“We moeten door, hoe hard het ook is. Alles is nu de ‘eerste keer’ zonder Bernadette. Dat is enorm moeilijk, maar ik heb geen keuze.” Ruim twee weken nadat hij op een tragische manier afscheid moest nemen van zijn vrouw, heropent Patrick Ponnet (60) zijn frituur in Brugge. Het is de zaak die hij 21 jaar lang runde met Bernadette. Nu staat hij er alleen achter de friteuse.
“Hoe is het, vent?”. Die vraag zal Patrick Ponnet (60) de komende tijd wellicht nog talloze keren te horen krijgen van klanten. Goedbedoeld, beseft Patrick, maar tegelijk herinnert het hem elke keer opnieuw aan het enorme verdriet dat hij sinds begin dit jaar met zich meedraagt.
Op nieuwjaarsnacht verdween zijn echtgenote Bernadette (61) spoorloos toen ze te voet naar huis vertrok. Er werd met man en macht gezocht, maar de grote vrees werd werkelijkheid: de vrouw werd teruggevonden in het water van de Brugse ringvaart. Ze liet een echtgenoot en zoon na.
Gezicht van de zaak
Bernadette was in Brugge een graag gezien figuur. Veel mensen kenden haar als het gezicht van frituur Patriek langs de Torhoutse Steenweg – de zaak die ze al al 21 jaar runde met echtgenoot Patrick Ponnet. Die laatste bleef na haar overlijden gebroken achter. “Berna was mijn alles. Mijn steun en toeverlaat”, zegt Patrick, die nu besliste om de zaak alsnog weer te openen. “Wat moest ik anders nog beginnen op mijn leeftijd? Het speelde zeker mee in de beslissing. Want makkelijk is het allerminst. Sinds haar dood is alles opnieuw de eerste keer, zeg maar. Dus ja, toen ik voor het eerst opnieuw de zaak binnenstapte, was dat zeker een lastig moment. Zij was hét gezicht van de zaak. Maar hoe hard het ook is: we moeten door. Ik heb geen keuze. Bernadette zou het ook niet anders gewild hebben, dat wéét ik. Helemaal alleen ben ik hier trouwens nooit. Ik neem Kita, haar hond, overal mee. Zelfs als ik boodschappen ga doen. Haar hond was haar god. Dus wil ik daar goed zorg voor dragen.”
Mooie herinneringen
Afgelopen weekend ontving Patrick de eerste klanten. Een moeilijk moment, geeft hij toe. Voor de deur liggen bloemen en branden er kaarsjes. In de zaak zelf is een foto van Bernadette met haar hond een blijvende herinnering. “Mensen beginnen spontaan te wenen als ze me zien. Natuurlijk krijg ik het dan zélf ook moeilijk”, zucht Patrick. “Pas op, ik begrijp dat volledig en ik apprecieer mensen hun bezorgdheid enorm. Het bewijst ook hoe geliefd Bernadette was en ik wil er gerust over praten. Maar is dat makkelijk om zo de draad terug op te pikken? Neen, dat niet. Weet je, eigenlijk alles wat ik doe of aanraak doet me aan Berna denken. Dat begint al bij het alleen opstaan en gaat de hele dag door. Ik trek me vooral op aan de mooie herinneringen en het besef dat Bernadette niet anders zou gewild hebben dan dat ik hier opnieuw zou staan. Al besef ik: die moeilijke momenten zullen er blijven zijn voor de rest van mijn leven”, besluit Patrick. (MM)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
