Radio 2-stem Jens Lemant: “Ik ben de wekker van West-Vlaanderen”

Sinds deze week kan je in alle vroegte weer genieten van de warme Radio 2-stem van Jens Lemant. Zijn programma ‘Start je dag’ is goed voor een marktaandeel van 38 procent in West-Vlaanderen. Zo is Jens voor veel mensen de vaste compagnon om de ochtendlijke uren aan te snijden. Wij vonden het hoog tijd om de stem een gezicht te geven. “Radio 2 voelt aan als thuiskomen.”

Siska Schoeters, Linde Merckpoel, Peter Van de Veire, Xavier Taveirne… Stuk voor stuk ervaren rotten in het radiovak die uitgegroeid zijn tot bekende gezichten en ambassadeurs van hun geliefde medium. Maar er zijn nog van die onbekende parels die onze zenders eveneens stevig gestalte geven.

Jens Lemant is er een van. Hij is sinds maart 2018 de vaste stem van Start je dag, elke werkdag van 6 tot 8 uur op Radio 2 West-Vlaanderen. Met zijn dertig lentes staat hij aan het begin van een mooie carrière. Hoewel hij dagelijks bij tienduizenden West-Vlamingen in de woonkamer, op het werk of in de auto te horen is, blijft hij erg nuchter. “Bekendheid, daar ben ik echt niet mee bezig”, zegt hij. “In pre-coronatijden wilden mensen af en toe een selfie met mij, maar dan vroeg ik me elke keer opnieuw af wat die daar dan later mee deden.”

Vandaag adem je je vak, maar was jij het type kind dat destijds aan de radio gekluisterd zat?

“Daar moet ik toch positief op antwoorden. Ik herinner me dat ik de Radio 2 Top 30, toen nog met Dieter Vandepitte, op cassettes opnam. En daarbij was het van doorslaggevend belang dat de stem van Dieter níet op de tape stond. Zo maakte ik mijn eigen playlisten en die sleurde ik dan mee op reis, waar ik ze op mijn walkman grijs draaide.”

Ontdekte je zo ook de magie van het medium?

“Ergens wel. Bij ons thuis was Radio 2 de huiszender. Ons toestel stond letterlijk nooit op een ander kanaal. Ik ben opgegroeid met Het Koekoeksnest, een legendarisch luisterspel. Dan hoor je die stemacteurs bezig en probeer je in je hoofd daar een wereld rond te creëren. Zalig.”

Als we vroeger een sirene hoorden in Lauwe, gingen mijn vader en ik daar op af. Alsof we Kuifje en Bobby waren

Wist je toen al dat je zelf ook die weg wilde inslaan?

“Allesbehalve. De journalistieke microbe heb ik aan mijn grootvader Bernard Lemant en mijn papa te danken, denk ik. Mijn vader maakte na elke gezinsvakantie een mooie videoreportage en ook mijn opa was gebeten door beeld. Met mijn vader deelde ik het zogenaamde ramptoerismesyndroom. Als we in Lauwe, het dorp waar ik mijn jeugd doorbracht, een sirene hoorden, gingen we daar op af. Alsof we Kuifje en Bobby waren. Die nieuwsgierigheid is gebleven, al spring ik nu niet meer op mijn fiets. De sociale media hebben die rol overgenomen.”

Wat heeft je getriggerd om van radio je beroep te maken?

“Tijdens mijn studies journalistiek hadden we een opleiding verbale training. We moesten er allerhande nieuwsberichten voorlezen en mijn lector was onder de indruk van wat ik afleverde. Alsof ik naar de radio luister, kreeg ik te horen. Dat zette me aan het denken. Tijdens mijn laatste jaar, in 2010, stond ik bij Howest mee aan de wieg van Radio For Life: 82 uur radio maken voor het goede doel. Onze eigen versie van Music For Life van Studio Brussel. Daar werd ik definitief over de streep getrokken en kreeg de microbe me helemaal te pakken. In mijn herinneringen ben ik toen 82 uur lang wakker gebleven en beleefde ik het ene topmoment na het andere. Xavier Taveirne, die ik in het kader van een schoolopdracht had leren kennen, raadde me aan om mijn stage bij Radio 2 West-Vlaanderen af te werken en zo is de bal aan het rollen gegaan.”

