De 21-jarige Jonas Olievier uit Vichte die dinsdag om het leven was gekomen na een arbeidsongeval op een werf in Gits, wordt dinsdag begraven in beperkte kring. Bij zijn familie en scoutsvrienden overheerst de verslagenheid. “Wij willen graag weten wat er precies gebeurd is maar zijn absoluut niet op zoek naar een schuldige”, vertelt pluspapa Marino Furniere (60).
Jonas was dinsdagmorgen aan het werk op een werf tussen de Bruggesteenweg en de Liebeekstraat, op de grens van Roeselare met Gits. Hij belandde om nog onduidelijke redenen in een werfput en raakte zwaargewond aan het hoofd. De jongeman werd in uiterst kritieke toestand onder MUG-begeleiding naar het AZ Delta in Roeselare gebracht maar alle hulp kwam te laat.
Kort na aankomst is hij bezweken aan zijn verwondingen. Het arbeidsauditoraat heeft een wetdokter en een technisch deskundige aangesteld om de exacte omstandigheden van het ongeval te bepalen. “Wij willen graag weten wat er precies gebeurd is maar zijn absoluut niet op zoek naar een schuldige”, vertelt pluspapa Marino Furniere. “Het was een stom ongeval.”
Harde werker
Jonas was de jongste van vijf broers in een nieuw-samengesteld gezin. Hij studeerde aan de tuinbouwschool PTI Kortrijk en werkte daarna voor verschillende tuinaannemers.
“Jonas was een harde werker, geen zittend gat zoals we zeggen. In zijn zevende jaar was hij al deeltijds aan het werk. Een uurtje meer of minder werken stak hem niet nauw, hij kwam uren te kort om alles te doen wat hij wilde. Hij was nog maar een paar weken aan de slag bij zijn huidige werkgever en had net gevonden wat hij echt wou doen. Hij hield meer van het aanleggen van tuinen dan van het onderhoud en dat kon hij daar doen. Hij kon er zich ook laten bijscholen tot kraanman, dat wou hij graag worden.”
Jonas was nog maar een paar weken aan de slag bij zijn huidige werkgever en had net gevonden wat hij echt wou doen
“Hij was gedreven in alles wat hij deed, anders word je ook geen scoutsleider. Jonas zat van zijn tien jaar bij de scouts en heeft alle takken doorlopen tot hij zelf leider geworden is. Hij gaf dit jaar leiding aan de verkenners, de vijftien- tot zestienjarigen. Voor hen is dit ook een harde klap, in de jeugdbeweging maak je vrienden voor het leven.”
Bezinningsmoment
“De scouts zouden later misschien een bezinningsmoment organiseren voor Jonas maar de begrafenis zal in intieme kring doorgaan. Noch wij, noch de scouts willen daar een volkstoeloop.”
“Intussen proberen we ons sterk te houden maar het is voor ons allemaal moeilijk, vooral voor zijn mama. Een moeder zou haar zoon niet moeten afgeven, dat is de omgekeerde wereld.” (JF)
PAPA CHRISTOPHE OLIEVIER: ”JONAS MAG NIET VERGETEN WORDEN“
Kunstenaar Christophe Olievier (54) moet zelf nog van de schok bekomen, maar hij doet toch zijn verhaal. Opdat zijn zoon Jonas (21) nooit vergeten zou worden. “Zijn leven moest eigenlijk nog goed beginnen.”
Christophe Olievier uit Wenduine kreeg dinsdagmiddag dat telefoontje dat je niemand toewenst. “Het was Jonas zijn pluspapa. Hij zei dat er iets gebeurd was met Jonas. Ik dacht eerst aan corona, maar toen hoorde ik hem zeggen dat mijn zoon om het leven was gekomen. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken.”
Het nieuws is ondertussen doorgedrongen, maar aanvaarden kan Christophe het nog altijd niet. “Jonas was zo’n schat van een jongen. Hulpvaardig, altijd met iedereen begaan. Innemend en charmant. Jonas was eigenlijk echt wel een heel bijzonder iemand. Een crème van een gast, gewoon, en zo gééstig ook altijd. Als hij al eens iets mispeuterd had, kon ik moeilijk kwaad zijn op hem: hij zei dan iets grappigs waardoor ik tóch weer moest lachen. Ook op familiefeesten hing hij graag de clown uit. Iederéén zag Jonas graag – zeker de meisjes. De ‘James Dean van Ardooie’, zo plaagde ik hem weleens. Hij had altijd wel een liefje”, glimlacht Christophe.
“De laatste keer dat ik hem hoorde, belde Jonas me om vijf uur ’s morgens uit mijn bed. Ik dacht eerst dat er iets was, maar hij stond op het punt om te gaan werken en belde ‘gewoon zomaar eens’, om te vragen hoe het met me ging. En om te zeggen dat hij zijn rijbewijs had en binnenkort eens met de wagen naar zee zou komen. Ik was trots op hem, maar had tegelijk ook een naar voorgevoel. Je hoort zo vaak van die tragische verhalen over jonge gasten die net hun rijbewijs hadden… Maar Jonas was enorm verantwoordelijk en dat stelde mij dan weer gerust.”
Jonas had volgens Christophe ook een groot hart voor zijn broer. “Hij zorgde voor hem als een vader zou doen, en hij had me beloofd dat dat nooit zou veranderen. Mijn andere zoon is hier kapot van want Jonas was zijn alles. Thijs en Jonas, dat waren echt twee handen op één buik, altijd waren ze samen. En ik ben altijd een trotse vader geweest. Ik trek me nu op aan de vele mooie herinneringen die Jonas en ik samen hadden, maar ik denk ook aan al die mooie momenten in een mensenleven, die níet meer voor ons zijn weggelegd. Aan hoe zijn verdere leven er zou hebben uitgezien. Trouwen, kinderen krijgen, dat soort mijlpalen. Ik denk aan wie Jonas nog had kunnen worden, had hij hier wat meer tijd gehad. Want op je 21ste begint het leven pas echt. Mocht ik Jonas’ plaats kunnen innemen, ik zou het zo doen.”
Over het ongeval zelf wil Christophe zich op dit moment geen vragen stellen. “Wat er precies gebeurd is, is voor mij nu bijzaak. Niemand heeft er schuld aan; het is gewoon een spijtig ongeval. Het enige wat voor mij telt, is dat Jonas herinnerd wordt zoals hij was. Hij heeft, tijdens zijn veel te korte leven, altijd ten dienste van andere mensen gestaan en daarom vind ik het belangrijk om mijn zoon te blijven herdenken. Jonas mag en zal nooit vergeten worden.” (WK)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
