Sander (28) is de Krak van Zwevegem: “Ik mocht al meetrainen met de nationale ploeg”

Nadat hij vier van de vijf wedstrijden won, kroonde Sander Leenknecht zich vorig jaar tot individueel Belgisch Kampioen boccia in zijn categorie, ingedeeld volgens de beperking. Dit is een paralympische sport, vergelijkbaar met petanque, maar bedoeld voor mensen met een fysieke beperking.

Er zijn ook disciplines in ploegverband. “Ik mocht al eens meetrainen met de nationale ploeg. Het is een droom om deel te mogen uitmaken van die selectie. Binnenkort weet ik daar hopelijk wat meer over”, vertelt Sander. Onze Krak komt uit een sportieve familie. Via Dominiek Savio in Gits kwam hij in contact met boccia. Trainen doet hij onder meer in Zwevegem in de gemeenteschool en in sporthal De Lange Munte in Kortrijk. Onder zijn impuls werd daar vorig jaar de belijning voor een bocciaspeelveld aangebracht. Sander haalde ook zijn brevet van initiator en gaf al meerdere initiaties, onder andere in Zwevegem voor het G-sport project SportiG. Niet evident als je weet dat de jonge man aan zijn rolstoel gekluisterd is en assistentie nodig heeft.

Onze Krak is echter heel zelfstandig en regelt zowat al zijn zaken zelf. Via ‘Exxtra’, een deeleconomieplatform dat mensen ontzorgt, komen de begeleiders bij Sander langs. “Met mijn zorgbudget kan ik mijn zorg zogezegd zelf inkopen. Mijn ouders weten dat ik heel ambitieus ben en ik geen zin had om nog verder in een instelling te moeten blijven, maar daarentegen echt wel naar het principe van één-op-één-verzorging uitkeek. We zijn daarbij niet over één nacht ijs gegaan, en hebben er heel lang over nagedacht hoe we het zouden aanpakken”, weet Sander. Twee jaar geleden besloot hij om de deur van De Branding achter zich dicht te trekken en opnieuw thuis te gaan wonen. Binnenkort verhuist hij naar een aangepast appartement.

Bezige bij

Naast de sport heeft Sander nog heel wat andere pijlen op zijn boog. Zowel in het buurthuis De Wegwijzer in de Ierlandlaan als in Kortrijk is Sander digihelper. Hij is vrijwilliger bij het Agentschap Intertoegankelijk Vlaanderen waarbij hij studenten architectuur adviseert bij het ontwerpen van een gebouw dat toegankelijk is voor mensen met beperking. Ondertussen werd hij ook gevraagd om deel te nemen aan de stedelijke adviesraad voor personen met een handicap in Kortrijk. Daarnaast schuift de bezige bij er nog eens aan aan de Praattafel, waar anderstaligen geholpen worden met Nederlands.

Alsof dit nog niet genoeg is, wordt Sander ook uitgenodigd in scholen om te spreken over zijn beperking. “Ik word overal naartoe gebracht door mijn begeleider. Ik heb een aangepaste auto, maar geen rijbewijs. Als je weet dat die begeleider bijna de hele dag met mij moet optrekken, is een goeie band onontbeerlijk. Nu nemen mijn ouders die rol nog over ’s avonds. Als ik straks verhuis, is het de bedoeling dat de assistent ook bij mij de nacht doorbrengt”.

In principe wordt Sanders beperking niet erger. Er is dagelijks wel een uur kiné nodig om de spanning in zijn bovenste en onderste ledematen tegen te gaan. “Alleen in mijn tong heb ik geen spanningen!”, lacht de praatvaar. Hij wil zijn kinesisten ook graag bedanken: Depraetere uit Sint-Denijs en Kine Kids Kuurne. Bij deze! (DV)