Velen (her)ontdekken tegenwoordig het plezier van het wandelen. Zowel in de natuur als in de stad. Wie Oostende doorkruist, passeert ettelijke plaatsen, beelden of objecten met een bijzondere geschiedenis. Marc Loy, stadsgids bij gidsenkring Lange Nelle, haalt elke week zijn loep boven, op zoek naar opvallende Oostendse verhalen. Vandaag: de buste van Lucy Loes.
Rechtover het verkoophuis Vistrap waakt de buste van zangeres en kind van de zee Lucy Loes over de toeristische passage langs een authentiek stukje Oostends visserijverleden. Ze troont er sinds 2005 fier over de biotoop waar ze ooit opgroeide. In dat jaar wordt haar beeld tijdens de haar zo dierbare Paulusfeesten ingehuldigd. Weinig personaliteiten maken de onthulling van een eigen stand- of borstbeeld mee bij leven. Lucy beleeft het wel en geniet ervan.
Op zee gebleven
Lucy Loes (1928-2010), de ambassadrice van het visserslied, wordt op 24 januari 1928 als Lucienne Vanbesien geboren op dezelfde Visserskaai, toen nog het epicentrum van de Oostendse vissersgemeenschap. De armoede dampt er nog tussen de kasseien in de povere straten rond het vissersplein. In de zomer hangt het kroostrijke gejoel er langs de kaai stijgt tot ‘s avonds laat in de lucht. In de winter zoeken de grote vissersgezinnen wat warmte rond de buiskachel in de veel te kleine woonkazernes.
Maar solidariteit heelt er veel ellende: de buurt deelt de armoede, de kleine en grote miseries. Haar vader is schipper bij de reddingsdienst en zelf verliest Lucy Loes een oom en een 39-jarige broer op zee. De Visserskaai hoort toen nog aan de vissers zelf: de vrouwen breien netten en met leuren vis en het dok zat vol met grote en kleine schuiten, de vismijn en -trein.
Mien zeekapitaing
Na een gedwongen exodus naar het wat veiliger Engeland tijdens de Tweede Wereldoorlog huwt Lucienne met Gustaaf Van Meerbeeck. Omdat haar man beroepsmilitair is, leidt het kroostrijke gezin met drie zonen en vier dochters een seminomadenbestaan. Pas in 1980 kan ze haar droom realiseren en een eigen café uitbaten.
Zingen doet ze al van kleins af aan in het spoor van oom en tante Pete en Lucy Monti. In haar café de Staminee op de Konterdam groeit zowel haar publiek als haar volks repertoire. Die visscher van, Me ventje kom noar huis, Op de vismarkt zien ‘k geboren, Bie us ant zeitje, Oostende oender woater… Jo Deensen, Freddy Feys en Bert Gevaert zijn haar trouwe tekstleveranciers. Sinds jaar en dag is Lucy ook door de Paulusfeesten wereldberoemd in eigen stad. Daar neemt ze ook op 15 augustus 2009 al zingend definitief afscheid van haar publiek. Landelijke bekendheid krijgt ze toen haar Gie zie mien zeekapitaing in de eerste editie van Big Brother op VTM verzeilde. Op 17 juni 2010 sterft ze na een lange ziekte in Bredene, waar ze ook ereburger is.
Lucy Loes’ bronzen borstbeeld wordt in haar aanwezigheid ingehuldigd op 11 augustus 2005. Het beeld staat op een hoge houten sokkel ter hoogte van de Vistrap en is geboetseerd door beeldhouwster Josiane Vanhoutte (75). Deze Oostendse kunstenares maak onder andere ook het beeld van koning Boudewijn aan de Venetiaanse Gaanderijen, De Zwanen in Zandvoorde, het borstbeeld van Grace Kelly van Monaco aan het kursaal en de Vuurvreter aan de brandweerkazerne. (ML)
Oostende onder de loep
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
