Dat er een massa volk aanwezig zou willen zijn op de begrafenisplechtigheid van voetballer Arne Espeel, had men voorzien. Een terechte voorspelling, want zaterdag zakten meer dan duizend familieleden, vrienden, ploegmaten, buren en sympathisanten af naar het Terschuerenpark in Sint-Eloois-Winkel. Stuk voor stuk mensen die graag een laatste groet wilden brengen aan de 25-jarige doelman die vorig weekend overleed na een voetbalmatch.
Een grijze, druilige zaterdagnamiddag zette de toon voor wat een hartverscheurend afscheid zou worden. Doelman Arne Espeel was amper 25 jaar toen hij een week geleden in elkaar zakte na een geredde penalty, en iets later overleed in het ziekenhuis. Veel te jong en veel te abrupt uit het leven getrokken, het weerklinkt als een collectieve gedachte wanneer het volk toestroomt op het voetbalveld waar Arne zo vaak heeft vertoefd.
“Op een voetbalveld hurkte een doelman bij een alles-of-niets-moment op de lijn. Hij dook naar de hoek en stopte de bal alsof het zijn laatste redding zou zijn”, begint de begrafenisondernemer de dienst, de woorden geleend van dichter Didalmi. “We blijven achter met veel vragen en onmacht, daarom doet het afscheid ook zo’n pijn. Maar er is ook plaats voor dankbaarheid, samen zullen we terugdenken aan wat Arne voor ieder van ons heeft betekend.”
Te kort verhaal
De dienst werd een aaneenschakeling van ontroerende herinneringen en woorden van onvoorwaardelijke liefde. Want Arne was veel, in eerste plaats de zoon van zijn ouders en broer van Aline en Aaron. “Bijna 26 jaar geleden kwam je ons gezin vervoegen, op dezelfde dag als poepoe”, klinkt uit uit een tekst die door zijn gezin werd geschreven. “Wat waren we trots op jou. Toen je in het tweede kleuter al kon lezen door mee te kijken in de boekjes van grote zus Aline en je nog brandweerman wou worden, net als opa. En toen je toch besloot om te studeren voor handelsingenieur en onlangs zelfs een nieuwe job binnen het bedrijf wist binnen te halen. Toen je kampioen werd met de U23 en later dan bij Winkel Sport terecht kwam. Maar ook toen je in oktober 2021 vertelde dat je een vriendin had, Liselot. Wat straalde je. Onze knappe jongen, onze encyclopedie. Waar je ook bent, ooit zien we jou terug.” (lees verder onder de foto)
Zijn ouders waren niet de enige die het liefdesgeluk tussen Arne en Liselot op de eerste rij konden aanschouwen, het was een veelvoorkomend thema in de vele getuigenissen tijdens de dienst. Zelf schreef ze ook een tekst, over hun verhaal dat veel te vroeg een einde kende. “Ik kan met geen woorden beschrijven hoe zot ik ben van jou”, schrijft Liselot. “Je pakte wat het leven te bieden had, en maakte zo graag plannen voor later. Niets leuker dan ‘s avonds in bed fantaseren over hoe we onze toekomst zelf zouden inkleuren. Met kleine dingen, zoals een reisje naar Italië of spelletjesavonden bij nonkel Mario. Maar ook grote, een huisje en kindjes. Alles waar ik over twijfelde, daar had jij één iets op te zeggen: ‘We doen dat gewoon, het leven is veel te kort, het kan plots zomaar gedaan zijn.’ En zie ons hier nu staan. Ik geef het niet graag toe, maar je had weer eens gelijk.”
“Je vond niets leuker dan ‘s avonds in bed fantaseren over hoe we onze toekomst zelf zouden inkleuren” – vriendin Liselot
We leren Arne door de woorden van zijn geliefden kennen als een slimme, gepassioneerde en zorgzame gast die altijd paraat stond met een lach en een luisterend oor. “Je werd langs alle kanten gekeurd, maar je overtuigde ons snel met je natuurlijke charmes. Bij leuk nieuws was je altijd de eerste om een aperitief in te schenken. Maar we zagen vooral hoe gelukkig je ons Liselot maakte”, klinkt het bij de ouders en broer van zijn vriendin.