Hoe verliepen je eerste stapjes in de echte radiowereld?

“Ik werd er in het bad gegooid. En dat bedoel ik positief. Na een week mocht ik al op pad gaan om een reportage te maken. Ik moest op zoek naar de diepste put in de West-Vlaamse wegen. Zo belandde ik in de regio rond Veurne en blikte ik mijn eerste stuk in. Toen dat ook effectief uitgezonden werd, voelde ik me de koning te rijk. Een fantastisch gevoel was het. Het zal wel niet mijn beste werk ooit geweest zijn, maar mezelf voor het eerst in de ether horen, dat vergeet ik nooit meer. Tijdens mijn stage mocht ik ook nog de moord op Caroline Vyncke in Moorsele helpen coveren. Als jonge gast allemaal ongelooflijk spannend. Ik was helemaal verkocht.”

Na je stage kreeg je een contract voorgeschoteld. Een droom die in vervulling ging?

“Ik startte met een contract van een maand en dat werd keer op keer verlengd. Tot ik de kans kreeg om vast in dienst te treden. Daar moest ik geen milliseconde over nadenken. Tot op de dag van vandaag ben ik dankbaar voor de kans die ik toen kreeg.”

Je hebt de voorbije negen jaar een stevig parcours afgelegd. Reporter, ‘Middagpost’, ‘Avondpost’…

“Alles is toevallig op mijn pad gekomen. Toen Margot Derycke zwanger was van een tweeling, viel ze iets vroeger dan voorzien uit. Plots was de positie van presentator van Avondpost vacant. Langs mijn neus weg zei ik op de redactie dat ik dat wel wilde doen en mijn chef, Orfee Geldhof, stemde daar meteen mee in. Ik wist niet wat ik hoorde. In sneltempo werd ik klaargestoomd en voor ik het goed en wel zelf besefte, zat ik in de studio. Of die eerste keer zó schitterend was, laat ik diplomatisch in het midden.” (glimlacht)

Ondertussen ben je sinds 5 maart 2018 de vaste stem van ‘Start je dag’. Dat betekent vroeg uit de veren.

“En dat terwijl ik van nature geen ochtendmens ben! Mijn wekker gaat af om 3.38 uur. Ik gun mezelf twee minuten snoozetijd, maar dan móet ik wel opstaan. Om 4.40 uur kom ik op de redactie in Kortrijk aan en gaan we met ons team aan de slag. Na anderhalf jaar is op tijd uit bed stappen geen probleem meer, tijdig er ín kruipen, is iets lastiger. In een ideale wereld zou ik om 20.30 uur al moeten slapen, maar meestal lukt het me wel om die missie tegen 21 uur succesvol af te ronden. Met dank aan mijn vriendin die me dan de spreekwoordelijke schop onder mijn kont geeft.”

Je bent elke weekdag van 6 tot 8 te horen. De ‘primetime’ van de radiowereld. Sta je daar soms bij stil?

“Niet echt, moet ik toegeven. Op het piekmoment van onze uitzending hebben we een marktaandeel van 38 procent in West-Vlaanderen. Dat is bijna twee keer het aantal inwoners van een stad als Brugge. Gelukkig staan die tijdens Start je dag niet live voor mijn neus, want ik ben allesbehalve een tafelspringer.”

Voor veel mensen ben je de vaste compagnon bij het ochtendgloren. Dat lijkt me toch een mooie job.

“Dat is het ook. Eigenlijk kan je me de wekker van West-Vlaanderen noemen. Veel luisteraars rekenen op je aanwezigheid en dat laten ze ook merken. Ons programma is een soort vast ritueel. Wanneer het weerbericht met Geert Naessens drie minuten te vroeg of te laat is, krijgen we daar zelfs mailtjes en berichtjes over. Tijdens elke show zeg ik ook regelmatig hoe laat het is. Dan weten de mensen of ze al dan niet een versnelling hoger moeten schakelen om op tijd op het werk of aan de schoolpoort te staan. Ik krijg ook elke dag de unieke kans om de mensen het nieuws te brengen. Wat ‘s ochtends gebeurt, is nog kakelvers.”

