Seda Virabian, Seda bouwt rustig aan een van de meest hippe, gezellige en rustgevende winkeltjes in Kortrijk. De onderneemster met Armeense roots vormt mee het kloppend hart van Overleie. Wij namen haar mee naar de oevers van de Gouden Rivier voor een diep gesprek.
Geplaatst door KW Kortrijk – Menen op Vrijdag 19 oktober 2018
Wanneer besloten jullie om naar België te komen?
“Na de onafhankelijkheid van Armenië in 1991 was het niet meer veilig om er te wonen. In 1996 besloten mijn ouders te vluchten naar België waar een toekomst mogelijk was. Het is een avontuur geweest om hier te komen.”
Denk je aan je eigen situatie terug als je de verhalen van vluchtelingen van vandaag hoort?
“Ja. Dat doet me veel pijn. Ik kan me niet voorstellen dat iemand zomaar zijn huis wil verlaten zonder gegronde reden. Als je naar een ander land gaat, verlaat je alles waarmee je vertrouwd bent.”
Hoe was het om terug te keren naar Armenië?
“Ik ben voor de zomer voor het eerst in 22 jaar teruggereisd. Het was een emotionele gebeurtenis. Ik heb de school gezien waar ik in het eerste leerjaar zat, ons huis was weg, er is veel veranderd. En het raarste was dat iedereen rondom mij Armeens sprak. Het is een prachtig en warm land. Het kriebelt om er terug op bezoek te gaan.”
Seda’s kinderen volgen Armeense dansles en ook het nieuwjaarsfeest wordt door alle gezinsleden erg gesmaakt. “Dan is iedereen welkom, de tafel staat steeds vol met lekkers en we gaan bij elkaar op bezoek.” Volgens de traditie vraagt een jongen nog steeds de hand van een meisje aan haar ouders. “Ik vind dat mooi”, zegt Seda. “Maar ik vind het erg belangrijk dat we de tradities die in de cultuur waarin we leven respecteren. Onze Armeense tradities houden we voor thuis en aan wie interesse heeft, zal ik ze met plezier uitleggen. Maar we mogen ze niet opdringen.”
Wat wil je jouw kinderen meegeven?
“Ik kan mijn kinderen niet de garantie geven dat ze nooit moeilijke dingen zullen meemaken. Het is belangrijk om je eigen leven nooit met dat van een ander te vergelijken. Geef niet op. Help mensen. Wees gastvrij. Als je een slechte dag hebt, dring die niet op aan anderen maar probeer een lichtje te zijn voor een ander. Dat zal jezelf ook verlichting bieden. “
Waar put je kracht uit?
“Ik heb een christelijke opvoeding gehad en ik vind enorm veel steun in het lezen van een psalm. Dat geeft me rust en bemoediging. Lea De Strooper is de huisarts die van bij het begin van mijn ziekte enorm veel voor mij gedaan heeft, ondanks haar beperking. Ze is ondertussen een erg goede vriendin geworden, ze geeft me veel raad en ik mag haar op elk moment contacteren.”
Naar wie kijk je op?
“Naar mijn mama. Zij zou zichzelf opofferen om een ander een plezier te doen. Zelf heeft ze het ook niet gemakkelijk en toch kan ze zich altijd inleven in de moeilijkheden van anderen. Ze is mijn beste vriendin.”
Waarom koos je voor een bloemen- en plantenwinkel?
“Ik denk dat iedere vrouw van bloemen en planten houdt. Toen mijn jongste zoontje Thomas naar de kleuterklas ging, wou ik werken. Als je lichamelijk zwak bent, moet je heel veel moeite doen om jezelf geestelijk niet naar beneden te halen. Wanneer je veel thuis bent, heb je te veel tijd om na te denken. Ik wou graag iets creatief doen. Ik heb moeten doorzetten om de goedkeuring van mijn statuut te krijgen. Ze gaan er niet van uit dat je wil werken als je ziek bent.”
Wat is het mooie aan je job?
“Hoe langer ik tussen mijn bloemen en planten zit, hoe liever ik het doe. Hoe lang ik het zal kunnen doen weet ik niet. Ik ben gezegend met de beste mensen rondom mij. Het hoeft allemaal niet zo groot en commercieel te zijn. Het contact tussen mij en de klant is van groot belang. Ik wil luisteren naar hun verhaal en naar het verhaal dat achter het boeketje schuilt. Als een tevreden klant me een foto stuurt, val ik met een glimlach in slaap.”
Leiegesprek
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier