“Ooit met ambulance uitgerukt voor iemand met tandpijn”: Marc is al bijna 50 jaar vrijwilliger bij het Rode Kruis

De Europahal in Tielt verandert komende week twee dagen lang in een ruimte voor bloedgevers. Marc Wittevrongel is intussen 47 jaar lid van het Rode Kruis en leidt de collectes al enkele jaren in goede banen. “Mensen helpen heeft er altijd ingezeten.”

Marc Wittevrongel en het Rode Kruis Tielt, de twee worden vaak in één adem genoemd. Niet moeilijk als je weet dat de Tieltenaar al bijna 50 jaar onafgebroken vrijwilliger is bij de vereniging. Al laat hij de ambulancedienst al enkele jaren achterwege en richt hij zich vooral op het organiseren van de bloedcollectes.

Hoe is het ooit begonnen?

“In 1977 volgde ik een cursus helper en zo ben ik bij het Rode Kruis gebleven. Ik was toen 18 jaar. Het waren mensen als William Oosterlinck die me deden blijven. Hij is zowat de enige van die tijd die nog in leven is.”

Wat trok je aan in het Rode Kruis?

“Eigenlijk heb ik wat op goed geluk die cursus gevolgd. Ik hoorde vertellen over wat er allemaal bij het Rode Kruis werd gedaan, dat ze mensen gingen helpen op feesten, koersen en grote evenementen zoals de Europafeesten. Mensen helpen heeft er altijd wel wat ingezeten, en dat is tot nu toe steeds mijn hobby gebleven.”

Wat houden jouw taken bij het Rode Kruis in?

“Op dit moment ben ik vooral bezig met de bloedcollectes te organiseren in Tielt en Aarsele. Zo ben ik volop aan de slag om de data voor volgend jaar vast te leggen. Voor Tielt is dat de Europahal reserveren, wat door de drukte in die zaal niet evident is. Ik neem ook contact met Mechelen met de dienst planning van het Rode Kruis, want ook voor hen moet het passen. De organisatie voor Aarsele loopt gelukkig iets vlotter, voor Tielt is het wat meer rondbellen… Dan zijn er de collectes zelf, waarvoor op tijd drank besteld moet worden. Je moet voor de dag zelf zorgen voor genoeg mensen om de zaal klaar te zetten en de bar in te richten. Nadien volgt dan de afbraak. Dat doen we dus acht keer per jaar.”

Is er de afgelopen jaren veel veranderd bij het Rode Kruis?

“Ja, toch wel, maar alles verandert natuurlijk overal. Er zijn vooral veel meer regels en reglementen gekomen vanuit de overheid. In de tijd van de dienst 900 kregen we nog thuis telefoon bij een oproep. Later werd dat een bieper, om dan uiteindelijk in het ziekenhuis bij de ziekenwagen te blijven slapen.”

“In de tijd van de dienst 900 kregen we nog thuis telefoon bij een oproep”

“Ook het materiaal, de handboeken en de technieken zijn niet meer te vergelijken met vroeger. Het evolueert snel, elk jaar verandert er wel iets. De dingen lopen ook veel meer geautomatiseerd dan vroeger. Maar we doen het nog steeds allemaal op vrijwillige basis en dat betekent soms wel honderden uren per jaar aan opleiding en bijscholingen. Onze vrijwilligers moeten immers ook al die nieuwe materialen en technieken leren. Je moet mee blijven met je tijd.”

Heb je de afgelopen jaren ook bijzondere dingen meegemaakt?

“Ze zeggen soms: we zouden er boeken over kunnen schrijven. Het onnozelste wat ik heb meegemaakt, al was het voor die persoon niet zo onnozel, was iemand met tandpijn die niet meer wist wat of hoe. Hij kon niet aan een huisarts geraken of aan pilletjes. Toen heeft hij maar de ambulance gebeld. We hebben hem naar het ziekenhuis gebracht en daar heeft hij iets gekregen tegen de pijn. Je komt in allerlei situaties terecht. Soms kan je eens lachen, maar het is vaak ook heel droevig. Zeker als er iemand bij een reanimatie toch ter plaatse sterft. Gelukkig is er nu betere begeleiding, zowel voor de familie als voor ons. Dat zijn dan de minder leuke momenten.”

“Maar over het algemeen zijn de mensen op een koers of evenement content dat je er staat en kan je al eens een klapke doen. Mensen appreciëren dat wel. Ze weten waar naartoe als er iets gebeurt. We hebben nu ook weer de jaarlijkse pleisterverkoop gehad. Dat betekent steun voor de afdeling om materiaal te kopen, bijvoorbeeld nieuwe reanimatiepoppen of verbandmateriaal. Twee jaar geleden konden we dankzij sponsoring en de actie een nieuw voertuig aankopen.”

Wat hoop je voor de toekomst?

“Onze cursussen EHBO blijven heel goed lopen, de mensen zien er het nut wel van in. Maar het is toch moeilijker geworden om jonge mensen warm te maken voor zo’n intensieve hobby. Je moet natuurlijk veel cursussen volgen en we zien dat jonge mensen daar geen tijd meer voor kunnen maken. Maar de lesgevers motiveren de mensen die een cursus volgen wel om eens te komen kijken naar hoe de hulpdienst werkt. Het is overal wat hetzelfde probleem. De meeste vrijwilligers zijn aan het verouderen en de jongeren blijven wat achter. Maar het is een trend bij alle vrijwilligers, ook de brandweer kampt met hetzelfde probleem. Je moet zoveel cursussen volgen om effectief te kunnen en mogen werken in eerste hulp of de medische wereld. Ik hoop in de toekomst toch mensen warm te kunnen maken voor het Rode Kruis. Programma’s als Helden van hier helpen daar gelukkig wel bij.”