Paul Drèze uit Kortrijk mikt met nieuw eethuis ‘Manuel Kartel’ opnieuw in de roos

Ooit was hij de drummer van de legendarische band ‘Ugly Papas’. Daar zaten gekken in die minder prettig gestoord waren dan hij. Dus dat heeft maar zijn tijd geduurd. Niets duurt lang in het leven van Paul Drèze. Hoewel hij graag slaapt, tracht hij zolang mogelijk wakker te blijven, omdat hij te graag leeft. Hij snakt voortdurend naar iets nieuws. “Het moet blijven bruisen”, zegt hij.

Wellicht dat hij als drummer te snel trommelde. In het leven is er alleszins niemand die zijn ritme kan volgen. Hij heeft meer vrouwen gehad dan de gemiddelde mens, meer hobby’s (tegenwoordig beeldhouwt hij, hij kapt in albast), en alleszins meer horecazaken. De meeste ervan hadden ook meer succes. En dat succes verveelde hem meer dan het hem boeien kon. Zijn gloednieuwe ‘Manuel Kartel’, een kleurige Latino-tent waar je voor geen geld lekkere taco’s en burrito’s kunt versnaperen, ligt vlakbij de verlaagde Leieboorden. Daar zag hij recent nog hoe een visser een karper van 14 kg uit het water haalde. Al kan het meer zijn geweest. Want bij Paul is niets zomaar wat het is. Alles is meer. En al wat hij aanraakt, verandert in goud.

“Aanraken volstaat niet. Alles wat ik doe is het resultaat van lang nadenken, berekenen en eerst en vooral zorgvuldig uitzoeken wat de nieuwe trends zijn. Ik ga veel naar Londen. Dat is een stad die me blijft inspireren. Eigenlijk vind je overal ideeën. Daarom moet je blijven bewegen. Ik reis heel veel. Ik kijk, ik voel en ik volg de smaak van de mensen. De hamburgers van ‘Paul’s Boutique’ waren de beste van Kortrijk, omdat ze een samenvoeging waren van ideeën en tips die ik van overal had gehaald. Wat ik nu doe met ‘Manuel Kartel’ is iets gezonder. Je kan er terecht voor een snelle hap, maar het is vooral een lekkere, verse en gezonde hap. Nee, ik weet het, mijn levensstijl is niet altijd zo gezond. Maar ik kan me veroorloven om niet altijd even gezond te leven doordat ik gezond eet (lacht).”

“Ik wil geen spuitwater uit een fles die al een halve dag open staat. Het moet bruisen”

Nadat er tal van vestigingen van Paul’s Boutique openden, dacht iedereen dat je binnen was voor de rest van je dagen. Sommigen waren verbaasd dat je weer met iets nieuws begon.

“Er zijn 2 filialen van ‘Paul’s Boutique’ in Gent, er is er één in Antwerpen, in Brugge, in Namen en Ieper. En mijn zoon Yanto baat een ‘Paul’s Boutique’ uit op ‘t Hoge. Maar wat ik verdiend heb aan die franchise, is ronduit een grap. Ik heb me laten kaalplukken. Ik ben geen geldwolf. De mensen kwamen me zelf vragen of ze elders volgens mijn concept een zaak mochten starten. Met mijn producten, mijn naam en mijn logo. Ik ben te goedgelovig geweest, ik had me juridisch moeten laten bijstaan. Ik ben daar alleszins niet veel beter van geworden, en ik heb er ook weinig respect voor gekregen. Jawel, overal hoor ik: ‘O, ben jij Paul van Paul’s Boutique?’ Ja, ik ben die Paul hé. Ach ja, ik hoef ook niet de man te zijn. Ik ben gelukkig als ik mijn rekeningen kan betalen. Als ik mijn broek scheur, ga ik een andere halen en als ik voel dat ik er eens uit moet zijn, dan kan ik een reis boeken. Voor de rest zorg ik dat mijn zoon, mijn vrouw en mijn hond gelukkig zijn. Meer moet dat niet zijn. Ik ben rock ‘n’ roll hé, man. Natuurlijk, The Rolling Stones zijn ook rock ‘n’ roll en die zijn miljardair.”

Zij herhalen zich. Jij hebt je al duizend keer heruitgevonden.

“Ik vind het alleszins heel leuk om telkens nieuwe ideeën te realiseren. Het idee voor ‘Manuel Kartel’ is gegroeid na tal van reizen in Zuid-Amerika. Maar de uitvoering is ook nu weer niet simpel geweest. Ik heb echt zes maanden gezocht naar een geschikt pand. Ik werd gek! En ik was al zo zot (lacht). Ofwel was het te duur, ofwel was er geen bestemmingswijziging mogelijk.”

“Kortrijk staat nochtans leeg. In zes maanden tijd heb ik alles gezien wat leeg stond. Maar heel veel van die panden komen niet in aanmerking voor horeca. Ik heb alles gecheckt. Ik ben in elk geval heel blij met het pand dat ik gevonden heb. Het is hier klein, maar ik heb boven nog ruimte. Al kan het zijn dat ik daar iets anders doe. Want ik zit alweer op een ander idee te broeden. Misschien wordt dat hier twee in één (lacht).”

Je weet altijd een sfeer te creëren in alles wat je doet.