Wat is het leukste aspect van je beroep?

“Het studiowerk zelf. Die twee uur rechtstreeks contact met de luisteraar, daar doe je het voor. En ik wil dat elke uitzending tot in de kleinste details áf is. De luisteraar is eigenlijk onze klant. En die moeten we elke ochtend opnieuw overtuigen. Gelukkig kan ik rekenen op een uitstekende équipe. Radio maken is teamwerk en daarbij ben ik de laatste schakel van de ketting.”

Thuis luister ik niet naar Radio 2, maar naar MNM Hits. Of Spotify

Radio 2 is al decennia de populairste zender van Vlaanderen. Waar ligt de sleutel tot het succes?

“Ik denk zelfs dat we op Europees niveau een van de grootste penetratiegraden hebben. Daar sta ik nog altijd van te kijken. Maar het geheim ontrafelen, lijkt me zo goed als onmogelijk.”

Ook bij mij in de keuken staat de radio ondertussen vast op Radio 2. Iets wat ik tien jaar geleden nooit voor mogelijk achtte.

“Kijk, dat is het nu net. We zijn enorm toegankelijk en richten ons tot quasi iedereen. Het cliché dat Radio 2 enkel door huisvrouwen beluisterd wordt, daar klopt al lichtjaren niks meer van. Alsof we enkel nummers van Jimmy Frey en Dana Winner zouden draaien. Waar op zich trouwens niks mis mee is, maar leg onze playlist eens naast die van de andere grote zenders en je zal veel meer raakvlakken vinden dan je denkt. Plus: we zijn voor veel mensen een rustpunt. Radio 2 voelt aan als thuiskomen.”

Wie toegankelijk werkt, heeft ook veel contact met de basis. Heb jij veel interactie met de luisteraar?

“Ja, enorm veel zelfs. En sinds de komst van onze eigen app is dat alleen maar gestegen. Ik maak er ook een punt van om elk bericht persoonlijk te beantwoorden. Tijdens het programma zelf of nadien. Wie de moeite doet om me iets te sturen, moet ook iets terugkrijgen. Soms voel ik me dan wat de psycholoog van dienst, maar daar steek ik met plezier mijn tijd in. Omgekeerd werkt het ook bevorderlijk. Dan krijg je ‘s ochtends een goeiemorgen Jens toegestuurd. Zo weet je weer voor wie je aan de slag bent.”

Wat is het mooiste compliment dat je ooit gekregen hebt?

“Een die regelmatig terugkomt: dat ik erg rustig overkom. Ook mijn collega’s zeggen dat vaak. Als er bijvoorbeeld op technisch vlak iets fout loopt, zal ik me daar uiterlijk niet over opwinden. En dat helpt mijn omgeving vooruit. Maar innerlijk kan de stress wel door mijn lijf gieren. Ik had zelfs stress voor dit interview.”

Dat staat in elk geval niet op je gezicht te lezen. Wie zijn je grootste fans?

“Zonder twijfel mijn ouders. Die zullen geen uitzending van me missen. Ze zijn ook zeer trots op wat ik doe en zullen geen kans onbenut laten om mensen te vertellen dat hun zoon bij Radio 2 West-Vlaanderen presenteert. Dat vind ik best schattig. Mijn petekindje van zeven jaar oud zei me onlangs dat hij van mijn mama altijd moet zwijgen wanneer ik op de radio te horen ben. Tijdens de muziek mag hij wel praten. Schitterend, toch? Ze onthouden ook vaak details uit mijn uitzendingen die ik zelf vrijwel meteen vergeten ben. Al kan dat ook aan mijn geheugen liggen, want dat behoort niet tot de beste van de klas.”

Welke momenten zal je dan weer nooit vergeten?