Leider
Arne was een familiemens, dat wordt meteen duidelijk gemaakt door de getuigenissen van zijn nichten en neven. “Je was er altijd graag bij, zeker om te quizzen of spelletjes te spelen. De vlaggen van Europa, 150 steden en gemeenten die eindigen op ‘-gem’… Had je meegedaan aan De Slimste Mens ter Wereld, dan had je zeker gewonnen. Je was een echte pleziermaker Het is zo onwezenlijk, jouw verhaal was nog niet af. De hemel heeft er een stralende ster bij”, aldus nicht Jolien. “Ook in het uitgaansleven stond je voor ons klaar, je fietste met plezier mee richting de Bosmolens als de avond weer eens uit de hand was gelopen. Binnenkort komen er twee nieuwe jongens bij in onze familie, zij zullen nooit het geluk hebben om jou te ontmoeten. Maar wij zullen blijven praten over jou, zodat ze toch weten wat voor een fantastische gast jij bent. We gaan je missen, groetjes aan oma en opa”, vertelt nicht Margot met een krop in de keel. (lees verder onder de foto)
Voor neef en ploegmaat Emiel, schepen in Ledegem, was Arne naar eigen zeggen een echte compagnon du route. “Van in de kleuterklas tot aan de unief in Gent, we waren altijd samen. Elke vrijdag naar huis om om 20 uur steevast in het jeugdhuis te zitten en te praten over de week, die we eigenlijk praktisch volledig samen hadden doorgebracht. Er zijn eindeloos veel herinneringen, maar ook het gemis is eindeloos. Binnen onze ploeg had je de bijnaam ‘papa’, jij was de leider die we nodig hebben. Voortaan zal er altijd een schakel ontbreken. Aan ons om dat verdriet om te zetten in kracht om te bereiken waar jij steeds naar streefde: voetbalplezier. Je schreef het zelf in het voorwoord van je eindwerk: tegenslagen mogen zich blijven opstapelen, we zijn er voor elkaar.”
Troost
Naast pakkende getuigenissen en liefdevolle woorden was er ook ruimte voor muziek en beeld. Op de tonen van zijn favoriete muziek – U2, Foo Fighters, Nickleback, Linkin Park – zien we Arne opgroeien op groot scherm. Van een guitig en speelse peuter, ook toen al met een voetbal in de hand, tot een goedlachse en warme twintiger omringd door vrienden, familie en de liefde van zijn leven. Al van kinds af aan was Arne een sportieve jongen. Voetballen, mountainbiken, skiën, wandelen… we zien het allemaal passeren. Maar die ‘voetbalbubbel’ van Winkel Sport 2 had toch een speciale plek in zijn hart. Met hart en ziel stond hij op het veld, dat wordt bevestigd door de vele herinneringen die worden bovengehaald. Als eerbetoon dragen zijn ploegmaten voor een laatste keer hun overwinningslied aan hem op, rond de kist waar Arne in rust.
“Voortaan zal er altijd een schakel ontbreken in onze ploeg” – neef Emiel
Arne, een jonge gast die overal graag gezien was. KSA, Chiro, het jeugdhuis, maar ook op zijn werk. “Troost elkaar”, spreekt de begrafenisondernemer. Aan troost geen gebrek. Want vandaag kwam een hele gemeenschap samen die allemaal hetzelfde verdriet deelden. Oud en jong, van zijn thuisstad of nog iets verder.
Na de plechtigheid gingen ze allemaal naar voor om een laatste groet te brengen aan de man die zo’n grote indruk heeft achtergelaten in hun leven. Om elkaar daarna allemaal in de armen te vliegen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