“Ja, dat is heel belangrijk. Met de jaren heb ik daar ook de juiste mensen voor. Het interieur is helemaal het werk van een Franse kunstenaar, met wie ik eerder heb gewerkt: Guillaume Caron. Hij woont tegenwoordig in Menen. Ik heb hem leren kennen toen ik een aantal jaren geleden een tijdje in Rijsel heb gewoond. Hij is ook een fervent reiziger en dat zie je aan zijn werk. En Fred Deltour, een Kortrijkzaan die met zijn bedrijfje Storm schitterend grafisch werk verricht, heeft net als destijds voor ‘Paul’s Boutique’ een heel tof logo ontworpen. Daarvoor baseerde hij zich op een afbeelding van de kop van Maradonna, met een zonnebril op en een kruisje in zijn oor.”

“Als het je in Kortrijk lukt, dan lukt het je om het even waar”

“Fred is ook degene die met de naam op de proppen is gekomen. We zaten op een gegeven moment samen in Columbia en daar had je al die kartels: Pablo’s Kartel, het Medellin Kartel en het Kalin Kartel. Een kartel, dat klonk als een verbond waar je deel van wou uitmaken. Daar wilden we ook iets mee doen, zonder dat het fout of politiek ging klinken. Want in de partijpolitiek spreken ze nu ook allemaal van kartels. Toen Fred met de naam ‘Manuel Kartel’ aankwam, klonk dat meteen zo grappig dat alle mogelijke connotaties door de humor werden weggeveegd. Daarom doen we het, om ons te amuseren.”

Is dat ook de reden waarom je zo vaak met iets nieuws begint?

“Ja, het moet bruisen. Dat is ook het antwoord op de vraag waarom ik altijd nieuwe zaken begin. Ken je de film ‘Le Grand Restaurant’ met Louis De Funès? Hij is de eigenaar van de zaak, maar doet zich voor als klant, en vraagt een sommelier bij wie hij een Perrier bestelt. ‘Je veux p…p…p…P…’ Hilarische scène. Hij wil bubbels, parels in het water. Wel, ik heb graag parels. Het moet sprankelen. Ik wil geen spuitwater uit een fles die al een halve dag open staat. Het moet bruisen. En de parels moeten bruisen op een manier waarop ik ernaar kan blijven kijken.”

“Telkens als ik met iets nieuws begin, komen ze van elders kijken hoe ik het gedaan heb. Dat was zo met ‘Paul’s Boutique’ en met ‘De Blauwe Frituur’. Ook ‘The Same Same’ was moeilijk te kopiëren. Maar altijd zijn er wel mensen die me proberen te imiteren. Ze hebben dat recht. Ik ben geen Jezus. Ik ben geen uitvinder. Maar ik zoek altijd naar een zekere eigenheid. Een eigen concept dat zich niet makkelijk laat kopiëren. Als ik voel dat ze aan mijn bubbeltjes raken, aan mijn eau gazeuse, pak ik met iets nieuws uit, open ik een andere fles.”

Over water gesproken. Had je niet liever aan het water gezeten, aan de Leieboorden? In de Leiestraat kan je moeilijk een terras zetten.

“Ja natuurlijk, maar het is niet meer te doen. Er zijn geen panden te vinden, zeker geen betaalbare. Ik ben wel heel blij dat de jongste zoon van The Great Wall, het Chinees restaurant in de Rijselstraat, hier om de hoek een nieuwe zaak begint. In de Dolfijnkaai: The Bowls. Niet de Balls. (schatert) En ook niet Paul’s. Ik heb het privilege gehad om even binnen te gluren. Het wordt echt de moeite, heel mooi. Een zaak die een meerwaarde geeft aan de buurt. In plaats van rond het station te blijven hangen, gaan de mensen meer de stad in trekken, richting Leieboorden. Je hebt The Streat voor spaghetti, je kan naar De Dingen, The Lab, The Sweet Lime, Balthazar. Hoe meer hoe beter.”

“Ik ben geen Jezus. Ik ben geen uitvinder. Maar ik zoek altijd naar een zekere eigenheid”

“Je voelt dat hier iets aan het broeien is. Een stad kan enorm veranderen door toedoen van enkele ondernemers. Kijk naar het Zuid in Antwerpen. Nog niet zo lang geleden stonden daar huizen te koop tegen 80.000 euro. Nu is alles er onbetaalbaar. Doordat de ingang van het stadhuis hier in de Leiestraat ligt, hebben we heel veel passage. Ik hou nu al van de straat. Je merkt dat ze aan het opfleuren is. Daarvan gesproken: het exterieur wordt even fleurig als het interieur. De gevel zal beschilderd zijn met Frieda Kahlo-achtige bloemen. Ik had de vergunning wat te laat aangevraagd, maar in het voorjaar zal de buitenkant met rozen bedekt zijn. De bloemist aan de overkant ziet dat helemaal zitten. Ik hou van Kortrijk, maar het is een moeilijke stad voor ondernemers. Klein en misschien wat bekrompen. Maar als het je in Kortrijk lukt, dan lukt het je om het even waar.”

KW Kortrijk – Menenhttps://www.facebook.com/kwkortrijkmenen/https://www.facebook.comFacebook1280

video1.0https://www.facebook.com/kwkortrijkmenen/videos/565713897174276/500