“In 2012 stond ik met wijlen burgemeester Dirk Bisschop (CD&V) van Damme tijdens een strenge winter de dikte van het ijs op de Damse vaart te meten. De brandweer was er ook en vroeg me wat ik daar stond te doen. Er was in Knokke-Heist namelijk een potvis aangespoeld, zo vertelden ze me. Ik ben toen meteen in mijn wagen gesprongen en snelde richting het strand, waar ik de eerste mediaman ter plekke was. Ik ben daar toen de hele dag gebleven en maakte zelfs stukken voor het radionieuws van de VRT. Het was bitter koud, je kon aan mijn stem tijdens het live-verslag horen dat ik er stond te klappertanden. Maar het was de beproeving meer dan waard.”

Veel radiostemmen zijn uitgegroeid tot bekende gezichten. Jij blijft eerder anoniem. Kan je daar mee leven?

“Maar vaneigens. Ik streef er totaal niet naar om bekend te worden. Mensen herkennen me vooral aan mijn stem of als ze mijn naam horen. Hoe ik eruit zie, weten ze niet. En dat is perfect. In pre-coronatijden sloegen we tijdens de zomer met Radio 2 West-Vlaanderen onze tenten op aan zee en daar werd ik af en toe om een selfie gevraagd. Elke keer opnieuw was ik daar verbaasd om. Ik, Jens uit Lauwe als selfiemateriaal. Er circuleert op Facebook zelfs een fanpagina over mij, al denk ik niet dat die héél veel leden telt.” (lacht)

Zie je jezelf je hele carrière bij Radio 2 blijven?

“Da’s een moeilijke. Ik heb het er enorm naar mijn zin en mag er mijn droomjob uitoefenen, maar tegelijk wil ik niet vastroesten. Er is zoveel moois in de wereld om te doen. Andere radiozenders, andere media, buiten de media… Ik heb nog meer dan dertig jaar als actieve burger te gaan, ik zie wel wat er op me afkomt. Maar nogmaals: momenteel kan ik me geen betere plek dan Radio 2 West-Vlaanderen inbeelden. Ik heb topcollega’s, een topjob en een topprogramma.”

Je bent net terug van vakantie. Sluit je je dan helemaal af van de radiowereld?

“Ergens wel. Ik heb zelfs het icoontje van mijn mail-app op mijn smartphone naar het vierde tabblad verplaatst. En ik ben ook niet de persoon die vanuit zijn vakantieoord de lokale radiostations afschuimt. Dan leg ik liever een goeie playlist op Spotify op. Zo ben ik even helemaal weg: van mijn vertrouwde omgeving en van mijn job. Maar toen we op de terugweg waren, overviel de goesting me al om er weer in te vliegen. Dan weet je dat het goed zit.”

Die playlist, wat staat daarop?

“Die gaat héél breed. Van klassiekers van Spring en K3, tot Metallica en Black Sabbath. Schrijf maar op: Jens Lemant heeft een bijzonder ruime muzieksmaak. Voor mij primeert het deuntje. Als dat blijft hangen, maakt het me niet uit welk genre het is.”

Luister je thuis ook zelf naar Radio 2?

Nu volgt een bekentenis: neen. MNM Hits is mijn vaste zender. Of Spotify. Maar het is nooit stil. Ik heb muziek nodig. Of dat nu rock, hiphop, soul, klassieke muziek of zelfs jazz is. Zolang ik het maar kan smaken.”

Wanneer zal je carrière geslaagd zijn?

“Als ik elke dag met evenveel plezier kan blijven werken. Dat genot wens ik iedereen toe. De dag dat ik dat gevoel kwijt speel, weet ik dat er iets moet veranderen.”

Stel: we geven je carte blanche. Welk radioprogramma wil je nog maken en wie moet daar de revue in passeren?

“Ik ben gezond jaloers op wat Dieter Coppens en Wim Lybaert doen. Zo’n roadtripprogramma maken, dat lijkt me echt de max. De Columbus is een van de beste dingen die televisie ons te bieden heeft. Misschien moet ik daar de radioversie van maken. Wim vind ik trouwens een schitterende kerel, met hem wil ik dolgraag eens een pint gaan drinken. Bij deze Wim, je mag me altijd bellen!”